Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Πόσο σκληρές μπορούν να γίνουν οι μαμάδες μεταξύ τους;

    9230 views
  • Πώς θα προετοιμάσω το παιδί μου για την Α΄ Δημοτικού;

    8389 views
  • «Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

    8248 views
  • Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

    6762 views
  • Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

    6598 views
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: "Γράμμα στην κόρη μου"

    5427 views
  • Τι να προσέξω πριν από ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά μου;

    4837 views
  • Διαζύγιο και εφηβεία

    4281 views

Category: Συμπεριφορά

Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Παιδιά προσχολικής ηλικίας που οι γονείς τους χωρίζουν συχνά μπερδεύουν την έννοια του χωρισμού, την απουσία του ενός γονέα από το σπίτι με την έννοια του θανάτου, προσπαθώντας να κατανοήσουν τον ίδιο τον χωρισμό. Πιο απλά, προσπαθώντας να καταλάβουν τι σημαίνει «η μαμά και ο μπαμπάς χωρίζουν», «ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι» και άλλες τέτοιες φράσεις που συνοδεύονται φυσικά και από τις αντίστοιχες εμπειρίες, αναρωτιούνται αν τελικά ο μπαμπάς τους πρόκειται να πεθάνει. Η αντίληψή τους αυτή επηρεάζεται από εσωτερικούς παράγοντες που συνδέονται με τη γνωστική ανάπτυξη του παιδιού αλλά και εξωτερικούς που σχετίζονται με το περιβάλλον του (προσπάθεια που έχει καταβληθεί από τους γονείς να βοηθήσουν το παιδί να κατανοήσει το χωρισμό και τις συνέπειες που θα έχει στη ζωή του). Πως εκφράζεται το άγχος που βιώνουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας την ώρα που οι γονείς χωρίζουν και ποια σημάδια πρέπει να τους ανησυχήσουν;

«Ο μπαμπάς μου θα πεθάνει»; Πως μπορεί να αναδυθεί μια τέτοια φράση στο μυαλό ενός παιδιού προσχολικής ηλικίας που οι γονείς του χωρίζουν;

Παιδιά αυτής της ηλικίας που έχουν έρθει με κάποιο τρόπο σε επαφή με την έννοια του θανάτου (θάνατος στην οικογένεια, ευρύτερη ή μη, θάνατος κατοικίδιου, παραμύθια που επεξεργάζονταν την έννοια του θανάτου, τηλεόραση, φυσική παρουσία σε συζήτηση ενηλίκων για κάποιο θάνατο) φυσικά δεν μπορούν να την κατανοήσουν πλήρως, όπως ένας έφηβος ή ένας ενήλικας. Η αντίληψή τους επηρεάζεται από τη γνωστική τους ανάπτυξη η οποία χαρακτηρίζεται από εγωκεντρική αλλά και μαγική σκέψη. Συγκεκριμένα, τα παιδιά μπορούν να σκεφτούν ότι ο θάνατος οφείλεται σε εκείνα που με την «κακή» συμπεριφορά τους οδήγησαν το συγκεκριμένο άτομο στο θάνατο. Παράλληλα αντιλαμβάνονται το θάνατο σαν κάτι μη μόνιμο αλλά προσωρινό. Κάποιος δηλαδή μπορεί να πεθάνει, αλλά θα ξαναγυρίσει, όπως στα παραμύθια, απλά χρειάζεται κάποιος να του δώσει ένα μαγικό φίλτρο ή να χτυπήσει το ραβδί του και τότε θα γίνουν όλα όπως πριν! Την απώλεια δηλαδή κάποιου ουσιαστικά την αντιλαμβάνονται ως μη παρουσία ή απουσία που κάποια στιγμή θα ξαναγίνει παρουσία. Έτσι ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας που έχει αυτή την αντίληψη για το θάνατο και την απώλεια κάποιου προσώπου, αντίστοιχα μπορεί να αντιληφθεί την απουσία του (μετά από χωρισμό) ως απώλεια ή θάνατο. Η φράση αυτή λοιπόν από ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας μπορεί να ειπωθεί στα πλαίσια της αντίληψής του για την έννοια του θανάτου η οποία επηρεάζεται από τη μαγική σκέψη που χαρακτηρίζει τη γνωστική του ανάπτυξη.

Παράλληλα, ένα παιδί μπορεί να φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα λόγω των συνθηκών που επικρατούν στο περιβάλλον του. Πράγματι, το πώς θα αντιληφθούν τα παιδιά το χωρισμό των γονιών τους επηρεάζεται άμεσα από τη γνωστική τους ανάπτυξη, το επίπεδο της οποίας τα οδηγεί σε παρανοήσεις. Αυτό όμως δε σημαίνει πως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα βοηθήσουμε. Γονείς που δεν έχουν εξηγήσει με ειλικρίνεια- αναλογιζόμενοι φυσικά την ηλικία των παιδιών τους- τι σημαίνει «ο μπαμπάς και η μαμά χωρίζουν», γονείς που δεν έχουν δώσει χώρο και χρόνο στα παιδιά τους για να εκφράσουν  τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τα συναισθήματά τους για ότι ακούν ή για ότι πρόκειται να συμβεί, ενώ παράλληλα αυτά γίνονται κατανοητά και πλήρως αποδεκτά και από τους δύο γονείς αλλά και όσοι πιστεύουν ότι με μόνο μια τέτοια συζήτηση από καρδιάς τα παιδιά τους έχουν καταφέρει να εκφράσουν, να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν πλήρως τα συναισθήματά τους αλλά και την αντίστοιχη νέα πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό να έρθουν αντιμέτωποι με μια τέτοια φράση.

Αντιμέτωποι όμως θα έρθουν και με άλλες συμπεριφορές, που αποτελούν προσπάθεια των παιδιών να εκφράσουν το άγχος που βιώνουν, επειδή έχει διαταραχθεί η αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας (όχι μόνο λόγω του ίδιου του χωρισμού αλλά και του τρόπου που οι γονείς τον διαχειρίζονται), που τόσο έχουν ανάγκη για να βρίσκονται σε ισορροπία και να αναπτύσσονται ιδανικά. Τέτοιες είναι:

1.Να «βρέχονται» ενώ είχαν από καιρό βγάλει την πάνα.

2.Να μιλάνε «μωρουδίστικα», ενώ πριν μιλούσαν καθαρά.

3.Να κλαίνε φαινομενικά χωρίς αιτία.

4.Να αναζητούν πολύ πιο συχνά με επιμονή και ένταση τη μαμά ή τον μπαμπά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ή άλλων δραστηριοτήτων που είχαν κατακτήσει ένα επίπεδο αυτονομίας.

5.Να αρνούνται να συμμετέχουν σε δραστηριότητες με συνομηλίκους ενώ πριν το απολάμβαναν (απόσυρση).

6.Να ζητούν να κοιμηθούν συστηματικά μαζί με το γονιό.

7.Να έχουν πολύ συχνούς εφιάλτες ή συχνές αφυπνίσεις κατά τη διάρκεια της νύχτας ή να έχουν μεγάλη δυσκολία την έλευση του ύπνου.

8.Να είναι ιδιαίτερα επιθετικά.

9.Να έχουν κρίσεις θυμού πολύ πιο συχνά πια.

10.Να έχει διαταραχθεί η όρεξή τους.

Αντιμέτωποι θα έρθουν και με συναισθήματα όπως ο θυμός, ο φόβος, η θλίψη, η ανησυχία. Οι γονείς πρέπει να ανησυχήσουν αν κάποιο από τα παραπάνω ή κάποιος συνδυασμός τους επιμένει παρ’όλες τις προσπάθειές τους να βοηθήσουν το παιδί να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του και τη δική τους έκφραση κατανόησης και αποδοχής τους και παράλληλα παρατηρούν ότι επηρεάζεται η γενικότερη λειτουργικότητα του παιδιού τους. Τότε είναι ώρα να αναζητήσουν τη βοήθεια ειδικού.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr

 

  • Ιανουάριος, 20
  • 3005
  • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

Ένας τρόπος με τον οποίο εκφράζουν τα παιδιά κάθε ηλικίας τις ανάγκες τους είναι μέσω της συμπεριφοράς τους. Αυτό είναι ακόμα πιο έντονο σε παιδάκια νηπιακής ηλικίας που δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμα γνωστικά και συναισθηματικά, ώστε να χρησιμοποιήσουν άλλη οδό έκφρασης των αναγκών τους. Έτσι όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν τις οδηγίες μας, μιλούν άσχημα, είναι σε υπερδιέγερση και κάνουν πράγματα μη αναμενόμενα, είναι επιθετικά, έχουν εκρήξεις θυμού με φωνές και κλάματα κι εμείς συνηθίζουμε να λέμε πως «βγαίνουν από τα όρια», εκείνα στην πραγματικότητα μας εκφράζουν τις βαθύτερες ανάγκες τους. Την ώρα που εμείς γεμίζουμε θυμό που τα παιδιά μας «δεν μας ακούν», εκείνα προασπαθούν να μας επικοινωνήσουν κάτι ουσιαστικό. Μας εκφράζουν τη βαθύτερη ανάγκη που έχουν για εσωτερική ισορροπία και συναισθηματική ασφάλεια. Τι μπορεί όμως να κρύβεται πίσω από την εσωτερική ανισορροπία και ανασφάλεια; Ποιες επιμέρους ανάγκες δεν έχουν καλυφθεί και οδηγήθηκαν εκτός ορίων; Τι προσπαθεί να σας πει το παιδάκι σας την ώρα του δικού σας μεγάλου θυμού;

1. Μαμά πεινάω. Αποτελεί ένα πολύ συχνό λόγο ο οποίος μπορεί να προκαλέσει δυσφορία και αυτή με τη σειρά της οποιαδήποτε συμπεριφορά που βγάζει το παιδί από τα όρια που έχουμε θέσει. Μην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη που κρύβεται πίσω από την αίσθηση της πείνας.

2. Μαμά νυστάζω ή κουράστηκα και θέλω ένα διάλειμμα. Τα περισσότερα παιδιά μικρής ηλικίας δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι νυσταγμένα ή κουρασμένα, ενώ παρασύρονται εύκολα από τον ενθουσιασμό που νιώθουν όταν παίζουν και δεν δίνουν σημασία στις σωματικές τους αισθήσεις (δεν συμβαίνει και σε εμάς αυτό;). Η νύστα και η κούραση είναι λόγοι συχνότατοι που αρχικά δημιουργούν δυσφορία στα παιδιά, η οποία αν δεν γίνει αντιληπτή σύντομα θα φέρει ανησυχία, υπερδιέγερση, επιθετικότητα.

3. Μαμά μου λείπεις. Η σημασία της φράσης διττή. Τα παιδιά μικρής ηλικίας έχουν ανάγκη τη συχνή παρουσία όποιου κάθε φορά τα φροντίζει. Παράλληλα κάθε παιδί έχει περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε ανάγκη την ουσιαστική επαφή, το μοίρασμα με το γονιό του. Η έλλειψη σίγουρα θα φέρει δυσφορία και αυτή με τη σειρά της ότι εμείς λέμε «το παιδί μου δεν με ακούει».

4. Μαμά δεν ξέρω αν αυτό που κάνω είναι σωστό ή λάθος. Όσο τα παιδιά μας μεγαλώνουν μαθαίνουν. Μαθαίνουν πειραματιζόμενα, κάνοντας δοκιμές και λάθη. Αναμένουν από εμάς να τους δώσουμε τα φώτα μας για το αν αυτό που έκαναν ή είναι έτοιμα να κάνουν επιτρέπεται να το κάνουν. Όταν λοιπόν εμείς δεν είμαστε παρόντες κυριολεκτικά και μεταφορικά τότε τα παιδιά θα δυσφορήσουν και θα καταφύγουν σε συμπεριφορές που θα μας προβληματίσουν. Είναι ανάγκη λοιπόν σώμα και πνεύμα να είμαστε παρόντες την ώρα που τα παιδιά μας αναζητούν καθοδήγηση. Αν όχι το πιθανότερο είναι τα παιδιά να τεστάρουν τα όρια με ακόμα πιο έντονες συμπεριφορές με σκοπό κάποια στιγμή να τα θέσουμε ώστε να τα βρουν και να νιώσουν και πάλι ασφάλεια.

5. Μαμά δεν ήσουν αρκετά ακριβής και ξεκάθαρη. Φανταστείτε να είστε στην κουζίνα κάνοντας μια εργασία ου δεν μπορείτε να διακόψετε άμεσα. Το παιδάκι σας έρχεται και σας ζητά να του κατεβάσετε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι από τη βιβλιοθήκη, το οποίο δεν μπορεί να πάρει μόνο του. Η αντίδρασή σας: Πήγαινε να δεις παιδικά τώρα! Το παιδάκι σας φεύγει και ξαναέρχεται σύντομα. Σας ζητά πιο επιτακτικά το παιχνίδι του. Και πάλι αντιδράτε με τον ίδιο τρόπο: Πλένω τα πιάτα! Πήγαινε να δεις παιδικά τώρα! Το παιδάκι σας αρχίζει να φωνάζει και να ζητά τα πάντα. Τι θα μπορούσατε να κάνετε; «Μαρία, αυτή τη στιγμή πλένω τα πιάτα. Δεν μπορώ να σου κατεβάσω το παιχνιδάκι που θέλεις. Θα το κάνω μόλις τελειώσω. Αν θες μπορείς να καθίσεις εδώ μέχρι να τελειώσω ή να πας να δεις παιδικά στην τηλεόραση. Τώρα το παιδί ξέρει ότι το ακούσατε, ότι το κατανοήσατε. Γνωρίζει ότι θα πάρει το παιχνίδι που επιθυμεί. Γνωρίζει το πότε θα το πάρει. Επιπλέον του δώσατε δυο εναλλακτικές επιλογές για το τι να κάνει μέχρι να έρθει η ώρα να το πάρει.

6. Μαμά θέλω να είσαι πιο σίγουρη για τον εαυτό σου, να έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση ή αλλιώς μαμά δεν πιστεύεις αυτό που μου λες, άρα φοβάμαι να το κάνω. Όταν οριοθετούμε τα παιδιά είναι απόλυτη ανάγκη να είμαστε όχι μόνο απόλυτα σίγουροι για αυτό που τους λέμε αλλά να δείχνουμε κιόλας. Τα παιδιά δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ κάτι για το οποίο εμείς δεν αισθανόμαστε σιγουριά. Έχουν ανάγκη από γονείς δυνατούς για να νιώσουν ασφάλεια. Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά με συμπεριφορές εκτός ορίων αναζητούν στην πραγματικότητα την συναισθηματική τους ασφάλεια από εμάς. Φανταστείτε να περιμένατε διάγνωση από το γιατρό σας για ένα πρόβλημα υγείας που σας ανησυχεί. Ο γιατρός σας λέει ότι μάλλον έχετε το τάδε. Χρειάζεται βέβαια να κάνετε κάποιες εξετάσεις πρώτα. Όμως σας δίνει μια φαρμακοθεραπεία την οποία σας καλεί να ξεκινήσετε πριν κάνετε τις εξετάσεις. «Κάνε τις εξετάσεις και έλα πάλι, σας λέει. Εσείς πως νιώθετε; Η ανησυχία με την οποία πήγατε στο γιατρό μειώθηκε; Δε νομίζω. Μάλλον αυξήθηκε. «Αν δεν είναι σίγουρος και ο γιατρός, ποιος ξέρει τι έχω…! Έτσι αισθάνεται και το παιδάκι σας.

