«Πώς μπορεί το παιδί μου να έχει ένα υγιές πρότυπο για τις σχέσεις, αν εγώ δεν έχω παντρευτεί ποτέ;» Μια ερώτηση που κάνουν συχνά γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι τους (χωρίς την παρουσία του άλλου γονέα), δίχως να έχουν παντρευτεί ποτέ. Μια ανησυχία που έχουν πολλοί γονείς ανεξάρτητα από το αν μεγαλώνουν τα παιδιά τους εντός ή εκτός γάμου. Τι μπορώ λοιπόν να κάνω εγώ ως γονιός τώρα που τα παιδιά μου είναι μικρά για να μπορούν να δημιουργήσουν υγιείς και σταθερές σχέσεις στη ζωή τους; 

Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα κάτι ουσιώδες: Το να μεγαλώνει ένα παιδί μέσα σε μια οικογένεια όπου οι γονείς είναι παντρεμένοι δεν προσθέτει απαραίτητα κάτι θετικό στην προσπάθεια των γονιών να «μάθουν» στα παιδιά τους πώς να δημιουργούν υγιείς σχέσεις. Ο γάμος των γονιών δεν είναι ο λόγος που τα παιδιά μεγαλώνοντας θα κάνουν υγιείς σχέσεις αλλά η ίδια η έννοια της σχέσης ως περιεχόμενο και ποιότητα. Η σχέση που έχει ο γονιός με το παιδί του, ο τρόπος που σχετίζεται με τα άλλα παιδιά του, ο τρόπος που σχετίζεται με το σύζυγο ή σύντροφο, με τον παππού και τη γιαγιά και με άλλα σταθερά πρόσωπα στη ζωή του παιδιού, όλα αυτά μαζί συνθέτουν την έννοια της σχέσης για το παιδί (που είναι στα χέρια του γονέα να ελέγξει), τον τρόπο που μαθαίνει το παιδί να επικοινωνεί, να δημιουργεί και να διατηρεί υγιείς σχέσεις, να επιλύει συγκρούσεις ή να βγαίνει πιο δυνατό μετά από την επιλογή του να διακόψει μία. Η ίδια η σχέση που έχει ο γονιός με το παιδί του αλλά και με άλλους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του παιδιού του αποτελούν πρότυπα σχέσης για το παιδί του. Ποια είναι όμως η πιο σημαντική ή οι πιο σημαντικές σχέσεις στη ζωή του παιδιού, εκείνες που καθορίζουν περισσότερο από άλλες τον τρόπο που θα σχετίζεται το παιδί στο εγγύς αλλά και απώτερο μέλλον;

Η πιο σημαντική σχέση είναι αυτή που αναπτύσσει με τη μαμά ή αλλιώς με αυτόν που το μεγαλώνει ( γιαγιά, μπαμπάς κ.α). Αυτή η πρώτη σχέση είναι μια σχέση ζωής για το παιδί. Μια σχέση που είναι ανάγκη να διέπεται από αγάπη, αποδοχή και σεβασμό άνευ όρων, φροντίδα και τρυφερότητα. Χρειάζεται να είναι μια σχέση συγχρονισμένη. Δηλαδή η μητέρα να συγχρονίζεται-συντονίζεται με τις ανάγκες του παιδιού της όποιες κι αν είναι αυτές (βιολογικές, συναισθηματικές, γνωστικές κ.α), να παρατηρεί δηλαδή το παιδί της, να εντοπίζει τα «σημάδια», να κατανοεί τι σημαίνουν, ποια ανάγκη προσπαθεί να εκφραστεί και να ανταποκρίνεται πλήρως. Τότε το παιδί συντονίζεται- συγχρονίζεται με τη μητέρα, βιώνει θετικά συναισθήματα (βρίσκεται σε ισορροπία, αίσθημα ασφάλειας) και μαθαίνει να την εμπιστεύεται(μπορώ να εκφράζω τις ανάγκες μου και ξέρω ότι θα καλυφθούν). Η συντονισμένη σχέση λοιπόν είναι μια σχέση εμπιστοσύνης διαρκώς αναπτυσσόμενη. Το παιδί μέσα από μια τέτοια σχέση παίρνει σπουδαία μαθήματα:

1)»Έχω δικαίωμα να έχω ανάγκες.»

