Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Πόσο σκληρές μπορούν να γίνουν οι μαμάδες μεταξύ τους;

    9230 views
  • Πώς θα προετοιμάσω το παιδί μου για την Α΄ Δημοτικού;

    8389 views
  • «Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

    8248 views
  • Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

    6761 views
  • Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

    6598 views
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: "Γράμμα στην κόρη μου"

    5427 views
  • Τι να προσέξω πριν από ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά μου;

    4837 views
  • Διαζύγιο και εφηβεία

    4281 views

Category: Παιχνίδι

Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;

Το μωράκι σου πια μπορεί να επιλέξει μόνο του με τι θέλει να παίξει. Κάθεται χωρίς βοήθεια, μπουσουλάει και έχει αρχίσει να πιάνεται από τα έπιπλα του σπιτιού προσπαθώντας να σηκωθεί. Μπορεί πια με λιγότερη ή περισσότερη ευκολία να κινηθεί μέσα στο δωμάτιό του και σε ολόκληρο το σπίτι. Σκαρφαλώνει στον καναπέ, στο κρεβάτι ή στην τσουλήθρα του. Ενθουσιάζεται με το καθετί, πιάνει ότι του κάνει εντύπωση, το περιεργάζεται, το κουνά ρυθμικά, το χτυπά στο πάτωμα, το γρατζουνά, το ψαχουλεύει, παίζει. Αυτό είναι το ελεύθερο παιχνίδι. Παιχνίδι πολύτιμο για τα παιδιά όλων των ηλικιών από τη στιγμή που θα αρχίσουν να μπουσουλούν. Ίσως το πιο πολύτιμο.

Όλα τα παιδιά γεννιούνται με την ικανότητα να παίζουν ελεύθερα, γιατί στην πραγματικότητα μόνο έτσι θα μάθουν. Η μάθηση, που αποτελεί για τα παιδιά βασική ανάγκη, είναι παιχνίδι και μάλιστα ελεύθερο παιχνίδι, παιχνίδι δηλαδή της επιλογής τους. «Μου αρέσει να διαλέγω ό τι θέλω για να παίξω και παίζω με όποιο τρόπο θέλω και όσο θέλω. Θα σταματήσω να παίζω με το συγκεκριμένο παιχνίδι, όταν θα είμαι έτοιμος/η, γιατί τότε δεν θα έχω κάτι άλλο να μάθω από αυτό και θα διαλέξω κάτι άλλο για να παίξω», θα μπορούσε να μας πει ένα μωράκι που απολαμβάνει το ελεύθερο παιχνίδι.Τα παιδιά θα μάθουν μόνο αυτό που είναι έτοιμα να μάθουν. Δεν θα μάθουν αυτό που θέλουμε εμείς. Δεν θα μάθουν αυτό που αποφασίσαμε εμείς να τους μάθουμε. Δεν θα μάθουν αυτό που υποτίθεται ότι τους μαθαίνει ένα παιχνίδι που τους αγοράσαμε. Θα μάθουν αυτό που θα ανακαλύψουν, θα μάθουν αυτό που θα καταλάβουν μετά από πολλές δοκιμές και πειραματισμούς. Θα μάθουν αυτό που μετά από όλα αυτά είναι έτοιμα να μάθουν. Και αυτό το σεβόμαστε πλήρως. Σεβόμαστε δηλαδή την επιλογή του, σεβόμαστε τον τρόπο που παίζει, σεβόμαστε το ρυθμό την ανάπτυξής του,άρα σεβόμαστε το μωράκι μας, κάτι που αποτελεί βασική συναισθηματική ανάγκη του παιδιού μας σε κάθε ηλικία.

