Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Πώς να χειριστώ μια κρίση θυμού του παιδιού μου αποτελεσματικά;

    9836 views
  • Πόσο σκληρές μπορούν να γίνουν οι μαμάδες μεταξύ τους;

    8729 views
  • Πώς θα προετοιμάσω το παιδί μου για την Α΄ Δημοτικού;

    7090 views
  • «Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

    6848 views
  • Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

    6225 views
  • Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

    5999 views
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: "Γράμμα στην κόρη μου"

    4974 views
  • Τι να προσέξω πριν από ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά μου;

    4139 views

TAG: κλάμα

Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;

«Μα τι έχουν πάθει όλοι; Γιατί δεν την αφήνουν να κλάψει επιτέλους; Πως γίνεται να μην καταλαβαίνουν;». Πολύ συχνά πια κάνω αυτές τις ερωτήσεις και ανησυχώ. Ανησυχώ για ένα κόσμο γύρω μου με ελάχιστη κατανόηση του πόνου, με μικρή ανοχή στην πλήρη έκφραση συναισθημάτων τόσο των ευχάριστων όσο και των δυσάρεστων, με λιγοστή τρυφερότητα, με υπερβολική αυστηρότητα. Ανησυχώ για ένα κόσμο γύρω μου που δεν αφήνει τα παιδιά να εκφράσουν τη λύπη, το θυμό τους, την κούραση τους, την απογοήτευσή τους, την ανησυχία τους, για ένα κόσμο που καθημερινά μαθαίνει στα παιδιά ότι το κλάμα δεν επιτρέπεται γιατί αυτό τα κάνει λιγότερο καλά παιδιά, συνδέοντας παράλογα την μη έκφραση δυσάρεστων συναισθημάτων με την αύξηση της προσωπικής αξίας.

Πόσο ευεργετικό είναι ένα καλό κλάμα…! Ένα κλάμα πλήρες, που αφήνεις το παιδάκι σου να κλάψει και να σταματήσει όταν εκείνο είναι έτοιμο, όταν εκείνο δεν έχει ούτε άλλο κλάμα, ούτε άλλα δάκρυα. Πόσο ευεργετικό είναι ένα κλάμα στην αγκαλιά σας λέγοντάς του όχι μόνο ότι δεν πειράζει να κλαίει αλλά και ότι μπορεί να κλάψει όσο το έχει ανάγκη, ενώ πριν από λίγο φώναζε θυμωμένα ότι δεν θέλει να φύγει ακόμα από το πάρτι και οι περισσότεροι γονείς θα έκαναν ακριβώς το αντίθετο, θα έκλειναν την αγκαλιά τους για το παιδί τους και θα την άνοιγαν για το θυμό τους.  Πόσο ωφέλιμο είναι για το παιδάκι σου να κλάψει όσο το έχει ανάγκη, όταν στην πραγματικότητα δεν έχει τα λόγια να εκφράσει τον πόνο του για οτιδήποτε, τουλάχιστον όσο τα παιδιά σχολικής ηλικίας. Άφησέ το να κλάψει για να πει ότι έχει να πει, να «βγάλει» όλο τον πόνο, την απογοήτευση, τη στενοχώρια, το θυμό του.

Άφησέ το να εκφραστεί πλήρως μέσω του κλάματος και ύστερα θα δεις, θα έρθει η γαλήνη. Το κλάμα έχει τη δύναμη να «καθαρίζει» κάθε δυσάρεστο συναίσθημα μόνο υπό μία προϋπόθεση όμως. Ποια είναι αυτή; Την άδεια του γονέα! Ναι! Χρειάζεται να δώσετε στο παιδάκι σας την άδεια να κλάψει! Αν δώσετε στο παιδί σας το δικαίωμα να διαφωνεί, να πονά (εμβόλιο, χτύπημα), να μην αποδέχεται και γι’αυτό να στενοχωριέται, να θυμώνει, να απογοητεύεται κι έτσι να κλαίει, τότε η στάση σας, όταν εκείνο κλαίει, θα δείχνει πως είστε δίπλα του και όχι απέναντί του. Η γαλήνη μετά το κλάμα έρχεται μόνο όταν συνοδεύετε το παιδάκι σας στο κλάμα του. Το κλάμα φέρνει την κάθαρση και τη γαλήνη μόνο όταν ο γονιός με την αγκαλιά του, το χάδι του, με το «δεν πειράζει να κλαις, κλάψε όσο το έχεις ανάγκη, είμαι εδώ για σένα», δείχνει στο παιδί του ότι κατανοεί τον πόνο του, τη δυσφορία του, ότι καταλαβαίνει πόσο δύσκολα αισθάνεται και πως εκείνος θα είναι το στήριγμά του, όπως πάντα.

Αντίθετα, αν ο γονιός θυμώνει όταν το παιδί του κλαίει ή αισθάνεται άβολα και του δημιουργεί ενοχές ή με το τρόπο του αποθαρρύνει το παιδάκι του από το να εκφραστεί μέσω του κλάματος, τότε εκείνο θα σταματήσει να κλαίει είτε από ντροπή είτε μετά από αρκετή ώρα λόγω της κούρασής του (σωματικής, συναισθηματικής). Ο γονιός βέβαια ανακουφίζεται γιατί το κλάμα έχει σταματήσει αλλά και γιατί πιστεύει ότι όσα έμαθε στο παιδί του θα του χρησιμεύσουν την επόμενη φορά που θα θελήσει να κλάψει. Θα το αποτρέψουν δηλαδή.  Τι μαθαίνει λοιπόν το παιδί; Τι κερδίζει από την αντίδραση του μπαμπά ή της μαμάς;

Για να δούμε μερικά από τα «επιχειρήματα» στα οποία στηρίζουν οι γονείς  την άποψή τους κατά του κλάματος:

–«Έλα τώρα, πάει πέρασε (πόνος)! Τι κάνεις έτσι;». Το παιδάκι πονά ακόμα σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Οι γονείς του υποτιμούν τον σωματικό του πόνο και παραβλέπουν τον συναισθηματικό. Θεωρούν ή κάνουν πως δεν υπάρχει. Το παιδί μαθαίνει να μην εμπιστεύεται τις αισθήσεις και τα συναισθήματά του. Παράλληλα διαπιστώνει πως όταν κάποιος αισθάνεται άσχημα δεν βρίσκει κατανόηση ή μήπως έτσι πρέπει να είναι, αναρωτιέται. Η σχέση γονιού παιδιού πληγώνεται ελλείψει κατανόησης ενώ παράλληλα χάνεται μια πολύ καλή ευκαιρία το παιδί να «εκπαιδευτεί» στην ενσυναίσθηση, αφού κανείς δεν την έδειξε σε εκείνο.

–«Ποιος κλαίει…;!!! ή Ποιος κλαίει πάλι;», με έντονη χροιά ψέγους και απογοήτευσης.  Το παιδί μαθαίνει ότι το να κλαις σε κάνει «ελαττωματικό», λιγότερο καλό, μαθαίνει πως δεν επιτρέπεται να κλαίμε. Μαθαίνει πως όταν κλαίμε ευθυνόμαστε εμείς για την απογοήτευση, τη δυσφορία, ,το θυμό, τη στενοχώρια της μαμάς ή του μπαμπά που μας λέει «πάλι κλαις;». Το παιδί φορτώνεται με βάρη που ούτε είναι δικά του ούτε μπορεί να τα σηκώσει χωρίς δυσάρεστες συνέπειες.

–«Μην κλαις εσύ είσαι γενναία/ος!». Τα παιδιά μαθαίνουν ότι οι γενναίοι δεν κλαίνε, ότι όποιος κλαίει δεν είναι γενναίος, ότι εφόσον κλαίνε μάλλον δεν είναι γενναία. Από τον τόνο του γονιού μαθαίνουν πως μάλλον θα έπρεπε να είναι γενναία (τα περισσότερα παιδιά μικρής ηλικίας δεν κατανοούν την έννοια παρά μόνο το πρόσημο της λέξης) αλλά εκείνα δεν είναι, αφού συνεχίζουν ή είναι πια και σταματούν το κλάμα.

–Μην κλαις!!! Σκέτο αυτή τη φορά, χωρίς επιχείρημα. Μαθαίνει στα παιδιά πως δεν επιτρέπεται το κλάμα και τίποτε άλλο. δυστυχώς!

Τι θα έπρεπε να μαθαίνει το παιδί κάθε φορά που κλαίει; Το πιο σημαντικό μάθημα είναι α) ότι το κλάμα δεν είναι μόνο επιτρεπτό αλλά και επιθυμητό γιατί θα με βοηθήσει να ξεσπάσω, θα με βοηθήσει να εκφράσω ότι  με κάνει να δυσφορώ και όταν τελειώσει πιθανά να βλέπω τα πράγματα καλύτερα, πιο καθαρά (πράγμα που έχει νευροβιολογική βάση, αν δηλαδή δεν εκφραστεί πλήρως το συναίσθημα, ο προμετωπιαίος φλοιός που ευθύνεται για τις αποφάσεις μας, δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά).β) Όλα τα συναισθήματά μου είναι αποδεκτά και καλά, το ίδιο κι εγώ. γ)Το κλάμα είναι δικαίωμά μου, είναι κάτι που μπορώ να κάνω είτε μου το επιτρέπει κάποιος είτε όχι, όπως όταν εκφράζω ελεύθερα τη γνώμη μου χωρίς αυτή να επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων. δ) Αν στενοχωριέμαι ή θυμώνω και κλαίω γιατί διαφωνώ με τη μαμά ή τον μπαμπά ή δεν μπορώ να αποδεχτώ μια κατάσταση που δεν μπορεί να αλλάξει, αυτό δεν μας φέρνει απέναντι. Η μαμά και ο μπαμπάς με αγαπούν ακόμη και είναι δίπλα μου για να με στηρίξουν, για να μου απαλύνουν τον πόνο μου υπενθυμίζοντάς μου πως με αγαπούν και πως είναι εδώ για μένα. Τι όμορφα που είναι όταν διαφωνούμε αγκαλιασμένοι! Τι σπουδαία μαθήματα για ένα παιδί! Διαφωνείτε;

Δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος μας αν μπορούσαμε να εκφράσουμε ότι αισθανόμαστε και ότι σκεφτόμαστε, όπως ακριβώς είναι; Αν μπορούσαμε να είμαστε ο εαυτός μας. Δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος μας αν οι γονείς έδειχναν σεβασμό στα παιδιά τους ακούγοντας όσα είχαν να πουν, αν προσπαθούσαν να κατανοήσουν όσα άκουγαν ρωτώντας, αν αποδέχονταν τα συναισθήματα των παιδιών τους κι έτσι και τα ίδια, αν έδειχναν με τη στάση και τα λόγια τους ότι θα τα αγαπούν ότι κι αν γίνει, αν ήταν περισσότερο τρυφεροί και λιγότερο έως καθόλου επικριτικοί κι έτσι αποτελούσαν ένα υπέροχο παράδειγμα σεβασμού της έκφρασης, της ύπαρξης κάθε ανθρώπου; Ε, δεν θα ήταν;

Οι γονείς μπορούν να κάνουν θαύματα!

 

  • Σεπτέμβριος, 9
  • 11186
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

«Οι άντρες δεν κλαίνε!» Όταν οι γονείς εμποδίζουν τα συναισθήματα

Ένα αγοράκι 3 περίπου ετών περιμένει στο χώρο υποδοχής ενός μικροβιολογικού εργαστηρίου μαζί με τη μαμά και τη γιαγιά του, να έρθει η σειρά του για αιμοληψία. Κάθεται ήρεμο στο καρότσι του έτοιμο να επικοινωνήσει, αν κάτι ή κάποιος του κάνει εντύπωση. Στρέφεται στη γιαγιά του και τη ρωτά: «Το δικό σου μίμι, πού είναι;», «Δεν έχω πια», του απαντά. «Πού είναι;», καμία απόκριση. Το αγοράκι συνεχίζει: «Θα κάνει και ο Βασίλης μίμι;», «Θα κάνει αύριο», λέει η γιαγιά. «Ο άλλος ο Βασίλης πόνεσε χθες;», «Όχι, ούτε κι εσύ θα πονέσεις!», λέει κατηγορηματικά η γιαγιά και συνεχίζει: «Δεν φοβήθηκε, γιατί είναι μεγάλος. Ούτε κι εσύ θα φοβηθείς, γιατί είσαι άντρας! «Που είναι το μίμι σου;», ρωτά ξανά το αγοράκι και αρχίζει να ξύνει το χεράκι του από την εσωτερική πλευρά του αγκώνα (από την περιοχή που γνωρίζει, ότι θα γίνει η λήψη αίματος). Η γιαγιά δεν απαντά. Το αγοράκι επιμένει: «Πού είναι το μίμι σου;», «Δεν έχω», απαντά και το αγοράκι εμφανώς αγχωμένο ξύνει με περισσότερη ένταση το χεράκι του, που έχει πια κοκκινίσει έντονα. «Μην ξύνεις το χέρι σου, το κοκκίνισες!», λέει η γιαγιά έντονα. «Θα πονέσω!» λέει το αγοράκι συνοφρυωμένο. «Δεν θα πονέσεις! Οι άντρες δεν πονάνε!», απαντά η γιαγιά. «Πού είναι το αίμα;», ρωτά και δεν παίρνει απάντηση. «Τι θα κάνουμε;» ρωτά με ανησυχία. «θα κάνεις λίγο τζιν», απαντά σχετικά αδιάφορα η γιαγιά. Το αγοράκι συνεχίζει να ξύνει το χεράκι του έντονα. Η πόρτα ανοίγει. «Ο επόμενος!». Οι τρεις τους, μαμά, γιαγιά και αγοράκι μπαίνουν στον κυρίως χώρο του εργαστηρίου. «Θα πονέσω!», επιμένει το αγοράκι. «Όχι! Οι άντρες δεν πονάνε!», ξαναλέει η γιαγιά. Η αιμοληψία γίνεται, το αγοράκι δεν αντιδρά, όλοι το επιβραβεύουν, που δεν έκλαψε και εκείνο αποχωρεί χαρούμενο.

 

Ο μικρός μας φίλος είναι εμφανώς φοβισμένος και αγχωμένος με ό τι πρόκειται να συμβεί. Με τις συνεχείς ερωτήσεις του για το σημάδι της γιαγιάς και άλλων, για το αίμα αλλά και για το τι θα συμβεί, εκφράζει τα συναισθήματά του, τη δυσκολία του να τα επεξεργαστεί και να τα κατανοήσει, υπό το κράτος της αγωνίας του για το άγνωστο. Καλεί τη γιαγιά του να τον βοηθήσει να κατανοήσει, τι θα συμβεί, καλεί τη γιαγιά του να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον φόβο του για κάτι, που γνωρίζει ήδη, ότι πονάει. Κάνει προσπάθεια να δείξει ότι είναι έτοιμο να μάθει, θέλει να μάθει. Και τι παίρνει; Προσπάθεια να εμποδιστεί η έκφραση, η επεξεργασία και η κατανόηση των βαθύτερων συναισθημάτων του καθώς και των σκέψεών του για αυτό, που βιώνει και πρόκειται να βιώσει, αναπαράγοντας στερεότυπα σχετικά με τη σημασία έκφρασης συναισθημάτων αλλά και το φύλο («δεν θα πονέσεις», «οι άντρες δεν πονάνε», «δεν θα φοβηθείς, οι άντρες δεν φοβούνται» και επιβράβευση, που δεν έκλαψε).

Όλα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα. Αποτελούν δυστυχώς κομμάτι της κουλτούρας μας. Η καθημερινή προσπάθεια αποφυγής των συναισθημάτων μας, των παιδιών μας, των αγαπημένων μας και άλλων χαρακτηρίζει τους περισσότερους.  Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι δεν πρέπει να κλαίμε, να φοβόμαστε, να αγχωνόμαστε, να θυμώνουμε, πόσω μάλλον να το εκφράζουμε. . «Δεν ντρέπεσαι να κάνεις έτσι, μας κοιτάει ο κόσμος! Δεν είπαμε, δεν θυμώνουμε;». «Μη φοβάσαι, τώρα πια είσαι μεγάλος». «Σταμάτα να κλαις τώρα, πάει πέρασε». Η κατάσταση δυσκολεύει, όταν η αποφυγή των συναισθημάτων συνδέεται με την αξία. «Έλα τώρα! Σταμάτα, αφού εσύ είσαι καλό παιδί!». «Θα σε πάρω αγκαλιά, μιας και σήμερα ήσουν καλό παιδί, δεν έκλαψες καθόλου, ούτε με δυσκόλεψες», «Η Ιωάννα ξέρει, ότι δεν κάνουμε έτσι, γιατί είναι καλό παιδί». Όσο εμείς συνδέουμε τη μη έκφραση συναισθημάτων με την αξία του παιδιού, τόσο εκείνη ισχυροποιείται. Ποιο παιδί άλλωστε δεν θέλει να είναι καλό; Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα, όταν η αποφυγή των συναισθημάτων συνδέεται με αντιλήψεις για το φύλο. «Σα κοριτσάκι κάνεις τώρα, σταμάτα να κλαις», » Ησύχασε! Δεν είπαμε, οι άντρες δεν κλαίνε;» . Όσο εμείς επιμένουμε να συνδέουμε την αποφυγή συναισθημάτων με το πόσο καλά ανταποκρίνεται ένα αγοράκι στα χαρακτηριστικά του φύλου του (που εμείς δώσαμε), τόσο η αποφυγή εδραιώνεται. Παράλληλα τα κορίτσια που έρχονται σε επαφή με αυτές τις αντιλήψεις, μαθαίνουν ότι μάλλον «είναι κακό, ντροπιαστικό να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, μιας και είμαστε κορίτσια και να είμαστε κορίτσια!». Ας μην ξεχνάμε φυσικά ότι αυτά τα κορίτσια, θα μεγαλώσουν την επόμενη γενιά και αν δεν καταφέρουν να αμφισβητήσουν αυτές τις αντιλήψεις, απλά θα τις αναπαράγουν.

Η έκφραση συναισθημάτων και ό τι θα μπορούσε να την ακολουθεί, εμποδίζεται και από μια κυρίαρχη σκέψη, ότι η λογική θα έπρεπε να επικρατεί. «Καλά, δεν καταλαβαίνεις;». «Δεν καταλαβαίνεις, ότι αυτό που κάνεις, δεν σε συμφέρει;». «Δεν καταλαβαίνεις, ότι θυμώνοντας δεν θα καταφέρεις κάτι, παρά μόνο να θυμώσω κι εγώ;». «Δεν καταλαβαίνεις, ότι κλαίγοντας δεν θα καταφέρεις να βρεις λύση;». «Τώρα παραλογίζεσαι! Δεν βγαίνει πουθενά να αγχώνεσαι τόσο». «Έλα τώρα σταμάτα να φοβάσαι, βάλε κάτω τη λογική σου και θα δεις». Στην πραγματικότητα όμως, «για να επικρατήσει η λογική» είναι ανάγκη να εκφραστεί το συναίσθημα και μάλιστα αφού αυτός, που το εκφράζει συνδεθεί με κάποιον.

Τι μαθαίνουμε στα παιδιά ακολουθώντας τα παραπάνω;

> Ότι υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα.

> Ότι τα κακά, τα αποφεύγουμε. Καλό είναι να μην τα νιώθουμε. Καλό είναι να μην τα εκφράζουμε.

> Ένα κύριο χαρακτηριστικό του να είσαι άνδρας είναι να μην εκφράζεις αρνητικά συναισθήματα. Το αντίθετο σημαίνει, ότι θα έπρεπε να ντρέπεσαι αλλά και ότι υπολείπεσαι των άλλων ανδρών.

> Ένα κύριο χαρακτηριστικό του να είσαι κορίτσι ή γυναίκα είναι να εκφράζεις ανεξέλεγκτα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία φυσικά δεν θα έπρεπε να έχεις, ούτε και να εκφράζεις. Το αντίθετο θα φέρει ντροπή, την οποία τα κορίτσια έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να αισθάνονται μιας και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους ( να εκφράζουν ανεξέλεγκτα αρνητικά συναισθήματα) είναι εκ των πραγμάτων ντροπιαστικό.

> Η λογική πρέπει να υπερισχύει του συναισθήματος.

Όλα θα ήταν καλά, αν εμείς και τα παιδιά μας ήμασταν μηχανές, που λειτουργούσαν με εργοστασιακές ρυθμίσεις. Ευτυχώς όμως δεν είμαστε. Κι έτσι δεν είναι όλα καλά. Τι συμβαίνει, όταν εμποδίζουμε το συναίσθημά μας, όταν δεν το αφήνουμε να εκφραστεί, όταν αυτό γίνεται παράλληλα με μια προσπάθεια να το συνδέσουμε με την αξία ως άνθρωποι ή με το φύλο; Το συναίσθημα άπαξ και βιωθεί, υπάρχει και θα υπάρχει όσο δεν εκφράζεται λειτουργικά, όσο δεν επεξεργάζεται, όσο δεν κατανοείται. Δεν υπάρχει καμία στρόφιγγα, που τη στρίβεις και αδειάζεις. Το αποτέλεσμα είναι το συναίσθημα αυτό να «φουσκώνει», να εντείνεται και να επεκτείνεται, να μεταλλάσεται, να αναπαράγεται, να παράγει και να αναπαράγει άλλα ίσως πιο δυσάρεστα για το άτομο, που τα βιώνει, συναισθήματα. Αυτά με τη σειρά τους θα παράγουν και θα αναπαράγουν σκέψεις και συμπεριφορές και τελικά το ένα θα τροφοδοτεί το άλλο με τη «βοήθεια» πάντα και εκείνου στον οποίο όλα κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο θα εκφραστούν.

Πιο απλά, όταν δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να εκφραστούν συναισθηματικά, όταν δεν είμαστε αυτοί, που θα τα βοηθήσουν να τα κατανοήσουν και να τα αντιμετωπίσουν, μεγαλώνουμε παιδιά, που «βράζουν» από συναισθήματα, που τους προκαλούν δυσφορία από τη μια, που δεν μπορούν να τα κατανοήσουν (τι αισθάνομαι, γιατί το αισθάνομαι) και να τα αντιμετωπίσουν από την άλλη. Μεγαλώνουμε παιδιά, που στην προσπάθειά τους να δείξουν την ανημπόρια τους να αντιμετωπίσουν τη δυσφορία τους, εκφράζονται τελικά με συμπεριφορές, που «δεν μπορώ να καταλάβω από που και με ποιο τρόπο ξεπήδησαν«. Αντιστέκονται σε ότι πάει αντίθετα από τη φύση τους, με το να συμπεριφέρονται με τρόπο ακατανόητο για τους γονείς, στην προσπάθειά τους με κάποιο τρόπο να εκφράσουν επιτέλους τις ανάγκες τους. Μεγαλώνουμε παιδιά με μπλοκαρισμένα συναισθήματα, δυσφορία από τη μία, ντροπή για τη δυσφορία από την άλλη, που ποτέ κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, «τι άλλο θα μου βγάλουν;» . Φράσεις γονέων που απορούν: «Πώς φτάσαμε ως εδώ; Το παιδί μου ήταν ήρεμο και υπάκουο». Μεγαλώνουμε παιδιά που είναι έρμαιο των συναισθημάτων τους, γιατί δεν φροντίσαμε να τους δείξουμε τον τρόπο να τα κατανοούν και παιδιά που ζουν εγκλωβισμένα στα συναισθήματά τους, γιατί φροντίσαμε να τα κάνουμε να ντρέπονται γι’αυτά κι έτσι καταπνίξαμε και την πιθανότητα να προσπαθήσουν να τα εκφράσουν λειτουργικά. Παιδιά ευάλωτα. Παιδιά που δεν έχουν μάθει να προστατεύουν και να φροντίζουν τον εαυτό τους συναισθηματικά. Παιδιά που είναι πολύ πιθανό να νοσήσουν συναισθηματικά αργά ή γρήγορα.

 

 

  • Ιούλιος, 9
  • 2473
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Θα πάω παιδικό σταθμό! Οδηγίες για νέους γονεις

Ο παιδικός σταθμός ή το νηπιαγωγείο αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία για το παιδάκι σας να κάνει νέους φίλους, να κοινωνικοποιηθεί, να μάθει παίζοντας δομημένα, να μάθει από έναν ενήλικα. Όσο ενθουσιασμένοι είναι οι γονείς και το παιδί για το νέο ξεκίνημα, άλλο τόσο αγχωμένοι μπορεί να είναι. Τι μπορούν να κάνουν, για να μπει η χρονιά με το δεξί;

Πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα ελάτε σε επαφή με τον/ την νηπιαγωγό του παιδιού σας. Ρωτήστε ότι έχετε ανάγκη να μάθετε για εκείνη. Μοιραστείτε μαζί της τις ανησυχίες σας, εάν έχετε. Με αυτό τον τρόπο, ουσιαστικά κάνετε μια πρώτη προσπάθεια να τη γνωρίσετε, άρα και να την εμπιστευτείτε. Αν την εμπιστευτείτε εσείς, είναι πιο πιθανό να μεταφέρετε μια όμορφη εικόνα για τη δασκάλα του γυρνώντας στο σπίτι. Παρατηρήστε το χώρο ή τους χώρους του σχολείο. Κρατήστε λεπτομέρειες που σας έκαναν θετική εντύπωση (όμορφα χρώματα στους τοίχους, περίτεχνες κατασκευές, πολλά είδη ζωγραφικής, καινούργια παιχνίδια, μεγάλος χώρος παιχνιδιού κ.α). Μοιραστείτε τις λεπτομέρειες με το παιδί σας αλλά και τα συναισθήματα που σας προκάλεσαν.

Εξηγήστε στο παιδί τι σημαίνει παιδικός σταθμός ή νηπιαγωγείο. Πείτε του τι θα κάνει εκεί, ποιο θα είναι το πρόγραμμά του. Ποιοι άλλοι θα είναι εκεί. Τι καινούργια κι ενδιαφέροντα πράγματα θα κάνουν. Πόσο χαρούμενα είναι τα παιδιά που πηγαίνουν παιδικό σταθμό και γιατί. Όλα αυτά μπορείτε με ένα τρόπο να του τα δείξετε, αν κάνετε μαζί μια βόλτα από το σχολείο του. Μπείτε στην τάξη του, δείτε μαζί όλους τους χώρους του σχολείου, τις τάξεις, τους κοινόχρηστους χώρους, το μπάνιο, την κουζίνα, την αυλή. Σε κάθε χώρο έχετε την ευκαιρία να του μιλήσετε για το τι θα κάνει, με ποιους θα είναι. Κάντε μια πρώτη γνωριμία με τη δασκάλα. Θα ήταν ευχάριστο να έχει μια επαφή το παιδί σας με αυτόν τον νέο άνθρωπο, που θα βλέπει καθημερινά τόσες ώρες.

Δείξτε τον ενθουσιασμό σας για την έννοια του σχολείου, αρκετά πριν ξεκινήσει το παιδί σας να πηγαίνει. Δείξτε τον ενθουσιασμό σας, όταν σε λίγο καιρό η ώρα αυτή φτάνει. Αν δεν είστε εσείς χαρούμενοι, είναι σχεδόν απίθανο να είναι εκείνο. Πηγαίνετε μαζί στην αγορά να πάρετε την πρώτη του σχολική τσάντα, ρούχα και παπούτσια που θα φοράει στον παιδικό σταθμό, το παγουράκι του ή το δοχείο που θα βάζει το κολατσιό του (εάν υπάρχει ανάγκη). Κάντε πανηγύρι για τις αγορές! Αποφασίστε μαζί ποιος είναι ο καταλληλότερος χώρος για να βάζει την καινούργια του τσάντα, όταν επιστρέφει στο σπίτι. Δώστε στο παιδάκι σας τις νέες του αρμοδιότητες. Είμαι αρκετά μεγάλος πια, για να είμαι υπεύθυνος για τη δική μου τσάντα! Καθάρισμα τσάντας, γέμισμα τσάντας. Το μεσημέρι επιστρέφοντας την καθαρίζω, το βράδυ τη γεμίζω.

Έχετε τα μάτια και τα αυτιά σας ανοιχτά για πιθανή έκφραση ανησυχίας από την πλευρά του παιδιού σας. Να είστε ανοιχτοί και σε καμία περίπτωση επικριτικοί, ώστε το παιδί να μπορεί να μοιραστεί αλλά και παρατηρητικοί για να καταλάβετε από συμπεριφορές ή από αυτά που δεν μπορεί να μοιραστεί το παιδί σας λεκτικά άλλα μη λεκτικά, αν υπάρχουν δυσάρεστα συναισθήματα για αυτή τη νέα αρχή. Αν δεν μπορεί να σας πει ότι ανησυχεί, ότι φοβάται, κάντε εσείς την αρχή. Προτείνετε κάποια συναισθήματα και αφήστε το να σας «γνέψει» καταφατικά. Διαβεβαιώστε το ότι όσα αισθάνεται, τα αισθάνονται κι άλλα παιδιά που πηγαίνουν για πρώτη φορά σε παιδικό σταθμό ή σε νέο σχολείο. Δεν πειράζει να αισθάνεσαι έτσι. Όταν πας για πρώτη φορά, θα δεις ότι θα αρχίσεις να αισθάνεσαι όμορφα. Όλοι μας έχουμε μια μικρή ανησυχία, όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι για πρώτη φορά. Και η μαμά και ο μπαμπάς και ο αδελφός σου…Είμαι σίγουρη/ ος ότι όλα θα πάνε καλά!

Όταν ξεκινήσει το σχολείο, βρείτε μια ώρα της ημέρας που θα είστε κι εσείς και το παιδί ήρεμοι και χαλαροί και ρωτήστε το για την ημέρα του. Αν δεν σας πει πολλά ή δεν σας πει κάτι, μιλήστε  του για τη δική σας ημέρα. Με τον καιρό θα αρχίσει να μοιράζεται.

Θυμηθείτε! Παρατεταμένοι αποχαιρετισμοί στον παιδικό σταθμό ή το νηπιαγωγείο δεν θα βοηθήσουν. Αποφασίστε συγκεκριμένη ρουτίνα αποχαιρετισμού και μείνετε σε αυτή. Ένα γλυκό φιλί, μια ζεστή καλά, να περάσεις καλά  με τεράστιο χαμόγελο στα χείλη είναι ότι το παιδί χρειάζεται την ώρα εκείνη. Την ίδια ρουτίνα μπορούν να έχουν και οι γονείς που περιμένουν το σχολικό λεωφορείο. Αν το παιδί σας κλάψει μην το φοβάστε! Θα του περάσετε το μήνυμα ότι έχει δίκιο να κλαίει. Αυτό που συμβαίνει φέρνει σε όλους κλάμα και στενοχώρια. Μείνετε ήρεμοι και χαμογελαστοί. Μόλις ξεκινήσουν τα παιχνίδια θα του περάσει…

Καλή σχολική χρονιά!

  • Φεβρουάριος, 24
  • 1949
  • Μάθηση, Σχολείο
  • Περισσότερα

Κατανοώντας τη συμπεριφορά του παιδιού μου (0- 18 μηνών)

Έχω μια κόρη 5 μηνών. Δεν έχω κοιμηθεί ολόκληρο βράδυ εδώ και μήνες. Ξυπνάει κλαίγοντας καθ’όλη τη διάρκεια της νύχτας. Τι να κάνω;

Τα μωρά κλαίνε για να μας πουν ότι κάτι πάει στραβά, ότι κάτι τα ενοχλεί, ότι κάτι τους προκαλεί δυσφορία, ότι κάτι τους λείπει. Δεν κλαίνε σίγουρα για να μας ενοχλήσουν. Θα κλάψουν αν πεινάνε ή έχουν βραχεί, αν πονάνε ή έχουν πυρετό, αν είναι κουρασμένα ή βαριούνται, αν δεν μπορούν να ηρεμήσουν από μια μέρα με υπερένταση, αν τους λείπει η μαμά. Θα σταματήσουν να κλαίνε αν κάποιος καταφέρει να τους παρέχει την ανακούφιση που τόσο έχουν ανάγκη, εξαλείφοντας την αιτία της δυσφορίας ή αν εξαντληθούν. Υπάρχουν πολλά μωρά που κλαίνε λίγο και άλλα που κλαίνε πολύ και αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας με την οποία γεννιέται ένα παιδί.

Για να μπορέσουν οι γονείς ή εκείνος που έχει αναλάβει μέρος της φροντίδας του παιδιού να ανταποκριθούν στις ανάγκες του, χρειάζεται να γνωρίζουν,  τι μπορεί να κατανοήσει και τι μπορεί να καταφέρει ένα μωρό σε αυτή τη φάση. Είναι ανάγκη δηλαδή να μάθουν ποια είναι τα εφόδια τους παιδιού τους αυτή την περίοδο, σωματικά, γνωστικά, συναισθηματικά, κοινωνικά.

Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών τα μωρά δεν μπορούν να ελέγξουν τις πράξεις τους, να κατανοήσουν τις αιτίες τους και τα αποτελέσματα αυτών.

> Ζουν στο εδώ και τώρα. Δεν μπορούν να θυμηθούν καλά γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν, όμως μαθαίνουν γρήγορα τα πρόσωπα που τα τρέφουν, τα φροντίζουν, τους δίνουν την παρηγοριά που έχουν ανάγκη, τα πρόσωπα που καλύπτουν τις βασικές σωματικές και συναισθηματικές τους ανάγκες.

> Η μνήμη τους αναπτύσσεται γρήγορα. Έτσι στον 6ο με 8ο μήνα θυμούνται ανθρώπους και αντικείμενα που δεν είναι παρόντα.

> Αναπτύσσουν πολύ δυνατούς δεσμούς με τα πρόσωπα που τα φροντίζουν. Ιδιαίτερα ο δεσμός που αναπτύσσουν με τη μαμά, αν εκείνη είναι η κύρια πηγή φροντίδας, είναι τόσο ισχυρός που θεωρείται δεσμός ζωής αλλά και πρότυπο (το ίδιο ισχύει και όταν ο δεσμός με τη μαμά δεν αποδεικνύεται ισχυρός). Έτσι στον 6ο με 9ο μήνα όταν αυτά τα πρόσωπα ή το πρόσωπο είναι παρόντα και κοντά στο μωρό, ώστε να μπορεί να τα βλέπει, εκείνο αισθάνεται ασφαλές. Εκφράζει την ευχαρίστησή του όταν είναι κοντά του και τη δυσφορία του όταν αυτό το πρόσωπο λείπει ή αποχωρεί.

> Πολύ γρήγορα τα μωρά βάζουν στη ζωή τους τη μίμηση. Η μίμηση αποτελεί βασικό εργαλείο μάθησης για αυτά. Αλληλεπιδρώντας με τους άλλους κατά τη διάρκεια του φαγητού, του μπάνιου, της αλλαγής της πάνας, του παιχνιδιού, της βόλτας, της διαδικασίας του ύπνου μαθαίνουν να σκέφτονται, να μιλούν και να πράττουν.

> Μπορούν να αναγνωρίσουν το συναίσθημα αυτών που τα φροντίζουν αλλά και να αντιδράσουν σε αυτό. Αυτό σημαίνει ότι όταν εκείνοι είναι χαρούμενοι, τα μωρά είναι ήρεμα και χαλαρά, όταν όμως είναι εκνευρισμένοι ή αγχωμένοι τα μωρά είναι σε θέση να το αντιληφθούν και να αντιδράσουν σε αυτό ανάλογα.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς, όταν το μωρό τους κλαίει; Ο στόχος είναι να βρούμε θετικούς τρόπους να ανακουφίσουμε το μωρό μας:

> Ελέγχουμε τα προφανή. Φαγητό, νερό, πάνα, πονάκια, ζέστη, κρύο, πυρετός.

> Παρηγορήστε το στην αγκαλιά σας.  Μην φοβάστε ότι θα  το κακομάθετε! Δοκιμάστε να το κουνήσετε ελαφρά, να περπατήσετε μαζί του ακόμα και έξω από το σπίτι. Μια βόλτα στον καθαρό αέρα ηρεμεί τα μωρά. Δοκιμάστε να του τραγουδήσετε ή να του κάνετε μασάζ.

> Μην το τιμωρείτε φωνάζοντάς το. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να εντείνετε τη δυσφορία του και να γεμίσετε ενοχές για τις φωνές που μόλις βάλατε στο μωρό σας.

> Μην τραντάζετε το μωρό σας. Μπορεί να προκαλέσετε εγκεφαλική βλάβη, ακόμα και το θάνατό του.

> Δώστε προσοχή σε μοτίβα. Μερικά μωρά κλαίνε την ίδια ώρα περίπου κάθε μέρα, χωρίς προφανή λόγο. Παρατηρήστε τι συμβαίνει ή τι δεν συμβαίνει λίγο πριν την έναρξη του κλάματος και  θα μπορούσε να αποτελέσει την αιτία του. Κάντε ότι είναι δυνατό για να την αποφύγετε ή να την περιορίσετε. Κάντε αλλαγές στη ρουτίνα του μωρού ή κάντε μια βόλτα.

> Δώστε προσοχή στις ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού σας και σεβαστείτε τες. Κάποια μωρά έχουν ανάγκη να ηρεμήσουν και να κοιμηθούν σε σκοτεινά και ήσυχα μέρη, ενώ άλλα τα καταφέρνουν και μέσα στο πλήθος.

> Το στρες όλης της ημέρας «μαζεύεται» το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθούν, όπως και στους ενήλικες. Σκεφτείτε με ποιους τρόπους προσπαθείτε εσείς να χαλαρώσετε και εφαρμόστε τους και στο μωρό σας. Ένα ζεστό μπάνιο, ένα ελαφρύ δείπνο, λίγη χαλαρή μουσική, λίγη κουβεντούλα και μια αγκαλιά με το σύντροφό σας εύκολα μπορούν να προσαρμοστούν και στη ρουτίνα του μωρού σας.

> Σεβαστείτε τις ρουτίνες του μωρού σας ή δημιουργήστε ρουτίνες. Για να αναπτύσσονται σωστά τα μωρά μας έχουν ανάγκη ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες τις ζωής τους τις ρουτίνες τους. Έχουν ανάγκη δηλαδή να ξέρουν τι θα ακολουθήσει, να ξέρουν το πρόγραμμα της ημέρας τους. Σεβαστείτε αυτή τους την ανάγκη και εκείνα θα είναι ήρεμα και χαλαρά.

Θυμηθείτε ότι το μωρό σας καταλαβαίνει τα συναισθήματά σας και αντιδρά σύμφωνα με αυτά. Ποια ήταν η τελευταία φορά που περιμένατε το μωρό σας να κλάψει και τελικά έκλαψε; Έχετε αναρωτηθεί πως θα αντιδρούσε το μωρό σας, αν ανταποκρινόσασταν στο κλάμα του με λιγότερο άγχος; Αν πιστεύετε πως δεν είστε αγχωμένοι, παρατηρήστε τον εαυτό σας την επόμενη φορά που το μωρό σας θα κλάψει. Παρατηρήστε στο σώμα σας. Έχετε ταχυπαλμία, εφίδρωση; Παρατηρήστε τη σκέψη σας. Πάλι δεν θα κοιμηθώ απόψε! Πως θα περάσει και αυτό το βράδυ! Πόσο θα κρατήσει αυτό ακόμα; Τέτοιες σκέψεις επηρεάζουν τις αποφάσεις σας, άρα και τον τρόπο που αντιδράτε, τροφοδοτούν τα συναισθήματά σας και ανατροφοδοτούνται από αυτά. Μην ξεχνάτε ότι το μωρό σας μαθαίνει από εσάς. Όταν το παρηγορείτε του μαθαίνετε πώς να το κάνει μόνο του στο μέλλον. Αν αγχώνεστε ουσιαστικά του λέτε να αντιδρά με περισσότερο κλάμα. Ενώ αν είστε ήρεμοι, του μαθαίνετε με ποιους τρόπου μπορεί και μόνο του μελλοντικά να αντιμετωπίζει τη δυσφορία του, να την εκφράζει, να αναζητά παρηγοριά σε ανθρώπους που αγαπά, να ακούει μουσική, να διαβάζει, να χαλαρώνει κάνοντας μπάνιο… Μην αφήνετε το μωρό σας να κλαίει μόνο του. Πάρτε το αγκαλιά και περπατήστε. Δεν πειράζει να κλαις. Εγώ θα είμαι εδώ, όσο χρειαστεί. Θα σε έχω αγκαλιά μέχρι να είσαι καλύτερα. Μπορείς να κλάψεις στην αγκαλιά μου, όσο το έχεις ανάγκη.

  • Φεβρουάριος, 23
  • 2550
  • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Όρια και όχι μόνο, Συμπεριφορά, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Πόσο συχνά να παίρνω το μωρό μου αγκαλιά;

«Μεγάλωνα καιρό μέσα στη ζεστασιά. Είχα πάντα γύρω μου κάτι να με περιβάλλει. Ήταν ένα ζεστό υγρό. Μέσα σε αυτό νανουριζόμουν και κοιμόμουν για ώρες, κουνιόμουν απαλά. Με αυτό έπαιζα, αυτό έτρωγα, αυτό άγγιζα. Ήταν η προστασία μου, η ασφάλειά μου. Μου μετέφερε φωνές, άλλες φορές πολύ γνώριμες και άλλες άγνωστες, μουσικές και τραγούδια και άλλους ήχους που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Έναν μόνο ήξερα πολύ πολύ καλά, έναν ήχο που άκουγα σταθερά όλη τη μέρα. Ήταν ένας ήχος που με ηρεμούσε. Αυτός και άλλος ένας που αργότερα κατάλαβα πως ήταν η φωνή της μαμάς. Ήταν ο χτύπος της καρδιάς της. Ο ήχος που έχασα, όταν τελικά είδα το φως. Δεν τον άκουγα πια τόσο συχνά, μόνο όταν έπινα το γάλα μου. Τον έχασα κι αυτόν, έχασα και το ζεστό μου το υγρό. Τώρα δεν ξέρω πώς να ηρεμήσω, δεν ξέρω πώς να κοιμηθώ, δεν ακούω τίποτα όπως πριν, όλα είναι διαφορετικά, όλα είναι καινούργια. Όταν όμως έρχεται η ώρα για φαγητό, τότε ηρεμώ. Όχι μόνο γιατί δεν νιώθω πια αυτό το παράξενο αίσθημα στην  κοιλιά, που οι μεγάλοι το λένε πείνα, αλλά και γιατί η μαμά με κρατάει σφιχτά με τα δυο της τα χέρια κοντά στο στήθος της κι έτσι ακούω πάλι εκείνο το γνώριμό μου ήχο, τον χτύπο της καρδιάς της. Όταν με τυλίγει με τα χέρια της, θυμάμαι τη ζεστασιά που ένιωθα, όταν ήμουν μέσα στο ζεστό υγρό κι έτσι ηρεμώ. Αυτό το λένε αγκαλιά. Μακάρι να μπορούσε να καταλάβει, ότι όταν κλαίω ξαφνικά, όταν θέλω να κοιμηθώ και δεν μπορώ, όταν απλά βαριέμαι να κάθομαι, θέλω μια ζεστή αγκαλιά. Θέλω να ακούσω την καρδιά της, να νιώσω τη ζεστασιά της, να ακούσω τη φωνή της και κάτι καινούργιο που ανακάλυψα πως μου αρέσει, να τη μυρίσω! Αχ, πόσο μ’αρέσει η μυρωδιά της. Θέλω να κουρνιάσω και να απολαύσω την ασφάλεια που μου προσφέρει. Έτσι λένε αυτό που θέλω να νιώσω, όταν κλαίω μαμά! Θα ηρεμήσω, θα δεις… Μια αγκαλιά παρακαλώ!»

Μην παίρνεις το μωρό αγκαλιά, θα το κακομάθεις! Θα σου ζητάει συνέχεια αγκαλιά! Φράσεις κοινές μεταξύ γονέων. Αντιλήψεις με τις οποίες μεγαλώσαμε και θέλουν τα μωρά να είναι αρκετά μεγάλα, για να αντιμετωπίσουν μόνα τους καταστάσεις που ταλαιπωρούν όχι μόνο μεγαλύτερα παιδιά, αλλά και ενήλικες. Η διαχείριση του ύπνου, της πείνας, του πόνου, του αγνώστου μπορεί να δυσκολέψει όλους μας, πόσο μάλλον ένα μωρό.

Τα μωρά έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά πολλές καταστάσεις όχι γνώριμες γι’αυτά. Τώρα γνωρίζουν τα πάντα, τώρα μαθαίνουν τα πάντα. Αυτό και μόνο μπορεί να τους δημιουργήσει δυσφορία. Φανταστείτε λοιπόν να πρέπει να αντιμετωπίσουν μόνα τους, ήδη δυσφορικές καταστάσεις, όπως η πείνα, ο πόνος, η νύστα, η μοναξιά κ.α. Η αγκαλιά και μάλιστα η ζεστή αγκαλιά είναι το πρώτο που πρέπει να κάνετε. Τυλίξτε το παιδάκι σας- δημιουργείτε έτσι και τεχνητά την αίσθηση της ασφάλειας- πάρτε το αγκαλιά, κουνήστε το ρυθμικά, γουργουρήστε λίγο στο αυτάκι του ή πείτε του ένα απαλό τραγουδάκι και περιμένετε να ηρεμήσει.

Το μωρὀ σας μεγάλωνε 9 μήνες μέσα στην κοιλιά σας, δηλαδή σε μια μεγάλη αγκαλιά. Το κρατούσατε πάντα ζεστό, το κουνούσατε ρυθμικά, όταν βρισκόσασταν σε κίνηση, άκουγε απαλά τη φωνή σας, όταν ήταν ξύπνιο. Έτσι το μεγαλώσατε. Αυτή λοιπόν είναι η ρουτίνα που πρέπει να κρατήσετε, όσο χρειαστεί. Το παιδάκι σας βρίσκεται τώρα σε ένα μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο είναι ανάγκη να το ανακουφίζετε, όπως ακριβώς το κάνατε, όσο το κρατούσατε στην κοιλιά σας και σταδιακά να του μαθαίνετε κι άλλους τρόπους ανακούφισης, ανάλογα με την περίπτωση.

Μην φοβάστε την αγκαλιά. Μόνο καλό μπορεί να κάνει στο μωράκι σας. Του προσφέρει την ασφάλεια, τη σιγουριά που χρειάζεται για να αναπτυχθεί σωματικά και συναισθηματικά σωστά. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πάντα εδώ, όταν το ζητήσω, άρα θα είναι πάντα εδώ. Όταν μακροπρόθεσμα το παιδί αποκτά αυτή τη σιγουριά, δεν φοβάται (γιατί έχει σιγουρευτεί , πως οι γονείς είναι δίπλα του), άρα σταδιακά μειώνει τις κλήσεις στους γονείς του και αρχίζει να αντιμετωπίζει μόνο του τη δυσάρεστη κατάσταση. Δεν θέλετε άλλωστε ένα παιδί, που να είναι σίγουρο για τον εαυτό του; Μόνο αφού καλύψουμε ως γονείς την ανάγκη του παιδιού μας για ασφάλεια (ότι κι αν σημαίνει αυτό), θα έχουμε μεγαλώσει ένα παιδί ανεξάρτητο και γεμάτο αυτοπεποίθηση. Πιο απλά, μόνο όταν το παιδί αισθανθεί σιγουριά με εσάς, τους γονείς του, θα νιώσει σίγουρο για τον κόσμο και τον εαυτό του.

Μην αφήνετε το παιδάκι σας να κλαίει. Αγκαλιάστε το ζεστά. Αντισταθείτε στα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει», με τα οποία μεγαλώσαμε. Απολαύστε το, δεν θα είναι για πολύ!

  • Φεβρουάριος, 23
  • 2192
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

«Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

Το μωράκι σας κλαίει ή δυσφορεί έντονα κάθε φορά που φεύγετε ή σας αποχωρίζεται; Μήπως είναι 8 έως 24 μηνών; Αν ναι, τότε αυτό που του συμβαίνει είναι ότι βιώνει άγχος αποχωρισμού. Κάθε φορά που απομακρύνεστε αγχώνεται και το εκφράζει με κλάμα. Άγχος σε τόσο μικρή ηλικία; Μην ανησυχείτε! Το άγχος αυτό εντάσσεται στα πλαίσια της φυσιολογικής του ανάπτυξης. Πρόκειται δηλαδή για ένα άγχος φυσιολογικό και αναμενόμενο για τα παιδιά της ηλικίας του (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία).

Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να παραταθεί;

Αν και από μόνο του το άγχος αποχωρισμού δεν αποτελεί διαταραχή, όταν εντάσσεται στα πλαίσια της φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού, αν το άγχος αυτό συνεχίζεται και μετά τα δύο του έτη, τότε μπορεί να γίνει διαταραχή. «Φυσιολογικό» θεωρείται το άγχος αποχωρισμού όταν υπάρχει μέχρι τους 24 μήνες ζωής του παιδιού. Όταν το άγχος ξεπεράσει αυτό το ηλικιακό όριο θα πρέπει να αρχίσει να μας προβληματίζει. Μέχρι αυτή την ηλικία το παιδί πρέπει να έχει καταλάβει ότι οι γονείς του θα ξαναγυρίσουν στο σπίτι, όταν εκείνοι φεύγουν από αυτό. Αυτή η συνειδητοποίηση μειώνει δραστικά το άγχος. Αν το παιδί δεν έχει κατανοήσει πως το ότι φεύγουν οι γονείς του από το σπίτι δεν σημαίνει πως δεν θα ξαναγυρίσουν, ενώ είναι πάνω από 24 μηνών, αν δηλαδή συνεχίσει να βιώνει έντονο άγχος, τότε πρέπει άμεσα να αναζητήσουμε τις αιτίες που μπλοκάρουν αυτή την κατανόηση ή αλλιώς τις αιτίες που τροφοδοτούν και παρατείνουν το άγχος του παιδιού. Ζητήστε βοήθεια από κάποιο ειδικό, ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο.

Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να ξαναέρθει κάποια στιγμή στη ζωή του παιδιού;

Είναι πολύ πιθανό σε περιόδους έντονου άγχους το παιδί σας να ξαναβιώσει άγχος αποχωρισμού. Είναι πολύ πιθανό δηλαδή ξανά κατά τη διάρκεια της ζωής του παιδιού σας και ενώ είναι 5 ή 7 ή 10 ετών να αρχίσει να φοβάται ότι θα σας χάσει ή να μην θέλει να σας αποχωριστεί. Πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Τα παιδιά βιώνουν έντονο άγχος, όταν έρχονται αντιμέτωπα με καταστάσεις μη οικείες σε αυτά (νέες, άρα και άγνωστες, το άγνωστο μπορεί να προκαλέσει φόβο) και ειδικά, όταν τα αναγκάζουν να τις αντιμετωπίζουν μακριά από τους γονείς τους. Για παράδειγμα, ένα παιδί σε οποιαδήποτε ηλικία θα βίωνε έντονο άγχος, αν αναγκαζόταν για λόγους υγείας να εισαχθεί σε νοσοκομείο. Η ασθένεια, ο πόνος και ο ίδιος ο χώρος οδηγούν το παιδί στο να έχει μεγάλη ανάγκη για παρηγοριά, άρα στο να έχει περισσότερη ανάγκη τους γονείς του. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο, είναι ανάγκη να είστε παρόντες κατά τη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων ή άλλων διαδικασιών, που λαμβάνουν χώρα σε ένα νοσοκομείο, όσο πιο πολύ μπορείτε. Η παρουσία σας και μόνο μπορεί να μειώσει τον πόνο του παιδιού σας, γιατί πολύ απλά η παρουσία σας θα μειώσει το άγχος του.

Αν παρατηρήσετε στο παιδί σας σε περιόδους άγχους:

> Έντονη δυσφορία, όταν σας αποχωρίζεται.

> Εφιάλτες

> Άρνηση να πάει στο σχολείο ή σε άλλες δραστηριότητες, που απαιτούν τον αποχωρισμό.

> Άρνηση να πάει για ύπνο χωρίς εσάς (αν δηλαδή πηγαίνει για ύπνο μόνο στο κρεβάτι σας).

> Παράπονα για σωματικά συμπτώματα.

> Μεγάλη ανησυχία από τη μεριά του παιδιού σας ότι μπορεί να σας συμβεί κάτι.

Τότε είναι πολύ πιθανό να βιώνει άγχος αποχωρισμού λόγω κάποιου παράγοντα στο περιβάλλον του. Αυτός ο παράγοντας θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Ένας πρόσφατος χωρισμός στην οικογένεια ή ένας επερχόμενος χωρισμός, ένας θάνατος συγγενικού προσώπου, μία ασθένεια στην οικογένεια ή φιλικού προσώπου, ο ερχομός ενός νέου μέλους στην οικογένεια, η μετάβαση του παιδιού από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο ή σε οποιαδήποτε επόμενη τάξη κ.α, μπορούν να γεμίσουν το παιδάκι σας με έντονο άγχος, με άγχος που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Το άγχος αυτό, όταν κατακλύσει το παιδί, θα φέρει μαζί του το άγχος αποχωρισμού, την έγνοια του παιδιού για την ασφάλεια των γονιών του (είναι η μαμά μου κοντά, θα γυρίσει ο μπαμπάς στο σπίτι, τι θα γίνει αν πάθει κάτι η μαμά), που ισοδυναμεί με την έγνοια για τη δική του ασφάλεια.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Όποια κι αν είναι η πηγή του άγχους του παιδιού σας, όποια ηλικία και να έχει, είναι ανάγκη να ψάξετε να την βρείτε με ή χωρίς το παιδί σας (εξαρτάται από την ηλικία). Σκεφτείτε τι άλλαξε πρόσφατα στη ζωή του παιδιού σας (καθημερινότητα, πρόσωπα, η δική σας διάθεση). Συνήθως εκεί βρίσκεται η αιτία του άγχους. Οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να φέρει άγχος είτε πρόκειται για θετική είτε πρόκειται για αρνητική αλλαγή. Ακόμη περισσότερο, όταν η αλλαγή αφορά τη ζωή ενός παιδιού.

Τα παιδιά εξαρτώνται απόλυτα από τους γονείς τους ιδιαίτερα αν μιλάμε για μικρές ηλικίες. Δεν είναι ούτε γνωστικά ούτε συναισθηματικά τόσο ώριμα όσο εμείς για να μπορέσουν να διαχειριστούν μόνα τα συναισθήματά τους. Πολύ απλά, δεν ξέρουν τον τρόπο. Με το να εκφράζουν το άγχος τους μας εκφράζουν μια βαθιά τους ανάγκη. Μαμά, μπαμπά βοηθήστε με! Η ανάγκη αυτή πρέπει να καλυφθεί, για να μειωθεί και να εξαλειφθεί το άγχος του παιδιού. Είναι λοιπόν στα δικά σας χέρια η ανακούφισή του. Το άγχος είναι ανάγκη να εκφραστεί, να γίνει κατανοητό από εσάς, να επεξεργαστεί, άρα να γίνει κατανοητό και από το παιδί. Το άγχος μπορεί να εκφραστεί με λόγια, με παιχνίδι, παραμύθια ή ζωγραφιές, κουκλοθέατρο ή θέατρο. Παίξτε με το παιδί «την οικογένεια», ακούστε το πολύ, παρατηρήστε το περισσότερο, να παρεμβαίνετε λιγότερο. Με άλλα λόγια ακούστε προσεκτικά τι σας λέει και τι σας δείχνει το παιδί με την επιλογή των λέξεων, εκφράσεων, πράξεων στο παιχνίδι του. Δείξτε κατανόηση, ενσυναίσθηση. Δείξτε με τα λόγια και τις πράξεις σας ότι κατανοείτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις του παιδιού σας. Να είστε όμως αυθεντικοί. Δείτε τη δική του πλευρά. Δείτε αυτό που βιώνει το παιδί με τα δικά του μάτια και όχι τα δικά σας. Μην ερμηνεύετε τα λόγια του. Κατανοήστε τα.

Είναι ανάγκη να είστε στοργικοί, ενθαρρυντικοί, ανοιχτοί σε συζητήσεις, με κεραίες έτοιμες να πιάσουν οποιαδήποτε συναισθηματική αλλαγή του παιδιού σας. Να είστε έτοιμοι και διαθέσιμοι να καλύψετε οποιαδήποτε συναισθηματική ανάγκη του παιδιού σας. Ο φόβος του ότι θα σας χάσει θα φύγει μόνο, όταν αισθανθεί σιγουριά μαζί σας, μόνο όταν καταφέρετε να του παρέχετε συναισθηματική ασφάλεια.

Αν παρ’όλες τις προσπάθειές σας το πρόβλημα συνεχιστεί ή ενταθεί αναζητήστε άμεσα βοήθεια από ειδικό, ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο.

  • Ιανουάριος, 31
  • 6848
  • Άγχος αποχωρισμού, Είμαι Γονιός, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

«Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού.

Για ένα βρέφος ή για ένα νήπιο (8 έως 24 μηνών), το άγχος αποχωρισμού βρίσκεται στα πλαίσια της φυσιολογικής του ανάπτυξης. Το παιδί σας σε αυτή τη φάση αναπτύσσει άγχος, όταν απομακρύνεται από την/τον τροφό του (κυρίως από τη μαμά/ από τους ανθρώπους που το φροντίζουν). Το άγχος του γίνεται πιο έντονο, όταν η απομάκρυνσή του από τη μαμά ή τον μπαμπά γίνεται εκτός σπιτιού. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Πριν τους 8 μήνες της ηλικίας του ένα βρέφος γνωρίζει πολύ λίγα για τον κόσμο. Δεν ξέρει τι θεωρείται κανονικό, συνηθισμένο ή επικίνδυνο. Μετά τους 8 μήνες έχει έρθει πια ο καιρός που ξέρει τι να περιμένει από τους ανθρώπους τόσο καλά, που η γνώση αυτή μπορεί να του δημιουργήσει τον πρώτο του μεγάλο φόβο, «αν με πάρει κάποιος από τη μαμά και τον μπαμπά, δεν θα υπάρχω».

Λίγο πριν ή λίγο μετά τους 8 μήνες, ανάλογα με το ρυθμό ανάπτυξης του παιδιού σας, έρχεται η συνειδητοποίηση από τη μεριά του, ότι δεν αποτελεί μέρος του σώματος της μαμάς του. Το βρέφος καταλαβαίνει για πρώτη φορά, ότι είναι αυτόνομο, ότι έχει δικό του σώμα, ανεξάρτητο από της μαμάς. Αυτή η κατανόηση γεννά αμέσως μια νέα, ότι εφόσον είμαι ανεξάρτητος/η από τη μαμά μου, αυτό σημαίνει πως υπάρχει περίπτωση η μαμά μου να φύγει κι αν φύγει να μην την ξαναδώ. Αυτή η συνειδητοποίηση γεννά στο παιδί έντονο άγχος, το άγχος αποχωρισμού.

Παράλληλα την ίδια περίοδο, το παιδί σας έχει πια καταλάβει βασικά πράγματα για τη ζωή του. Ποιος είναι αυτός που του δίνει την τροφή, ποιος είναι αυτός που το αλλάζει και το κάνει μπάνιο, ποιος είναι αυτός που το κοιμίζει, ποιος είναι αυτός που το ηρεμεί ή του κάνει παιχνίδια ή του τραγουδάει. Έχει καταλάβει δηλαδή ποιος είναι αυτός που σταθερά και με συνέπεια το φροντίζει, το μεγαλώνει. Πριν από αυτή τη συνειδητοποίηση, μπορούσε να πηγαίνει από αγκαλιά σε αγκαλιά χωρίς δισταγμό. Χαμογελούσε σε όλους, τέντωνε τα χέρια στους περισσότερους. Απομακρυνόταν από το σπίτι και τους γονείς του, χωρίς να αλλάξει η διάθεσή του. Μετά τους 8 μήνες όμως, τα πράγματα αλλάζουν, γιατί το παιδί ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι οι άνθρωποι που το φροντίζουν και μόνο αυτούς εμπιστεύεται γιατί μόνο αυτοί γνωρίζει ότι θα το φροντίζουν σταθερά. Συνειδητοποιεί ότι μόνο αυτοί είναι που μπορούν να του δώσουν την ασφάλεια που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει. Τους άλλους δεν τους ξέρει, άρα δεν μπορεί να τους εμπιστευτεί.

Όταν λοιπόν η μαμά απομακρύνεται από το οπτικό του πεδίο ή φεύγει από το σπίτι ή το παίρνει κάποιος άγνωστος αγκαλιά, κάνει την εμφάνισή του το άγχος αποχωρισμού και με έντονη δυσφορία αλλά και γοερό κλάμα το παιδί εκφράζει την ανησυχία του, ότι η μαμά δεν θα ξαναγυρίσει κι εκείνο ποιος θα το φροντίζει, έτσι ώστε να συνεχίσει να ζει; Η θέα και μόνο ανθρώπων που δεν γνωρίζει ή δεν γνωρίζει αρκετά καλά είναι ικανή να του θυμίσει αυτή την ανησυχία με αποτέλεσμα να κλαίει και να μην θέλει να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά.

Το άγχος αποχωρισμού αρχίζει να μειώνεται, όταν το παιδί καταλάβει πως η μαμά ξαναγυρνά τελικά στο σπίτι. Αυτή η κατανόηση δεν θα έρθει με δύο ή τρεις φορές που θα ξαναγυρίσετε σπίτι από τη δουλειά σας. Θα χρειαστεί υπομονή από τη μεριά σας, γιατί συνήθως το άγχος αποχωρισμού, όταν εκδηλώνεται στα πλαίσια της φυσιολογικής ανάπτυξης, σταματά λίγο μετά τους 24 μήνες της ζωής του παιδιού σας.

Αναρωτιέστε με ποιο τρόπο θα ξεπεράσουν πιο εύκολα το άγχος αυτό τα παιδιά σας; Αυτό που πρέπει να έχετε πάντα στο μυαλό σας είναι, πως είναι ανάγκη να προσφέρετε στα παιδιά σας ένα ασφαλές σπιτικό, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι ανάγκη από τη μια τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές σπίτι και από την άλλη να τα μεγαλώνουν δύο γονείς που είναι ικανοί να τους προσφέρουν και συναισθηματική ασφάλεια. Δύο γονείς που μπορούν να προσφέρουν σταθερό περιβάλλον. Η σταθερότητα στο περιβάλλον κερδίζεται όταν τα πρόσωπα είναι σταθερά, όταν η φροντίδα είναι σταθερή, όταν ο τρόπος που φροντίζεις  είναι σταθερός. Τότε είναι που τα παιδιά ξέρουν τι να περιμένουν από το περιβάλλον τους, από τους γονείς τους. Τότε είναι που συνειδητοποιούν ότι αυτό μπορούν να το έχουν πάντα, γιατί οι γονείς τους αυτό τους έχουν δείξει. Άρα δεν έχουν λόγο να αγχώνονται.

Τι άλλο μπορείτε να κάνετε για τα παιδιά σας; Να τα βοηθήσετε να εμπιστευτούν και άλλους ανθρώπους πέρα από εσάς. Επιλέξτε ανθρώπους που και εσείς εμπιστεύεστε. Επιλέξτε δηλαδή ανθρώπους, που γνωρίζετε πως η συμπεριφορά τους είναι τέτοια, που και εκείνοι μπορούν να προσφέρουν την ασφάλεια, που τόσο έχει ανάγκη το παιδί σας. Εισάγετέ τους στο περιβάλλον σας και δώστε χρόνο στο παιδί σας να τους εμπιστευτεί κι εκείνο. Πότε θα τους εμπιστευτεί; Όταν καταλάβει ότι κι εκείνοι είναι τόσο σταθεροί στη φροντίδα και στις αντιδράσεις τους όσο εσείς. Όταν δηλαδή καταλάβει, ότι θα το ταίσουν κοιτάζοντας το στα μάτια και χαμογελώντας του, όπως ακριβώς κάνετε κι εσείς, ότι θα του κάνουν αγκαλιές, όπως ακριβώς τις κάνετε κι εσείς, ότι θα το αλλάζουν με φροντίδα και λόγια καθησυχαστικά, όταν δυσφορεί, όπως ακριβώς κάνετε κι εσείς.

Μην αγχώνεστε μπροστά στο άγχος αποχωρισμού που βιώνει το παιδί σας. Αυτό είναι ένα μεταβατικό στάδιο, κατά το οποίο είστε ως γονείς υπεύθυνοι να δείξετε στο παιδί σας, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάται, ότι δεν θα σας ξαναδεί. Παρέχοντάς του ένα σταθερό περιβάλλον,  ένα σταθερό τρόπο για να μεγαλώνει αλλά και συχνή επαφή με ανθρώπους που εμπιστεύεστε τόσο εσείς όσο και εκείνο,  το παιδάκι σας θα μεγαλώσει σε ένα ασφαλές περιβάλλον, σε ένα περιβάλλον που θα του λέει: «Μη φοβάσαι, εγώ θα είμαι πάντα εδώ».

Μαμά μου, μη φεύγεις (μέρος 2ο)…

  • Μάιος, 16
  • 2485
  • Άγχος αποχωρισμού, Είμαι Γονιός, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Αναζήτηση

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Μάρτιος 2021
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Σεπ    
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031  

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co