2)»Έχω δικαίωμα να εκφράσω τις ανάγκες μου .»

3)»Οι ανάγκες μου καλύπτονται με αγάπη, σεβασμό, αποδοχή, φροντίδα, τρυφερότητα.»

4)»Εφόσον συμβαίνουν όλα αυτά, αυτό σημαίνει ότι είμαι καλός/η. Αξίζω τη φροντίδα της μαμάς μου. Αξίζω.»

5)»Εφόσον συμβαίνουν όλα αυτά, αυτό σημαίνει πως μπορώ να της έχω εμπιστοσύνη. Μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους».

6)»Μπορώ να έχω εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που σχετίζονται μαζί μου, όπως η μαμά μου, με σεβασμό, φροντίδα, αγάπη, αποδοχή, με ανθρώπους που ενδιαφέρονται ουσιαστικά για εμένα και τις ανάγκες μου.»

7)Μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω ασφάλεια, που με κάνουν να νιώθω ο εαυτός μου».

Η σχέση μητέρας παιδιού φυσικά είναι μια σχέση που αναπτύσσεται διαρκώς. Η έγνοια για τον συντονισμό με τις ανάγκες του παιδιού σας, ουσιαστικά ο συντονισμός με το ίδιο το παιδί σας δεν περιορίζεται στα πρώτα σημαντικά χρόνια της ζωής του αλλά συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σας. Η ίδια η σχέση λοιπόν αποτελεί πρότυπο για το παιδί ισχυρότατο βίωμα που καθορίζει αποφασιστικά τον τρόπο που θα δημιουργεί και θα διατηρεί σχέσεις στο μέλλον.

Εξίσου σημαντική είναι και η σχέση του παιδιού με τον πατέρα του, η οποία θα του δώσει ένα πρότυπο σχέσης, ένα πρότυπο πατέρα, ένα πρότυπο άνδρα αλλά και ένα πρότυπο συντρόφου (αν πρόκειται για κορίτσι), όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με την μητέρα. Οδηγός για τον πατέρα χρειάζεται να είναι ο συντονισμός κι εκείνου με τις ανάγκες του παιδιού του στα πλαίσια της άνευ όρων αγάπης που τρέφει για το παιδί του, της πλήρους αποδοχής και του σεβασμού του, όπως περιγράφηκε για τη μητέρα. Τι γίνεται όμως για τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνο με τον ένα γονέα; Αρκεί μόνο η υγιής- ασφαλής σχέση με τη μητέρα για να μπορούν τα παιδιά μεγαλώνοντας να δημιουργούν υγιείς σχέσεις;

Ιδανική φυσικά θα ήταν όχι απλά η παρουσία αλλά η ασφαλής σχέση με τον πατέρα. Όταν όμως αυτό για διάφορους λόγους δεν είναι εφικτό τότε η μητέρα ή ο πατέρας-ανάλογα με την περίπτωση- είναι ανάγκη να φροντίσει για την ύπαρξη ενός προσώπου του αντίθετου φύλου, που θα βρίσκεται σταθερά στη ζωή του παιδιού και θα παίζει ενεργό ρόλο στη ζωή τους (παππούς, γιαγιά, θείος, θεία κ.α). Η σχέση του προσώπου αυτού με το παιδί αλλά και η μεταξύ σας σχέση θα αποτελέσουν ένα πρότυπο για το πώς σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους του αντίθετου φύλου. Πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, εφόσον στη ζωή μας υπάρχουν έτσι κι αλλιώς άνθρωποι και των δύο φύλων, τα παιδιά «επιλέγουν» μόνα τους ποια είναι τα πρόσωπα με τα οποία θα αναπτύξουν ισχυρούς δεσμούς (δεσμούς πρότυπο). Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως τον τρόπο που θα επιλέξει το άτομο αυτό να σχετιστεί με το παιδί. Φανταστείτε το παιδί να ρωτά τον εαυτό του: Με αγαπά για αυτό που είμαι, με αποδέχεται πλήρως, σέβεται τα συναισθήματα και τις επιλογές μου; Ναι! Γι’ αυτό κι εγώ τον αγαπώ! Αυτό φυσικά ισχύει για τις περιπτώσεις που ο γονιός έχει ασφαλή σχέση με το παιδί του όπως περιγράφηκε παραπάνω.