   Τα παιδιά μαθαίνουν όσα είναι έτοιμα να μάθουν μόνο μέσω του ελεύθερου παιχνιδιού. Αλλά πως; Το μωράκι σας διαλέγει το παιχνίδι του. Εσείς παρατηρείτε. Μένετε δίπλα του και απολαμβάνετε τη θέα του. Δεν μιλάτε, δεν του προτείνετε παιχνίδι ή τρόπο παιχνιδιού, δεν παρεμβαίνετε. Μένετε απλά εκεί σιωπηλή και παρατηρείτε προσεκτικά. Παρατηρεί με μεγάλη περιέργεια αυτό που επέλεξε και το δοκιμάζει. «Τι κάνει αυτό; Τι θα κάνει άραγε αν το αφήσω να πέσει; Τι θα συμβεί αν το χτυπήσω στο τραπέζι; Αν το χτυπήσω στον καναπέ; Θα ακουστεί κάτι αν το κουνήσω πέρα-δώθε; Είναι μαλακό ή σκληρό, τραχύ ή απαλό; Για να δούμε… Τι γεύση έχει άραγε; Όταν το δαγκώσω, τα δοντάκια μου θα χωθούν μέσα του ή θα πονέσουν όπως στο αρκουδάκι μου (ξύλινο); Τι θα κάνει η μαμά αν το χτυπήσω στον τοίχο; Θα μου χαμογελάσει αν το βάλω στο κεφάλι μου; Πόσο μου αρέσει το χαμόγελό της!». Λογάκια που θα μπορούσε να λέει το μωράκι σας την ώρα που πειραματίζεται, την ώρα που παίζει, αν εκείνο φυσικά μιλούσε. Τις απαντήσεις που αναζητά θα τις πάρει μέσω της δράσης του κι έτσι θα μάθει. Θα χτυπήσει δυνατά στο πάτωμα το πλαστικό μπολ και θα μάθει τον ήχο που κάνει. Αργότερα θα χτυπήσει το μεταλλικό μπολ και θα ακούσει ένα εντελώς διαφορετικό ήχο. Θα παρατηρήσει τις διαφορές στον ήχο, την εικόνα, την υφή και θα συμπεράνει ότι τα πλαστικά αντικείμενα είναι πολύ διαφορετικά από τα μεταλλικά. Κι έτσι θα φτιάξει τα πρώτα του ντραμς! «Μπολ με διαφορετικό υλικό βγάζουν διαφορετικό ήχο! Σπουδαία ανακάλυψη! Πόσο μου αρέσει να παίζω μουσική!».

Σας κοιτά και περιμένει να δει ένα βλέμμα ενθάρρυνσης, για να συνεχίσει να πειραματίζεται, για να συνεχίσει να παίζει είτε βλέμμα επιβράβευση,ς για να του πείτε μπράβο που τα κατάφερε, μπράβο που μόλις ανακάλυψε κάτι είτε για να σιγουρευτεί ότι αυτό που κάνει είναι ασφαλές (στο ελεύθερο παιχνίδι και κάθε παιχνίδι προέχει η ασφάλεια του παιδιού, σε περίπτωση κινδύνου λέμε στο μωράκι μας ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει και το ενθαρρύνουμε να επιλέξει άλλο τρόπο παιχνιδιού ή άλλο παιχνίδι). Μόνο αυτές τις «παρεμβάσεις» έχει ανάγκη το μικρό σας στην πραγματικότητα. Αντισταθείτε στον πειρασμό να το διακόψετε, να του μιλήσετε, ακόμα και να του πείτε «πολύ καλή προσπάθεια!», αν εκείνο δεν σας κοιτά αναμένοντας κάτι από εσάς, αν δηλαδή είναι αφοσιωμένο στο παιχνίδι του.

   Αν το σταματήσετε, σταματάτε τη διαδικασία της μάθησης που μόλις είχε αρχίσει. Το μωράκι σας δηλαδή δεν θα μάθει όσα θα μπορούσε να μάθει αν δεν το είχατε διακόψει. Θα μπαίνατε στη διαδικασία να διακόψετε έναν επιστήμονα λίγο πριν τη στιγμή της ανακάλυψης του; Έναν εφευρέτη που πειραματίζεται στην κατασκευή μιας πρωτοπόρας συσκευής; Φαντάζομαι, όχι! Γιατί λοιπόν να το κάνετε στο μωράκι σας, που αποτελεί ένα μικρό επιστήμονα;   Από την άλλη, αν του δείξετε εσείς ένα παιχνίδι που θεωρείτε πιο σημαντικό και εκείνο δεν συμφωνεί αλλά παρ’όλα αυτά επιμείνετε και το»αναγκάσετε» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να παίξει με το συγκεκριμένο παιχνίδι, το μωράκι σας δεν θα ασχοληθεί με σχολαστικότητα με αυτό το παιχνίδι. Τη σχολαστικότητα που έχει ο επιστήμονας που ενδιαφέρεται να μάθει αυτό το οποίο έχει επιλέξει να ψάξει, γιατί απλά το μωράκι σας, που είναι ένας μικρός επιστήμονας, δεν θα ενδιαφέρεται να μάθει. Η περιέργεια είναι αυθόρμητη πηγή μάθησης. Αν το μωράκι σας δεν έχει την περιέργεια να παρατηρήσει κάτι, δεν θα μάθει. Αφήστε λοιπόν την επιλογή σε εκείνο. Εκείνο ξέρει καλύτερα! Κι ας έρχεται αυτό σε αντίθεση με όλα όσα γνωρίζετε μέχρι τώρα για τα παιδιά. Τα παιδιά ξέρουν τι θέλουν να μάθουν, τι είναι έτοιμα να μάθουν και όχι εμείς!