7. Μαμά είσαι πολύ αυστηρή αυτή τη στιγμή μαζί μου ή και γενικότερα. Τα παιδιά έχουν έμφυτο το αίσθημα δικαιοσύνης. Μπορούν να καταλάβουν πότε αυτό που τους συμβαίνει είναι δίκαιο ή όχι και να αντιδρούν ανάλογα. Εναντιώνονται λοιπόν στην υπερβολική αυστηρότητα (και λέτε ότι βγήκαν εκτός ορίων), στην αυστηρότητα που δεν έρχεται να καλύψει τις δικές τους ανάγκες αλλά κάποιου άλλου, μάλλον τις δικές σας.

8. Μαμά δεν με σέβεσαι. Όταν δεν δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό στα παιδιά μας, όταν δεν τους μιλάμε σα να είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι, αλλά σαν πλάσματα που δεν είναι τόσο έξυπνα όσο εμείς, τόσο ικανά να επιλέξουν όσο εμείς, τότε τα παιδιά δικαίως θα εναντιωθούν. Θα έπρεπε να ελπίζουμε ότι θα εναντιωθούν γιατί αυτό αποτελεί ένδειξη ότι ο σεβασμός που έχουν για τον εαυτό τους και κατ’ επέκταση η αυτοπεποίθησή τους καλά κρατεί και ότι η έλλειψη σεβασμού που μόλις εκφράσαμε δεν θα τα βλάψει περαιτέρω.

9. Μαμά τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καλά. Οποιαδήποτε αλλαγή στο περιβάλλον του παιδιού (σπίτι, σχολείο) μπορεί να του δημιουργήσει άγχος, φόβο. Νέο μέλος στην οικογένεια ή μια μαμά που πρόκειται να γεννήσει σύντομα, θάνατος, αρρώστια, απώλεια εργασίας, ψυχική ασθένεια γονιού, αλλαγή δασκάλας, αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, πρώτη φορά στο σχολείο είναι όλες καταστάσεις που μπορούν να τροφοδοτήσουν το παιδί με φόβο. Το παιδί βγαίνοντας από τα όρια εκφράζει την αδυναμία του να επεξεργαστεί ότι του συμβαίνει. Ζητά βοήθεια για να κατανοήσει τα γεγονότα αλλά και τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτά.

10. Μαμά δεν με καταλαβαίνεις. Η κατανόηση κρύβεται πίσω από το καθετί που αφορά τα παιδιά μας. Πίσω από όλες τις παραπάνω ανάγκες κρύβεται η ανάγκη για κατανόηση ή αλλιώς είναι ανάγκη πρώτα να κατανοήσουμε την ανάγκη κι έπειτα να την καλύψουμε. Τι σημαίνει όμως κατανόηση; Καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει το παιδί μου με τη συμπεριφορά του, καταλαβαίνω γιατί συμπεριφέρεται έτσι, καταλαβαίνω πως αισθάνεται τώρα, καταλαβαίνω γιατί αισθάνεται έτσι τώρα, καταλαβαίνω ποιο συναίσθημα, ποια σκέψη, ποια συμπεριφορά, ποια κατάσταση το ώθησε να βγει εκτός ορίων. Μπαίνω στη δική του θέση και προσπαθώ να την κατανοήσω με τα δικά του μάτια και όχι με τα δικά μου, της μαμάς μου, της φίλης μου, του μπαμπά του… Πάνω απ’ όλα όμως κατανοώ σημαίνει αποδέχομαι και σέβομαι πλήρως αυτό που αισθάνεσαι, δεν πειράζει να το αισθάνεσαι, μπορείς να αισθάνεσαι όπως θέλεις, εγώ είμαι εδώ για σένα.
Όποια κι αν είναι η αιτία που το παιδάκι σας βγαίνει από τα όρια, το σίγουρο είναι ότι νιώθει είτε έντονη δυσφορία ή οποία του προκαλεί φόβο γιατί δεν ξέρει τι να κάνει με αυτή είτε αισθάνεται άμεσα φόβο και αναμένει τη βοήθειά σας. Αναζητά την επανάκτηση της ασφάλειάς του από εσάς.
Φανταστείτε όλες τις παραπάνω αιτίες σα θηρία έτοιμα να κατασπαράξουν το παιδί σας. Τι θα έκανε κάποιος αν ερχόταν αντιμέτωπος με ένα θηρίο; Επίθεση, πάγωμα, γρήγορη αποχώρηση. Τα παιδιά σε αυτή την περίπτωση το αντιμετωπίζουν με επίθεση. Εσείς λοιπόν που είστε οι γονείς του και είστε άνθρωποι σίγουρα πιο ώριμοι από το παιδί σας, τι θα κάνατε; Θα αντιμετωπίζατε ότι βιώνει το παιδί σας σα να έρχεστε κι εσείς αντιμέτωποι με το θηρίο ή βλέποντάς το πιο ώριμα θα φέρνατε το θηρίο στις πραγματικές του διαστάσεις; Το κλειδί λοιπόν είναι η κατανόηση της κατάστασης και η διαχείρισή της, κάτι που δεν μπορεί να κάνει το παιδάκι σας μόνο του και το ζητά επίμονα από εσάς. Μαμά κατάλαβέ με, μαμά βοήθησέ με…

  • Δεκέμβριος, 21
  • 6598
  • Όρια και όχι μόνο, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Πώς να χειριστώ μια κρίση θυμού του παιδιού μου αποτελεσματικά;

Τα παιδιά δεν γεννιούνται με την ικανότητα να ρυθμίζουν μόνα τους τα συναισθήματά τους. Μπορούν να νιώσουν βαθιά συναισθήματα, αλλά δεν μπορούν να ρυθμίσουν την έντασή τους. Το αποτέλεσμα είναι να αισθάνονται βαθιά ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα συναισθήματα και  πολύ συχνά και τα δύο να καταλήγουν σε έντονη ανησυχία από την πλευρά του παιδιού, γιατί δεν μπορεί μόνο του να τα ρυθμίσει και να έρθει ξανά σε κατάσταση ηρεμίας. Από τη βρεφική ηλικία λοιπόν η μητέρα κυρίως είναι αυτή, που παίζει καθοριστικό ρόλο στη ρύθμιση των συναισθημάτων του παιδιού της, στα πλαίσια μιας υπό ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Η μητέρα κατανοεί τα καλέσματα του μωρού της (τις ανάγκες του) και ανταποκρίνεται σε αυτά με στόχο να τα καλύψει, ώστε το μωρό να ηρεμήσει ξανά. Χρησιμοποιεί τα δικά της γνωστικά και συναισθηματικά «εφόδια», ώστε να κατανοήσει, τι είναι αυτό που αισθάνεται το μωρό της και αμέσως μετά να ανταποκριθεί ουσιαστικά σε αυτό, να καταφέρει δηλαδή να ρυθμίσει τα συναισθήματά του. Με άλλα λόγια, το μωρό χρησιμοποιεί τα δικά της «εφόδια», το δικό της εγκέφαλο για να μπορέσει να ρυθμίσει τα συναισθήματά του, ενώ παράλληλα- πέρα από το «χτίσιμο» μιας σταθερής σχέσης εμπιστοσύνης με τη μητέρα- εκείνο μαθαίνει από τη μαμά του τον τρόπο να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, χτίζει δηλαδή αργά και σταθερά το μεταιχμιακό του σύστημα, εκείνο το μέρος του εγκεφάλου, που ευθύνεται για τη ρύθμιση των συναισθημάτων μας.

Αυτή η διαδικασία, η μάθηση για τη ρύθμιση των συναισθημάτων του παιδιού, συνεχίζεται σθεναρά όσο το μωρό μεγαλώνει και γίνεται νήπιο… Οι πολυσυζητημένες κρίσεις θυμού των νηπίων είναι η απόδειξη, ότι η μάθηση για τη ρύθμιση των συναισθημάτων είναι μια διαδικασία. Δεν είναι κάτι που μαθαίνεις γρήγορα, εύκολα ή μια φορά. Οι γονείς χρειάζεται να διαθέτουν χρόνο, να είναι συνεπείς και σταθεροί και φυσικά να πιστεύουν, πως η ρύθμιση των συναισθημάτων μαθαίνεται και μάλιστα ότι είναι δική τους ευθύνη να τη μάθουν στα παιδιά τους. Οι κρίσεις θυμού υπάρχουν, για να μας θυμίζουν ότι το παιδί μας χρειάζεται. Υπάρχουν, για να μας θυμίζουν, ότι το παιδί δεν είναι έτοιμο/ώριμο ακόμα να αντιμετωπίσει μια κατάσταση αποτελεσματικά ή μόνο του. Υπάρχουν, για να μας θυμίζουν, ότι το παιδί είναι εδώ, για να μαθαίνει από εμάς.

Τι θα μάθει λοιπόν το παιδί, που βιώνει έναν έντονο θυμό, αν εμείς τον διαχειριστούμε σωστά; Θα μάθει πώς να διαχειρίζεται το ίδιο το θυμό του, πώς να ρυθμίζει το ίδιο τα συναισθήματά του. Η μάθηση για τη ρύθμιση των συναισθημάτων, εν προκειμένω του θυμού, κινείται παράλληλα «στο εδώ και τώρα» (την ώρα του θυμού) αλλά και ανεξάρτητα από μια κρίση θυμού, στην καθημερινότητα.

Στο «εδώ και τώρα»

Καθώς το παιδί μας μεγαλώνει δεν είναι ωφέλιμο να δέχεται απλά τη δική μας «βοήθεια» για την κάλυψη των αναγκών του (π.χ του θυμού του), αποσπώντας του για παράδειγμα την προσοχή, όταν κάτι το δυσαρεστεί. Καθώς το παιδί μας μεγαλώνει είναι ανάγκη να συμμετέχει στη δική μας προσπάθεια να διαχειριστούμε το θυμό του. Δίνουμε χώρο και χρόνο στο συναίσθημα ακολουθώντας την παρακάτω διαδικασία:

> Δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα, συναισθήματα που πρέπει ή δεν πρέπει να έχουμε. Πολύ συχνά αντιστεκόμαστε σε συναισθήματα που μας προκαλούν δυσφορία, συναισθήματα δικά μας ή άλλων. Πολύ συχνά θεωρούμε ότι δυσάρεστα συναισθήματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Και όμως έχουν. Είναι εκεί για κάποιο λόγο, είναι εκεί γιατί κάτι θέλουν να μας πουν. Μόνο αν αφεθούμε στο να τα αισθανθούμε, μόνο αν δούμε μέσα σε αυτά ή μέσα από αυτά το λόγο, που υπάρχουν, μόνο αν τα επεξεργαστούμε και τα κατανοήσουμε, θα καταλαγιάσουν μέσα μας και θα ανακουφιστούμε. Μην θεωρήσετε λοιπόν το θυμό του παιδιού σας ή και το δικό σας θυμό κακό. Μην αντιστέκεστε! Καλωσορίστε τον! Ζήστε τον! Προσπαθήστε να τον κατανοήσετε!

> Για ποιο λόγο υπάρχει αυτός ο θυμός; Μήπως είμαι αρκετά αυστηρή/ός; Ελέγξτε τα όρια που έχετε θέσει ή θέτετε εκείνη τη στιγμή στο παιδί σας. Πού βασίζονται; Πώς πήρατε την απόφαση για το ποιοι θα είναι οι κανόνες; Βασίζεστε στις πραγματικές ανάγκες του παιδιού; Μήπως σε ανάγκες της στιγμής; ‘Η μήπως σε δικές σας; Μην ξεχνάτε ότι πολύ συχνά ο θυμός, που εκφράζει το παιδί μας έχει την πηγή του στη δική μας αυστηρότητα.Τα παιδιά τείνουν να θυμώνουν όλο και πιο συχνά όλο και πιο έντονα, όσο δεν σεβόμαστε την ανάπτυξή τους, τις ανάγκες τους. Χρησιμοποιήστε λοιπόν ως οδηγό για τον καθορισμό των ορίων τις ανάγκες του παιδιού σας.

> Για ποιο λόγο υπάρχει αυτός ο θυμός; Τι προσπαθεί να μου πει το παιδί; Κανένα συναίσθημα δεν ξεπροβάλει ξαφνικά χωρίς αιτία. Οι κρίσεις θυμού των παιδιών δεν είναι ποτέ αβάσιμες. Τα παιδιά εκφράζοντας θυμό, πάντα κάτι προσπαθούν να μας πουν. Δώστε προσοχή στο θυμό του παιδιού, δώστε προσοχή στο ίδιο το παιδί. Κάτι χρειάζεται να μάθετε, κάτι χρειάζεται να καταλάβετε. Μπαίνοντας στη θέση του παιδιού σας την ώρα του θυμού, ουσιαστικά δείχνετε ενσυναίσθηση. Προσπαθείτε δηλαδή να κατανοήσετε τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του και με αυτόν τον τρόπο την συμπεριφορά του. Εκφράζοντας θυμό πιθανά να θέλει να σας πει κάτι για το παρόν, για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Κάτι προσπαθεί να σας πει για τον εαυτό του, για τη σχέση σας, για τη σχέση του με άλλα πρόσωπα. Αντιμετωπίστε λοιπόν το θυμό με περιέργεια, έχοντας στόχο να μάθετε εσείς πρώτα.

> Για ποιο λόγο υπάρχει αυτός ο θυμός; Το παιδί μου δεν είναι έτοιμο να τον αντιμετωπίσει αλλά είναι έτοιμο να μάθει. Δείτε κάθε θυμό σαν μια ευκαιρία για μάθηση. Το παιδί σας θα μάθει μέσα από τον τρόπο που σκέφτεστε για εκείνο, από το ποια είναι τα συναισθήματά σας για εκείνο την ώρα του θυμού, από το πώς του συμπεριφέρεστε, από το πώς ρυθμίζετε τα δικά σας συναισθήματα, σκέψεις και συμπεριφορές και δεν τα αφήνετε να επηρεάσουν αρνητικά μια διαχείριση κρίσης θυμού του. Μην ξεχνάτε πως σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορά αλληλοτροφοδοτούνται. Λειτουργείτε ως πρότυπο συμπεριφοράς συνολικά. Το παιδί μαθαίνει παρατηρώντας σας. Μαθαίνει απορροφώντας κάθε σας αντίδραση, κάθε σας συναίσθημα. Αν θέλετε να μάθει κάτι, απλά κάντε το εσείς πρώτα. Αν δεν θέλετε να μάθει κάτι, μην το υιοθετείτε. Μην περιμένετε να γνωρίζει οτιδήποτε εκ των προτέρων. Μην θεωρείτε απαραίτητο να μπορεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, που δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε εσείς.

