Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Πώς να χειριστώ μια κρίση θυμού του παιδιού μου αποτελεσματικά;

    9934 views
  • Πόσο σκληρές μπορούν να γίνουν οι μαμάδες μεταξύ τους;

    8806 views
  • Πώς θα προετοιμάσω το παιδί μου για την Α΄ Δημοτικού;

    7269 views
  • «Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

    7030 views
  • Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

    6294 views
  • Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

    6096 views
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: "Γράμμα στην κόρη μου"

    5041 views
  • Τι φοβούνται τα παιδιά;

    47626 views

Category: Είμαι Γονιός

Γονείς και έφηβοι:Πώς θα επικοινωνήσουν επιτέλους;

Κι εκεί που όλα ήταν καλά, ένα τοίχος αισθάνεστε, πως μπαίνει ανάμεσα σε εσάς και το παιδί σας! Η εφηβεία είναι! Καλωσορίστε τη λοιπόν και μαζί καλωσορίστε και έναν νέο τρόπο επικοινωνίας με το παιδί σας. Είναι πια έφηβος και οι ανάγκες του σχετικά με την επικοινωνία είναι πολύ διαφορετικές, γιατί εκείνος είναι που ωριμάζει γνωστικά και συναισθηματικά. Το παιδί σας αλλάζει, οι ανάγκες του αλλάζουν, καλείται σταδιακά να προσαρμοστεί, γι’αυτό είναι η εφηβεία δύσκολη περίοδος. Το ίδιο καλείστε να κάνετε κι εσείς. Αν δεν μπορείτε εσείς να προσαρμοστείτε στα νέα δεδομένα, πώς είναι δυνατό να το ζητάτε από το παιδί σας;

Αναρωτηθείτε:

Είμαι διαθέσιμος/η; Παρατηρήστε πότε συνήθως έχει ελεύθερο χρόνο το παιδί σας ή χρόνο που είναι διαθέσιμο. Φροντίστε λοιπόν να έχετε κι εσείς τότε ελεύθερο χρόνο. Ξεκινήστε εσείς τη συζήτηση. Μοιραστείτε δικές σας σκέψεις κάνοντας εσείς την αρχή. Κάντε κάτι ξεχωριστό με το παιδί σας κάθε εβδομάδα. Βάλτε το στο πρόγραμμα! Ασχοληθείτε με τα ενδιαφέροντά του. Αν δεν ξέρετε ποια είναι αναζητήστε τα. Δείχνετε έτσι ενδιαφέρον. Αν για παράδειγμα του αρέσει πολύ ένα μουσικό συγκρότημα, ζητήστε από το παιδί σας να βάλει τη μουσική τους (ακόμα κι αν δεν σας αρέσει πολύ), μια μέρα που εσείς θα κάνετε δουλειές. Έτσι μοιράζεστε κάτι δικό του και ενισχύεται ο δεσμός σας.

Ακούω το παιδί μου; Όταν το παιδί σας θέλει να σας μιλήσει ή έστω καταλάβατε ότι θα ήθελα να μιλήσετε ή ότι είναι προβληματισμένο, σταματήστε ότι κάνετε. Δείξτε ενδιαφέρον, ρωτήστε. Να είστε όμως διακριτικοί. Μην το βομβαρδίσετε με ερωτήσεις και μην κάνετε ερωτήσεις, που είναι πολύ πιθανό να μην πάρετε απάντηση. Θα έχετε τα αντίθετα αποτελέσματα. Ακούστε προσεκτικά και ρωτήστε, ότι δεν καταλαβαίνετε. Μην αντιδράσετε (απαντήσετε, πείτε την άποψή σας), πριν το παιδί σας ολοκληρώσει ή καταλάβετε τι θέλει να σας πει. Για την ακρίβεια καλό θα ήταν να «αισθάνεστε περίεργοι» και να ρωτάτε το παιδί σας τι εννοεί με αυτό που λέει ή γιατί το λέει. Μην βγάζετε δικά σας συμπεράσματα ή συμπεράσματα που δεν τα μοιράζεστε με το παιδί σας. Ψάξτε να βρείτε τι εννοεί το παιδί σας. Μην ερμηνεύετε τα λόγια του. Ρωτήστε το. Έτσι θα μάθετε πραγματικά τι σκέφτεται και πώς αισθάνεται το παιδί σας ή τουλάχιστον θα προσπαθήσετε δείχνοντάς του παράλληλα με αυτόν τον τρόπο ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά για αυτό που σας λέει αλλά και για το ίδιο. Αυτή είναι η ενσυναίσθηση. Κατανοώ δηλαδή εσένα, το παιδί μου. Κατανοώ τη θέση σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Τα κατανοώ όμως μέσα από τα δικά σου μάτια, δεν χρησιμοποιώ δικές μου αντιλήψεις για να καταλάβω αυτό που μου λες.

Ανταποκρίνομαι, απαντώ με τρόπο που τελικά θα ακούσει το παιδί μου; Σε μια συζήτηση που σας προκαλεί θυμό, χαμηλώστε τους τόνους. Θα χάσετε αν δείξετε θυμό ή επιθετικότητα με λέξεις και πράξεις. Εκφράστε την άποψή σας χωρίς να μειώνετε την άποψη του παιδιού σας, δεν του δείχνετε σεβασμό και αυτό θα οδηγήσει τη συζήτηση σε αδιέξοδο. Οι διαφωνίες άλλωστε είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες. Δεν είστε ένας άνθρωπος, αλλά δύο ξεχωριστοί, ο καθένας με τις δικές του απόψεις, που πρέπει να είναι σεβαστές και από τις δύο πλευρές. Μην εστιάζετε στο ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Επικεντρωθείτε στα συναισθήματα του παιδιού σας, όταν συζητάτε και όχι στο πώς αισθάνεστε εσείς κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Μην αφήνετε δηλαδή τα δικά σας συναισθήματα να εμποδίσουν τον τρόπο που σκέφτεστε ή έχετε αποφασίσει να δράτε όταν μιλάτε με το παιδί σας. Εστιάστε στο πώς αισθάνεται το ίδιο. Δείξτε δηλαδή ενσυναίσθηση, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Έχετε περισσότερες πιθανότητες να σας ακούσει, για να μην γίνει η συζήτηση δύο ατόμων, παράλληλοι μονόλογοι.

Ξέρετε…;:

> Τι θέλει από εσάς; Συμβουλή, απλά να μοιραστεί, χωρίς να δίνετε απαντήσεις, να αντιμετωπίσετε μαζί όποια δυσάρεστα συναισθήματα έχει, να βρείτε μαζί λύση σε κάτι; Ρωτήστε το πριν ξεκινήσετε να μιλάτε;

> Ότι τα παιδιά μαθαίνουν μιμούμενα; Κάθε φορά που αντιδράτε με θυμό ή άγχος σκεφτείτε ότι εκείνη τη στιγμή του δίνετε μάθημα ζωής, πώς να αντιδρώ όταν συμβαίνει κάτι που με δυσαρεστεί. Σκεφτείτε καλά πριν αντιδράσετε. Σκεφτείτε διπλά.

> Ότι απαγορεύεται το κήρυγμα, η κριτική, οι προσβολές, οι χαρακτηρισμοί, οι απειλές και από τις δύο πλευρές; Οι κανόνες άλλωστε ισχύουν για όλους.

> Τα παιδιά μαθαίνουν επιλέγοντας; Αφήστε τα να μάθουν. Αφήστε τα να επιλέξουν και να υποστούν τις συνέπειες. Μην παρεμβαίνετε στις αποφάσεις τους, αν οι συνέπειες δεν είναι επικίνδυνες.

> Συνήθως τα παιδιά μας λένε αρχικά ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας και περιμένουν αντιδράσεις; Περιμένετε λοιπόν και ενθαρρύνετέ τα να συνεχίσουν και έπειτα αφού καταλάβετε, αντιδράστε.

Η επικοινωνία με τον έφηβό μας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί απεριόριστη υπομονή και σκληρή δουλειά. Η εφηβεία είναι μια πρόκληση τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Το να ακούτε πραγματικά (να κατανοείτε το ίδιο το παιδί) και να συνομιλείτε με το παιδί σας και όχι να μιλάτε μόνος σας είναι το κλειδί.

 

  • Μάρτιος, 19
  • 1567
  • Είμαι Γονιός, Καθημερινές ανησυχίες, Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Εφηβεία: Οδηγός επιβίωσης για γονείς

Πολλοί γονείς πιστεύουν, ότι η εφηβεία έρχεται με την έναρξη της ήβης, δηλαδή με την έναρξη των σωματικών αλλαγών, που θα κάνουν το παιδί σταδιακά ώριμο σεξουαλικά και ικανό για αναπαραγωγή ενήλικα. Η αλήθεια είναι, ότι η εφηβεία έρχεται συνήθως λίγο πριν. Η λεγόμενη προεφηβεία ξεκινά στα περισσότερα παιδιά στα 9-12 χρόνια. Αυτή είναι η πρώτη περίοδος της εφηβείας, μιας περιόδου γεμάτη σωματικές, γνωστικές, συναισθηματικές, κοινωνικές αλλαγές για το παιδί, κατά τη διάρκεια της οποίας αυτό μεταβαίνει από την παιδική στην ώριμη ενήλικη ζωή.