Ελεύθερο-μη δομημένο παιχνίδι σημαίνει μάθηση για τα παιδιά. Το να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για ελεύθερο παιχνίδι και τελικά να αφήσουμε τα παιδιά μας να παίζουν ελεύθερα στο σπίτι έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλειά τους, αποδεικνύει το σεβασμό που τρέφουμε για το ρυθμό που αναπτύσσονται κινητικά, γνωστικά και συναισθηματικά. Εμπιστευόμενοι τα παιδιά μας τους χαρίζουμε τη σιγουριά που τόσο έχουν ανάγκη για την βέλτιστη ανάπτυξή τους και παράλληλα ενδυναμώνουμε τη μεταξύ μας σχέση κατανοώντας τη βασική τους ανάγκη για μάθηση της οποίας ηγείται το παιδί εφόσον εμείς έχουμε δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες.

  • Σεπτέμβριος, 6
  • 3036
  • Παιχνίδι
  • Περισσότερα

Γίνετε παιδί με το παιδί σας

Παιχνίδια υπάρχουν σε όλα τα σπίτια, που ζουν παιδιά. Το παιχνίδι για τα παιδιά ξεκινά από τη στιγμή της γέννησής τους. Μπορεί να μην παίζουν τα ίδια με τα παιχνίδια τους, παίζετε όμως εσείς για εκείνα. Καθώς μεγαλώνουν αρχίζουν να μπορούν και να θέλουν να παίζουν και μόνα τους. Γιατί όμως εσείς πρέπει να τα συνοδεύετε σε πολλά από τα παιχνίδια τους, ιδιαίτερα αν έχετε παιδιά προσχολικής ηλικίας; Γιατί πρέπει να συνεχίζετε να παίζετε με τα παιδιά σας, καθώς εκείνα μεγαλώνουν;

Παίξτε, παίξτε, παίξτε

Έχετε στο νου σας, πως τα παιδιά σας εκτός από το φαγητό, το μπάνιο τους και τον ύπνο τους έχουν ανάγκη το παιχνίδι. Όταν διαβάζετε «παιχνίδι» μην έχετε στο μυαλό σας μόνο κάποιο αντικείμενο. Το παιχνίδι μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Παίζουμε και όταν διαβάζουμε, παίζουμε και όταν τραγουδάμε, παίζουμε και όταν σηκώνουμε το παιδί μας ψηλά μέχρι το ταβάνι, ξανά και ξανά, παίζουμε και όταν αλλάζουμε την πάνα του ή το κάνουμε μπάνιο, παίζουμε και όταν το παίρνουμε στην πλάτη και κάνουμε το άλογο και τον αναβάτη του. Το παιχνίδι δηλαδή δεν χρειάζεται να είναι πάντα οργανωμένο, για να είναι παιχνίδι. Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει, αφεθείτε και παίξτε. Παρατηρήστε το παιδί σας. Πολλές φορές εφευρίσκουν παιχνίδια, που εμείς δεν θα αναμέναμε. Παίξτε όπως παίζει και προσθέστε κι εσείς κάτι σ’αυτό.

Με το παιχνίδι είτε είναι οργανωμένο, είτε ελεύθερο το παιδί μαθαίνει, ωριμάζει γνωστικά, σωματικά  αλλά και συναισθηματικά. Μαθαίνει δηλαδή, πώς να οργανώνει τις κινήσεις του, ώστε να πετύχει ένα σκοπό, γυμνάζει τα δάχτυλα, τα χέρια και τα πόδια του, αναπτύσσει το λόγο του μαθαίνοντας τα ζώα, τους αριθμούς, τα χρώματα κ.α.  Μαθαίνει όμως να χάνει αλλά και να κερδίζει. Μαθαίνει ότι είναι δυνατό, μαθαίνει ότι είναι έξυπνο, ότι αν προσπαθήσει μπορεί να τα καταφέρει, μαθαίνει να μοιράζεται, να κάνει υπομονή, να περιμένει τη σειρά του. Μαθαίνει πώς να μαθαίνει. Μαθαίνει όμως και ότι δύο ζευγάρια μάτια, αυτά που αναζητά περισσότερο στον κόσμο, είναι εκεί και το προσέχουν, είναι εκεί και το αγαπάνε και ακριβώς γι’αυτό το λόγο εκείνο συνεχίζει να παίζει και να παίζει και να παίζει, άρα να μαθαίνει και να είναι χαρούμενο.