> Επιβεβαιώστε τα συναισθήματα του παιδιού σας. Όταν ο θυμός έρθει, καλωσορίστε τον! Προσεγγίστε το παιδάκι σας. Χαμηλώστε στο ύψος του. Κοιτάξτε το στα μάτια. Αντιμετωπίστε το, όπως το αντιμετωπίζετε την ώρα που επικοινωνείτε. Άλλωστε με το θυμό κάτι θέλει να σας επικοινωνήσει. Είσαι θυμωμένος/η αγάπη μου. Τι συνέβη; Τι θέλεις; Δύο απλές ερωτήσεις που είναι πολύ πιθανό να μας δείξουν την αιτία ή την αφορμή του θυμού, αν δεν έχουμε ιδέα τι συνέβη και δίνουν την ευκαιρία στο παιδί να εκφραστεί χρησιμοποιώντας ακόμα ένα κανάλι επικοινωνίας (χειρονομίες- σώμα, λόγος). Συνεχίστε ήρεμα και σταθερά: Είσαι θυμωμένος/η, γιατί θέλεις πολύ να σου δώσω μπισκότο και εγώ δεν σου το δίνω. Η ώρα είναι 8.00 μ.μ και δεν τρώμε γλυκά, πριν κοιμηθούμε, γιατί δυσκολεύουν τον ύπνο μας. Μήπως θέλεις μία μπανάνα; Το παιδί δείχνει να ανακουφίζεται, αλλά παροδικά μόνο και συνεχίζει να εκφράζει το θυμό του με κλάματα. Το ξέρω είσαι θυμωμένος/η ακόμα. Θέλεις πολύ να σου δώσω ένα μπισκότο. Θα ήμουν κι εγώ πολύ θυμωμένη/ος αν δεν μου έδιναν κάτι, που ήθελα πολύ. Σε καταλαβαίνω. Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά. Θα είμαι εδώ μέχρι να αισθανθείς καλύτερα… Ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί μια κρίση θυμού αποδεχόμενος το συναίσθημα του παιδιού, αντιμετωπίζοντάς το σαν κάτι καλό, αναγνωρίζοντας και επιβεβαιώνοντάς το , κατανοώντας την πλευρά του παιδιού (σκέψεις και συναισθήματα του παιδιού), παραμένοντας όμως στην αρχική του θέση στη συγκεκριμένη περίπτωση (δεν μπορώ να σου δώσω μπισκότο), αφού πρώτα έχει αξιολογήσει τα όρια που θέτει (βασιζόμενος στις ανάγκες του παιδιού, όχι γλυκά πριν τον ύπνο), κρατώντας μια τρυφερή στάση, δείχνοντας μέχρι το τέλος αγάπη, φροντίδα, σεβασμό και όλα αυτά πλαισιωμένα από την αντίληψή του να βοηθά το παιδί του να μαθαίνει, να αναπτύσσεται, να ωριμάζει.

«Στην καθημερινότητα»

Καθημερινά υπάρχουν ευκαιρίες να μιλάμε για τα συναισθήματα. Έχετε στο μυαλό σας, ότι για να μπορεί κανείς να εκφράσει, να αναγνωρίσει, να επεξεργαστεί, να κατανοήσει άρα και να ρυθμίσει ένα συναίσθημα, που του δημιουργεί εσωτερική ανισορροπία, υπάρχει αρχικά ανάγκη να γνωρίζει τα συναισθήματα, τις λέξεις. Υπάρχει ανάγκη να αναγνωρίζει τα συναισθήματα στον εαυτό του και τους άλλους, στο σώμα, το πρόσωπο, τις αισθήσεις, τα λόγια. Ψάξτε και μιλήστε για τα συναισθήματα, όταν το παιδί σας τα εκφράζει, όταν εσείς έχετε ένα συναίσθημα ή άλλα πρόσωπα στο περιβάλλον σας, στην τηλεόραση, τα βιβλία, τα παραμύθια, σε πρόσωπα, που βλέπετε στη βόλτα σας. Παίξτε με τα συναισθήματα στον καθρέφτη, παίξτε με τα συναισθήματα κάνοντας θέατρο, πάρτε εκφράσεις εναλλάξ και κάντε μαντεψιές, ζωγραφίστε τα ελεύθερα, ζωγραφίστε πρόσωπα και αντιστοιχίστε τα με συναισθήματα. Μα κυρίως μιλήστε για αυτά. Ευχάριστα ή δυσάρεστα. Μην τα κρύβετε. Μην κρύβεστε πίσω από αυτά. Μην αντιστέκεστε. Βιώστε τα σε όλο τους το εύρος, σε όλο τους το βάθος. Μοιραστείτε τα. Θα μάθετε από αυτά, θα μάθει το παιδί σας από εσάς.

  • Ιούνιος, 3
  • 10591
  • Όρια και όχι μόνο, Συμπεριφορά, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Διαζύγιο και εφηβεία

«Γεια σας. Με τον άνδρα μου έχουμε χωρίσει εδώ και 5 χρόνια. Εργάζομαι σ” ένα supermarket και πολλές φορές αργώ να γυρίσω σπίτι. Δεν ανέφερα ότι έχω δυο παιδιά, το ένα 7 και το άλλο 14. Είναι και τα δυο κορίτσια. Προσπαθώ ν” αναπληρώσω το κενό του πατέρα τους αλλά είναι δύσκολο. Ότι και να κάνω ποτέ δεν είναι αρκετό (τουλάχιστον για την μεγάλη). Όσες φορές και να έχω προσπαθήσει να κάνω μια συζήτηση για τα προβλήματα της εφηβείας, για τ” αγόρια, για το πως κατά τη γνώμη της θα γινόμουν αυτό που θέλει, πάντα παίρνω την ίδια απάντηση «άσε με ρε μαμά.» Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορώ να κάνω για να την ικανοποιήσω. Όποτε πηγαίνει όμως να μείνει λίγες μέρες με τον πατέρα της είναι πολύ χαρούμενη. Σίγουρα της λείπει αλλά ποτέ δεν τους θυμάμαι να έχουν καλές σχέσεις. Μήπως φταίω σε κάτι; Μήπως την κακόμαθα; Μήπως το διαζύγιο στάθηκε εμπόδιο ανάμεσα μας; Μήπως η παρέα της μικρής της αδελφής δεν την χαροποιεί; »

Με τον ερχομό ενός διαζυγίου τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με μια νέα και άγνωστη σε εκείνα κατάσταση και γι’ αυτό στρεσογόνα. «Τι σημαίνει η μαμά και ο μπαμπάς χωρίζουν; Γιατί συνέβη αυτό; Τι θα συμβεί σε εμάς τώρα; Πώς θα είναι η ζωή μας; Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό; Γιατί να μην μπορούν να είναι αγαπημένοι και μαζί; Πότε θα βλέπω τον μπαμπά/ μαμά; Που θα τον βλέπω; Πώς θα είναι το νέο του σπίτι; Θα μου αρέσει εκεί;» Κι άλλες δεκάδες σκέψεις γεμάτες δυσάρεστα συναισθήματα μέχρι τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους, να μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή της οικογένειας και τα παιδιά να νιώσουν ξανά ασφαλή. Αρκεί όμως το πρόγραμμα, για να νιώσουν τα παιδιά σιγουριά, ασφάλεια, σταθερότητα, για να αντιμετωπίσουν το άγχος, που τους έφερε η αλλαγή, για να επεξεργαστούν αυτό, που συνέβη στην οικογένειά τους αλλά και αυτό που τους συμβαίνει τώρα και μάλιστα όταν η εφηβεία χτυπά την πόρτα; Όχι.

Το αποτέλεσμα ενός σταθερού προγράμματος (ποιος ζει με ποιον, πού, γιατί, πότε θα βλέπω τον άλλο γονέα, τι θα κάνω μαζί του, θα κοιμάμαι σπίτι του κ.α) είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ «τα παιδιά μετά το χωρισμό, έχουν ανάγκη να νιώσουν την ασφάλεια, που έχασαν «. Το επόμενο είναι η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνω για να επεξεργαστούν αυτό, που τους συνέβη;». Δεν θα κάνετε τίποτε άλλο από το να είστε μια μαμά κι ένας μπαμπάς, που με τρυφερότητα και αγάπη δείχνει κατανόηση στα παιδιά του. Στόχος σας είναι να συγχρονιστείτε και πάλι με τα παιδιά σας. Στόχος σας είναι να συγχρονιστείτε με τις ανάγκες τους και να ανταποκριθείτε σε αυτές καλύπτοντάς τες. Τα παιδιά εκφράζουν τις ανάγκες τους με τα λόγια τους, όλων των ειδών τις συμπεριφορές, αυτές που μας εκπλήσσουν, μας φοβίζουν, μας θυμώνουν, μας κάνουν χαρούμενους, υπερήφανους, ικανοποιημένους, αυτές που μας αγχώνουν, εκφράζουν τις ανάγκες τους με τα συναισθήματα, που βλέπουμε στα πρόσωπά τους, τα λόγια και τις πράξεις τους. «Θέλω προσοχή», «θέλω μπράβο», «θέλω μια αγκαλιά», «θέλω να ηρεμήσω και δεν μπορώ», «είμαι πολύ κουρασμένη», «έχω βαρεθεί», «φοβάμαι, πως δεν με αγαπάς», «θέλω να μοιραστώ», «σε θέλω δίπλα μου χωρίς να με κρίνεις», «να είσαι κοντά μου , αλλά να σέβεσαι τα όριά μου», «θέλω να μιλήσουμε, αλλά είμαι θυμωμένη μαζί σου», «θέλω να σου μιλήσω, αλλά φοβάμαι, πως δεν θα με καταλάβεις». Είναι ανάγκη λοιπόν να παρατηρείτε τα παιδιά σας, να δίνετε προσοχή στα σημάδια, να είστε ανοιχτή και να προσπαθείτε να τα κατανοήσετε. Δείχνοντας ενσυναίσθηση, προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό που «λέει» το παιδί μέσα από τα δικά του μάτια, έχοντας οδηγό τις ερωτήσεις «Γιατί…;», «τι εννοείς;», «μήπως εννοείς, ότι…;». Δείξτε λοιπόν περιέργεια, για να σιγουρευτείτε ότι έχετε καταλάβει αυτό που το παιδί πραγματικά θέλει να σας πει. Εκφράστε την κατανόησή σας στο παιδί με τα λόγια σας, το συναίσθημα, που του εκφράζετε αλλά και το σώμα σας (αγκαλιά, χάδι κ.α).

Έχετε στο μυαλό σας, ότι χρειάζεται να συζητήσετε με τα παιδιά για ότι συνέβη ή θα συμβεί. Χρειάζεται να εκθέσετε την κατάσταση, ως έχει, όσο πιο απλά μπορείτε. Μοιραστείτε τα συναισθήματά σας μαζί τους. Πείτε τους, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς το διαζύγιο και γιατί. Ρωτήστε για τα δικά τους συναισθήματα. Ποτέ δεν είναι αργά για μια τέτοια συζήτηση, ακόμα κι αν έχει περάσει καιρός από τότε. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν σκέψεις και συναισθήματα, που δεν έχουν πλήρως επεξεργαστεί και μπλοκάρουν τα παιδιά από το να ζουν τη ζωή τους με χαρά και ανεμελιά. Ένοχες σκέψεις, κρυμμένος θυμός, «μεταμφιεσμένη» ντροπή και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα, που κουβαλούν για χρόνια τα παιδιά, γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε. Βάρος κανονικά όχι δικό τους.

Και ερχόμαστε στο θέμα εφηβεία… Μαμά κάτι έχει αλλάξει και δεν το βλέπεις. Θέλω το χώρο μου, θέλω να χτυπάς πριν μπεις στο δωμάτιό μου και γενικά να μην με ενοχλείς. Δεν θέλω να κρίνεις συνέχεια τις επιλογές μου, τις επιθυμίες και τα όνειρά μου. Δεν θέλω να μιλάς άσχημα για τους φίλους μου! Ξέρω να κάνω φίλους, δεν είμαι χαζή! Είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Η γνώμη τους μετράει περισσότερο από τη δική σου! Δεν θέλω να σου μιλάω, όπως παλιά. Θέλω να σου μιλάω, όποτε εγώ το έχω ανάγκη και όχι όποτε το έχεις εσύ! Θέλω να ξέρω, πως θα είσαι εκεί, όποτε χρειαστεί να σου μιλήσω. Θέλω να ξέρω, ότι δεν θα βιαστείς να με κρίνεις ή να βγάλεις εύκολα συμπεράσματα. Μη μου μιλάς λες και είμαι μικρό! Δεν θα έχεις πάντα εσύ δίκιο, αλλά και να έχεις, μην κοκορεύεσαι, απλά έκανα ένα λάθος. Μην με πρήζεις συνέχεια, έχω και εγώ τα πάνω μου και τα κάτω μου. Ούτε ξέρω τι μου συμβαίνει. Μερικές φορές όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου. Πράγματα, που πολύ πιθανό να ήθελε να σας πει, αλλά συνήθως λέει κάτι άλλο ή δεν σας μιλά καθόλου.