Σε κάθε περίπτωση ο γονιός μητέρα ή πατέρας είναι ανάγκη να προσέξει τα παρακάτω:

1)Να βρίσκονται στη ζωή του σταθερά πρόσωπα του αντίθετου φύλου, όχι μόνο σύντροφοι, που να φέρονται με υπευθυνότητα και συνέπεια δείχνοντας έτσι ότι μπορούμε να έχουμε μακροχρόνιες, σταθερές, υγιείς σχέσεις με ανθρώπους του αντίθετου φύλου.

2)Να επισημαίνετε θετικά χαρακτηριστικά που έχουν πρόσωπα του αντίθετου φύλου που βρίσκονται σταθερά στη ζωή σας, στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο ή ακόμα και στην τηλεόραση.

3)Μην κάνετε γενικά αρνητικά σχόλια για το αντίθετο φύλο.

4)Μην αναπαράγετε στερεότυπα που αφορούν το αντίθετο φύλο. Αντίθετα προσπαθήστε να δείξετε στην καθημερινότητά σας γιατί δεν ισχύουν.

Το χτίσιμο των σχέσεων διαρκεί μια ολόκληρη ζωή. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι κάθε στιγμή που μιλάτε, παίζετε, φροντίζετε, παρατηρείτε, ακούτε, βολτάρετε, χαλαρώνετε, απολαμβάνετε, διαφωνείτε με το παιδί σας ουσιαστικά σχετίζεστε μαζί του. Δείξτε του την απεριόριστη αγάπη σας, την πλήρη αποδοχή σας, τον σεβασμό που τρέφετε για την ύπαρξή του όπως είναι κάθε στιγμή- ακόμα και στην πιο δύσκολη για τη σχέση σας- και αυτό θα μάθει να κάνει, αυτό θα μάθει να αναζητά.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr

Η Μαρία- Ελένη είναι τώρα μόνη της στο δωμάτιο του μαιευτηρίου. Γέννησε χθες και για πρώτη φορά μετά τη γέννηση της κόρης της, μετά τα δάκρυα των γονιών της, την ανείπωτη χαρά της αδελφής της, που όλοι αντίκριζαν το μωρό της, μετά τη δική της ανακούφιση που όλα πήγαν καλά, έρχεται σε επαφή με τη σκέψη της. Είναι μόνη της. Θα μεγαλώσει αυτό το παιδί, που βλέπει πια στο πλάι της, μόνη της. Νιώθει αμφιθυμικά. Από τη μια, παλεύει καιρό με τις σκέψεις της αλλά και με τους ανθρώπους γύρω της για το πώς είναι δυνατό να μεγαλώσει μόνη της αυτό το μωρό, πώς είναι δυνατό να καταφέρει μόνη της να ξεπεράσει τις δυσκολίες, που προκύπτουν έτσι κι αλλιώς σε όλες τις οικογένειες, πόσω μάλλον σε αυτή που μόλις δημιουργήθηκε, πώς είναι δυνατόν να αντέξει μόνη της όλο το βάρος. Από την άλλη όμως αισθάνεται κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν φανταζόταν ότι θα αισθανθεί. Κάτι που καιρό είχε να αισθανθεί. Αρχίζει να αισθάνεται ικανή, δυνατή. Αρχίζει να πιστεύει πως θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει, όπως ακριβώς κατάφερε να φέρει σε πέρας την αποστολή της, τη γέννηση της κόρης της.

