« Στα 8 μου χρόνια ήμουν ένα παιδί που ζητούσα συνέχεια. Ζητούσα από τους γονείς μου, τους παππούδες μου και όλους τους άλλους παιχνίδια, ρούχα, παπούτσια. Ζητούσα εύκολα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Όταν όμως υπήρχε λόγος, όπως η γιορτή μου και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, τότε η απαίτησή μου ήταν εντονότερη. Ήθελα πολλά και πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ήθελα ότι πιο μεγάλο σε μέγεθος υπήρχε από τις εταιρίες παιχνιδιών, οτιδήποτε καινούργιο διαφημιζόταν στην τηλεόραση και μου έκανε εντύπωση. Και η αλήθεια είναι, ότι συνήθως μου έκαναν εντύπωση τα πιο ακριβά παιχνίδια. Πάντα μου έκαναν πλάκα οι γονείς μου γι’αυτό. «Πάλι στο πιο ακριβό έπεσε το μάτι σου! Τρελαθήκαμε, όταν είδαμε την τιμή. Τουλάχιστον σ’αρέσει;». Όπως ήδη θα έχετε καταλάβει, οι απαιτήσεις μου γίνονταν πάντα σεβαστές. Εγώ δεν σήκωνα κουβέντα και οι γονείς μου ήθελαν πάντα να είναι σίγουροι πως το δώρο τους θα μου αρέσει και πως δεν θα τους χαλάσω τη γιορτή με τη γκρίνια μου.Ένιωθα πάντα ευχαρίστηση παίρνοντας τα δώρα μου. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Ότι δηλαδή το σημαντικό ήταν το συναίσθημα της ευχαρίστησης τη στιγμή που παίρνεις το δώρο και όχι μετά. Το ‘μετά’ δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Το ‘μετά’ το συνειδητοποίησα αργότερα, όταν όλα άλλαξαν.

Ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του και άργησε πολύ να ξαναβρεί μια. Πέρασαν 2 χρόνια για να ξαναδουλέψει. Θα περιμένατε να ακούσετε ότι τα δύο αυτά χρόνια ήταν τα χειρότερά μου. Δεν είναι όμως έτσι. Πέρα από το αρχικό σοκ που πέρασε όλη η οικογένεια, τα δύο αυτά χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής μου, γιατί όλα άλλαξαν, όπως σας ξαναείπα. Τα δύο αυτά χρόνια πήρα το καλύτερο μάθημα της ζωής μου.

Τον πρώτο καιρό οι γονείς μου, πέρα από τα δικά τους σοβαρότατα οικονομικά προβλήμτα, είχαν κι εμένα. Τα δώρα κόπηκαν μαχαίρι και περιορίστηκαν σε τρία το χρόνο. Στη γιορτή μου, τα γενέθλιά μου και τα Χριστούγεννα. Γκρίνιαζα συνέχεια, τους παρακαλούσα να μου αγοράσουν κάτι και όταν δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, φώναζα. Χωρίς αποτέλεσμα όμως.

Η άσχημη συμπερφορά μου σταμάτησε στα πρώτα μας Χριστούγεννα που ο μπαμπάς δεν είχε δουλειά. Υπήρχε λιγότερος κόσμος στο σπίτι αλλά περισσότερες μυρωδιές. Γιατί; Γιατί οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να φτιάξουν τα χριστουγεννιάτικα γλυκά στο σπίτι για περισσότερη οικονομία. Για την ακρίβεια τα φτιάξαμε όλοι μαζί. Αυτή ήταν μια από τις λίγες φορές που φτιάχναμε κάτι όλοι μαζί ως οικογένεια. Περάσαμε ανέλπιστα όμορφα. Μοιραστήκαμε τις δουλειές, γελάσαμε, χαλάσαμε και κάποια γλυκά, αλλά συνεργαστήκαμε άψογα. Πρώτη φορά ένιωθα πως ήμασταν ενωμένοι για κάποιο σκοπό, ένιωθα ασφάλεια, σιγουριά. Ήταν έκπληξη για μένα τότε αυτά τα συναισθήματα και είναι ακόμα. Πώςείναι δυνατόν τόσο μικρά πράγματα να μπορούν να ενώσουν μια οικογένεια;