Δείτε την εφηβεία σαν ένα μεταβατικό στάδιο, ένα ταξίδι, όπου η κόρη σας προετοιμάζεται, μαθαίνει τρόπους για να ζήσει σε λίγα χρόνια μόνη της, στηριζόμενη στα δικά της πόδια. Άρα απομακρύνεται σταδιακά από εσάς και σας το δείχνει με κάθε ευκαιρία, δίνει σημασία στους φίλους κάνοντας παρέα μαζί τους συνεχώς αυξανόμενα, προσπαθεί να βάλει να όριά της της με το να θέλει να έχει προσωπικό χώρο και χρόνο, με το να εκφράζει τις σκέψεις της και να τις υπερασπίζεται με κάθε τρόπο, με το να υποστηρίζει τους «δικούς της φίλους». Το ότι απομακρύνονται οι έφηβοι προσπαθώντας να αναζητήσουν το «χώρο» και τον τρόπο να βρουν τον εαυτό τους πλάι σε «ομάδες», τους φίλους  τους (όλα τα θηλαστικά μεγαλώνοντας μαθαίνουν πώς να ζουν μόνα τους μέσα σε ομάδες συνομηλίκων), δεν σημαίνει, πως δεν έχουν ανάγκη τους γονείς τους. Τούς έχουν ανάγκη αλλά με διαφορετικό τρόπο, με τον τρόπο, που θέλουν και με τον τρόπο που τους αξίζει. Τι σημαίνει αυτό;

Επειδή οι έφηβοι, όπως περιγράφηκε παραπάνω,  έχουν ανάγκη από προσωπικό «χώρο» πια, αφήστε σε εκείνη την πρωτοβουλία να σας μιλήσει, αφού σιγουρευτείτε ότι γνωρίζει πως μπορεί όποια στιγμή το θελήσει να σας μιλήσει. Να είστε ανοιχτή και διαθέσιμη. Όταν η πολυπόθητη ώρα έρθει, το κλειδί της επικοινωνίας είναι και πάλι η ενσυναίσθηση, η πλήρης κατανόηση των λεγομένων του άλλου, η αναγνώριση, ο σεβασμός και η αποδοχή της δικής του πλευράς της πραγματικότητας που βιώνει, άρα η αναγνώριση, ο σεβασμός και η αποδοχή του άλλου και της ύπαρξής του. Κατανοώ αυτό που μου λες, έχεις δίκιο να το λες, γιατί εσύ πιστεύεις/αισθάνεσαι ότι… Μην ξεχνάτε ότι σε κάθε περίπτωση ο τρόπος που επιλέγετε να επικοινωνήσετε με το παιδί σας αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς. Η κόρη σας μαθαίνει από τον τρόπο που της μιλάτε, πώς να επικοινωνεί.

Μην περιμένετε πάντα να ξεκινήσει η κόρη σας τη συζήτηση. Ξεκινήστε να μιλάτε για εσάς και όχι για εκείνη. Μοιραστείτε εσείς πρώτα σκέψεις και συναισθήματα. Αποφασίστε μαζί να κάνετε κάτι οι δυο σας κάθε εβδομάδα. Πλησιάστε την δείχνοντας περιέργεια για τα ενδιαφέροντά της. Συγχρονιστείτε και πάλι μαζί της και της ανάγκες της. Παρατηρήστε την προσεκτικά, όπως όταν ήταν μωρό και μελετούσατε τα σημάδια στο σώμα της και τις φωνούλες που έβγαιναν από το στόμα της, για να καταλάβετε τι θέλει. Δείξτε κατανόηση, σκεφτείτε μια και δυο και τρεις φορές τα σχόλια, που κάνετε. Σκεφτείτε και αισθανθείτε περισσότερο απ’ότι μιλάτε, όταν είστε μαζί με το παιδί σας και δεν θα χάσετε!

Δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr στις 20 Μαϊου 2015.

  • Μάιος, 20
  • 4281
  • Είμαι Γονιός, Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

Ένα θυμωμένο παιδί, που εκφράζει έντονα το θυμό του είναι ένα παιδί, που τις περισσότερες φορές προκαλεί θυμό στους γονείς του. Πώς θα κάνετε το θυμό φίλο και όχι εχθρό; Πώς θα μπορέσετε να αισθανθείτε άνετα, όταν αυτός έρχεται; Πώς θα αντιμετωπίσετε το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας;

> Γιατί θυμώνω; Κάθε φορά που θυμώνετε, ρωτήστε τον εαυτό σας: Γιατί θυμώνω τώρα; Παρατηρήστε τον εαυτό σας. Παρατηρήστε τη σκέψη σας. Ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό σας; «Όχι πάλι τα ίδια! Γιατί θυμώνει έτσι αυτό το παιδί; Προσπαθεί να με κάνει να… Τι θα κάνω πάλι; Τι άλλο να κάνω; Τι θα κάνω πια με αυτό το παιδί; Είμαστε έξω και μας κοιτάει ο κόσμος! Ντρέπομαι για λογαριασμό του! Δεν μπορώ να το διαχειριστώ! Έχω χάσει τον έλεγχο! Θέλω απλά να σταματήσει! Τα καλά παιδιά δεν κάνουν έτσι! Όχι δεν πρόκειται να του το δώσω! Όχι δεν του δίνω σημασία! Θα το αφήσω να φωνάζει μέχρι αύριο! Δεν θα με κάνει εμένα ότι θέλει!» Σας θυμίζουν κάτι; Είναι σκέψεις γονέων γεμάτες θυμό για το παιδί, που δεν τους «ακούει» και για τους ίδιους, που δεν τα καταφέρνουν. Είναι σκέψεις δυσλειτουργικές, σκέψεις που τροφοδοτούν δυσάρεστα συναισθήματα και ανατροφοδοτούνται από αυτά. Είναι σκέψεις χρωματισμένες με θυμό, που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας. Όσο ο θυμός επηρεάζει τη σκέψη, άλλο τόσο επηρεάζει και τη δράση μας. Έτσι λαμβάνουμε μέτρα υπό το κράτος του θυμού. Τι κάνουμε λοιπόν γι’αυτό; Κάντε πίσω. Πάρτε το χρόνο σας. Παρατηρήστε τι σκέφτεστε. Μην παίρνετε αποφάσεις. Ο στόχος είναι να είστε αυθεντικοί στην επικοινωνία σας με το παιδί. Είναι ανάγκη η αυθεντικότητα να χαρακτηρίζει τη σχέση σας. Σκέφτεστε: «Πάλι τα ίδια! Προσπαθεί να με εκμεταλλευτεί! Προσπαθεί να με αναγκάσει να… ! Μου έχει πάρει τον αέρα! Δεν αντέχω άλλο να μας κοιτάει ο κόσμος!» Σκέψεις επενδεδυμένες με θυμό. Ο στόχος σας είναι να κατανοήσετε, γιατί οι σκέψεις, που σας προκαλούν το θυμό (δεν είναι το παιδί που σας τον προκαλεί), είναι τελικά δυσλειτουργικές, γιατί δεν σας συμφέρουν να τις έχετε και να τις αντικαταστήσετε με πιο λειτουργικές, με τις οποίες θα αισθάνεστε άνετα και θα βοηθούν τη σχέση με το παιδί σας ειδικά όταν έρχονται τα δύσκολα.

> Τι θέλω πραγματικά για το παιδί μου; Θέλω να είναι ένα καλό παιδί; Να έχει δηλαδή καλή συμπεριφορά και να με ακούει; Τι θα λέγατε, αν σας έλεγα, ότι καλό και κακό παιδί δεν υπάρχει και ότι η καλή και η κακή συμπεριφορά αμφισβητείται; Το καλό και το κακό παιδί είναι ταμπέλες, που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, γιατί δεν ωφελούν σε τίποτα τα παιδιά αλλά το αντίθετο. Τι είναι άλλωστε καλό και τι κακό; Αυτό που είναι για εσάς ή για τους άλλους; Πόσο σημασία δίνετε στους άλλους; Πόσο σημασία δίνετε σε αυτό, που θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό ή μη αποδεκτό; Μια κοινωνικά μη αποδεκτή συμπεριφορά, ιδιαίτερα όταν αυτή λαμβάνει χώρα εκτός σπιτιού, προκαλεί ντροπή στους περισσότερους γονείς και βάζει σε σκέψεις, όσους την παρατηρούν, για το ίδιο το παιδί και τον τρόπο, που μεγαλώνει. Αν εσείς εστιάσετε στο παιδί και ακούσετε αυτό, που έχει να σας πει, με σκοπό να καλύψετε την ανάγκη, που εκείνη την ώρα σας εκφράζει, η ντροπή θα φύγει. Θα υποχωρήσει, γιατί θα έχετε κατανοήσει το λόγο, που θυμώνει το παιδί σας και θα θεωρείτε πια δίκαιη τη συμπεριφορά του και αποδεκτά τα συναισθήματά του. Μην δίνετε σε τίποτε άλλο σημασία, παρά στο παιδί, που σας έχει ανάγκη. Οι κοινωνικές συμβάσεις μας κρατούν χρόνια δέσμιους, μας εμποδίζουν να αισθανθούμε, να σκεφτούμε, να δράσουμε αυθεντικά και θα το κάνουν, όσο τους δίνουμε αξία. Η κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά δεν είναι πάντα σωστή και ιδανική για εσάς και το παιδί σας. Αν παρ’όλα αυτά συνεχίζετε να ντρέπεστε, μάλλον είναι ώρα να σκεφτείτε τι πραγματικά θέλετε για το παιδί σας, να είναι καλό παιδί για τους άλλους ή να αισθάνεται χαρούμενο και αγαπημένο;

> Άλλη μια ευκαιρία να ωριμάσουμε! Πείτε αυτή τη φράση στον εαυτό σας, την ώρα, που θυμώνετε. Δείτε κάθε θυμό σαν ακόμα μια ευκαιρία για μάθηση. Ποιος μαθαίνει από το θυμό; Αυτός που τον αισθάνεται και εκείνος στον οποίο απευθύνεται. Έτσι κάθε φορά, που το παιδάκι σας εκφράζει το θυμό του, είναι ώρα να μάθετε και οι δύο! Τι; Μα, πώς να τον διαχειρίζεστε και οι δυο σας! Τι κάνουμε, όταν θυμώνουμε, πώς αντιμετωπίζουμε το θυμό μας; Κάθε φορά θα ανεβαίνετε μαζί ένα σκαλοπάτι. Κάθε φορά θα δίνετε ένα καινούργιο όπλο στο παιδί σας, ένα καινούργιο εργαλείο, ένα ακόμη υλικό, ένα ακόμη συναισθηματικό εφόδιο. Μέρα με τη μέρα θα χτίσετε μαζί ένα τεράστιο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης του παιδιού, που λέγεται διαχείριση συναισθημάτων και οδηγεί στην αυτορρύθμισή του. Έτσι το παιδάκι σας θα κατακτήσει σταδιακά την αυτονομία του σε συναισθηματικό επίπεδο. Καλωσορίστε λοιπόν το θυμό κάθε φορά, που σας χτυπά την πόρτα. Ο θυμός είναι φίλος σας και όχι εχθρός. Ο θυμός είναι δώρο και για τους δυο σας. Σας δίνει την ευκαιρία να ωριμάσετε, να εξελιχθείτε. Υπάρχει πιο σπουδαίο δώρο από αυτό;!

> Που με οδηγεί συνήθως ο θυμός μου; Γυρίστε πίσω και θυμηθείτε: Πώς αισθάνεστε, αφού θυμώσατε και επιλέξατε τον τρόπο, που θα αντιμετωπίσετε την έκφραση του θυμού του παιδιού σας; Αισθάνεστε σίγουρος/η για τον εαυτό σας; Αισθάνεστε άνετα με αυτό που κάνατε; Πιστεύετε ότι πήρατε τη σωστή απόφαση για το παιδί σας; Ή μήπως συνήθως μετανιώνετε; Αυτό συμβαίνει, όταν παίρνουμε αποφάσεις εν θερμώ, όταν αποφασίζουμε όσο είμαστε θυμωμένοι. Ο θυμός δεν είναι καλός οδηγός. Επηρεάζει τις περισσότερες φορές τη σκέψη μας με αρνητικό τρόπο. Παίρνουμε αποφάσεις επηρεασμένες από αρνητικές ή δυσλειτουργικές σκέψεις και το αποτέλεσμα είναι να έχουμε και αντίστοιχες συμπεριφορές.

> Τι συμβαίνει συνήθως αφού θυμώσω; Παρατηρείστε το παιδί σας, την επόμενη φορά ή απλά γυρίστε πίσω και θυμηθείτε. Ποιες είναι οι βραχυπρόθεσμες και ποιες οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της έκφρασης του δικού σας θυμού στο παιδί σας; Μήπως αναστατώνεται ακόμα πιο πολύ; Μήπως ο θυμός και η έκφρασή του αποκτούν μεγαλύτερη ένταση; Μήπως το παιδί σας θυμώνει όλο και πιο συχνά τελευταία και ο θυμός βρίσκει όλο και πιο «δημιουργικούς τρόπους» να εκφραστεί; Αυτό συμβαίνει, γιατί δεν δείχνετε να το κατανοείτε. Το παιδί σας την ώρα του θυμού έχει ανάγκη να το καταλάβετε, να καταλάβετε τι είναι αυτό, που προσπαθεί να σας πει. Το παιδί σας μιλάει για τις συναισθηματικές ανάγκες του, μέσω του θυμού του, την ώρα εκείνη και σας καλεί να τις κατανοήσετε και να τις καλύψετε. Όσο εσείς θεωρείτε το θυμό του μη επιθυμητό και αποδεκτό, τόσο εκείνο θα συνεχίζει να θυμώνει και αυτό να γίνεται εντονότερο. Ο θυμός θα κάνει την εμφάνισή του για λόγους σχετικά ασήμαντους ή για λόγους που παλαιότερα δεν του προκαλούσαν θυμό. Αυτό συμβαίνει γιατί τα συναισθήματα του παιδιού δεν έτυχαν της προσοχής εκείνου στον οποίο εκφράζονταν ενώ παράλληλα δεν έγιναν σεβαστά και αποδεκτά άλλες φορές και βρίσκουν τώρα ευκαιρία να εκφραστούν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση.

> Το παιδί έχει πάντα δίκιο. Έχει πάντα ένα καλό λόγο για να θυμώνει. Κρατήστε αυτή τη φράση στο μυαλό σας και σκεφτείτε τη. Ο θυμός δεν είναι αυθύπαρκτος. Πάντα απορρέει από κάπου. Κανένας μας δεν θυμώνει χωρίς λόγο. Αν κάποια στιγμή πιστέψουμε την τελευταία φράση, απλά δεν τον έχουμε κατανοήσει. «Πάλι τα ίδια; Πάλι θυμώνεις; Όχι! Δεν πρόκειται να κάνω πίσω! Δεν είπαμε, ότι δεν θυμώνουμε; Τι είναι αυτά, που κάνεις πάλι; Σιωπή! Δεν μπορώ να ακούω συνέχεια τη γκρίνια σου!». Ο συγκεκριμένος γονέας έχει αφαιρέσει το δικαίωμα του παιδιού του να αισθάνεται αυτό, που αισθάνεται, να εκφράζει αυτό, που αισθάνεται αλλά και να έχει κάποιο λόγο, που το αισθάνεται. Θα το κάναμε αυτό εύκολα σε έναν ενήλικα; Θα του αφαιρούσαμε το δικαίωμα έκφρασης αλλά και το δικαίωμα να έχει δίκιο; Μάλλον όχι. Άλλωστε οι μεγάλοι έχουν πάντα δίκιο και οι μικροί δεν έχουν σοβαρούς λόγους, για να είναι θυμωμένοι, γιατί είναι μικροί! Δεν έχουν ανησυχίες, έννοιες, σκοτούρες, όπως οι μεγάλοι! Μεγάλο λάθος! Σε αυτές ακριβώς τις δυσλειτουργικές αντιλήψεις βασίζεται το έλλειμα της επικοινωνίας με τα παιδιά μας. Αυτές είναι οι αντιλήψεις, που μας εμποδίζουν να θέλουμε να κατανοήσουμε το παιδί μας και τα συναισθήματά του, να πιστεύουμε δηλαδή πως έχει νόημα να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το θυμό του. Αν εξ’ αρχής πιστεύουμε, πως ένα παιδί είναι πάντα ανέμελο και πως δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται δυσάρεστα, αν πιστεύουμε πως εμείς έχουμε πάντα δίκιο, γιατί να αναζητήσουμε την αιτία του θυμού του; Τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο να θυμώνουν, το δικό τους δίκιο και εμείς καλούμαστε να το καταλάβουμε, να δείξουμε ενσυναίσθηση. «Γιατί θύμωσε; Γιατί χτύπησε ξαφνικά την αδελφή του; Γιατί αρνείται πεισματικά να πάει για ύπνο;» Αναζητείστε με προσοχή και περιέργεια τις αιτίες, προσπαθώντας να κατανοήσετε σε βάθος τα συναισθήματα του παιδιού σας. Κάντε το με αυθεντικότητα.