Τα συναισθήματα τις πρώτες μέρες διαδέχονται το ένα το άλλο. Τις περισσότερες φορές είναι αντιφατικά μεταξύ τους και η έντασή τους, που αυξομειώνεται συνεχώς, μπορεί να σε ζαλίσει. Μην αποφεύγεις τίποτα όμως. Καθένα έχει κάτι να σου πει, κάτι έχει να σου μάθει. Μην αντισταθείς στιγμή. Απλά βίωσέ τα σε όλο τους το βάθος. Είτε σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά, είτε όχι. Αν σε δυσκολεύουν, μην προσπαθήσεις να τα αλλάξεις, δεν θα τα καταφέρεις. Εκείνα θα σε αλλάξουν, αν το θελήσεις. Όχι με τρόπο μαγικό, όχι γρήγορα και εύκολα. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να βιώσει τα πράγματα, όπως έρχονται. Βούτηξε μέσα σου και ρίξε φως σε ότι είναι σκοτεινό. Θα χρειαστείς χρόνο, προσωπική προσπάθεια και επιμονή ακόμα και όταν δεν βιώνεις μέσα σου τα αποτελέσματα της «δουλειάς» σου, όσο γρήγορα θα το ήθελες. Αν το κάνεις, αν δεν αντισταθείς, αν αφήσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί ό τι έρχεται, του δώσεις την ευκαιρία να ωριμάσει μέσα σου, ώστε να το κατανοήσεις, αυτό θα σε μεταμορφώσει στον άνθρωπο, που μπορεί να απολαύσει τη ζωή του, που αισθάνεται άνετα με αυτό που είναι, που μπορεί να αποδεχτεί αυτό που βιώνει, όπως ακριβώς είναι, ότι κι αν είναι, δύσκολο ή εύκολο δεν έχει σημασία.

Για καμία μητέρα δεν είναι εύκολο να γίνεται για πρώτη φορά μητέρα. Λίγες είναι αυτές που πλημμυρίζουν μόνο φως και όμορφα συναισθήματα. Λίγες είναι αυτές που ερωτεύονται με την πρώτη ματιά το μωρό τους. Λίγες είναι αυτές που έχουν την ιδανική για εκείνες εγκυμοσύνη και γέννα. Οι περισσότερες γεννούν και δεν τολμούν να παραδεχτούν σε κανένα πόσο στρες είχαν που κουβαλούσαν μέσα τους ένα παιδί, ειδικά τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης τους, δεν τολμούν να πουν πόσο δύσκολος ήταν για εκείνες ο τοκετός, γιατί δεν έγινε, όπως επιθυμούσαν, μέσα σε χώρο, που θα ένιωθαν ασφάλεια, με ανθρώπους τους οποίους θα εμπιστεύονταν πλήρως, ότι θα έκαναν ότι είναι δυνατό για φροντίσουν εκείνες και το μωρό τους, που θα σεβόντουσαν τις επιθυμίες τους και εκείνες ως οντότητες που μπορούν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Δεν τολμούν να το παραδεχτούν γιατί δεν πρέπει, γιατί δεν έχουν το δικαίωμα, γιατί θα ήταν αχάριστες. «Έλα καλέ! Τώρα που γέννησες το παιδί σου και είναι υγιές, τι νόημα έχουν όλα αυτά;».