Παίξτε με το παιδί σας, σα να είστε κι εσείς παιδί. Μην παίζετε, σα να μιλάτε στο διευθυντή σας, μην παίζετε δηλαδή σοβαρά. Το παιχνίδι μας θέλει παιχνιδιάρηδες και σκανταλιάρηδες, όπως ακριβώς κάνει κι ένα παιδί. Γελάστε, κάντε παράξενες φωνές, πείτε μπράβο δυνατά, χτυπήστε παλαμάκια. Το πιο σημαντικό απ’όλα όμως είναι να διασκεδάζετε με τα λάθη του παιδιού σας ή όταν αυτό δυσκολεύεται. Τι σημαίνει αυτό; Όταν βλέπετε ότι το παιδί σας δυσκολεύεται ή κάνει λάθος και δυσανασχετεί, δεν αρκεί να του λέτε «δεν πειράζει, ξαναπροσπάθησε». Κάντε ένα βήμα παραπάνω και γελάστε με το λάθος με στόχο να παρασύρετε κι εκείνο να γελάσει με το λάθος του. Στόχος δηλαδή είναι το ίδιο το παιδί να πει στον εαυτό του «ε, και τι έγινε;!», «απλά την πάτησα!» και να γελάσει με τον εαυτό του. Θυμηθείτε! Όταν εκείνο είναι έτοιμο να κλάψει ή να θυμώσει, εσείς βάλτε δυνατά τα γέλια. Γιατί το κάνουμε αυτό; Για να δώσουμε ένα μάθημα ζωής στα παιδιά μας. Δεν έρχεται και το τέλος του κόσμου, αν κάνουμε ένα λάθος. Το ότι κάναμε ένα λάθος δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε καλοί ή ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Με τα λάθη μας γελάμε και συνεχίζουμε.

Συνεχίστε να παίζετε με τα παιδιά σας ακόμη κι αν θεωρείτε ότι είναι αρκετά μεγάλα για να παίζετε μαζί τους. Το παιχνίδι κάνει την οικογένεια χαρούμενη, ιδιαίτερα αν παίζετε όπως παραπάνω, χωρίς κλάματα και φωνές. Το παιχνίδι δένει την οικογένεια. Σας κάνει να ξεχνάτε τις σκοτούρες ή γιατί θυμώσατε με το γιο σας πριν από λίγο. Σας υπενθυμίζει, ότι αυτό είναι το παιδί σας και το αγαπάτε. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τα παιδιά σας. Καθώς μοιράζονται με τους γονείς τους και τα αδέλφια τους χρόνο παιχνιδιού, η χαρά που τους προσφέρει αυτό το μοίρασμα τους υπενθυμίζει την ασφάλεια που νιώθουν δίπλα σας και ξεχνούν τους τσακωμούς σας ή τις διαφωνίες που έχουν μαζί σας.

Παίξτε με τα παιδιά σας αλλά και με τους φίλους σας. Μη χάνετε το παιδί που έχετε μέσα σας. Αυτό το παιδί είναι που μας ανανεώνει και μας κρατάει ζωντανούς. Μην τα παίρνετε όλα σοβαρά, μη δίνετε σε όλα σημασία. Παίξτε σα παιδί με το παιδί σας με το κάθετί χωρίς ντροπή!

  • Ιανουάριος, 31
  • 1589
  • Παιχνίδι
  • Περισσότερα

Ποιό είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι;