> Έχω αποδεχτεί το θυμό; Δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Όλα τα συναισθήματα είναι καλά, γιατί έχουν ένα λόγο να υπάρχουν. Αποδεχτείτε το συναίσθημα, αποδεχτείτε και το λόγο ύπαρξής του. Μην αντιστέκεστε! Μην προσπαθείτε να το διώξετε, να το κρύψετε, να το κουκουλώσετε. Όσο το κάνετε, τόσο θα γιγαντώνεται. Όσο γιγαντώνεται τόσο πιο δύσκολο θα σας είναι να το διαχειριστείτε. Αποδεχτείτε το θυμό σας και εκείνο του παιδιού σας, είστε άνθρωποι με συναισθήματα. Αποδεχτείτε το θυμό σας αποδεχόμενοι τον εαυτό σας αλλά και το παιδί σας. Αυτή/ός είστε, αυτό είναι το παιδί σας. Αγαπήστε το θυμό σας, αγαπήστε το θυμό του παιδιού σας, γιατί έτσι αγαπάτε αυτόν από τον οποίο προέρχεται, εσάς και το παιδί σας. Οι ενοχές δεν θα βοηθήσουν, μόνο προβλήματα θα σας δημιουργήσουν.

> Πάρτε απόσταση. Κι αν όλα πάνε στραβά, σταματήστε. Πάρτε απόσταση. Κλείστε τα μάτια και πάρτε βαθιά εισπνοή. Εκπνεύστε αργά. Παρατηρείστε την αναπνοή σας…  Συνεχίστε μερικά λεπτά. Αδειάστε. Συνεχίστε. Κάνοντας μια παύση μερικών λεπτών δίνουμε τη δυνατότητα σε εμάς να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Η παύση μας χαλαρώνει, αδειάζει όποιο δύσκολο συναίσθημα κι αν είχαμε. Ερχόμαστε ξανά σε επαφή με τον εαυτό μας και βρίσκουμε την ισορροπία μας. Βλέπουμε πιο καθαρά, απαλλαγμένοι από μη αυθεντικές σκέψεις. Κοιτάξτε τώρα το παιδί σας στα μάτια και δείτε το από την αρχή… Κάντε μαζί παύσεις καθημερινά, μάθημα σπουδαίο για τη διαχείριση των συναισθημάτων μας.

Κάθε φορά, που θυμώνετε με το θυμό του παιδιού σας, κάθε φορά που προσπαθείτε να τον αντιμετωπίσετε, σκεφτείτε, ότι για το παιδί σας είστε πρότυπο. Ένας σπουδαίος τρόπος μάθησης για τα παιδιά είναι η μίμηση. Το παιδί μαθαίνει μέσα από εσάς. Το παιδί σας μαθαίνει μιμούμενο τον τρόπο που συμπεριφέρεστε, τον τρόπο που σκέφτεστε. Αν εσείς δεν μπορείτε να δείτε στα μάτια το θυμό σας και αυτό του παιδιού σας, να τον βιώσετε σε βάθος, να τον επεξεργαστείτε, να τον κατανοήσετε, πώς θα μπορέσει εκείνο με τη σειρά του;

  • Απρίλιος, 20
  • 6762
  • Όρια και όχι μόνο, Συμπεριφορά, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Παιδί και θυμός.Τι πρέπει να γνωρίζω πριν τον αντιμετωπίσω;

Η εικόνα ενός θυμωμένου παιδιού, που κλαίει, κοκκινίζει, απαιτεί φωνάζοντας, χτυπά τα πόδια του με νόημα στο πάτωμα, προκαλεί στους περισσότερους γονείς άγχος. Τι πρέπει να κάνω, όταν έρχεται εκείνη η ώρα; Πώς θα αντιμετωπίσω το θυμό του παιδιού μου; Αγχώνομαι, όταν έρχεται η ώρα να βγούμε έξω και έχω να αντιμετωπίσω το θυμό του παιδιού μου στο δρόμο, στο market, στην παιδική χαρά. Πιο πολλοί όμως λένε: Πώς θα του βάλω όρια; Πριν πάρετε απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, κάντε πρώτα στον εαυτό σας μια χρήσιμη ερώτηση:

Τι πρέπει να γνωρίζω, πριν τον αντιμετωπίσω;

> Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα αποδεκτό. Για την ακρίβεια, όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Υπάρχουν, απλά, συναισθήματα. Ότι αισθανόμαστε είναι καλό και αποδεκτό, γιατί έχει ένα λόγο για να υπάρχει, δεν αντιστεκόμαστε σε αυτό, δεν προσπαθούμε να το διώξουμε ή να μην το αισθανθούμε. Αντίθετα, το αποδεχόμαστε, το καλωσορίζουμε, προσπαθούμε να το βιώσουμε σε βάθος, να το κατανοήσουμε με αποτέλεσμα να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε, να ξέρουμε δηλαδή τι να κάνουμε, όταν έρθει στο δρόμο μας, δίχως να ταλαιπωρηθούμε. Άρα ποτέ δεν λέμε στο παιδί μας «μη θυμώνεις!», «δεν πρέπει να θυμώνεις», «δεν θυμώνουμε», «δεν μου αρέσει να θυμώνεις», «μην κάνεις έτσι», «δεν έγινε τίποτα»κ.α.

> Ο θυμός έχει λόγο ύπαρξης. Το ότι υπάρχει, κάτι σημαίνει για εμάς που το αισθανόμαστε αλλά και για τον άνθρωπο στον οποίο το απευθύνουμε. Ο θυμός αποτελεί μία έκφραση συναισθηματικής ανάγκης από το παιδί, που μας καλεί να την αναζητήσουμε και στη συνέχεια να την καλύψουμε. Μια συναισθηματική ανάγκη αλλά και η έκφρασή της, ποτέ δεν πρέπει να είναι μη αποδεκτή από το γονιό, να μένει ακάλυπτη ή να περνά απαρατήρητη. Η αδιαφορία θα γιγαντώσει την έκφραση της συναισθηματικής ανάγκης. Στη δική μας περίπτωση, ο θυμός θα ενταθεί ή θα γενικευτεί. Ο θυμός ζητά την προσοχή μας. Όχι! Μην φοβάστε ότι προσέχοντας το θυμό του παιδιού σας, ουσιαστικά τον ενισχύετε! Προσέχοντας το θυμό του παιδιού σας, προσέχετε το παιδί σας, έχετε στο νου σας το παιδί σας, προβληματίζεστε για το παιδί σας. Πώς είναι δυνατό, να είναι αυτό κακό;

> «Το παιδί έχει πάντα δίκιο». Όταν το παιδί σας θυμώνει, έχετε πάντα στο νου σας ότι «το παιδί έχει πάντα δίκιο». Τι σημαίνει αυτό; Έχοντας στο νου σας αυτή τη φράση, δεν αφήνετε το δικό σας θυμό να επηρεάσει τη σκέψη σας, άρα και τις αποφάσεις σας, εμποδίζετε το μυαλό σας να μετατρέψει ξαφνικά το παιδάκι σας σε ένα τέρας, που ωρύεται, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αφήνετε χώρο στη σκέψη σας, ώστε να αναρωτηθείτε το γιατί. Γνωρίζοντας ότι το παιδί έχει δίκιο να θυμώνει, το δικό του δίκιο, πιο εύκολα θα αναζητήσετε την αιτία του θυμού του. Σκεφτείτε. Δεν είναι δυνατόν έτσι ξαφνικά, δίχως αφορμή, δίχως αιτία κάποιος να θυμώνει. Δεν συμβαίνει ποτέ σε εσάς, δεν συμβαίνει ποτέ στο παιδί σας. Το παιδί σας έχει πάντα κάποιο δίκιο να θυμώνει. Εσείς καλείστε να το βρείτε.

> Αποτελείτε πρότυπο για τα παιδιά σας. Καθετί που θα πείτε, καθετί που θα κάνετε στο παιδί σας, μπροστά στο παιδί σας, κοντά στο παιδί σας, ακόμα κι αν εκείνο δεν είναι μπροστά αλλά «κάτι παίρνει το αυτί του», καθετί που βιώνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το παιδί σας μαζί σας αποτελεί γι’ αυτό πρότυπο συμπεριφοράς. Αποτελείτε οδηγός για εκείνο. Του μαθαίνετε καθημερινά εκούσια αλλά συχνότερα ακούσια, τρόπους για να σκέφτεται, να συμπεριφέρεται, να επικοινωνεί, να μιλά, να παίζει, να οργανώνεται, να προγραμματίζει, να κάνει φίλους, να μαθαίνει…Αποτελείτε λοιπόν οδηγός και στον τρόπο με τον οποίο θα διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις ή δύσκολα συναισθήματα. Μην παίρνετε γρήγορες αποφάσεις. Σκεφτείτε και μια και δυο φορές, πριν δράσετε.

> Αναρωτηθείτε, αν με αυτό, που κάνετε, μαθαίνετε στο παιδί σας κάτι χρήσιμο. Καθημερινά καλείστε να πάρετε αποφάσεις, που αφορούν τα παιδιά σας. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές αυτό μπορεί να σας γεμίζει άγχος. Θέλετε να το «τελειώσετε» γρήγορα,  να το διώξετε μακριά. Το άγχος όμως είναι πολλές φορές κακός οδηγός και συχνά μας οδηγεί να επιλέξουμε εύκολες, γρήγορες και αποτελεσματικές για την ώρα λύσεις. Έχουν όμως αυτές οι λύσεις μακροπρόθεσμα οφέλη; Μαθαίνουν στην πραγματικότητα κάτι στο παιδί ή για την ώρα το κάνουν να πάψει να εκφράζεται, ώστε να μην το ακούτε πια; Όταν αποφασίζετε πώς θα δράσετε, σκεφτείτε τι μαθαίνετε στο παιδί σας. Μαθαίνετε κάποιον τρόπο να αντιμετωπίζει, όσα το δυσκολεύουν στη ζωή του; Το βοηθάτε να ωριμάσει συναισθηματικά και να κατακτήσει το επίπεδο της αυτονομίας, που έχει ανάγκη για την ηλικία του; Αν ναι, τότε προχωρήστε! Αν όμως όχι, σκεφτείτε ξανά τι έχει ανάγκη το παιδί σας να μάθει από αυτό και για αυτό, που του συμβαίνει.

Ο θυμός και οι εκφράσεις του δυσκολεύουν τους περισσότερους γονείς. Η πλειονότητα των γονιών μεγάλωσε με δυσλειτουργικές αντιλήψεις για τα συναισθήματα. Μεγαλώνοντας έπρεπε να είμαστε καλά παιδιά, να καθόμαστε ήσυχα, να ακούμε τους μεγάλους. Όταν κάναμε το αντίθετο, γινόμασταν κακά παιδιά, με κακές συμπεριφορές, για τις οποίες οι γονείς μας θα έπρεπε να ντρέπονται, αν ακολουθούσαν κατά γράμμα τις κοινωνικές συμβάσεις για το ποια είναι η καλή και κακή συμπεριφορά, ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό παιδί. Σκεφτείτε αυτό: Όσο υπάρχουν συναισθήματα για τα οποία πρέπει να ντρεπόμαστε, όσο υπάρχουν συναισθήματα, που δεν πρέπει να αισθανόμαστε, κακά συναισθήματα, μη αποδεκτά συναισθήματα, τόσο θα υπάρχουν και οι αντίστοιχες συμπεριφορές.

 

  • Απρίλιος, 9
  • 2634
  • Όρια και όχι μόνο, Συμπεριφορά, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Ασφάλεια στο διαδίκτυο. Τι όρια να θέσω στα παιδιά μου;

Η χρήση του διαδικτύου για τους περισσότερους από εμάς είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Μόνο που δεν προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα για τη χρήση του από εμάς τους ίδιους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο, όταν πρόκειται για τα παιδιά μας. Τότε είναι που το διαδίκτυο στα μάτια κάποιων γονέων παίρνει διαστάσεις απειλητικές, θεωρείται επικίνδυνο ή εν δυνάμει επικίνδυνο. Οι περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται σχετικά με το αν και κατά πόσο τα παιδιά τους είναι ασφαλή, όταν σερφάρουν στο διαδίκτυο, αλλά και με ποιο τρόπο αυτό θα εξασφαλιστεί. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να θέσετε για άλλη μια φορά όρια στη ζωή των παιδιών σας, με στόχο να τα προστατέψετε και μακροπρόθεσμα να τους μάθετε τρόπους να προστατεύουν εκείνα τον εαυτό τους.

 

Τι όρια να θέσω; Πώς θα κάνω τις περιηγήσεις του παιδιού μου στο διαδίκτυο ασφαλείς;

> Να είστε πάντα ενημερωμένοι. Αποκτήστε γνώσεις σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου, ώστε να είστε πάντα μπροστά από τα παιδιά σας. Αφιερώστε χρόνο στο διαδίκτυο διαβάζοντας για τους κινδύνους και τον τρόπο να προφυλαχθεί κανείς, για τη σωστή και τη λανθασμένη χρήση του. Πιο απλά, αν δεν γνωρίζετε εσείς πρώτα ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, με ποιο άλλο ασφαλή τρόπο θα το μάθει τα παιδί σας; Άλλωστε, από τη στιγμή που γεννήθηκε εσείς δεν ήσασταν πάντα αυτοί, που του δείχνατε το δρόμο;

> Κρατήστε τον υπολογιστή σε κοινόχρηστο χώρο. Έχετε πάντα τον υπολογιστή σε χώρο, που να έχετε εύκολη πρόσβαση και θέαση. Αυτή η οδηγία αλλάζει, όταν το παιδί μπαίνει στην εφηβεία και διεκδικεί δικό του υπολογιστή. Αν αποκτήσει δικό του, το πιο πιθανό είναι να σας ζητήσει να είναι στο δωμάτιό του. Μην δώσετε καμία μάχη για να τον κρατήσετε σε κοινόχρηστο χώρο. Θα χάσετε τη μάχη και θα υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες, που αφορούν τη σχέση με το παιδί σας. Σεβαστείτε την επιθυμία του για προσωπικό χώρο.