Για καμία μητέρα δεν είναι εύκολο να είναι μητέρα. Από την πρώτη στιγμή έρχεται αντιμέτωπη με διλήμματα. Να κάνω αυτό ή το άλλο; Η μαμά μού είπε…, η ξαδέλφη μου, η θεία μου, μια φίλη μιας καλής μου φίλης… Και δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε μητέρα κουβαλά το δικό της φορτίο, έχει τα δικά της βιώματα ως παιδί, που έρχονται τώρα και της χτυπούν την πόρτα με κάθε ευκαιρία. Και εκείνη, αν δεν το αντιλαμβάνεται έτσι, νομίζει πως αυτό που βλέπει στο παιδί της είναι δικό του και όχι δικό της, που την καλεί να το δει, να το αναγνωρίσει, να θυμώσει, να κλάψει γι’αυτό, να το αποδεχθεί ως έχει και να προχωρήσει χωρίς να το κουβαλά, αλλά με βάση το ποια είναι τώρα, αυθεντικά. «Από μωρό πρέπει να μαθαίνει κάποια πράγματα». «Το μωρό πρέπει να έχει πρόγραμμα». «Είσαι πολύ γκρινιάρης το ξέρεις;». «Δεν με αφήνει ποτέ σε ησυχία». Δηλώσεις γονέων για τα παιδιά τους που λίγη εώς καθόλου σχέση έχουν με την πραγματικότητα αλλά και την πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά τους. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η συμπεριφορά των παιδιών αποτελεί το ερέθισμα για να φέρουν στο φως τις δικές τους ανάγκες ως παιδιά, που δεν καλύφθηκαν ποτέ από τους δικούς τους γονείς, πράγμα για το οποίο πληγώθηκαν βαθιά και το φέρουν μαζί τους ως σήμερα αντικατροπτίζοντάς το στα παιδιά τους. Αν αυτό το αγνοείς, το πιο πιθανό είναι να χαθείς στο χάος που σου προσφέρουν τα διλήμματα. Αν αφυπνιστείς, θα έχεις τη δυνατότητα να μην μεταφέρεις τις δικές σου πληγές (παλιές και νέες) στο μεγάλωμα των παιδιών σου.

Πού πηγαίνει όλο αυτό;

Οι μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς τον πατέρα τους είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν δυσκολίες λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Ένα περιβάλλον γεμάτο στερεότυπα, τα οποία οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε ως εύκολη λύση. Δεν έχουμε το χρόνο, τη διάθεση αλλά περισσότερο κατά τη γνώμη μου τη δύναμη, να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, την ουσία μας και να σκεφτούμε αυθεντικά, αφού πρώτα κάνουμε ένα ταξίδι στις πληγές μας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν σκεφτόμαστε αυθεντικά αλλά καταφεύγουμε συχνότατα σε στερεότυπα για να κατανοήσουμε κάποιον ή κάτι. Αυτή λοιπόν είναι μια δυσκολία που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον και η οποία αντιμετωπίζεται μόνο αν εμείς παραμείνουμε αυθεντικοί στην ουσία μας, σε επαφή με τον αυθεντικό εαυτό μας. Τι γίνεται λοιπόν με το εσωτερικό μας «περιβάλλον»;

Όλες οι μητέρες αντιμετωπίζουν δυσκολίες είτε μεγαλώνουν το παιδί τους με τον σύντροφο και πατέρα τους είτε όχι. Και αυτό γιατί η πραγματική δυσκολία είναι το πώς θα παραμείνουμε αυθεντικοί. Πώς θα μπορέσουμε να ζούμε και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, παραμένοντας πάντα κοντά στην ουσία μας και όχι ακούγοντας λόγια, συμβουλές, παραινέσεις, επιθυμίες, ανάγκες άλλων. Εσύ που φοβάσαι το αύριο. Εσύ που φοβάσαι να μεγαλώσεις μόνη το παιδί σου. Συγκέντρωσε όλη τη δική σου ενέργεια αλλά και αυτή που σου δίνεται από τους αγαπημένους σου. Αξιοποίησε τη δύναμη που σου έχει δώσει η φύση. Τη δύναμη να μπορείς και να θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου. Αυτή τη δύναμη την έχεις από τη στιγμή που έγινες μητέρα. Χρησιμοποίησε αυτή την ενέργεια για να είσαι πάντα σε επαφή με τον εαυτό σου και τις ανάγκες του, ώστε να μπορείς αυθεντικά να μεγαλώνεις το παιδί αλλά κυρίως τη σχέση που θα έχεις μαζί του.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr

Μια γυναίκα μένει έγκυος και αποφασίζει να γίνει μητέρα. Δεν είναι παντρεμένη, δεν βρίσκεται σε σχέση ή χωρίζει, πριν αποκτήσει το παιδί της. Αποφασίζει να δημιουργήσει από επιλογή ή επειδή «έτσι ήρθαν τα πράγματα»- δίχως όμως να βγαίνει από το δρόμο, που χάραξε- μια μονογονεϊκή οικογένεια. Η ζωή της αμέσως μετά από αυτή την απόφαση αλλάζει, όπως φυσικά αλλάζει η ζωή κάθε γυναίκας, που περιμένει το παιδί της. Μόνο που εκείνη μοιράζεται το βάρος της αλλαγής με τον σύντροφο της ζωής της. Ο μονογονέας πέρα από το βάρος της αλλαγής, κουβαλά και ανησυχίες, που ποτέ δεν θα πέρναγαν από το μυαλό καμιάς γυναίκας, που δεν μεγαλώνει μόνη το παιδί της. Μια από αυτές είναι το επώνυμο του παιδιού, που έρχεται στον κόσμο. Ποιο θα είναι το επώνυμο του παιδιού μου; Το παιδί θα πάρει το όνομα της μαμάς ή εκείνο του μπαμπά; Θα δώσω επώνυμο ή πατρώνυμο; Με ποιο τρόπο να επιλέξω; Πώς να σκεφτώ; Ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες της μιας ή της άλλης επιλογής; Ανησυχίες εύλογες για μια γυναίκα, που αν και έχει εδραιώσει με αποφασιστικότητα και ουσία τη θέση της στην κοινωνία, θα γεννήσει ένα παιδί σε έναν «κόσμο», που επιμένει να σκέφτεται και να δρα στερεοτυπικά, σε έναν κόσμο, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν λειτουργούν αυθεντικά.

Οργανώνοντας τη σκέψη μου:

> Πόσο σημαντικό είναι για μένα το όνομα; Για κάποιους ανθρώπους το όνομα είναι ένα σημείο αναφοράς. Είναι ίσως η αρχή του ανθρώπου. Όταν σε κάτι δίνω όνομα, του δίνω ουσία, του δίνω ύπαρξη. Ταυτίζουν δηλαδή το όνομα με τον άνθρωπο. Το όνομα είναι κομμάτι του εαυτού τους, άρα είναι γι’αυτούς κάτι σπουδαίο. Δίνουν λοιπόν μεγάλη σημασία στην επιλογή ονόματος, άρα και στην επιλογή του επώνυμου. Για κάποιους άλλους το όνομα είναι απλά ένα όνομα και θεωρούν ανούσιο να σπαταλά κάποιος τόσο μεγάλη ενέργεια για την επιλογή του. Θεωρούν όλα τα άλλα στη ζωή του παιδιού άξια προσοχής, πέρα από το όνομά του. Για ποιο λόγο να προβληματίζομαι τόσο πολύ για το επώνυμο του παιδιού μου, την ώρα που μπορώ να ζήσω, να μεγαλώσω, να απολαύσω το παιδί μου; Το όνομα είναι κάτι τόσο δα μικρό, μπροστά στο ίδιο το θαύμα της ζωής, μπροστά στο παιδί μου. Πόσο σημαντικό είναι λοιπόν για εσάς το όνομα του παιδιού σας; Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά το όνομα που θα έχει; Σκεφτείτε το αυθεντικά, μην χρησιμοποιήσετε τις σκέψεις των άλλων.

> Πόσο θα εμπλακεί ο πατέρας στο μεγάλωμα του παιδιού μου; Ένας καθοριστικός παράγοντας, που επηρεάζει τις αποφάσεις των μαμάδων, είναι η εμπλοκή του πατέρα. Ο πατέρας θα αναλάβει ευθύνες; Θα συμμετέχει σε αποφάσεις; Θα μοιράζεται τη ζωή του με εκείνη του παιδιού του; Θα υπάρχει με κάποιο τρόπο στη ζωή μας; Θεωρούν δηλαδή, ότι εφόσον ο πατέρας θέλει να έρχεται σε επαφή με το παιδί ως μπαμπάς του, έχει δικαίωμα να θέλει να έχει το δικό του όνομα και εκείνες υποχρέωση να το αποδεχτούν. Από την άλλη, άλλες μανούλες δεν πιστεύουν πως η συμμετοχή στο μεγάλωμα του παιδιού, έχει κάποια σχέση με την επιλογή του ονόματός του. Ο αυθεντικός πατέρας, που αγαπά πραγματικά το παιδί του, δεν έχει τέτοιες απαιτήσεις, για να συνεχίσει να το αγαπά. Η αγάπη δεν είναι υπό όρους.