« Στα 8 μου χρόνια ήμουν ένα παιδί που ζητούσα συνέχεια. Ζητούσα από τους γονείς μου, τους παππούδες μου και όλους τους άλλους παιχνίδια, ρούχα, παπούτσια. Ζητούσα εύκολα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Όταν όμως υπήρχε λόγος, όπως η γιορτή μου και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, τότε η απαίτησή μου ήταν εντονότερη. Ήθελα πολλά και πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ήθελα ότι πιο μεγάλο σε μέγεθος υπήρχε από τις εταιρίες παιχνιδιών, οτιδήποτε καινούργιο διαφημιζόταν στην τηλεόραση και μου έκανε εντύπωση. Και η αλήθεια είναι, ότι συνήθως μου έκαναν εντύπωση τα πιο ακριβά παιχνίδια. Πάντα μου έκαναν πλάκα οι γονείς μου γι’αυτό. «Πάλι στο πιο ακριβό έπεσε το μάτι σου! Τρελαθήκαμε, όταν είδαμε την τιμή. Τουλάχιστον σ’αρέσει;». Όπως ήδη θα έχετε καταλάβει, οι απαιτήσεις μου γίνονταν πάντα σεβαστές. Εγώ δεν σήκωνα κουβέντα και οι γονείς μου ήθελαν πάντα να είναι σίγουροι πως το δώρο τους θα μου αρέσει και πως δεν θα τους χαλάσω τη γιορτή με τη γκρίνια μου.Ένιωθα πάντα ευχαρίστηση παίρνοντας τα δώρα μου. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε. Ότι δηλαδή το σημαντικό ήταν το συναίσθημα της ευχαρίστησης τη στιγμή που παίρνεις το δώρο και όχι μετά. Το ‘μετά’ δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Το ‘μετά’ το συνειδητοποίησα αργότερα, όταν όλα άλλαξαν.

Ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του και άργησε πολύ να ξαναβρεί μια. Πέρασαν 2 χρόνια για να ξαναδουλέψει. Θα περιμένατε να ακούσετε ότι τα δύο αυτά χρόνια ήταν τα χειρότερά μου. Δεν είναι όμως έτσι. Πέρα από το αρχικό σοκ που πέρασε όλη η οικογένεια, τα δύο αυτά χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής μου, γιατί όλα άλλαξαν, όπως σας ξαναείπα. Τα δύο αυτά χρόνια πήρα το καλύτερο μάθημα της ζωής μου.

Τον πρώτο καιρό οι γονείς μου, πέρα από τα δικά τους σοβαρότατα οικονομικά προβλήμτα, είχαν κι εμένα. Τα δώρα κόπηκαν μαχαίρι και περιορίστηκαν σε τρία το χρόνο. Στη γιορτή μου, τα γενέθλιά μου και τα Χριστούγεννα. Γκρίνιαζα συνέχεια, τους παρακαλούσα να μου αγοράσουν κάτι και όταν δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, φώναζα. Χωρίς αποτέλεσμα όμως.

Η άσχημη συμπερφορά μου σταμάτησε στα πρώτα μας Χριστούγεννα που ο μπαμπάς δεν είχε δουλειά. Υπήρχε λιγότερος κόσμος στο σπίτι αλλά περισσότερες μυρωδιές. Γιατί; Γιατί οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να φτιάξουν τα χριστουγεννιάτικα γλυκά στο σπίτι για περισσότερη οικονομία. Για την ακρίβεια τα φτιάξαμε όλοι μαζί. Αυτή ήταν μια από τις λίγες φορές που φτιάχναμε κάτι όλοι μαζί ως οικογένεια. Περάσαμε ανέλπιστα όμορφα. Μοιραστήκαμε τις δουλειές, γελάσαμε, χαλάσαμε και κάποια γλυκά, αλλά συνεργαστήκαμε άψογα. Πρώτη φορά ένιωθα πως ήμασταν ενωμένοι για κάποιο σκοπό, ένιωθα ασφάλεια, σιγουριά. Ήταν έκπληξη για μένα τότε αυτά τα συναισθήματα και είναι ακόμα. Πώςείναι δυνατόν τόσο μικρά πράγματα να μπορούν να ενώσουν μια οικογένεια;

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί, εκείνα τα Χριστούγεννα. Η δεύτερη έκπληξη ήρθε με το άνοιγμα του δώρου μου. Ήταν ένα δώρο μη αναμενόμενο. Ένα δώρο οικογενειακό και όχι προσωπικό. Ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και μάλιστα όχι η αυθεντική έκδοσή του. Μια έκδοση φθηνότερη και λιγότερο εντυπωσιακή. Δεν μου άρεσε καθόλου όταν το είδα. Στενοχωρήθηκα. Τότε ήταν που έγινε η αλλαγή. Ο πατέρας μου αντί να με αφήσει να παίξω όπως συνήθως έκανε, ήρθε δίπλα μου. Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη και να μου αποδείξει πως το παιχνίδι δεν ήταν τόσο άσχημο όσο νόμιζα. Στην αρχή όλα όσα έκανε μου φαίνονταν ψεύτικα, ήταν αμήχανος γιατί κι αυτός πίστευε πως το παιχνίδι δεν ήταν καλό. Όταν όμως αρχίσαμε να παίζουμε όλοι μαζί, οι γονείς μου και τα αδέλφια μου γύρω από το τραπέζι και το μυαλό μου ξέφυγε και συγκεντρώθηκα στο ίδιο το παιχνίδι, την αρχική μου στενοχώρια την αντικατέστησε η αγωνία για το πώς θα κερδίσω. Μια φαινόταν ότι κερδίζει η μαμά, μια εγώ και μια η αδελφή μου. Την χαρά τη διαδέχονταν η απογοήτευση, μια απογοήτευση όμως διαφορετική. Όχι σαν αυτή που σου λέει πως το δώρο δεν ήταν καλό, αλλά σαν εκείνη που σου λέει ξαναπαίξε για να κερδίσεις!