> Μιλήστε με το παιδί σας για την ορθή χρήση του διαδικτύου. Είναι ανάγκη να μην δίνει πουθενά, κατά την περιήγησή του στο διαδίκτυο τα προσωπικά του στοιχεία καθώς και στοιχεία μέλους ή μελών της οικογένειας ή και άλλων (όνομα, τηλέφωνο ή άλλους σημαντικούς αριθμούς, τόπο διαμονής, σε ποιο σχολείο ή φροντιστήριο πηγαίνει, ποιο είναι το πρόγραμμά του). Δεν πρέπει να μοιράζεται με κανένα τους προσωπικούς του κωδικούς, παρά μόνο με τη μαμά και τον μπαμπά. Όταν χρειαστεί να δημιουργήσει ένα, να μην χρησιμοποιήσει κάτι που το χαρακτηρίζει, κάτι που αγαπά ή κάτι δικό του. Μπορεί να διαλέξει δύο άσχετα μεταξύ τους ουσιαστικά και έναν αριθμό. Να μην ανοίγει mail από άγνωστο παραλήπτη. Να μην δημοσιεύει δικές του φωτογραφίες ή της οικογένειας. Τέλος, μην παραλείψετε να εξηγήσετε στο παιδί για ποιο λόγο θέτετε τους συγκεκριμένους κανόνες. Δεν δίνουμε ποτέ προσωπικά μας στοιχεία, για να προστατεύσουμε εμάς και την οικογένειά μας. Όταν ανεβάζουμε κάτι δικό μας στο διαδίκτυο, αυτό «φαίνεται» σε ανθρώπους που θέλουμε να το δουν και εμπιστευόμαστε, μπορούν όμως να αποκτήσουν πρόσβαση και άνθρωποι που δεν γνωρίζουμε, άρα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε.

>  Αποφασίστε τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει μπροστά στην οθόνη. Καθώς το παιδί σας μεγαλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με τα χρονικά όρια καθώς και με τον τρόπο που τα θέτετε. Συζητήστε τις ανάγκες του και αποφασίστε μαζί. Μην μπερδεύετε τις μαθησιακές του ανάγκες με τις ανάγκες του για ψυχαγωγία.

> Μιλήστε του ειλικρινά για τους κινδύνους του διαδικτύου. Μιλήστε στο παιδί σας για την παρενόχληση ή την κακοποίηση που μπορεί να δεχθεί μέσω του διαδικτύου αλλά και τον τρόπο που μπορεί να συμβεί αυτό από μικρούς και μεγάλους, που στο διαδίκτυο κρύβονται και γίνονται κι εκείνοι «μικροί». Ζητήστε από το παιδί σας να σας ενημερώσει αμέσως, αν αντιληφθεί κάτι τέτοιο για εκείνο ή άλλα παιδιά. Εξηγήστε με ποιους τρόπους είναι ανάγκη να προστατεύεται (ορθή χρήση διαδικτύου, δεν συναντώ κανέναν που γνωρίζω μέσω του διαδικτύου). Μιλήστε στο παιδί σας για τον εθισμό στο διαδίκτυο. Τι σημαίνει να είσαι εθισμένος και με ποιο τρόπο καταλήγεις εκεί.

> Αν θέλει να αποκτήσει δική του σελίδα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, μιλήστε του για τη σωστή χρήση των κοινωνικών δικτύων (άνω των 12 ετών). Συζητήστε μαζί του ποια ανάγκη τους καλύπτει η δημιουργία της σελίδας. Εξηγήστε με ποιο τρόπο λειτουργεί μια τέτοια σελίδα και τι κινδύνους κρύβει. Για παράδειγμα, ενημερώστε το παιδί σας, ότι όταν κάνει κάποιον φίλο, αυτός αποκτά πρόσβαση στις πληροφορίες, που έχει ανεβάσει στη σελίδα.

> Να μην απαντά ποτέ σε απειλητικά mail. Αν το παιδί σας πέσει θύμα παρενόχλησης μέσω μηνυμάτων, εξηγήστε του, πως δεν πρέπει ποτέ να απαντήσει σε αυτό, γιατί έτσι θα συνεχιστεί ο κύκλος των απειλητικών μηνυμάτων.

> Να μην μιλά με αγνώστους και πολύ περισσότερο να μην τους συναντά.

> Μπείτε μαζί του στο ίντερνετ και στις σελίδες που συνήθως ανοίγει, για να περάσετε χρόνο μαζί. ΄Ετσι παρακολουθείτε το περιεχόμενο και την ποιότητα των σελίδων. Μπείτε σερφάροντας μαζί για να του δείξετε ασφαλείς τρόπους για να περιηγείται.

> Καρφιτσώστε τις σελίδες που συνήθως μπαίνει, για να έχει εύκολη πρόσβαση και να αποφύγει άσκοπη περιήγηση.

> Αν θέλουν να αποκτήσουν mail, δημιουργήστε ένα κοινό. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν μπορείτε να απαιτήσετε από έναν έφηβο που έχει ανάγκη ιδιωτικότητας.

> Προμηθευτείτε φίλτρα που μπλοκάρουν ανεπιθύμητες σελίδες. Προμηθευτείτε τα αν θεωρείτε, πως τα έχετε απόλυτη ανάγκη για την προστασία των παιδιών σας. Πριν το κάνετε όμως αναρωτηθείτε: Τι πρέπει να μπλοκάρω οπωσδήποτε; Μέχρι πότε θα το κάνω; Τι μήνυμα περνώ στο παιδί μου; Άραγε έτσι μαθαίνει να αυτοπροστατεύεται;

Απόλυτη ασφάλεια σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου δεν θα μπορέσετε να προσφέρετε ποτέ στο παιδί σας. Δεν είναι ποτέ όλα στον έλεγχό μας. Άλλωστε ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για την ασφάλειά του γενικότερα, όπως και για τη δική μας. Γι’ αυτό μην κάνετε τίποτα ακραίο. Όσο απαγορεύουμε στα παιδιά μας, τόσο εκείνα αντιστέκονται και κάνουν οτιδήποτε περνά από το χέρι τους, για να διεκδικήσουν και να κερδίσουν την ελευθερία τους. Μην ανησυχείτε τόσο για το χρόνο, που περνούν μπροστά στην οθόνη. Να ανησυχείτε για το χρόνο που περνάτε μαζί. Επικοινωνώ αρκετά με το παιδί μου; Είμαι διαθέσιμος/η; Το ακούω αρκετά, κατανοώ αυτά που μου λέει; Του δείχνω ότι το αγαπώ; Το σέβομαι; Το προσέχω; Το φροντίζω; Επικεντρωθείτε στο παιδί και τη σχέση σας.

  • Απρίλιος, 1
  • 2296
  • Παιδιά και Τεχνολογία, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Εθισμός στο διαδίκτυο

Το διαδίκτυο και η χρήση του έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, στο σπίτι, στη δουλειά μας. Έφερε μαζί του θετικές αλλαγές στη ζωή μας, στον τρόπο που επικοινωνούμε, διασκεδάζουμε, μαθαίνουμε, αναζητούμε πληροφορίες, διαφημιζόμαστε, αγοράζουμε. Μαζί με όλες τις θετικές αλλαγές αντιμετωπίζουμε σχεδόν καθημερινά και κάποιες αρνητικές συνέπειες λόγω της χρήσης του. Άλλωστε κανένα μέσο δεν μας φέρνει μόνο θετικές αλλαγές. Κανένα μέσο δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό. Η χρήση του θα το χαρακτηρίσει. Ποια είναι αυτή η χρήση και ποιες οι συνέπειές της;

Αν το ίντερνετ μας φέρνει πιο κοντά, είναι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που χρησιμοποιώντας το ίντερνετ καταλήγουν να απομονώνονται μπροστά στον υπολογιστή τους, κλεισμένοι σπίτι τους.

Αν το ίντερνετ αποτελεί ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών, είναι πολλές οι φορές που αυτές οι πληροφορίες είναι τελικά λανθασμένες ή ελλειπείς και η πηγή τους αναξιόπιστη.

Αν το ίντερνετ μας επιτρέπει να έχουμε άμεση πρόσβαση σε νέα προϊόντα αλλά και γρήγορες αγορές, είναι πολλές οι φορές που αποδεικνύεται πως το προϊόν αυτό δεν ήταν όσο καλό φαινόταν ή η αγορά μας δεν ήταν ιδανική, γιατί τα παπούτσια που παραγγείλαμε δεν μας κάνουν.

Αν το ίντερνετ μας υποστηρίζει μαθησιακά, η σχέση με το δάσκαλό μας, η προσωπική επαφή μαζί του, το χτύπημά του στην πλάτη μας, όταν τα πηγαίνουμε καλά, δεν αντικαθίσταται.

Αν το ίντερνετ μας βοηθά να βρούμε φίλους, είναι πολλές οι φορές σε όλο τον κόσμο που παιδιά αλλά και ενήλικες έρχονται σε τρομερά δύσκολη θέση λόγω των φίλων τους. Η λέξη φίλος μπαίνει σε εισαγωγικά και τότε είναι μεγάλη ανάγκη να είμαστε σε επαγρύπνηση για πιθανή παρενόχληση ή και κακοποίηση μέσω του διαδικτύου. Χυδαίες προτάσεις, απειλητικά μηνύματα, κακή χρήση φωτογραφιών μας ή προσωπικών μας βίντεο είναι πλέον πολύ συχνό φαινόμενο. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε μόνο ότι κάποιος παιδόφιλος ή βιαστής παραμονεύει πίσω από ψεύτικες ταυτότητες και μας ζητά ανταλλαγή φωτογραφιών ή πιθανή συνάντηση, είναι πια ανάγκη να γνωρίζουμε ότι πίσω από αυτές τις ψεύτικες ταυτότητες μπορούν να κρυφτούν και πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Μπορεί πίσω από μια τέτοια ταυτότητα να είναι κρυμμένος ένας συμμαθητής του παιδιού μας ή ένα γειτονόπουλό του που εκτός από την παρενόχληση που ασκεί άμεσα στο σχολείο ή τη γειτονιά, τώρα μπορεί πίσω από την ελευθερία που του δίνει η ψεύτική του ταυτότητα να την ασκεί και μέσω του διαδικτύου π.χ με απειλητικά μηνύματα.

Αν το ίντερνετ μας δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε σε ελκυστικά διαδικτυακά παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας για να διασκεδάσουμε ή για να κάνουμε φίλους, για να ανήκουμε κάπου, η κακή χρήση αυτής της δυνατότητας μπορεί να οδηγήσει στην προβληματική χρήση, αυτή με τη σειρά της στην κατάχρηση και η κατάχρηση στην εξάρτηση και τον εθισμό από αυτό.

 

Τι σημαίνουν αυτοί οι όροι;

>  Προβληματική χρήση: Όταν χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Όταν το να μπούμε απλά στο ίντερνετ είναι αυτοσκοπός μας (προειδοποίηση για πιθανή κατάχρηση).
> Κατάχρηση: Όταν χρησιμοποιούμε τόσο συχνά το ίντερνετ και για τόσες ώρες, που οδηγούμαστε σε σημαντική έκπτωση της λειτουργικότητάς μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν φέρουμε σε πέρας ευθύνες που έχουμε στη δουλειά, στο σχολείο ή το σπίτι, αντιμετωπίζουμε κοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα, συνεχίζουμε να το χρησιμοποιούμε ακόμα και όταν παρατηρούμε ότι αντιμετωπίζουμε εντονότατες αρνητικές σωματικές συνέπειες (ελλιπής σίτιση, έλλειψη ύπνου).
> Εξάρτηση: Αποτελεί μία χρόνια, προοδευτική ασθένεια, κατά την οποία ο εξαρτημένος από το ίντερνετ το χρησιμοποιεί καταναγκαστικά (δεν έχει αυτοέλεγχο), παρά τις δυσμενείς γι’αυτόν συνέπειες. Ο εξαρτημένος έχει αναπτύξει ανοχή (θέλει όλο και περισσότερο), στέρηση (όπως ο ναρκομανής), έχει προσπαθήσει και μόνος να αλλάξει αλλά με πλήρη αποτυχία, έχει παραιτηθεί από επαγγελματικές ή κοινωνικές ή δραστηριότητες αναψυχής, συνεχίζει να ασχολείται με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό με το ίντερνετ, ενώ γνωρίζει ότι υπάρχουν επίμονα ή επαναλαμβανόμενα βιολογικά ή ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν ή επιδεινώθηκαν από τη χρήση.

 

Σε τι μπορεί να εθιστεί κάποιος στο διαδίκτυο;

> Στο διαδικτυακό σεξ. Να χρησιμοποιεί δηλαδή καταναγκαστικά ιστοσελίδες που προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες ή πορνογραφικό υλικό.

> Στις διαδικτυακές σχέσεις. Να ασχολείται δηλαδή τόσο πολύ με τις διαδικτυακές του σχέσεις, που να μην έχει χρόνο για τις προσωπικές του σχέσεις. Ή οι μόνες του σχέσεις να είναι κάποιοι διαδικτυακοί φίλοι, τους οποίους μπορεί και να μην γνωρίζει προσωπικά και να μην μπορεί να δημιουργήσει άλλες έξω από το ίντερνετ.

> Στον τζόγο ή στις καθημερινές αγορές.

> Σε συγκεκριμένη χρήση του Η/Υ που εκτείνεται στο διαδίκτυο. Να έχει δηλαδή εμμονή με διαδικτυακά παιχνίδια ή σε κακοποίηση άλλων και μέσω διαδικτύου.

Παρατηρείται, πως ο εθισμός στο διαδικτυακό παιχνίδι, είναι ένα ιδιαίτερα συχνό πρόβλημα στο μαθητικό, εφηβικό και φοιτητικό πληθυσμό. Μπορεί δηλαδή να είναι και η πρώτη και μοναδική παρουσίαση προβληματικής συμπεριφοράς σε αυτές τις ηλικιακές ομάδες.

 

Ποια είναι τα συμπτώματα, που θα με κάνουν να ανησυχήσω;

> Υπερβολικός χρόνος ενασχόλησης (>10 ώρες)

> Μονομανία

> Παραμέληση υποχρεώσεων ή ασχολιών.

> Απότομη πτώση στη σχολική επίδοση.

> Μείωση χρόνου δραστηριοτήτων ή χρόνου που πέρναγε με φίλους.

> Επιθετικότητα, αλλαγή συμπεριφοράς.

> Αδιαφορία για πράγματα που τον ευχαριστούσαν παλιά.

> Πονοκέφαλοι

> Ξηρότητα οφθαλμών

Αν παρατηρήσετε τα παραπάνω συμπτώματα αναζητήστε άμεσα επαγγελματική βοήθεια από παιδοψυχίατρο ή παιδοψυχολόγο.

 

Ποιοι λόγοι μπορούν να οδηγήσουν σε εθισμό;

Στην εξάρτηση κάποιος φτάνει, γιατί θέλει να καλύψει συναισθηματικές του ανάγκες. Θα εξαρτηθεί κάποιο παιδί, έφηβος, ενήλικας που έχει έντονο άγχος, κατάθλιψη, κοινωνική φοβία γιατί βρίσκει στο ίντερνετ «κάπου να ακουμπήσει». Το ίντερνετ και η χρήση του θα ικανοποιήσει πρόσκαιρα τις ανάγκες του και θα τον κάνει να αισθανθεί καλύτερα με τον εαυτό του. Ο αγχωμένος θα χαλαρώσει, ο θλιμμένος θα διασκεδάσει τη θλίψη του, θα βρει νόημα στη ζωή του, ο κοινωνιοφοβικός, θα απομονωθεί όσο έχει ανάγκη και θα κρυφτεί πίσω από τον υπολογιστή για να αναπτύξει σχέσεις. Εξαρτάται λοιπόν εύκολα κάποιος, που ήδη έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά και κάποιος που κάτι συμβαίνει τώρα στη ζωή του, που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αυτό συνήθως για τα παιδιά και τους εφήβους σημαίνει κάποιο πρόβλημα στο σπίτι μεταξύ γονέων, που ταράζει τη σταθερότητα, που θα έπρεπε να βιώνουν τα παιδιά, σημαίνει ότι οι γονείς μπορεί να μην επικοινωνούν καλά με το παιδί ή να μην καλύπτουν τις συναισθηματικές του ανάγκες.

 

Πώς θα αποφύγει το παιδί μου τον εθισμό;

Τα προληπτικά μέτρα που μπορούν να πάρουν οι γονείς δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτά που πρέπει να πάρουν για να αποφύγουν οποιοδήποτε συναισθηματικό πρόβλημα. Γυρνάμε πίσω στα βασικά. Σημασία έχει ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Άνευ όρων αγάπη, πλήρης αποδοχή, φροντίδα, κάλυψη των βασικών συναισθηματικών αναγκών των παιδιών, σεβασμός της προσωπικότητάς τους, θέσπιση ορίων βασισμένων στις ανάγκες τους και όλα αυτά με σταθερότητα και συνέπεια, είναι όσα χρειάζεται να έχουμε οδηγό στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Είναι η απάντηση σε ότι σας προβληματίζει. Παιδιά που τα αγαπούν και τα σέβονται, είναι παιδιά χαρούμενα, παιδιά ασφαλή, παιδιά με αυτοπεποίθηση, όπλα ισχυρά απέναντι στην κατάθλιψη και σε οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική διαταραχή. Παρόλαυτά αν κάποιο παιδί εμφανίσει συναισθηματικό πρόβλημα και πάλι η απάντηση βρίσκεται σε όλα τα παραπάνω. Αν ένα παιδί ξέρει ότι το αγαπούν γι’αυτό που είναι, πιστεύει πως αξίζει, αν το αποδέχονται πλήρως πιστεύει, πως είναι καλό, αν οι επιλογές του γίνονται σεβαστές, πιστεύει ότι μπορεί. Κι αν όλα αυτά συμβαίνουν σταθερά, τότε έχετε μπροστά σας ένα παιδί χαρούμενο και με αυτοπεποίθηση. Πως είναι δυνατό αυτό το παιδί να μην τα καταφέρει;

  • Μάρτιος, 30
  • 1929
  • Παιδιά και Τεχνολογία, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Πώς να προετοιμάσω το παιδί μου για το νέο του αδελφάκι;

Η αμηχανία ή και η χαρά θα μπορούσαν να είναι τα συναισθήματα του μεγαλύτερού σας παιδιού στο άκουσμα της είδησης, ότι σε λίγους μήνες θα αποκτήσει το πρώτο του αδελφάκι κι εσείς το δεύτερό σας παιδί. Οι μετέπειτα όμως πολύμηνες προετοιμασίες για την άφιξή του μπορούν να μετατρέψουν ένα θετικό ή ουδέτερο συναίσθημα, σε συναισθήματα αρνητικά τόσο για εσάς όσο και για το μωράκι που περιμένετε. Οι αλλαγές που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών αλλά και μετά την άφιξη του νέου μέλους είναι πρωτόγνωρες για το μεγαλύτερό σας παιδί. Ξαφνικά το νέο μέλος πριν καλά καλά έρθει στο σπίτι έχει κλέψει την προσοχή, που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν όλη δική του. Αυτή η αλλαγή μπορεί να φέρει αναστάτωση στο παιδί και να έχει σαν αποτέλεσμα την αλλαγή της συμπεριφοράς του. Ο θυμός και η ζήλια αλλά και οι εκφράσεις τους μπορεί να γίνουν καθημερινό φαινόμενο. Η κατάλληλη προετοιμασία του παιδιού σας, για το πώς θα αντιμετωπίσει τις αλλαγές, που έρχονται είναι το κλειδί.

 
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

Μαθαίνετε, ότι είστε έγκυος και ότι όλα πηγαίνουν καλά. Η επόμενή σας σκέψη είναι: «Πότε να το πω στον Κωστάκη και με ποιο τρόπο;». Δεν υπάρχει κατάλληλη ώρα και τρόπος. Αφήστε τη χαρά σας να σας οδηγήσει. Μοιραστείτε τη με το παιδί σας. Αν το παιδί σας είναι σε ηλικία προσχολική δεν θα βοηθούσε να του πείτε πως το αδελφάκι του θα έρθει σε λίγους μήνες. Χρησιμοποιήστε καλύτερα τις εποχές. Πείτε του δηλαδή ότι το μωράκι μας θα έρθει το καλοκαίρι, όταν έξω θα έχει ήλιο και ζέστη.
Αγχώνεστε για το αν θα πρέπει να μπείτε σε λεπτομέρειες για το πως έγινε το μωρό ή με ποιο τρόπο και από που θα έρθει; Αφήστε τις ερωτήσεις, που θα σας κάνει πρώτα το παιδί σας να σας οδηγήσουν. Μιλήστε του για πράγματα, που θέλει να μάθει. Λύστε του δηλαδή τυχόν απορίες. Δεν υπάρχει ανάγκη να του αναλύσετε τίποτα για το οποίο δεν έχει κάνει ερώτηση πρώτα. Αν σας ρωτήσει που βρίσκεται τώρα το μωρό, απαντήστε του απλά. «Το μωρό είναι τώρα στη μήτρα της μαμάς, δηλαδή μέσα στην κοιλιά της και μεγαλώνει». Ανάλογα μπορείτε να απαντήσετε και στο «από που θα έρθει;». Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι πιθανό να συνεχίσει να σας ρωτά πράγματα που αφορούν την εγκυμοσύνη αλλά και τον τοκετό. Συνεχίστε να απαντάτε απλά, χωρίς να μπαίνετε σε λεπτομέρειες. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά ικανοποιούνται και σταματούν να κάνουν ερωτήσεις από μια απάντηση που έχει τη μορφή απλής πρότασης (4-5 λέξεις).

Να κάποιες δραστηριότητες τις οποίες μπορείτε να κάνετε με το παιδί σας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αν εκείνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το νέο μέλος που έρχεται:

> Διαβάστε μαζί βιβλία για τη γέννηση, αφού προηγουμένως έχετε ελέγξει, ότι είναι κατάλληλα για την ηλικία του παιδιού σας.

> Ξεφυλλίστε άλμπουμ με φωτογραφίες του, όταν εκείνο ήταν μωράκι.

> Πηγαίνετε μαζί στο γιατρό για να το δει και να ακούσει την καρδιά του να χτυπά.

> Πηγαίνετε σε σπίτια φίλων με νεογέννητα.

> Δείξτε του τις δικές του πρώτες «φωτογραφίες» (από τον υπέρηχο).

> Ψάξτε μαζί ονόματα.

> Βάλτε μουσική και χορέψτε και οι «τρεις» (εξηγήστε του, ότι το μωράκι στην κοιλιά σας ακούει).

> Διαβάστε και οι «τρεις» παραμύθια. Ζητήστε από το παιδί σας να πει κι εκείνο ένα παραμυθάκι στο αδελφάκι του.

> Ζητήστε του να σας βοηθήσει να φτιάξετε τη βαλίτσα σας για το νοσοκομείο.

 

Προγραμματίζοντας τον τοκετό

Εξηγήστε στο παιδί σας τι θα συμβεί εκείνη τη μέρα, τη μέρα που η μαμά θα πάει να γεννήσει. Πείτε του ποιες θα είναι οι αλλαγές στη ρουτίνα του. Χρειάζεται να έχει ενημερωθεί π.χ για τον ερχομό της γιαγιάς και του παππού στο σπίτι ή για το ότι θα κοιμηθεί στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς τις ημέρες, που θα λείπει η μαμά από το σπίτι. Πείτε του πόσες μέρες θα λείπετε εσείς και ο μπαμπάς του. Με ποιο τρόπο θα επικοινωνείτε. Πότε θα δει κι εκείνο το αδελφάκι του.

Ιδανικά, φροντίστε να γίνει η συνάντηση των δύο αδελφών, όσο πιο σύντομα γίνεται και χωρίς να βρίσκονται άλλοι μέσα στο δωμάτιο πέρα από τα μέλη της οικογένειας, που εσείς δημιουργήσατε. Με αυτό τον τρόπο η συνάντηση αυτή θα γίνει πιο ιδιαίτερη για την οικογένειά σας. Το παιδί σας θα αισθανθεί άνετα να εκφράσει πρωτόγνωρα συναισθήματα, όποια κι αν είναι αυτά.

Αν ο τοκετός συμπίπτει με ένα σημείο «ορόσημο» για το παιδί σας, όπως το να μάθει να χρησιμοποιεί την τουαλέτα ή να πάει από την κούνια στο κρεβάτι, ξανασκεφτείτε το. Πρέπει να δώσετε χρόνο στο παιδί σας και τον εαυτό σας, όταν εκείνο βρίσκεται σε ένα τέτοιο σημείο. Αυτό σημαίνει πως είτε θα το κάνετε αρκετά πριν είτε αρκετά μετά τον τοκετό. Χρειάζεστε χρόνο και ηρεμία, το ίδιο και το παιδί σας.

 
Το μωρό έρχεται στο σπίτι

Δώστε την ευκαιρία στο μεγαλύτερό σας παιδί να συμμετέχει. Ζητήστε του βοήθεια για το ντύσιμο, το πλύσιμο, το άλλαγμα, το τάισμα του μωρού. Ορίστε το «κύριο βοηθό» σας. Με αυτό τον τρόπο δεν το αποκλείετε από το βαρύ σας πρόγραμμα (ειδικά τον πρώτο καιρό), του δίνετε την προσοχή, που έχει ανάγκη και ενισχύετε το δέσιμο των δύο αδελφών. Αν όμως δεν το θέλει μην το πιέσετε.

Φροντίστε να περνάτε αποκλειστικό χρόνο με το πρώτο σας παιδί. Κάντε μαζί πράγματα που σας ευχαριστούν, προσθέστε και κάτι καινούργιο (η άφιξη του μωρού έφερε μαζί της μια νέα αγαπημένη δραστηριότητα). Ο μπαμπάς μπορεί επίσης να ασχολείται περισσότερο με το πρώτο σας παιδί, τις ώρες που εσείς είστε απασχολημένη με τη φροντίδα του μωρού. Βάλτε στο παιχνίδι τους παππούδες και τις γιαγιάδες και άλλα αγαπημένα πρόσωπα στη ζωή του παιδιού σας.

Είναι πιθανό να παρατηρήσετε αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού σας. Μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να μιλά και να συμπεριφέρεται άσχημα, ενώ πριν δεν το έκανε. Μπορεί να υιοθετήσει συμπεριφορές παιδιών μικρότερων από εκείνο, να σας ξαναζητήσει το μπιμπερό ή την πιπίλα, να μιλά μωρουδίστικα, να ζητήσει να κοιμάται στο κρεβάτι σας. Σε καμία περίπτωση μην αντιδράσετε άσχημα, μην φωνάζετε και μην το πιέζετε. Δεν θα ωφελήσει να είστε αυστηροί μαζί του. Το παιδάκι σας εκφράζει τις ανάγκες του. Προσπαθεί να σας επικοινωνήσει ότι αισθάνεται δυσφορία. Σας λέει: Μαμά, μπαμπά βοηθήστε με! Ενδιαφερθείτε περισσότερο για τα συναισθήματα από τα οποία πηγάζουν αυτές οι συμπεριφορές. Μιλήστε μαζί του. Προσπαθήστε να δείξετε ενσυναίσθηση. Προσπαθήστε δηλαδή να είστε αυθεντικοί, να μην αφήσετε τις δικές σας αντιλήψεις να επηρεάσουν την κατανόηση του βιώματος του παιδιού σας. Κάντε προσπάθεια να κατανοήσετε τις σκέψεις και τα συναισθήματα του παιδιού σας μέσα από τα δικά του μάτια. Τι είναι αυτό που βιώνει εκείνο με τον ερχομό του αδελφού του. Δείξτε με τα λόγια σας ότι έχετε κατανοήσει το παιδάκι σας. Πείτε του ότι μπορεί φυσικά να αισθάνεται όπως θέλει, μοιραστείτε για ποιο λόγο είναι αυτό κατανοητό. Πείτε του πόσο πολύ το αγαπάτε, γιατί είναι μοναδικό και ότι θα είστε εκεί κάθε φορά που σας έχει ανάγκη. Μιλήστε και για τα δικά σας συναισθήματα. Σίγουρα κι εσείς περνάτε δύσκολα.

Οι πρώτοι μήνες μετά τον ερχομό του μωρού σας είναι συνήθως μήνες δύσκολοι, μήνες προσαρμογής τόσο για το μεγαλύτερό σας παιδί όσο και για εσάς. Μην είστε αυστηρή μαζί του, ούτε και με τον εαυτό σας. Αυτό που χρειάζεται για να είναι καλά είναι, ότι κι εσείς, προσοχή, φροντίδα κι αγάπη.

  • Μάρτιος, 30
  • 2234
  • Είμαι Γονιός, Καθημερινές ανησυχίες, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Τα παιδιά και ο θάνατος:Πώς τον αντιμετωπίζουν;

Όλοι μας, από τη στιγμή της γέννησής μας αντιλαμβανόμαστε και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το θάνατο. Η ικανότητα αντίληψης της έννοιας του θανάτου δεν έχει ηλικία. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν τον θάνατο με το δικό τους τρόπο και ανάλογα με την ηλικία τους. Καθώς τα χρόνια περνούν η αντίληψη της έννοιας του θανάτου από τα παιδιά καθώς και ο τρόπος, που τον αντιμετωπίζουν αλλάζει και μετασχηματίζεται. Τα παιδιά ωριμάζουν γνωστικά και συναισθηματικά, οι ανάγκες τους γι’ αυτό το λόγο αλλάζουν και μαζί τους αλλάζει και το τι σημαίνει ο θάνατος, τι αντίκτυπο έχει στη ζωή τους, πώς τον επεξεργάζονται και πώς τελικά τον αντιμετωπίζουν.

Μωρά. Τα μωρά αλλά και τα νήπια μικρής ηλικίας δεν μπορούν να κατανοήσουν το θάνατο. Ωστόσο βιώνουν  συναισθήματα που προέρχονται από την απώλεια και τον αποχωρισμό κάποιου σημαντικού προσώπου από το περιβάλλον τους. Μπορούν επίσης να «πιάσουν» και να επηρεαστούν από συναισθήματα, όπως η θλίψη και το άγχος, που βιώνουν άνθρωποι από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Τα παιδάκια αυτής της ηλικίας, που σημειωτέον δεν έχουν τα λόγια για να μπορούν να εκφράσουν αυτό που βιώνουν, αναζητούν τον άνθρωπο, που έχει πεθάνει (σημαντικό πρόσωπο), είναι ανήσυχα, μπορεί να κλαίνε, να είναι ευερέθιστα ή αντίθετα να είναι ιδιαίτερα ήσυχα και νωθρά, να χάσουν βάρος, μπορεί να έχουν την ανάγκη να είναι στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά συχνότερα από πριν.

Οι γονείς ή όσοι τα φροντίζουν είναι ανάγκη να καλύψουν τις ανάγκες, που τα παιδιά εκφράζουν. Να τα παίρνουν αγκαλιά, να τα παρηγορούν δίνοντάς του κάτι αγαπημένο τους, ένα αρκουδάκι, ένα πανάκι, το ντουντού τους, την κουβερτούλα τους. Κρατήστε το πρόγραμμα, που είχε το παιδί και τηρήστε το ευλαβικά. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τη σταθερότητα, αυτή που είναι πολύ πιθανό να έχασαν χάνοντας το σημαντικό πρόσωπο στη ζωή τους ή σημαντικό πρόσωπο στη ζωή των γονιών τους. Η σταθερότητα τους παρέχει την ασφάλεια, που έχουν ανάγκη, ενώ παράλληλα τα ανακουφίζει από τυχόν δυσάρεστα συναισθήματα.

Παιδιά προσχολικής ηλικίας. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν έχουν ξεχωρίσει ακόμα το φανταστικό από το πραγματικό, ενώ η φαντασία τους καλπάζει. Χρησιμοποιούν τη μαγική σκέψη, για να κατανοήσουν το θάνατο. Μπορεί να φαντάζονται δηλαδή, ότι αυτός που πέθανε μπορεί να έρθει ξανά στη ζωή, όπως στα παραμύθια, με ένα μαγικό ραβδί. Παράλληλα, ο θάνατος για τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν είναι κάτι μόνιμο. Ναι, πέθανε, αλλά πότε θα ξαναγυρίσει; Όταν τα παιδιά βιώσουν το θάνατο εκφράζονται με ανησυχία, ευερεθιστότητα ή από την άλλη πλευρά με νωθρότητα, πιθανά να βλέπουν όνειρα με τον άνθρωπο που πέθανε ή να έχουν δυσκολίες στο να κοιμηθούν, στον τρόπο που πέφτουν για ύπνο αλλά και κατά τη διάρκειά του, τον αναζητούν στο περιβάλλον τους, παλινδρομούν σε δεξιότητες ή συνήθειες, μπορεί να έχουν διαταραχές στην όρεξή τους αλλά και διαταραχές που σχετίζονται με τη χρήση της τουαλέτας.

Οι γονείς και όσοι τα φροντίζουν και πάλι οφείλουν να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών με φροντίδα και προσοχή. Τηρήστε το πρόγραμμα. Προσπαθήστε να μην γίνουν αλλαγές στην καθημερινότητα των παιδιών (ή έστω περιορίστε τες). Παρηγορήστε τα. Αγκαλιές, φιλιά και ότι άλλο τα παιδιά σας έχουν ανάγκη. Πείτε τους, ότι είναι ασφαλή μαζί σας. Μιλήστε τους για τα συναισθήματα. Δεν πειράζει να αισθάνεσαι άσχημα, να είσαι θλιμμένος ή θυμωμένος. Προσπαθήστε να δείξετε ενσυναίσθηση. Να κατανοήσετε αυτά που βιώνουν (σκέψεις και συναισθήματα), μέσα από τα δικά τους μάτια. Παρατηρήστε τα, αναγνωρίστε και επιβεβαιώστε, ότι αισθάνονται. Φροντίστε να είστε όσο το δυνατό λιγότερο μακριά από τα παιδιά σας. Φροντίστε να είστε ήρεμοι και να διατηρείτε ήρεμο κλίμα στο σπίτι. Εξηγήστε το θάνατο σαν κάτι που είναι μέρος της ζωής. Πεθαίνουν οι άνθρωποι που είναι πολύ, πολύ, πολύ μεγάλοι ή αυτοί που είναι πολύ, πολύ, πολύ άρρωστοι. Εξηγήστε τον με τη βοήθεια του κύκλου της ζωής των φυτών και των ζώων. Παίξτε δημιουργικά. Ζωγραφική, πηλός, πλαστελίνες, κούκλες, θέατρο. Τα παιδιά επεξεργάζονται το θάνατο μέσω του παιχνιδιού.

Παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν έχουν κατανοήσει πλήρως την έννοια του θανάτου. Είναι μόνιμος ή προσωρινός; Τι συμβαίνει στο σώμα εκείνου που έχει πεθάνει; Πονάει, κρυώνει, σκέφτεται, είναι λυπημένος, μόνος; Όλα αυτά είναι θέματα, που δεν έχουν ακόμα ξεκάθαρα στη σκέψη τους. Κάτι που πρέπει εσείς να κάνετε. Αναζητούν τον άνθρωπο που πέθανε, μπορεί να είναι, όπως και τα παιδιά μικρότερης ηλικίας, ανήσυχα, ευερέθιστα αλλά και ήσυχα και νωθρά. Πιθανά να κατηγορούν τον εαυτό τους για την απώλεια, να έχουν διαταραχές στην όρεξη, τον ύπνο, στην χρήση της τουαλέτας. Μπορεί να έχουν άγχος και φόβους που δεν είχαν παλιά, να μην θέλουν να πάνε σχολείο ή να μοιραστούν την απώλειά τους από ντροπή να είναι διαφορετικά από τα άλλα παιδιά. Πολύ συχνό φαινόμενο είναι να παραπονιούνται για σωματικούς πόνους, να είναι επιθετικά ή να έχουν κρίσης θυμού.

Για να αντιμετωπίσετε την κατάσταση, μείνετε σταθεροί στο πρόγραμμα των παιδιών. Καθησυχάστε τα παιδιά για την ασφάλειά τους και των δικών τους προσώπων. Να είστε ανοιχτοί σε ερωτήσεις. Απαντήστε απλά και ειλικρινά σε ότι σας ρωτάνε. Δεν χρειάζεται να τους πείτε κάτι για το οποίο δεν έχετε ρωτηθεί. Να είστε ήρεμοι και να διατηρείτε ανάλογο κλίμα καθημερινά στο σπίτι, μακριά από θλιμμένους συγγενείς. Δείξτε ενσυναίσθηση. Παρατηρήστε πολύ, αναγνωρίστε τι σκέφτονται και αισθάνονται και επιβεβαιώστε το στα παιδιά σας. Καλύψτε όποια συναισθηματική ανάγκη παρατηρήσετε στο παιδί σας. Φροντίστε να μην τους αποδίδετε δικά σας συναισθήματα. Παίξτε δημιουργικά, όπως παραπάνω. Ρωτήστε τα, αν θέλουν να συμμετέχουν στην κηδεία ή να κάνετε κάτι μαζί για να θυμούνται το πρόσωπο που έχει πεθάνει. Εξηγήστε το θάνατο, όπως παραπάνω.

Παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας 10-12 ετών. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν καταφέρει να καταλάβουν, πως ο θάνατος είναι μόνιμος ή θα έπρεπε να το έχουν καταφέρει (είναι ανάγκη να τους το εξηγήσετε). Ισχύουν και σε αυτή την περίπτωση όλα όσα ισχύουν και για παιδιά μικρότερης ηλικίας. Τα παιδιά αυτά όμως μπορεί να εκφραστούν πιο έντονα. Όλα τα συναισθήματα μπορεί να έχουν μεγαλύτερη ένταση και εντονότερη έκφραση. Θέλουν να συμμετέχουν συνήθως πιο ενεργά στις διαδικασίες της κηδείας. Σκέφτονται πολύ περισσότερο τι συνέβη και ρωτούν περισσότερα.

Κάντε ότι και σε παιδιά μικρότερης ηλικίας, αλλά φροντίστε να είστε ξεκάθαρα ανοιχτοί και διαθέσιμοι για συζήτηση με τα παιδιά. Να είστε διαθέσιμοι για ότι κι αν χρειαστούν τα παιδιά σας (ενθάρρυνση, σωματική επαφή, να περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί). Μην προσπαθήσετε να τα εμποδίσετε να εκφραστούν, όσο κι αν σας είναι δύσκολο να διαχειριστείτε αυτά τα συναισθήματα.

‘Εφηβοι. Η έννοια του θανάτου στους εφήβους είναι πλήρως κατανοητή, αν και οι αντιδράσεις τους ποικίλουν ανάλογα με τον έφηβο. Μπορεί να έχουν αντιδράσεις παιδιών μικρότερης ηλικίας αλλά και μεγαλύτερης, δηλαδή να αντιμετωπίζουν το θάνατο όπως αναμένεται να τον αντιμετωπίσει ένας ενήλικας. Λόγω της εφηβείας, η οποία ως ένα σημείο τους επιβάλλει να παίζουν πρωταρχικό ρόλο στη ζωή τους οι φίλοι και όχι οι γονείς, οι έφηβοι αναζητούν παρηγοριά στις παρέες τους. Κάποιοι προσπαθούν να δείξουν ότι τον διαχειρίζονται σαν μεγάλοι, ότι δεν έχουν κανέναν ανάγκη, γιατί είναι καλά. Μόνο, που δεν είναι αρκετά ώριμοι να καταλάβουν, ότι το «διαχειρίζομαι σα μεγάλος» δεν σημαίνει δεν μοιράζομαι, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή για επικίνδυνη συμπεριφορά από εφήβους μετά από ένα θάνατο σημαντικού τους προσώπου. Δεν είναι σπάνιο οι έφηβοι να πίνουν ανεξέλεγκτα, να οδηγούν επικίνδυνα, να παίρνουν ναρκωτικά σαν αντίδραση σε αυτό που βιώνουν. Οι έφηβοι πιθανά να αισθάνονται έντονα συναισθήματα θυμού, θλίψης, άγχους, ντροπής, ενοχής που τα εκφράζουν με το να «κλείνονται», να μην θέλουν να πάνε σχολείο, να μειώνεται η απόδοσή τους σε αυτό ή σε άλλες δραστηριότητες, να είναι επιθετικά, να έχουν διαταραχές στον ύπνο, την όρεξη, τη διάθεση, να εκφράζουν αυξανόμενη ανησυχία για σωματικούς πόνους, να μην αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, να κάνουν σκέψεις να αυτοκτονήσουν κ.α.

Οι γονείς εφήβων, που πενθούν, οφείλουν να κάνουν όσα θα έκαναν και σε παιδιά μικρότερης ηλικίας, πάντα όμως σεβόμενοι την ανάγκη που έχουν για προσωπικό χώρο, χρόνο και ιδιωτικότητα. Οι έφηβοι θα πάρουν το χρόνο τους και θα αποφασίσουν οι ίδιοι αν θέλουν, τι θέλουν και σε ποιον θέλουν να μιλήσουν. Σεβαστείτε το. Μην πιέζετε τον έφηβό σας, θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Το παιδί σας θα έρθει μόνο του ή θα σας δείξει, ότι είναι διαθέσιμο για κουβέντα. Σε κάθε περίπτωση, εσείς οφείλετε να έχετε τα αυτιά και τα μάτια σας ανοιχτά, να παρατηρείτε και να ακούτε το παιδί σας αλλά και να του υπενθυμίσετε ότι εσείς θα είστε διαθέσιμοι, όποια στιγμή σας χρειαστεί. Προτείνετε στο παιδί σας να κάνετε κάτι χαρούμενο μαζί. Δημιουργήστε τέτοιες συνθήκες, ώστε να μοιράζεστε χαρούμενες στιγμές. Ενισχύετε έτσι το δεσμό σας και κάνετε πιο πιθανή μια συζήτηση από καρδιάς. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να βγει έξω από το σπίτι. Να κάνει πράγματα με φίλους, που θα του προσφέρουν ευχαρίστηση. Συζητήστε πού, σε τι και πώς θέλει να συμμετέχει σε τελετές, που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο που έχει πεθάνει ή αν επιθυμεί να κάνετε κάτι ξεχωριστό ως οικογένεια για να τον τιμήσετε. Μιλήστε για το θάνατο και το πένθος,όταν σας δοθεί η ευκαιρία. Όλα τα συναισθήματα είναι καλά και χρήσιμα. Μιλάμε γι’αυτά, τα καταγράφουμε σε χαρτί, τραγουδάμε γι’αυτά, γράφουμε στίχους και ποιήματα, τα μοιραζόμαστε για να μπορούμε να τα δούμε κατάματα και τα αντιμετωπίζουμε.

Όταν το παιδί σας αντιμετωπίσει την πρώτη του απώλεια, μην παγώσετε, μην τρέξετε μακριά από φόβο. Αυτό που έχει ανάγκη από εσάς, για να αντιμετωπίσει ομαλά το πένθος και την απώλεια είναι να είστε δίπλα του, όπως εκείνο το χρειάζεται. Ακούστε το!

  • Μάρτιος, 23
  • 1844
  • Καθημερινές ανησυχίες, Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα
Σελίδα 1 από 41234»

Αναζήτηση

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Μάιος 2022
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Σεπ    
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co