Το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής είναι η ξεκάθαρη τάση και πρόθεση του παιδιού για ανεξαρτησία. Αναζητά αρχικά και στη συνέχεια διεκδικεί ή και απαιτεί το δικό του προσωπικό χώρο, το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα στις σκέψεις και τις απόψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τις αποφάσεις. Οι γονείς δεν παίζουν πια τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του- όσο κι αν αυτό μας πληγώνει- αλλά οι φίλοι του (γι’ αυτό μην τσακώνεστε γι’αυτούς με το παραμικρό, θα χάσετε). Την ίδια περίοδο είναι, που το παιδί δίνει ιδιαίτερη σημασία στη γνώμη, που έχουν οι φίλοι του γι’αυτό αλλά και οι άλλοι συνομήλικοι. Στο πώς αντιλαμβάνονται το ίδιο και την εικόνα του. Οι αποφάσεις των παιδιών επηρεάζονται άμεσα από τη γνώμη της παρέας, παρά από τη δική σας. Αντιστέκονται σταδιακά αυξανόμενα στον γονεϊκό έλεγχο. Είναι καλή ώρα λοιπόν να αναρωτηθείτε:

> Μήπως είμαι πολύ ελεγκτικός;

> Ακούω πραγματικά, τι έχει να μου πει το παιδί μου;

> Αφήνω περιθώριο έκφρασης διαφορετικής άποψης στο σπίτι;

Να τι οφείλετε να κάνετε για να «επιβιώσετε» αυτή την περίοδο:

Ενημερωθείτε. Ανατρέξτε σε βιβλία για την εφηβεία ή σε ενημερωμένα για την εφηβεία site που εμπιστεύεστε, ώστε να μάθετε, όσα δεν είναι δυνατό να ξέρετε. Η προετοιμασία σας δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσετε σοφότερα ότι έρχεται. Κάντε αναδρομή στο δικό σας παρελθόν. Πώς περάσατε εσείς τη δική σας εφηβεία; Πώς σκεφτόσασταν; Πώς αισθανόσασταν; Πώς βιώσατε την αλλαγή και πώς τελικά προσαρμοστήκατε; Μοιραστείτε σκέψεις με τον/την σύντροφό σας. Βγάλτε συμπεράσματα και πάρτε αποφάσεις για κοινή γραμμή.

Μιλήστε στο παιδί νωρίτερα αλλά και συχνότερα. Από πολύ μικρότερες ηλικίες τα παιδιά μαθαίνουν για το σώμα τους, τις διαφορές μεταξύ φύλων, πώς γίνονται τα μωρά. Μαθαίνουν κάθε φορά που ρωτάνε τους γονείς τους για τα παραπάνω. Σίγουρα σας έχουν δοθεί ευκαιρίες να μιλήσετε στα παιδιά για το σώμα τους, αν δεν τις εκμεταλλευτήκατε, θα σας δοθούν κι άλλες. Η συζήτηση όμως για τις αναμενόμενες αλλαγές στο σώμα του παιδιού είναι αναγκαία, πριν αυτές συμβούν. Ένα καλό βιβλίο για το σώμα ή την ήβη και την εφηβεία για αγόρια και κορίτσια είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για συζήτηση. Μην βομβαρδίσετε το παιδί με πληροφορίες. Απαντήστε μόνο σε ότι σας ρωτάει, απλά και ξεκάθαρα. Δεν υπάρχουν κακές λέξεις, λέξεις που δεν πρέπει να χρησιμοποιήσετε. Καμιά λέξη δεν ενοχοποιείται ή δεν πρέπει να ενοχοποιείται. Η ντροπή ή το άγχος από μέρους σας δεν θα ωφελήσει τη συζήτηση. Αντίθετα, θα δώσει το μήνυμα στο παιδί ότι αυτό που συζητιέται πρέπει να του προκαλεί άγχος ή ντροπή ή ότι αυτά τα πράγματα δεν πρέπει μάλλον να συζητιούνται μεταξύ γονιού και παιδιού. Μεταφέρετε στο παιδί με τη στάση σας, την παρουσία σας το μήνυμα, ότι αυτά που συζητάμε είναι φυσιολογικά, είναι φυσικά.

Εκπαιδευτείτε στην ενσυναίσθηση. Προσπαθήστε καθημερινά και με κάθε αφορμή να βλέπετε αυτό που σας λέει ή κάνει το παιδί σας από τη δική του πλευρά, με τα δικά του μάτια. Προσπαθήστε δηλαδή να κατανοήσετε πραγματικά το παιδί σας, απλά ρωτώντας το. Μην λέτε κατάλαβα ή ξέρω πριν ρωτήσετε γιατί ή τι εννοείς. Άλλο τι λέω και άλλο τι εννοώ. Ψάξτε λοιπόν να βρείτε τι εννοεί, ψάξτε να βρείτε τι κρύβετε πίσω από τις λέξεις. Παράλληλα, έχετε τις κεραίες σας ανοιχτές, για να κατανοήσετε τι και πώς αισθάνεται. Ρωτήστε, αναγνωρίστε, επιβεβαιώστε τα συναισθήματα του παιδιού σας. Να είστε ανοιχτοί. Πείτε στο παιδί σας ότι τα συναισθήματά του είναι φυσιολογικά και αναμενόμενα. Όλα τα παιδιά στην εφηβεία, μια αισθάνονται καλά και μια άσχημα. Εξηγήστε ότι αυτό είναι παροδικό, θα φύγει. Εγώ θα είμαι εδώ για σένα.

Επιλέξτε τις «μάχες», που θα δώσετε με προσοχή, σα να είστε έμπειρος στρατηγός. Μην είστε έτοιμοι για τσακωμό με το παραμικρό. Οι ευκαιρίες στις εφηβεία καθημερινές. Μην απορρίπτετε βεβιασμένα και με θόρυβο προτάσεις ή απόψεις των παιδιών σας. Και τα δύο απαιτούν σεβασμό και έξυπνους ελιγμούς. Οι προτάσεις που σας κάνουν, αυτές που ίσως δεν πιστεύετε ότι τις ακούτε, συνήθως γίνονται για να σας προκαλέσουν, για να σας σοκάρουν. Μην ψαρώνετε! Κρατηθείτε και δώστε μάχες για πράγματα, που έχουν πραγματική ουσία και σχετίζονται με την ασφάλεια των παιδιών σας, όπως το αλκοόλ, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά. Δώστε μάχες για πράγματα μόνιμα και όχι για όσα μπορούν εύκολα να αλλάξουν, όπως ένα χρώμα μαλλιών.

Αξιολογήστε διπλά τις προσδοκίες σας. Ελέγξτε αν οι προσδοκίες, που έχετε για τα παιδιά σας, είναι μη ρεαλιστικές. Ποιος έχει πραγματικά ανάγκη να καταφέρουν τα παιδιά αυτά που προσδοκάτε; Τα παιδιά ή εσείς; Ή τα παιδιά αλλά και εσείς; Αν η ανάγκη δεν αναφέρεται αποκλειστικά στα παιδιά, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε. Η εφηβεία είναι περίοδος δύσκολη και απαιτητική για τα παιδιά από κάθε άποψη. Μην προσθέτετε κι άλλο βάρος στις πλάτες τους, για να καλύψετε μια δική σας ανάγκη ή μια συμβατική ανάγκη (κοινωνική).

Ενημερωθείτε και ενημερώστε! Ενημερωθείτε για τους κινδύνους με τους οποίους είναι πιθανό να έρθουν σε επαφή οι έφηβοι. Γνωρίστε τους σε βάθος. Μάθετε για αυτούς και τις συνέπειές τους. Μάθετε τρόπους αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Ενημερώστε και τα παιδιά σας για αυτούς νωρίς, στην έναρξη της εφηβείας. Είναι επίσης αναγκαίο να μιλήσετε για τη δική σας άποψη, που αφορά αυτούς τους κινδύνους, πείτε τι πιστεύετε εσείς για αυτούς.

Να έχετε μια επαφή με τους φίλους τους. Σεβόμενοι πάντα την ιδιωτικότητά τους, προσπαθήστε να γνωρίσετε τους φίλους ή τους καινούργιους φίλους των παιδιών σας. Άλλωστε πάντα λίγο- πολύ τους ξέρατε.

Σεβαστείτε τον «προσωπικό τους χώρο». Μην φυτρώνετε εκεί που δεν σας σπέρνουν. Σεβαστείτε το δωμάτιό του, τα mail του, το κινητό και τα μηνύματά του. Μην κατακρίνετε τις επιλογές τους, μην κοροϊδεύετε τις επιθυμίες ή τα όνειρά τους, μην απορρίπτετε τους φίλους τους. Έχετε εμπιστοσύνη στο παιδί σας. Αν όμως αυτή με κάποιο τρόπο διαρραγεί, μην αφήσετε να διαρραγεί και η σχέση με το παιδί σας. Ξαναχτίστε ότι χάλασε με επιμονή και σταθερά όρια. Να είστε ευέλικτοι.

Θέστε όρια σταθερά και συνεπή. Οι έφηβοι συνεχίζουν να έχουν ανάγκη από καλό ύπνο 8-9 ωρών. Οι ανάγκες του για ξεκούραση είναι μεγάλες. Θέστε λοιπόν τον καλό ύπνο σαν κανόνα. Οι έφηβοι έχουν πια λιγότερο ανάγκη να βρίσκονται με την οικογένεια. Είναι απόλυτη ανάγκη όμως να περνούν χρόνο με την οικογένεια. Ορίστε Ώρες Οικογένειας. Μια καλή ευκαιρία είναι το φαγητό στο οικογενειακό τραπέζι. Τρώμε όλοι μαζί Σαββατοκύριακα, μεγάλες γιορτές και αργίες. Περάστε χρόνο με τα παιδιά σας κάνοντας κάτι ξεχωριστό με το καθένα από αυτά κάθε εβδομάδα. Σας έχουν ακόμα ανάγκη, αλλά διαφορετικά. Ένας έφηβος δεν είναι ανάγκη πια να σας ακολουθεί, όπου πάτε. Αφήστε σε εκείνο την πρωτοβουλία, μην θεωρείτε την παρουσία του δεδομένη.

Η περίοδος της εφηβείας είναι και αυτή μια πρόκληση σας όλες τις άλλες που έχετε περάσει με τα παιδιά σας. Προετοιμαστείτε και αλληλεπιδράστε με τον έφηβό σας σα να είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος από εσάς, με τις δικές του αντιλήψεις, τις δικές του επιθυμίες, τις δικές του ανάγκες, που όλα απαιτούν σεβασμό αλλά και αγάπη, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Την εφηβεία θα την περάσουμε μαζί. Εσύ μπορείς να είσαι εκεί, αν αυτό θέλεις. Να ξέρεις όμως πως εγώ θα είμαι εδώ για σένα, όπως ήμουν πάντα.

 

  • Μάρτιος, 18
  • 2065
  • Είμαι Γονιός, Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Τι φοβούνται τα παιδιά;

Ο φόβος άραγε είναι καλός ή κακός; Οι περισσότεροι θα προτιμούσαμε να μην φοβόμασταν. Τι θα συνέβαινε όμως, αν δεν υπήρχε ο φόβος; Ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην απειλή. Όταν αντιληφθούμε, ότι απειλείται η προσωπική μας ασφάλεια (ότι κι αν σημαίνει αυτό), αντιδρούμε με φόβο. Γιατί; Για να προστατευτούμε. Ο φόβος υπάρχει, για να μας εξασφαλίσει την ετοιμότητα με στόχο να καταφέρουμε να αποφύγουμε τους κινδύνους. Όταν φοβόμαστε, παίρνουμε τα μέτρα μας, προετοιμαζόμαστε. Θα υπήρχε άραγε άνθρωπος ακόμα πάνω στη γη, αν ζώντας εκεί στις σπηλιές δεν είχε βοηθό το φόβο; Όχι. Θα τον είχαν κατασπαράξει τα θηρία. Ο φόβος λοιπόν είναι κάτι φυσιολογικό και όχι κάτι, που πρέπει να εξαλείψουμε. Όλη η συζήτηση γύρω από το φόβο γίνεται, για να μάθουμε να τον αντιμετωπίζουμε αλλά και για να τον χρησιμοποιούμε με τρόπο θετικό και όχι για να τον σταματήσουμε μια για πάντα.

Οι περισσότεροι φόβοι, που αντιμετωπίζουν τα παιδιά, είναι στα πλαίσια της φυσιολογικής τους ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει, πως τα παιδιά αντιμετωπίζουν κοινούς φόβους ανάλογα με την ηλικία τους. Καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν, αλλάζουν και οι φόβοι τους:

>Σε ένα νεογέννητο μπορούμε να προκαλέσουμε φόβο, κάνοντας ένα δυνατό θόρυβο.

>Μετά τον έβδομο μήνα παρατηρείται φόβος για τα ξένα πρόσωπα αλλά και άγχος αποχωρισμού από τους ανθρώπους που το φροντίζουν το οποίο υποχωρεί συνήθως μέχρι το τρίτο έτος.

>Από τον πρώτο έως τον τρίτο χρόνο τα παιδιά έρχονται σε επαφή με νέες καταστάσεις. Έτσι αναπτύσσονται συνήθως φόβοι που έχουν να κάνουν με τα ζώα ή το γιατρό.

>Μετά τα δύο τους χρόνια τα παιδιά γίνονται όλο και πιο αυτόνομα, ενώ παράλληλα αναπτύσσεται και η φαντασία τους. Δεν φοβούνται πια μόνο πραγματικές καταστάσεις, φοβούνται ότι δεν μπορούν να ελέγξουν. Αρχίζουν δηλαδή φόβοι που σχετίζονται με το σκοτάδι, τις αστραπές, τους κεραυνούς.

>Από τριών έως τεσσάρων ετών η φαντασία αναπτύσσεται ακόμη περισσότερο, γι’αυτό και φοβούνται τα τέρατα, τις μάγισσες και τα φαντάσματα. Παράλληλα μαθαίνουν συνεχώς καινούργια πράγματα με αποτέλεσμα να φοβούνται την αποτυχία και την ασθένεια κ.α.

>Από τα έξι τους χρόνια κι έπειτα, τα παιδιά φοβούνται πράγματα και καταστάσεις που αφορούν περισσότερο την καθημερινή τους ζωή, όπως μήπως χτυπήσουν ή πάθουν κάτι οι γονείς τους. Στην ίδια ηλικία εμφανίζεται και ο φόβος του θανάτου.

>Μετά τα οκτώ ή εννιά χρόνια αρχίζουν να ελαττώνονται τέτοιοι φόβοι.

Αν και οι φόβοι αυτοί είναι φυσιολογικοί και αναμενόμενοι για τα παιδιά (άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας), αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα γι’αυτούς. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ανάγκη να δίνουμε σημασία στα παιδιά, όταν τους εκφράζουν. Υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να κάνετε, ώστε οι φόβοι αυτοί να υποχωρήσουν φυσιολογικά:

Μην πανικοβάλλεστε! Δεν είναι αναγκαίο να δίνετε προσοχή σε κάθε εκδήλωση φόβου του παιδιού, μεγαλοποιώντας τον.

Μην μεταδίδετε στο παιδί τους δικούς σας φόβους. Υπάρχουν φόβοι οι οποίοι μαθαίνονται στα παιδιά. Ότι φοβάστε εσείς, είναι πολύ πιθανό να μάθει να το φοβάται κι εκείνο.

Κάποιοι φόβοι μπορεί να είναι πραγματικά παράλογοι κι αστείοι για μας, αλλά για τα παιδιά όχι. Γι’αυτό μην τα ειρωνεύεστε και μην τα αποπαίρνετε. Ακούστε τι έχουν να σας πουν και προσπαθήστε να τα καταλάβετε με στόχο να τα ανακουφίσετε.

Μην χρησιμοποιείτε το φόβο για να οριοθετήσετε τα παιδιά σας. «Θα έρθει ο μπαμπούλας, αν δεν φας το φαγητό σου!». Αν το κάνετε, μην απορείτε, που φοβούνται τον μπαμπούλα.

Προσπαθήστε να διερευνήσετε την πηγή του φόβου. Αφού την βρείτε, δώστε στο παιδί σας να καταλάβει, γιατί δεν υπάρχει λόγος να φοβάται. Εξηγήστε του δηλαδή, γιατί δεν υπάρχει κίνδυνος.

Μην το φέρνετε σε επαφή με αυτό που φοβάται χωρίς να το περιμένει και χωρίς να το έχετε προετοιμάσει. Δεν θα το κάνετε έτσι πιο δυνατό. Θα καταφέρετε να φοβηθεί περισσότερο αλλά και να πληγώσετε τη σχέση εμπιστοσύνης, που έχετε με το παιδί σας.

Διαβάστε μαζί παραμύθια με ήρωες που φοβούνται κάτι και τελικά ξεπερνούν τους φόβους τους. Τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες των παραμυθιών. Αυτός είναι ο στόχος σας κι εδώ. Να ταυτιστεί με τον ήρωα που καταφέρνει να ξεπεράσει το φόβο του, ώστε να τον ξεπεράσει και το ίδιο.

«Παίξτε» τους φόβους του με κουκλάκια και φιγούρες. Αφήστε το να φτιάξει μια ιστορία με το φόβο του και παίξτε μαζί. Κατατροπώστε τη μάγισσα ή το τέρας με ένα φανταστικό ήρωα με πανίσχυρες δυνάμεις. Βοηθήστε με τις δικές σας «δυνάμεις», όπου χρειάζεται. Με αυτό τον τρόπο, το παιδί αποκτά τον έλεγχο του φόβου του. Σκοτώνει το τέρας, μεταμορφώνει την κακιά μάγισσα σε βάτραχο και νικά το φόβο του.