Μέσα από αυτό το παιχνίδι ανακάλυψα ποση χαρά μπορεί να σου δώσει η απογοήτευση. Τα περισσότερα σαββατόβραδα που ακολούθησαν με βοήθησαν σε αυτή την ανακάλυψη. Κάθε φορά που παίζαμε, απολάμβανα και πάλι αυτό το συναίσθημα που είχα τότε, στην κουζίνα, φτιάχνοντας μελομακάρονα με την οικογένειά μου. Ένιωθα ασφάλεια. Ένιωθα πως οι γονείς μου ήταν δίπλα μου και πως τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτό που έχουμε, το δέσιμο που έχουμε. Αυτό ήταν το ‘μετά’ για μένα. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση δεν ήταν το παιχνίδι που έβλεπα μπροστά μου αλλά αυτό που βίωνα ‘μετά’. Το να παίζω με κάποιον άλλο, με τους γονείς μου, τα αδέλφια μου. Το να μοιράζομαι το παιχνίδι μου, να μοιράζομαι στιγμές, συναισθήματα. Τι άλλο καλύτερο δώρο θα μπορούσα να έχω και εγώ αλλά και οι γονείς μου από αυτό; Σημασία δεν είχε το παιχνίδι αλλά το να το μοιράζεσαι με κάποιον άλλο και μάλιστα ‘σημαντικό άλλο’».

Αν σπάτε το μυαλό σας να βρείτε το πιο όμορφο παιχνίδι για το παιδί σας ή πώς θα τα φέρετε βόλτα για να μπορέσετε να του αγοράσετε κάποιο, σκεφτείτε λίγο αυτή την ιστορία. Πάρτε μια ανάσα και σκεφτείτε την καθημερινότητά σας. Πόσο «μαζί» είστε με το παιδί σας; Πόσο συχνά παίζετε μαζί; Πόσο συχνά παίζετε με μικροπράγματα; Πόσο συχνά παίζετε μαζί και το απολαμβάνετε; Τι είναι αυτό που θα δώσει μεγαλύτερη χαρά στο παιδί σας σε ένα παιχνίδι; Πότε η χαρά του για ένα παιχνίδι θα διαρκέσει περισσότερο; Ποιο τελοσπάντων είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι;

Όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από παχνίδια, όπως και από βιβλία. Αυτά είναι που θα τα βοηθήσουν να αναπτυχθούν, να ανακαλύψουν, να μάθουν. Καλό είναι να δίνετε σημασία στα δώρα που αγοράζετε στα παιδιά σας. Είναι καλό να είναι ποιοτικά και ασφαλή. Είναι καλύτερο όμως να τα μοιράζεστε. Το παιδί σας θα μάθει παίζοντας ένα παιχνίδι ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Θα μάθει όμως περισσότερα όταν θα καθήσετε δίπλα του και δώσετε σημασία σε αυτό που κάνει είτε παίζοντας μαζί του είτε ενθαρρύνοντάς το. Το παιδί σας θέλει από τη στιγμή που γεννήθηκε να είναι μαζί σας. Θα παίξει περισσότερο αν μοιραστείτε το παιχνίδι, θα διαβάζει για όλη του τη ζωή, αν του διαβάζετε παραμύθια. Είστε η ασφάλειά του. Αισθάνεται ασφάλεια όταν παίζετε και μαζί. Θα μάθει να παίζει πιο δημιουργικά και με μεγαλύτερα οφέλη για εκείνο αφού αισθάνεται ασφαλές.

Ποιο είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι; Εσείς.

  • Σεπτέμβριος, 18
  • 1587
  • Παιχνίδι
  • Περισσότερα

Αναζήτηση

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Μάιος 2022
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Σεπ    
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co