> Μήπως δίνοντας το δικό μου όνομα αποκόβω τον πατέρα από το παιδί; Δεν είναι λίγες οι μαμάδες, που πιστεύουν ότι αν δεν δώσουν στα παιδιά τους το επώνυμο του πατέρα τους, τότε αυτόματα τον απομακρύνουν από το παιδί τους. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι άνδρες έχουν μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να συνδέουν το επώνυμό τους με την αξία τους ως άνθρωποι, επομένως αν η μαμά δεν θέλει να δώσει το επώνυμό τους στο παιδί τους, τους θεωρεί ανάξιους, άρα ανάξιους να μεγαλώνουν ένα παιδί. Η αξία ενός ανθρώπου φυσικά δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με το όνομά του, εκτός κι αν εσείς θέλετε να καταλάβει κάτι τέτοιο ο πατέρας, ώστε να απομακρυνθεί από τη ζωή σας! Άλλες πάλι θεωρούν, πως αν ένας πατέρας θέλει πραγματικά να συμμετέχει στο μεγάλωμα του παιδιού του, τίποτα δεν τον σταματά. Θα είναι εκεί, όποιο όνομα κι αν έχει το παιδί.

> Μήπως τα συναισθήματά μου επηρεάζουν τις αποφάσεις μου; Θυμηθείτε! Το παιδί δεν είστε εσείς. Το παιδί δεν είναι κτήμα σας. Δεν ανήκει σε κανένα. Ήρθε στον κόσμο, για να το μεγαλώσετε, για να είστε δίπλα του και να προστατεύετε την ανεμπόδιστη ανάπτυξή του. Μην το μπερδεύετε με τα «δικά» σας. Μην το βάζετε ανάμεσα σε εσάς κι εκείνον (τον πατέρα του). Μην αφήσετε τα πιθανά δυσάρεστα συναισθήματα, που έχετε για τον πατέρα του να επηρεάσουν την απόφασή σας για το επώνυμό του. Η απόφασή σας είναι ανάγκη να είναι ανεξάρτητη από το τι αισθάνεστε γι’αυτόν. Αν παίρνατε την απόφαση να δώσετε το δικό σας όνομα στο παιδί μόνο γιατί είστε αφάνταστα θυμωμένη μαζί του, τι μήνυμα θα δίνατε στο παιδί; Τι εικόνα θα είχε το παιδί για τον πατέρα του, ένα κομμάτι δηλαδή του εαυτού του;

> Μήπως το όνομα είναι οι ρίζες; Είναι, αν θέλετε να είναι, είναι, αν έτσι το βλέπετε.Το όνομα και το επώνυμό μας μας συνδέουν με ανθρώπους, βιώματα, θύμησες, σκέψεις, συναισθήματα. Μας συνδέουν συνήθως με σημαντικά για τη ζωή μας πράγματα, χωρίς να χρωματίζω τη λέξη «σημαντικά» θετικά ή αρνητικά. Όλοι έχουμε ανάγκη από ρίζες, όποιες κι αν είναι αυτές, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Δώστε στα παιδιά σας ρίζες ή μην τα αποκλείετε από τις ρίζες τους από επιλογή.

Αποφασίζοντας για το επώνυμο του παιδιού σας, έχετε πάντα στο μυαλό σας, ότι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη το παιδί είναι να δημιουργήσει υγιείς δεσμούς με τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή του, με εσάς σίγουρα, με τον πατέρα του, αν το επιλέξει και με άλλους σημαντικούς για εσάς ανθρώπους, που βρίσκονται σταθερά και με συνέπεια στη ζωή σας με τρόπο, που σας κάνει να αισθάνεστε «εσείς». Ο οδηγός σας στην απόφασή σας είναι το πηγαίο, αυθεντικό, πέρα από δεύτερες σκέψεις συναίσθημά σας. Αν νιώθετε άνετα, αν είστε καλά, τότε έχετε πάρει τη σωστή απόφαση.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr