Τι είναι αυτό που κάνει «καλό» έναν γονιό; Ή «αρκετά καλό» για το παιδί που μεγαλώνει; Πολύ συχνά, όταν οι γονείς συζητούν για ό τι τους προβληματίζει σχετικά με το παιδί τους, λένε: Σίγουρα έχω κάνει λάθη. Δεν ξέρω, γι’αυτό κάνω λάθη. Δεν έχω τη γνώση. Είναι η γνώση ο καθοριστικός παράγοντας που κρίνει τη σχέση που έχουμε με τα παιδιά μας; Είναι αυτή που καθορίζει το μεγάλωμά τους; Αλλά ακόμα κι αν την έχουμε, τη χρησιμοποιούμε πάντα; Γιατί όχι; Τι μπορεί να μπαίνει καθημερινά ανάμεσα στο γονιό και το παιδί του και να «πληγώνει» τη σχέση τους αλλά και την υγιή ανάπτυξη του παιδιού;
Τα εφόδια του «αρκετά καλού» γονέα για το παιδί που μεγαλώνει
Ανεπιφύλακτα, η γνώση είναι δύναμη. Η γνώση που έχουμε αποκτήσει από τις εμπειρίες μας, από τα βιβλία, από τις κάθε είδους αναζητήσεις μας, από τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, αποτελεί έναν από τους οδηγούς μας. Όμως η γνώση μπορεί να γίνει για εμάς ένας καλός οδηγός μόνο αν ξέρουμε τα όριά της. Μας κάνει καλό, όταν γνωρίζουμε, ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα. Μας κάνει καλό, όταν γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν όλα να εφαρμοστούν σε όλα τα παιδιά. Μας κάνει καλό, όταν γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν όλα να ταιριάζουν σε κάθε περίπτωση. Η γνώση είναι δύναμη μόνο αν τη χρησιμοποιούμε αφού πρώτα έχουμε κατανοήσει βαθιά πού θα τη χρησιμοποιήσουμε και για ποιο λόγο. Πάντα, όταν χρησιμοποιούμε τη γνώση μας τη χρησιμοποιούμε μέσα σε ένα πλαίσιο. Μόνο αν κατανοήσουμε πλήρως το πλαίσιο και μόνο τότε η χρήση της θα είναι ευεργετική. Κι έτσι περνάμε στο δεύτερο εφόδιο.
Κατανόηση. Μεγάλο κεφάλαιο. Η κατανόηση του παιδιού, των σκέψεων και των συναισθημάτων του, η κατανόηση του βιώματός του συνολικά είναι λέξη κλειδί στο μεγάλωμά του. Τι να τις κάνω τις γνώσεις την ώρα που το παιδί μου με καλεί, αν δεν κατανοήσω το λόγο για τον οποίο με καλεί; Τι να τις κάνω τις γνώσεις αν δεν κατανοώ ότι κάτι προσπαθεί να μου πει την ώρα που εγώ βλέπω μόνο «κακή συμπεριφορά»; Χρειάζεται να γνωρίζεις ότι τα πράγματα τις περισσότερες φορές δεν είναι όπως φαίνονται και σε καλούν να τα ανακαλύψεις. Χρειάζεται να γνωρίζεις ότι δεν αρκεί «να ξέρεις το παιδί σου» κι έτσι να παίρνεις αποφάσεις.Τα παιδιά, όπως και όλοι μας είναι όντα πολύπλοκα που λειτουργούν μεν συνεκτικά αλλά μέσα από αντιφάσεις. Τα παιδιά, όπως και όλοι μας λειτουργούν μέσα σε σχέσεις και μεταξύ σχέσεων. Τα παιδιά, όπως και όλοι μας είναι συνεχώς αναπτυσσόμενα όντα. Είναι ανούσιο λοιπόν να αντιμετωπίζεις το παιδί σου με βάση την αντίληψή σου για εκείνο. Είναι ανάγκη κάθε φορά, που θα προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις σου για να ανταποκριθείς σε ένα κάλεσμά του, να δώσεις αντ’ αυτού προσοχή σε εκείνο και να σεβαστείς την πολυπλοκότητά του, το γεγονός ότι είναι ον κοινωνικό και συνεχώς αναπτυσσόμενο, όσο προσπαθείς να το κατανοήσεις. Η κατανόηση δεν είναι ποτέ πλήρης, αν δεν γίνει αυθεντικά. Κι έτσι περνάμε στο επόμενο εφόδιο.
Αυθεντικότητα. Η προσοχή περνά τώρα σε εσάς. Πόσο αυθεντικοί είστε την ώρα που προσπαθείτε να καταλάβετε τι σας ζητά το παιδί σας, την ώρα που επικοινωνεί κάποια ανάγκη του; Ουσιαστικά πως είστε σίγουροι πως αυτό που καταλαβαίνετε ότι σας ζητά είναι αυτό που σας ζητά πραγματικά; Μμμ… Δύσκολο. Τελικά πόση επαφή έχετε με τις σκέψεις σας, την ώρα που προσπαθείτε να κατανοήσετε το παιδί σας, τη συμπεριφορά του, τα συναισθήματά του; Σίγουρα περνούν σκέψεις από το μυαλό σας. Από που πηγάζουν όμως; Από την αυθεντική προσπάθειά σας να κατανοήσετε το βίωμα του παιδιού σας; Τότε είμαστε μια χαρά. Μήπως όμως πρόκειται για σκέψεις αυτόματες, σκέψεις που ήδη κάνατε πριν καλά καλά καταλάβετε τι συμβαίνει, πριν ακούσετε το παιδί σας; Μήπως αυτές οι σκέψεις είναι η προϋπάρχουσα δική σας γνώση για το τι σημαίνει συνήθως μια τέτοια συμπεριφορά; Αν αφήσετε αυτές τις σκέψεις να σας οδηγήσουν, τότε σίγουρα δεν θα ανταποκριθείτε ούτε επαρκώς ούτε κατάλληλα στο κάλεσμα του παιδιού σας. Δεν θα καλύψετε δηλαδή μια συναισθηματική του ανάγκη. Ο κίνδυνος για την υγιή συναισθηματική του ανάπτυξη -και όχι μόνο- είναι ορατός, αν αυτό το κάνετε συστηματικά.
Τι σας θυμίζουν αυτές οι σκέψεις; Πόσο άνετα νιώθετε με αυτές; Πως αισθάνεστε την ώρα εκείνη; Θυμό, λύπη, άγχος, απογοήτευση; Αν η απάντηση σε κάποιο από αυτά τα συναισθήματα είναι ναι, τότε θα χρειαστεί να ψάξετε πιο βαθιά μέσα σας. Γιατί αισθάνομαι, όπως αισθάνομαι; Πως ήμουν εγώ στην ηλικία ή τη φάση στην οποία βρίσκεται το παιδί μου; Πως αντιδρούσα εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όταν ήμουν παιδί; Τι έκαναν οι γονείς μου; Ποια η σχέση μεταξύ της αντίδρασης των γονιών μου και της αντίστοιχης δικής μου; Με ποιο τρόπο συνδέονται; Πως αυτές οι αντιδράσεις με έπλασαν στο γονιό που είμαι τώρα; Πως αισθανόμουν όταν ήμουν παιδί μπροστά σε τέτοιες αντιδράσεις; Τι αισθάνομαι τώρα γι’ αυτές και πόσο αυτό με επηρεάζει;
Οι προκλήσεις με τα παιδιά μας συνήθως αποτελούν προκλήσεις γιατί λειτουργούν ως ερεθίσματα που ενεργοποιούν το παιδί μέσα μας που δεν του ικανοποιήθηκαν συναισθηματικές ανάγκες, όταν ήταν παιδί. Αυτές είναι πληγές, τραύματα, φορτίο που κουβαλάμε και μας κρατά σε απόσταση από τον αληθινό εαυτό μας. Μας κρατά σε απόσταση από τον αυθεντικό εαυτό μας. Η αυθεντικότητά μας ή μη εξαρτάται από το κατά πόσο είμαστε σε επαφή με αυτές τις πληγές αλλά και από το αν κάνουμε κάτι γι’ αυτές, αν τις φροντίζουμε.
Αποδοχή. Η αποδοχή του παιδιού σου, των συναισθημάτων του, η αποδοχή του εαυτού σου, των τραυμάτων σου, των συναισθημάτων σου είναι το τελευταίο εφόδιο της γονεϊκότητας, που έρχεται όμως μετά από ένα μακρύ ταξίδι πλήρους κατανόησης, όπως περιγράφτηκε παραπάνω. Αποδέχομαι το παιδί μου, όπως είναι. Το παιδί μου είναι καλό, όπως ακριβώς είναι. Αποδέχομαι τα συναισθήματά του, όπως είναι. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν έλλειψη σεβασμού σε αυτό που το παιδί μου είναι. Αποδέχομαι τον εαυτό μου, όπως είναι. Είμαι καλός, ακριβώς όπως είμαι. Βαθιές πεποιθήσεις που ανοίγουν το δρόμο της επαφής με το παιδί σας αλλά και το παιδί που κρύβετε μέσα σας. Η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού σας και των συναισθημάτων σας, η επαφή δηλαδή με την ουσία σας αποτελούν την βάση της κατανόησης και της αποδοχής του παιδιού σας. Η σχέση με το παιδί σας γίνεται αυθεντική, γίνεται η ίδια απάντηση σε ότι σας προβληματίζει σε σχέση με το παιδί σας.
Αν δεν βρεις το πληγωμένο παιδί που κρύβεις μέσα σου, αν δεν κοιτάξεις βαθιά μέσα του με σκοπό να έρθεις συνειδητά σε επαφή με τα συναισθήματά του τότε και τώρα, αν δεν κατανοήσεις γιατί αισθάνεται έτσι, δεν θα μπορέσεις ούτε να το φροντίσεις ούτε να το αποδεχτείς. Θα μπαίνει πάντα εμπόδιο στη σχέση σου με το δικό σου παιδί. Κι εκείνο θα κουβαλάει το δικό σου φορτίο, που ήταν και φορτίο κάποιου άλλου. Κι εκείνο θα συνεχίσει να κουβαλάει το φορτίο σου, όπως κι εσύ, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να το κουβαλήσει και η επόμενη γενιά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κάποια από τις προηγούμενες θα ελευθερωθεί. Όσες γνώσεις κι αν αποκτήσεις, όσες γνώμες και αν «ακούσεις», τίποτα δεν θα είναι αρκετό για το μεγάλωμα του παιδιού σου, αν δεν αναγνωρίσεις και δεν μεγαλώσεις το πληγωμένο «παιδί» που κουβαλάς.