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί, εκείνα τα Χριστούγεννα. Η δεύτερη έκπληξη ήρθε με το άνοιγμα του δώρου μου. Ήταν ένα δώρο μη αναμενόμενο. Ένα δώρο οικογενειακό και όχι προσωπικό. Ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και μάλιστα όχι η αυθεντική έκδοσή του. Μια έκδοση φθηνότερη και λιγότερο εντυπωσιακή. Δεν μου άρεσε καθόλου όταν το είδα. Στενοχωρήθηκα. Τότε ήταν που έγινε η αλλαγή. Ο πατέρας μου αντί να με αφήσει να παίξω όπως συνήθως έκανε, ήρθε δίπλα μου. Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη και να μου αποδείξει πως το παιχνίδι δεν ήταν τόσο άσχημο όσο νόμιζα. Στην αρχή όλα όσα έκανε μου φαίνονταν ψεύτικα, ήταν αμήχανος γιατί κι αυτός πίστευε πως το παιχνίδι δεν ήταν καλό. Όταν όμως αρχίσαμε να παίζουμε όλοι μαζί, οι γονείς μου και τα αδέλφια μου γύρω από το τραπέζι και το μυαλό μου ξέφυγε και συγκεντρώθηκα στο ίδιο το παιχνίδι, την αρχική μου στενοχώρια την αντικατέστησε η αγωνία για το πώς θα κερδίσω. Μια φαινόταν ότι κερδίζει η μαμά, μια εγώ και μια η αδελφή μου. Την χαρά τη διαδέχονταν η απογοήτευση, μια απογοήτευση όμως διαφορετική. Όχι σαν αυτή που σου λέει πως το δώρο δεν ήταν καλό, αλλά σαν εκείνη που σου λέει ξαναπαίξε για να κερδίσεις!

Μέσα από αυτό το παιχνίδι ανακάλυψα ποση χαρά μπορεί να σου δώσει η απογοήτευση. Τα περισσότερα σαββατόβραδα που ακολούθησαν με βοήθησαν σε αυτή την ανακάλυψη. Κάθε φορά που παίζαμε, απολάμβανα και πάλι αυτό το συναίσθημα που είχα τότε, στην κουζίνα, φτιάχνοντας μελομακάρονα με την οικογένειά μου. Ένιωθα ασφάλεια. Ένιωθα πως οι γονείς μου ήταν δίπλα μου και πως τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτό που έχουμε, το δέσιμο που έχουμε. Αυτό ήταν το ‘μετά’ για μένα. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση δεν ήταν το παιχνίδι που έβλεπα μπροστά μου αλλά αυτό που βίωνα ‘μετά’. Το να παίζω με κάποιον άλλο, με τους γονείς μου, τα αδέλφια μου. Το να μοιράζομαι το παιχνίδι μου, να μοιράζομαι στιγμές, συναισθήματα. Τι άλλο καλύτερο δώρο θα μπορούσα να έχω και εγώ αλλά και οι γονείς μου από αυτό; Σημασία δεν είχε το παιχνίδι αλλά το να το μοιράζεσαι με κάποιον άλλο και μάλιστα ‘σημαντικό άλλο’».

Αν σπάτε το μυαλό σας να βρείτε το πιο όμορφο παιχνίδι για το παιδί σας ή πώς θα τα φέρετε βόλτα για να μπορέσετε να του αγοράσετε κάποιο, σκεφτείτε λίγο αυτή την ιστορία. Πάρτε μια ανάσα και σκεφτείτε την καθημερινότητά σας. Πόσο «μαζί» είστε με το παιδί σας; Πόσο συχνά παίζετε μαζί; Πόσο συχνά παίζετε με μικροπράγματα; Πόσο συχνά παίζετε μαζί και το απολαμβάνετε; Τι είναι αυτό που θα δώσει μεγαλύτερη χαρά στο παιδί σας σε ένα παιχνίδι; Πότε η χαρά του για ένα παιχνίδι θα διαρκέσει περισσότερο; Ποιο τελοσπάντων είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι;

Όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από παχνίδια, όπως και από βιβλία. Αυτά είναι που θα τα βοηθήσουν να αναπτυχθούν, να ανακαλύψουν, να μάθουν. Καλό είναι να δίνετε σημασία στα δώρα που αγοράζετε στα παιδιά σας. Είναι καλό να είναι ποιοτικά και ασφαλή. Είναι καλύτερο όμως να τα μοιράζεστε. Το παιδί σας θα μάθει παίζοντας ένα παιχνίδι ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Θα μάθει όμως περισσότερα όταν θα καθήσετε δίπλα του και δώσετε σημασία σε αυτό που κάνει είτε παίζοντας μαζί του είτε ενθαρρύνοντάς το. Το παιδί σας θέλει από τη στιγμή που γεννήθηκε να είναι μαζί σας. Θα παίξει περισσότερο αν μοιραστείτε το παιχνίδι, θα διαβάζει για όλη του τη ζωή, αν του διαβάζετε παραμύθια. Είστε η ασφάλειά του. Αισθάνεται ασφάλεια όταν παίζετε και μαζί. Θα μάθει να παίζει πιο δημιουργικά και με μεγαλύτερα οφέλη για εκείνο αφού αισθάνεται ασφαλές.

Ποιο είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι; Εσείς.