Να είστε παρατηρητικοί και δεκτικοί. Το παιδί σας μπορεί να σας μιλήσει το ίδιο για το φόβο του, μπορεί και όχι. Μπορεί να σας μιλήσει με αφορμή κάτι που είδε ή άκουσε. Μπορεί να σας μιλάει με σημάδια: κακή διάθεση, αποφυγές, εφιάλτες, ανεξήγητα κλάματα, παράξενες για εσάς ερωτήσεις, μπορεί να ζητά συνέχεια την αγκαλιά, το κρεβάτι, την παρηγοριά σας. Έχετε τα μάτια και τα αυτιά σας ανοιχτά. Μοιραστείτε τους δικούς σας φόβους. Εξηγήστε στο παιδί, ότι όλα τα παιδιά της ηλικίας του σε όλο τον κόσμο φοβούνται περίπου τα ίδια πράγματα με εκείνο αυτή τη στιγμή. Το ίδιο συνέβη και σε εσάς, όταν ήσασταν μικρό παιδάκι. Είναι φυσιολογικό να φοβάσαι. Το ξέρω, θα προτιμούσες να μη φοβάσαι. Ο φόβος σου, όσο μεγάλος κι αν είναι, σε λίγο καιρό θα φύγει. Θα φύγει, όσο μεγαλώνεις. Ξέρω όμως κι ένα τρόπο να τον διώξουμε μαζί, αν θέλεις. Ξέρω έναν τρόπο μαγικό, που μπορεί να νικήσει τον φόβο και να τον διώξει μακριά!
Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας και μην τα αποπαίρνετε κι αυτά θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, θα παίρνουν πρωτοβουλίες, θα γίνουν αυτόνομα. Εσείς πρέπει να είστε πάντα εκεί, για να νιώθουν προστατευμένα, για να ξέρουν ότι μπορούν να μοιραστούν το βάρος που αισθάνονται, για να τα ανακουφίζετε. Μην προσπαθείτε να αποφύγουν την επαφή με καθετί που πιστεύετε, πως θα τους προκαλούσε φόβο. Αυτό που καταφέρνετε είναι να τους δημιουργείτε περισσότερο φόβο. Τα παιδιά, για να μην φοβούνται έχουν ανάγκη να αισθανθούν, ότι αποκτούν τον έλεγχο, ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Αφήστε τα να φοβηθούν, για να μάθουν να μην φοβούνται.

  • Μάρτιος, 12
  • 47626
  • Είμαι Γονιός, Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Πώς θα μεγαλώσω παιδιά με αυτοπεποίθηση;

«Μπαμπά, πιστεύω πως θα τα πάω καλά στο διαγώνισμα, γιατί είμαι καλός στα Μαθηματικά!», είναι μια φράση ενός παιδιού, που πιστεύει στον εαυτό του. Πιστεύει πως θα τα καταφέρει, ενώ ξέρει πως πρόκειται να γράψει ένα δύσκολο διαγώνισμα. Έχει αυτοπεποίθηση στα Μαθηματικά, ενώ στη Γλώσσα όχι. Η αυτοεκτίμησή του είναι υψηλή, είναι υγιής, γιατί συνολικά πιστεύει στον εαυτό του, αν και η αυτοπεποίθησή του ποικίλει από περίπτωση σε περίπτωση. Αλλού πιστεύει πως τα καταφέρνει μια χαρά κι αλλού όχι και τόσο. Αγαπά τον εαυτό του και αυτό αυξάνει την αυτοεκτίμησή του, η οποία οδηγεί στην αύξηση της αυτοπεποίθησής του σε διάφορους τομείς της ζωής του. Όσο πιο πολλή αυτοπεποίθηση έχει, τόσο βελτιώνεται η συνολική εικόνα, που έχει για τον εαυτό του, η αυτοεκτίμησή του.

Τα επιτεύγματα του παιδιού στο σχολείο, στο παιχνίδι, στο σπίτι, την παρέα αλλά και το τι πιστεύει το παιδί για αυτά (είναι και για εκείνο επιτεύγματα;) συμβάλλουν στην ενίσχυση της συνολικής εικόνας που έχει για τον εαυτό του, στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του αλλά και στην αύξηση της αυτοπεποίθησής του σε κάθε τομέα της ζωής του, στον οποίο αναφέρεται το κάθε επίτευγμα. Είμαι καλή στη Monopoly, είμαι καλός στις χειροτεχνίες, τα καταφέρνω καλά στην έκθεση, έχω πολλούς φίλους, άρα το παιδί αυτό σε καθένα από τα παραπάνω έχει αυτοπεποίθηση κι όλα αυτά μαζί συμβάλουν σε μια υγιή αυτοεκτίμηση.

Τα παιδιά με υγιή αυτοεκτίμηση, δεν τα βάζουν εύκολα κάτω, δεν τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία. Δεν πιστεύουν ότι ένας κακός βαθμός σημαίνει αυτόματα ότι δεν είναι καλοί μαθητές ή καλά σε αυτό που πήραν κακό βαθμό. Αντίθετα πιστεύουν, πως πάντα μετράει η προσπάθεια και όχι κατ’ ανάγκη το αποτέλεσμα. Προσπάθησα, έβαλα τα δυνατά μου, αλλά δεν πήρα το βαθμό που ανέμενα. Δεν πειράζει! Την επόμενη, θα τα πάω καλύτερα! Ή για τον ίδιο βαθμό, άλλο παιδί λέει: Πήγα μια χαρά! Πήρα καλό βαθμό! Όχι! Αυτές οι αντιλήψεις δεν κάνουν τα παιδιά να επαναπαύονται στο λίγο. Για τα παιδιά αυτά, αυτό που θεωρούν κάποιοι λίγο, είναι άξιο και αποδεκτό, γιατί προέρχεται από τα ίδια, που πιστεύουν πως είναι άξια και αποδεκτά. Αυτή τους η αντίληψη είναι που τα κάνει να συνεχίζουν στις δυσκολίες, αντίθετα από τα παιδιά και τους γονείς ή και τους δασκάλους τους, που έχουν δυσλειτουργικές αντιλήψεις σχετικά με το τι σημαίνει καλός μαθητής, καλός βαθμός, τι σημαίνει μαθαίνω, αποκτώ γνώσεις και αυτές τους οι αντιλήψεις, οδηγούν τα παιδιά στο να χάνουν εύκολα το κίνητρό τους για μάθηση, να τα παρατούν με την πρώτη δυσκολία, να αναπτύσσουν συναισθηματικές διαταραχές (π.χ έντονο και επίμονο άγχος) κ.α.

Να τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε τα παιδιά σας να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, να αισθάνονται ότι μπορούν, να έχουν δηλαδή αυτοπεποίθηση και με αυτόν τον τρόπο σταδιακά να αυξήσουν την αυτοεκτίμησή τους:

Βοηθήστε το να καταλάβει ότι είναι μοναδικό και αγαπημένο. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά μπορούν να γίνου αισιόδοξα και ευπροσάρμοστα, όταν τουλάχιστον ένας ενήλικας τα βοηθά να αισθανθούν ότι είναι μοναδικά και αγαπημένα. Τα παιδιά είναι απόλυτη ανάγκη, για την υγιή ανάπτυξή τους, να αισθάνονται ότι η μαμά και ο μπαμπάς με αγαπούν και με αποδέχονται όπως και να’ χει. Με αγαπούν γιατί είμαι αυτό που είμαι και όχι γιατί είμαι καλό παιδί, γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι καλό, ότι και να κάνω ότι και να γίνει. Δείξτε την αγάπη σας με την κάθε σας κίνηση, γιατί όλα τα κάνετε από αγάπη και με αγάπη. Αφιερώστε του προσωπικό χρόνο, χρόνο μοναδικό, γιατί είναι ένα μοναδικό παιδί για εσάς, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει άλλο παιδί σας και αυτό. Εξασφαλίστε ότι τίποτα και κανένας δεν θα σας διακόψει, γιατί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να χαλάσει αυτή τη σχέση.

Αφήστε το να κατακτήσει την αυτονομία, που έχει ανάγκη για την ηλικία του. Αφήστε το παιδί σας να παίρνει πρωτοβουλίες, αφήστε το να κάνει λάθος, μαθαίνει. Δώστε του την ευκαιρία να κάνει πράγματα μόνο του, χωρίς τη δική σας βοήθεια, θα εκπλαγείτε! Αφήστε το να επιλέξει, να αποφασίζει ανάμεσα από δύο , όταν είναι παιδί προσχολικής ηλικίας, λίγο πιο ελεύθερα όταν πρόκειται για παιδί δημοτικού και σχεδόν ελεύθερα, όταν είναι έφηβος. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν αποφάσεις τις οποίες δεν μπορούν ή δεν πρέπει να πάρουν εντελώς μόνα τους τα παιδιά. Αφήστε το να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, θετικές και αρνητικές. Αφήστε το να βιώσει τα συναισθήματα που του προκαλούν αυτές οι συνέπειες, μην του αποσπάτε την προσοχή (μόνο εφόσον το παιδί είναι πάνω από 12 μηνών)! Σιγουρευτείτε όμως, ότι το παιδί (κάθε ηλικίας) γνωρίζει και αισθάνεται, ότι σας έχει πάντα δίπλα του να το αγαπάτε και να το υποστηρίζετε κάθε στιγμή. Γι’ αυτό μην έχετε εκδικητικές διαθέσεις, όταν το παιδί επιλέξει κάτι που τελικά έχει κάποια αρνητική συνέπεια. Αν ακολουθήσετε αυτό το δρόμο, θα είστε δυο γονείς προσανατολισμένοι στην ανάπτυξη της αυτονομίας του παιδιού σας κι έτσι στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής του. Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος/η μου! Τι καλά! Είμαι καλός/ή!Αυτό το παιδί έχει υγιή αυτοεκτίμηση.

Βοηθήστε το να αναπτύξει δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων. Αν για παράδειγμα έχει τσακωθεί με το φίλο του και δεν ξέρει τι να κάνει, καθίστε και συζητήστε. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το εκπαιδεύσετε στην επίλυση προβλημάτων. Ρωτήστε το τι συνέβη, ποια η σειρά των γεγονότων, ποιες ήταν οι δικές του αντιδράσεις και γιατί, τι θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά. Μιλήστε για τα συναισθήματά του. Μήπως κάποιο από αυτά επηρέασαν τις αποφάσεις του και με ποιο τρόπο. Τι μπορεί να κάνει τώρα; Αν δεν έχει ιδέες ειδικά για την τελευταία ερώτηση, δώστε του εσείς μερικές και συζητήστε τες. Ποια κατά τη γνώμη του είναι η καλύτερη απόφαση και ποια η χειρότερη και γιατί. Ενθαρρύνετέ το να πάρει μια απόφαση και να τη βάλει σε εφαρμογή. Ρωτήστε το πώς τα πήγε. Κάντε αυτή τη συζήτηση ξανά και ξανά, όποτε χρειάζεται. Με τον καιρό θα μπορεί να προτείνει μόνο του λύσεις. Στόχος σας είναι αργότερα να μπορεί σχεδόν αυτόματα να παίρνει αποφάσεις, χωρίς τη δική σας συνδρομή, αφού με την επανάληψη θα έχει εσωτερικεύσει αυτή τη διαδικασία.

Αποφύγετε την κριτική, ακούστε το παιδί σας. Τις περισσότερες φορές έχουμε την τάση να σχολιάζουμε ένα πρόβλημα με ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο. Τι θα λέγατε να προσπαθούσατε να κάνετε το αντίστροφο; Για παράδειγμα αντί για «δεν τα πήγες καλά, γι’αυτό προσπάθησε περισσότερο, χρειάζεσαι περισσότερο διάβασμα», δοκιμάστε να πείτε στο παιδί σας «θα ήθελες να τα είχες πάει καλύτερα;»,  » μπορούμε μαζί να βρούμε νέους τρόπους για να  μπορέσεις να τα πας καλύτερα, τι λες;».Σκεφτείτε τι αντίκτυπο θα είχε η πρώτη φράση σε ένα παιδί που αν και πραγματικά διάβαζε πολύ, δεν είχε καλά αποτελέσματα. Η δεύτερη κάνει και εσάς συμμέτοχους μοιράζοντας το βάρος και βάζει το παιδί σε διαδικασία επίλυσης προβλήματος. «Ακούστε» το παιδί σας, δείξτε ενσυναίσθηση, μπείτε δηλαδή στη θέση του, προσπαθήστε να κατανοήσετε τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, μέσα από τα δικά του μάτια. Μπορείτε απλά να πείτε: «Πώς αισθάνεσαι;» είτε «στενοχωρήθηκες;» είτε «μπορώ να καταλάβω πως απογοητεύτηκες, γιατί είδα πως το σαββατοκύριακο έκανες σκληρή δουλειά» είτε «νομίζεις, πως δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, έτσι δεν είναι;» . Όλα τα παραπάνω κάνουν το παιδί σας να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του και την πιο δύσκολη στιγμή γι’ αυτόν. Ξέρει ότι είστε δίπλα του, ότι συνεχίζετε να το υποστηρίζετε γιατί προφανώς το αξίζει, άρα αξίζει.

Τονίστε τα θετικά του, μην επικεντρώνεστε στα αδύναμά του σημεία. Δεν έχει κανένα νόημα να επικεντρώνεστε στα αδύναμά του σημεία. Δεν συμφέρει κανένα. Πείτε του μπράβο σε ότι καταφέρνει αναγνωρίζοντας την προσπάθεια, τη σκληρή δουλειά, την επιμονή και την υπομονή του. Δείξτε το με το πρόσωπό σας, το σώμα σας ,τις πράξεις σας. Μην το συγκρίνετε με τα αδέλφια του ή άλλα παιδιά.

Δώστε την ευκαιρία στο παιδί σας να προσφέρει τη βοήθειά του. Αφήστε το να βοηθήσει αν το επιθυμεί στο σπίτι ή και αλλού. Πάρτε μέρος οικογενειακά σε ομάδες που προσφέρουν εθελοντικά τη βοήθειά τους (δεντροφυτεύσεις, καθάρισμα  παραλιών κ.α). Το να προσφέρεις βοήθεια σού δίνει την αίσθηση ότι έχεις πράγματι κάτι ξεχωριστό να δώσεις. Όταν μάλιστα αυτή η προσφορά είναι εθελοντική, έχει μεγαλύτερη αξία. Το μήνυμα που παίρνει το παιδί είναι ότι το ίδιο είναι ξεχωριστό, ότι αξίζει.

Αγαπήστε το παιδί σας, για να αγαπήσει τον εαυτό του. Φροντίστε το, για να φροντίζει κι εκείνο με τη σειρά του τον εαυτό του. Αποδεχτείτε το, για να αποδεχτεί ότι μπορεί να έχει αδυναμίες και να κάνει λάθη, δίχως να πιστεύει πως θα έρθει το τέλος του κόσμου. Δώστε του αξία, για να πιστέψει πως έχει. Δώστε του εναλλακτικές, για να μάθει να αποφασίζει. Αφήστε το να πάρει λανθασμένες αποφάσεις τώρα, για να παίρνει τις σωστές στο μέλλον. Δώστε του φτερά για να μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

  • Μάρτιος, 12
  • 1883
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Πώς θα αποκτήσετε αυτοπεποίθηση ως γονείς;

Ήδη από τη γέννηση του πρώτου σας παιδιού, είχατε καταλάβει πως ποτέ πια δεν θα είστε τόσο ξέγνοιαστη/ος όσο πριν. Οι δυσκολίες έκαναν την εμφάνισή τους από την αρχή. Όσο κι αν σας συνέπαιρνε απλά και μόνο η εικόνα του μωρού σας, το μυαλό σας ήταν αδύνατο να μην προσέξει την κούραση, το στρες, που έφερε η αλλαγή, που έγινε στη ζωή σας, το γεγονός ότι είστε πια υπεύθυνη για ένα πλάσμα, που είναι απόλυτα εξαρτημένο από εσάς. Η ζωή σας γέμισε από το μωρό σας αλλά και από καθημερινά διλήμματα, που σας γέμιζαν άγχος. Δεν ήσασταν σίγουρη, «να κάνω αυτό ή το άλλο, αν τελικά κάνω αυτό , μήπως υπάρχει περίπτωση να μου χαλάσει το άλλο; Οι άλλες μαμάδες τι κάνουν;» και άλλες τέτοιες μπερδεμένες σκέψεις, που καθυστερούσαν τις αποφάσεις σας και σας γέμιζαν ανασφάλεια.
Στην πορεία καταλάβατε, ότι αυτό δεν σταματάει ποτέ, γιατί εκεί που λέγατε «πάει κι αυτό», κάτι καινούργιο ερχόταν και σας προβλημάτιζε. Πράγματι, τα διλήμματα δεν θα σταματήσουν ποτέ, γιατί πάντα θα έχουμε παιδιά που μεγαλώνουν και αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις τις ηλικίας τους, τις οποίες καλούμαστε κι εμείς να τις αντιμετωπίσουμε μαζί τους. Πότε όμως όλο αυτό, από απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο, γίνεται πρόβλημα;

Τα πράγματα αλλάζουν, όταν οι καθημερινές προκλήσεις με τα παιδιά μας επηρεάζουν τόσο που δεν αισθανόμαστε σιγουριά, δεν έχουμε αυτοπεποίθηση ως γονείς, όταν τις προκλήσεις, που μέχρι πρότινος τις θεωρούσαμε αντιμετωπίσιμες, τις βλέπουμε σαν προβλήματα, σαν κάτι τεράστιο, που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Όταν το άγχος γίνεται καθημερινότητα και παίρνει τη θέση του «απολαμβάνω τη ζωή με τα παιδιά μου».  Τι κάνουμε λοιπόν;

> Αναρωτηθείτε. Είμαι ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση; Για να αισθανθείτε σιγουριά ως γονιός, είναι ανάγκη να είστε και στην υπόλοιπη ζωή σας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση και όχι μόνο στην επαφή σας με τα παιδιά. Κάνετε αυτό που θέλετε στη ζωή σας; Λέτε με θάρρος τη γνώμη σας, χωρίς να φοβάστε τις συνέπειες; Υποστηρίζετε την άποψή σας, τις αποφάσεις σας; Επιμένετε; Διεκδικείτε; Ζείτε, όπως πραγματικά είστε ή είστε, όπως ζείτε; Αν δεν κάνετε τίποτα από τα παραπάνω, ήρθε η ώρα να τα κάνετε.

Ξεκινήστε κάνοντας πράγματα, που θέλατε πολύ να κάνετε και δεν τα κάνατε ποτέ. Αγαπήστε τον εαυτό σας, φροντίζοντάς τον. Φροντίστε το σώμα σας, αγαπήστε το σώμα σας. Φροντίστε την εικόνα σας, αγαπήστε την εικόνα σας. Φροντίστε, ώστε οι άλλοι να σας σέβονται. Μιλήστε ελεύθερα, υποστηρίζοντας την άποψή σας με ευγένεια αλλά και θέρμη. Μην αφήνετε τους άλλους να σας πληγώνουν. Φροντίστε να μιλάτε για αυτό που αισθάνεστε, τη στιγμή που το αισθάνεστε. Φροντίστε, ώστε να βγάλετε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή σας, αυτούς που σας πληγώνουν, αυτούς που δεν σας σέβονται, αυτούς που δεν σας αποδέχονται. Εναλλακτικά, σταματήστε τους να κάνουν τα παραπάνω υποστηρίζοντας τον εαυτό σας. Φροντίστε να επικοινωνείτε πιο συχνά με ανθρώπους που σας αγαπούν, με ανθρώπους που περνάτε καλά, με όσους κάνοντας παρέα δεν καταλαβαίνετε πώς περνά η ώρα. Φροντίστε τον εαυτό σας και θα βρείτε τη σιγουριά που χρειάζεστε.

> Ενημερωθείτε. Μήπως η ανασφάλεια που έχετε είναι κάτι καλό; Ένα καμπανάκι για να σας κινητοποιήσει; Πολλές φορές αισθανόμαστε ανασφαλείς, όταν δεν γνωρίζουμε. Αισθανόμαστε ανασφαλείς, όταν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πολλοί προβληματισμοί γονιών είναι για πράγματα φυσιολογικά και αναμενόμενα για την ηλικία των παιδιών τους, όπως το άγχος αποχωρισμού που βιώνουν τα παιδιά από 8 έως 24 μηνών ή ο φόβος για το σκοτάδι στα 4. Το διάβασμα βιβλίων, που αναφέρονται στη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών είναι μια καλή λύση, για να ξέρετε τι να αναμένετε αλλά και πως να το αντιμετωπίζετε. Σεμινάρια, ομιλίες, που έχουν να κάνουν με παιδιά είναι μια άλλη λύση. Αναζητήστε τρόπους που σας εκφράζουν, που σας ταιριάζουν για να ενημερωθείτε. Όταν σε κάτι άγνωστο πέφτει φως, μας φοβίζει λιγότερο, έτσι δεν είναι;

> Επικεντρωθείτε σε όσα έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα μαζί με το παιδί σας. Κάντε μια αναδρομή. Θυμηθείτε τα παλιά, αυτά που έχουν περάσει και τώρα τα βλέπετε με μια πιο ώριμη ματιά. Δεν έχετε περάσει αρκετά, αλλά τα έχετε καταφέρει; Θυμηθείτε την κούραση, την αγωνία, τον προβληματισμό σας. Κι όμως όλα αυτά είναι πια παρελθόν. Καταφέρατε να τα αντιμετωπίσετε. Όταν μας κατακλύζουν σκέψεις όπως «κι άλλο πρόβλημα, πάλι πρόβλημα, δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω, δεν θα τα καταφέρω», συνήθως ακινητοποιούμαστε ή τρέχουμε μακριά από το πρόβλημα, γεμίζουμε δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία με τη σειρά τους ανατροφοδοτούν αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μας (δεν θα τα καταφέρω, δεν ξέρω πάλι τι να κάνω, δεν είμαι αρκετά καλός κ.α). Σκεφτείτε λοιπόν εναλλακτικά. Επικεντρωθείτε στα δυνατά σας σημεία αλλά και σε όσα εμπόδια έχετε καταφέρει να ξεπεράσετε μέχρι τώρα σχετικά με τα παιδιά σας. Η ικανότητά σας να ανταπεξέρχεστε τελικά, δεν είναι η απόδειξη ότι αυτό θα συμβεί για μια ακόμη φορά; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρετε;

> Όλοι κάνουμε λάθη. Καθημερινά, όλοι μας κάνουμε λάθη. Αν ο στόχος σας είναι να μην κάνετε λάθη ως γονέας, δεν θα τα καταφέρετε. Ο στόχος σας δεν είναι ρεαλιστικός. Το λάθος είναι ένας τρόπος για να μαθαίνουμε. Έτσι άλλωστε μαθαίνουν και τα παιδιά, μέσα από τη δοκιμή και το λάθος. Δοκιμάζουν, κάνουν λάθος, μαθαίνουν, ξαναπροσπαθούν με άλλο τρόπο. Στόχος σας λοιπόν θα έπρεπε να είναι, να μαθαίνετε κάθε φορά από τα λάθη σας, όπως και τα παιδιά. Να τα αναγνωρίζετε και να αποφασίζετε με ποιο άλλο τρόπο μπορείτε να λειτουργήσετε την  επόμενη φορά. Δοκιμάστε λοιπόν και ας κάνετε λάθος, αλλιώς δεν θα μάθετε. Απενοχοποιήστε το λάθος! Κάνατε λάθος ή θα κάνετε λάθος. Ε και, τι έγινε;!!

> Επικεντρωθείτε στον εαυτό σας και σε αυτό που ήδη ξέρετε για τα παιδιά σας. Ότι κι αν ακούτε, ότι κι αν διαβάζετε, εσείς είστε τελικά ο «ειδικός». Εσείς ξέρετε τα παιδιά σας καλύτερα από τον καθένα. Μην αφήνετε οποιονδήποτε να σας αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεστε για αυτά, τον τρόπο που έχετε αποφασίσει να τα μεγαλώσετε. Μην αμφισβητείτε τον εαυτό σας με το παραμικρό. Επικεντρωθείτε στον εαυτό σας και σε αυτά που πιστεύετε. Η ζωή με τα παιδιά σας σίγουρα σας έχει δώσει πολλά μαθήματα. Εκμεταλλευτείτε τα!

Είστε γονιός και αυτό από μόνο του σημαίνει ότι έχετε περάσει και έχετε καταφέρει πολλά με τα παιδιά σας. Φροντίστε τον εαυτό σας, ενημερωθείτε, διαβάστε για καθετί που σας προβληματίζει σχετικά με τα παιδιά σας, ακούστε το ένστικτο, εμπιστευθείτε την εμπειρία σας με αυτά, δοκιμάστε κι ας κάνετε λάθος!

Αν παρ’ όλα αυτά συμβαίνει κάτι στην οικογένειά σας, που συνεχίζει να σας αποδυναμώνει, αν για κάποιο λόγο συνεχίζετε να μην έχετε σιγουριά για τον τρόπο που έχετε επιλέξει να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα σχετικά με ένα μέλος της, αναζητήστε βοήθεια από κάποιον ειδικό. Αν πιστεύετε ότι το άγχος σας δεν είναι μόνο εσωτερικό (δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς βλέπετε τα πράγματα), αλλά επηρεάζεται από κάποιον επίμονο εξωτερικό παράγοντα (επηρεάζεται από τα ίδια τα πράγματα), για παράδειγμα ένα συναισθηματικό πρόβλημα ενός παιδιού, είναι ανάγκη να απευθυνθείτε σε ψυχολόγο.

  • Μάρτιος, 11
  • 1508
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

Μπορώ να γίνω καλύτερος γονιός (Μέρος 2ο);

Ο αγώνας δρόμου με το καλύτερο δεν σταματάει ποτέ. Μην τρέχετε λοιπόν, γιατί συνέχεια θα χάνετε. Ο στόχος σας θα έπρεπε να είναι να εξελίσσεστε ως γονείς και ως άνθρωποι. Μην αγωνιάτε! Έχετε στο μυαλό σας 9 βασικές ιδέες:

> Καλλιεργήστε την αυτοεκτίμηση του παιδιού σας.

> Δώστε του προσοχή!

> Βάλτε όρια στη συμπεριφορά του.

> Δώστε του χρόνο από το χρόνο σας. Το ξέρω είναι δύσκολο, ειδικά όταν δουλεύουν και οι δύο γονείς όλη τη μέρα. Τα παιδιά σας όμως το έχουν ανάγκη. Αν δεν τους δίνετε την προσοχή που χρειάζονται, θα την πάρουν με τρόπο που δεν θα σας αρέσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις αρχίζουν να συμπεριφέρονται άσχημα, γιατί τότε ξέρουν ότι θα έχουν σίγουρα την προσοχή που τόσο επιθυμούν, ακόμα κι αν είναι αρνητική! Μην φτάνετε όμως μέχρι εκεί. Φροντίστε να δημιουργείτε εσείς τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα παίρνουν θετική προσοχή από εσάς, αλλά και εσάς. Σηκωθείτε δέκα λεπτά νωρίτερα το πρωί και φάτε μαζί πρωινό στο τραπέζι. Κάντε βραδιές αποκλειστικά οικογενειακές που θα περιλαμβάνουν παιχνίδι, ταινίες, μαγείρεμα, φαγητό ή ότι άλλο θέλετε και γιορτάστε μαζί το ότι είστε μαζί. Μην φαντάζεστε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από πολλά και μεγάλα πράγματα. Ικανοποιούνται και από τα μικρά αρκεί να μην το κάνετε μηχανικά. Όταν τους προσφέρετε το φαγητό τους, τα καθαρά και σιδερωμένα ρούχα τους, κάντε το με όλη σας την αγάπη και αφήστε το να φανεί και στο πρόσωπό σας.

> Αποτελέστε ένα καλό πρότυπο. Το παιδί σας είναι ο άγρυπνος παρατηρητής σας. Σας παρατηρεί ακόμα και όταν δεν σας βλέπει, ακόμα και όταν εσείς νομίζετε πως δεν είναι εκεί. Τα παιδιά μας ακούν, μας αφουγκράζονται ακόμα και όταν βλέπουν τηλεόραση, παίζουν στο καθιστικό με τα παιχνίδια τους, ζωγραφίζουν στο γραφείο τους, κάνουν τα μαθήματά τους. Μας παρατηρούν, όταν τους μιλάμε (δεν ακούν μόνο αυτά που λέμε, αλλά και πώς τα λέμε), όταν μιλάμε σε κάποιον άλλο ή στο τηλέφωνο, όταν κάνουμε δουλειές στο σπίτι, όταν θυμώνουμε, όταν χαιρόμαστε ή όταν απλά ξεκουραζόμαστε. Τα παιδιά δεν μαθαίνουν μόνο όταν προσπαθούμε να τους μάθουμε κάτι, αλλά κυρίως όταν δεν προσπαθούμε. Γι’αυτό το λόγο, όταν θέλετε να μάθετε κάτι στα παιδιά σας βάλτε το κι εσείς στη ζωή σας, πριν το ζητήσετε από εκείνα. Είναι ανάγκη να το πιστεύετε και να το εφαρμόζετε στην πράξη και μάλιστα με συνέπεια και σταθερότητα. Για τα παιδιά σας είστε πρότυπα ζωής κάθε μέρα της κοινής σας ζωής. Μην προσέχετε λοιπόν μόνο τη συμπεριφορά του παιδιού σας αλλά και τη δική σας.

> Κάντε την επικοινωνία προτεραιότητα. Μιλήστε με τα παιδιά σας, εξηγήστε τους. Μην περιμένετε να κάνουν κάτι επειδή απλά το ζητήσατε. Όταν θέλετε κάτι από εκείνα πείτε το τους απλά, εξηγήστε το λόγο που το θέλετε, μιλήστε για τα συναισθήματά σας, λάβετε υπόψη και τα δικά τους. Αν δεν το κάνετε θα πιστέψουν ότι δεν έχετε τα κατάλληλα επιχειρήματα ή ακόμα χειρότερα ότι αυτό που θέλετε δεν έχει καμία λογική βάση. Αν δεν το κάνετε, τους δείχνετε ότι δεν τα λαμβάνετε υπόψη, ότι δεν τα σέβεστε. Το αποτέλεσμα θα είναι να εναντιωθούν όχι απαραίτητα γιατί δεν συμφωνούν με αυτό που τους ζητάτε, αλλά γιατί ο τρόπος σας τους έδειξε, πως κάνετε ότι δεν υπάρχουν. Αν όμως το κάνετε, θα μάθουν κι εκείνα τη διαφορά της απαίτησης από τη διεκδίκηση και θα την ενστερνιστούν. Θα βάλουν στη ζωή τους το λόγο και όχι τη βία. Θα αισθανθούν άξια σεβασμού και θα τον ζητούν από όποιον έρχεται σε επαφή μαζί τους.

> Αποκτήστε ευελιξία ως γονέας, προσαρμόστε το στυλ σας, όσο το παιδί σας μεγαλώνει. Αν σας προβληματίζει η συμπεριφορά του παιδιού σας, μήπως θα ήταν καλύτερα να αλλάξετε εσείς πρώτα τον τρόπο που αντιμετωπίζετε το παιδί σας κι έπειτα εκείνο; Όταν υπάρχει πρόβλημα πάντα πρέπει να γίνει κάποια αλλαγή. Την αλλαγή δεν θα την κάνει το παιδί σας, αν δεν την κάνετε πρώτα εσείς στον εαυτό σας. Αυτό σημαίνει πως είναι προτιμότερο να είστε ευέλικτοι ως γονείς. Αν βλέπετε ότι κάτι από αυτά που εφαρμόζετε δεν έχει το αποτέλεσμα που επιθυμείτε ή που είχε στο παρελθόν, αλλάξτε είτε τον τρόπο είτε τις προσδοκίες σας. Μην μένετε καθηλωμένοι σε κάτι που δεν φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα στο παιδί σας.

> Δείξτε στο παιδί σας, πως η αγάπη σας για εκείνο δεν είναι αγάπη υπό όρους. Είναι πράγματι μεγάλη ανάγκη να οριοθετούμε τα παιδιά μας. Είναι ανάγκη να ξέρουν το σωστό και το λάθος αλλά και τις συνέπειές τους. Είναι ανάγκη να γνωρίζουν τι θα συμβεί, να τους δείχνουμε το δρόμο. Είναι ανάγκη να τα αφήνουμε να επιλέγουν, αφού τους δείξουμε τα όρια (τα όρια αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις ανάγκες και την ηλικία του παιδιού) και να σεβόμαστε την επιλογή τους ακόμα κι αν αυτή είναι λανθασμένη κατά τη γνώμη μας. Αυτό σημαίνει πως πρέπει ακόμα και όταν οι επιλογές τους ξεπερνούν τα όρια, εμείς να συνεχίζουμε να τα αγαπάμε, να τους το λέμε και να τους το δείχνουμε, να μην τα κατηγορούμε, να μην τα κατακρίνουμε.

> Ελάτε σε επαφή με τις δικές σας ανάγκες και τα δικά σας όρια ως γονέας. Κανείς δεν είναι τέλειος. Άλλωστε δεν είναι ρεαλιστικό να κυνηγά κανείς την τελειότητα. Όλοι έχουμε τα δυνατά και τα αδύναμά μας σημεία. Αναγνωρίστε τα, γιορτάστε κάθε μέρα τα δυνατά και προσπαθήστε να κάνετε βήματα για την τόνωση των αδύναμων. Ζητήστε βοήθεια από όπου μπορείτε να την πάρετε, αν κάπου δεν τα καταφέρνετε. Μην ζητάτε πολλά από τον εαυτό σας, γρήγορα θα κουραστείτε και θα τα παρατήσετε. Πάρτε χρόνο για τον εαυτό σας και για τον/ την σύντροφό σας. Δεν είναι εγωιστικό, είναι άλλο ένα μάθημα για τα παιδιά σας, να φροντίζουν τον εαυτό τους, όχι μόνο τους γύρω τους.

 

  • Φεβρουάριος, 23
  • 1500
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

Πόσο συχνά να παίρνω το μωρό μου αγκαλιά;

«Μεγάλωνα καιρό μέσα στη ζεστασιά. Είχα πάντα γύρω μου κάτι να με περιβάλλει. Ήταν ένα ζεστό υγρό. Μέσα σε αυτό νανουριζόμουν και κοιμόμουν για ώρες, κουνιόμουν απαλά. Με αυτό έπαιζα, αυτό έτρωγα, αυτό άγγιζα. Ήταν η προστασία μου, η ασφάλειά μου. Μου μετέφερε φωνές, άλλες φορές πολύ γνώριμες και άλλες άγνωστες, μουσικές και τραγούδια και άλλους ήχους που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Έναν μόνο ήξερα πολύ πολύ καλά, έναν ήχο που άκουγα σταθερά όλη τη μέρα. Ήταν ένας ήχος που με ηρεμούσε. Αυτός και άλλος ένας που αργότερα κατάλαβα πως ήταν η φωνή της μαμάς. Ήταν ο χτύπος της καρδιάς της. Ο ήχος που έχασα, όταν τελικά είδα το φως. Δεν τον άκουγα πια τόσο συχνά, μόνο όταν έπινα το γάλα μου. Τον έχασα κι αυτόν, έχασα και το ζεστό μου το υγρό. Τώρα δεν ξέρω πώς να ηρεμήσω, δεν ξέρω πώς να κοιμηθώ, δεν ακούω τίποτα όπως πριν, όλα είναι διαφορετικά, όλα είναι καινούργια. Όταν όμως έρχεται η ώρα για φαγητό, τότε ηρεμώ. Όχι μόνο γιατί δεν νιώθω πια αυτό το παράξενο αίσθημα στην  κοιλιά, που οι μεγάλοι το λένε πείνα, αλλά και γιατί η μαμά με κρατάει σφιχτά με τα δυο της τα χέρια κοντά στο στήθος της κι έτσι ακούω πάλι εκείνο το γνώριμό μου ήχο, τον χτύπο της καρδιάς της. Όταν με τυλίγει με τα χέρια της, θυμάμαι τη ζεστασιά που ένιωθα, όταν ήμουν μέσα στο ζεστό υγρό κι έτσι ηρεμώ. Αυτό το λένε αγκαλιά. Μακάρι να μπορούσε να καταλάβει, ότι όταν κλαίω ξαφνικά, όταν θέλω να κοιμηθώ και δεν μπορώ, όταν απλά βαριέμαι να κάθομαι, θέλω μια ζεστή αγκαλιά. Θέλω να ακούσω την καρδιά της, να νιώσω τη ζεστασιά της, να ακούσω τη φωνή της και κάτι καινούργιο που ανακάλυψα πως μου αρέσει, να τη μυρίσω! Αχ, πόσο μ’αρέσει η μυρωδιά της. Θέλω να κουρνιάσω και να απολαύσω την ασφάλεια που μου προσφέρει. Έτσι λένε αυτό που θέλω να νιώσω, όταν κλαίω μαμά! Θα ηρεμήσω, θα δεις… Μια αγκαλιά παρακαλώ!»

Μην παίρνεις το μωρό αγκαλιά, θα το κακομάθεις! Θα σου ζητάει συνέχεια αγκαλιά! Φράσεις κοινές μεταξύ γονέων. Αντιλήψεις με τις οποίες μεγαλώσαμε και θέλουν τα μωρά να είναι αρκετά μεγάλα, για να αντιμετωπίσουν μόνα τους καταστάσεις που ταλαιπωρούν όχι μόνο μεγαλύτερα παιδιά, αλλά και ενήλικες. Η διαχείριση του ύπνου, της πείνας, του πόνου, του αγνώστου μπορεί να δυσκολέψει όλους μας, πόσο μάλλον ένα μωρό.

Τα μωρά έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά πολλές καταστάσεις όχι γνώριμες γι’αυτά. Τώρα γνωρίζουν τα πάντα, τώρα μαθαίνουν τα πάντα. Αυτό και μόνο μπορεί να τους δημιουργήσει δυσφορία. Φανταστείτε λοιπόν να πρέπει να αντιμετωπίσουν μόνα τους, ήδη δυσφορικές καταστάσεις, όπως η πείνα, ο πόνος, η νύστα, η μοναξιά κ.α. Η αγκαλιά και μάλιστα η ζεστή αγκαλιά είναι το πρώτο που πρέπει να κάνετε. Τυλίξτε το παιδάκι σας- δημιουργείτε έτσι και τεχνητά την αίσθηση της ασφάλειας- πάρτε το αγκαλιά, κουνήστε το ρυθμικά, γουργουρήστε λίγο στο αυτάκι του ή πείτε του ένα απαλό τραγουδάκι και περιμένετε να ηρεμήσει.

Το μωρὀ σας μεγάλωνε 9 μήνες μέσα στην κοιλιά σας, δηλαδή σε μια μεγάλη αγκαλιά. Το κρατούσατε πάντα ζεστό, το κουνούσατε ρυθμικά, όταν βρισκόσασταν σε κίνηση, άκουγε απαλά τη φωνή σας, όταν ήταν ξύπνιο. Έτσι το μεγαλώσατε. Αυτή λοιπόν είναι η ρουτίνα που πρέπει να κρατήσετε, όσο χρειαστεί. Το παιδάκι σας βρίσκεται τώρα σε ένα μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο είναι ανάγκη να το ανακουφίζετε, όπως ακριβώς το κάνατε, όσο το κρατούσατε στην κοιλιά σας και σταδιακά να του μαθαίνετε κι άλλους τρόπους ανακούφισης, ανάλογα με την περίπτωση.

Μην φοβάστε την αγκαλιά. Μόνο καλό μπορεί να κάνει στο μωράκι σας. Του προσφέρει την ασφάλεια, τη σιγουριά που χρειάζεται για να αναπτυχθεί σωματικά και συναισθηματικά σωστά. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πάντα εδώ, όταν το ζητήσω, άρα θα είναι πάντα εδώ. Όταν μακροπρόθεσμα το παιδί αποκτά αυτή τη σιγουριά, δεν φοβάται (γιατί έχει σιγουρευτεί , πως οι γονείς είναι δίπλα του), άρα σταδιακά μειώνει τις κλήσεις στους γονείς του και αρχίζει να αντιμετωπίζει μόνο του τη δυσάρεστη κατάσταση. Δεν θέλετε άλλωστε ένα παιδί, που να είναι σίγουρο για τον εαυτό του; Μόνο αφού καλύψουμε ως γονείς την ανάγκη του παιδιού μας για ασφάλεια (ότι κι αν σημαίνει αυτό), θα έχουμε μεγαλώσει ένα παιδί ανεξάρτητο και γεμάτο αυτοπεποίθηση. Πιο απλά, μόνο όταν το παιδί αισθανθεί σιγουριά με εσάς, τους γονείς του, θα νιώσει σίγουρο για τον κόσμο και τον εαυτό του.

Μην αφήνετε το παιδάκι σας να κλαίει. Αγκαλιάστε το ζεστά. Αντισταθείτε στα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει», με τα οποία μεγαλώσαμε. Απολαύστε το, δεν θα είναι για πολύ!

  • Φεβρουάριος, 23
  • 2265
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

Πώς να κάνω τα παιδιά μου χαρούμενα;

Θέλετε να γεμίσει το σπίτι σας από το γέλιο των παιδιών σας; Θέλετε να μειωθούν οι τσακωμοί και οι γκρίνιες; Να μπορείτε να συνεννοηθείτε και να συνεργαστείτε με καθέναν ξεχωριστά και ως οικογένεια; Θέλετε να φέρετε στο σπίτι σας τη χαρά; Να έχετε χαρούμενα παιδιά;

Ποιος μπορεί να πει όχι; Κανείς.

Πώς όμως μπορείτε να τα καταφέρετε; Δείτε τις παρακάτω προτάσεις:

> Αναλογιστείτε τι πραγματικά θέλετε για τα παιδιά σας. Υγεία και χαρά; Να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι, να σπουδάσουν, να βρουν μια καλή δουλειά, να κάνουν οικογένεια, να έχουν φίλους, να είναι καλά παιδιά… Και η λίστα των επιθυμιών δεν τελειώνει ποτέ. Αν δεν είναι η υγεία και η χαρά αυτό που θέλετε για τα παιδιά σας, αλλά πάντα υπάρχει και κάτι ακόμα να το συμπληρώνει, πάντα θα υπονομεύετε τη δική σας προσπάθεια ή και τη δική τους να είναι χαρούμενα. Γιατί; Γιατί θα κάνετε μεγάλη προσπάθεια να πετύχουν αυτό το «κάτι ακόμα», ενώ στην πραγματικότητα αυτή τη μεγάλη προσπάθεια και την ενέργεια που τη συνοδεύει θα τη θέλαμε για να προσφέρετε υγεία και χαρά σε αυτά. Όταν είμαστε επικεντρωμένοι στην υγεία και τη χαρά, δηλαδή στη σωματική και τη συναισθηματική υγεία των παιδιών μας, εκείνα γίνονται παιδιά ώριμα, παιδιά που αισθάνονται ασφαλή, άρα παιδιά με αυτοπεποίθηση, παιδιά που θα κάνουν σοφές επιλογές στη ζωή και θα είναι δικές τους. Το είχατε σκεφτεί;

> Μειώστε τις προσδοκίες σας, μην έχετε απαιτήσεις από τα παιδιά σας. Μην περιμένετε πράγματα από εκείνα και αυτά θα έρθουν. Πώς θα γίνει αυτό; Θα έρθουν φυσικά. Είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε όμορφα πράγματα και τα κάνουμε με φυσικό τρόπο, όταν μεγαλώνουμε σε οικογένειες που μας αγαπούν και μας φροντίζουν, μας αποδέχονται όπως και να είμαστε, δεν προσπαθούν να μας αλλάξουν, μας σέβονται και όλα αυτά με συνέπεια και σταθερότητα. Φανταστείτε το παιδί σας σαν ένα λουλούδι. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε άλλο, για να ανθίσει, από τα βασικά. Καλό χώμα, ήλιος, πότισμα και αυτά με συνέπεια και σταθερότητα. Δεν θα ανθίσει νωρίτερα, αν αυτό θέλετε, δεν θα παραμείνει ανθισμένο για πάντα επειδή εσείς το ζητήσατε,δεν θα αλλάξει χρώμα ή είδος. Αν η επιθυμία σας είναι να συνεχίσει να ανθίζει, θα πρέπει να σεβαστείτε τις ανάγκες του και να τις καλύπτετε όποτε το χρειάζεται, να σεβαστείτε το ρυθμό με τον οποίο μεγαλώνει και αναπτύσσεται, να σεβαστείτε την επιλογή του να στρέψει το άνθος του δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω, να σεβαστείτε αυτό που είναι. Σεβαστείτε το και αυτό θα μεγαλώσει και θα ανθίσει φυσικά. Είναι στη φύση του!

> Περάστε χρόνο μαζί τους. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη. Έχουν ανάγκη το παιχνίδι μαζί μας, τη γλυκιά μας κουβέντα, το ψιλοκούβεντό μας, το χάδι και την αγκαλιά μας, την απλή πολλές φορές παρουσία μας. Βγείτε με τα παιδιά σας έξω βόλτα περπατώντας, με το αυτοκίνητο, το ποδήλατο, παίξτε μαζί τους έξω, τραγουδήστε μαζί τους, ζωγραφίστε μαζί τους, πείτε μαζί ιστορίες, πηγαίνετε θέατρο, κινηματογράφο, δείτε ταινίες σπίτι, μαγειρέψτε, κάντε μαζί τις δουλειές του σπιτιού συζητώντας, καθίστε μαζί στο τραπέζι έστω τα σαββατοκύριακα…. Μοιραστείτε τη ζωή σας μαζί τους. Θα τα κάνετε τόσο χαρούμενα, όσο δεν φαντάζεστε.

> Δώστε στα παιδιά σας χρόνο, το δικό τους ελεύθερο χρόνο. Πώς είστε στο τέλος μιας κουραστικής μέρας; Πώς θα αισθανόσασταν, αν δεν είχατε αυτό το λίγο χρόνο, που έχετε κάθε βράδυ, αποκλειστικά για εσάς; Μήπως δεν έχετε; Πώς αισθάνεστε γι’αυτό; Πώς θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε εκείνες τις λίγες ώρες, που ξεκλέβετε τα σαββατοκύριακα, για να κάνετε κάτι διαφορετικό; Αν δεν είχατε καθόλου διακοπές; Δεν θέλετε να το σκέφτεστε; Μπήκατε λοιπόν στη θέση του παιδιού σας, όταν δεν έχει καθόλου χρόνο για ελεύθερο παιχνίδι ή καθόλου προσωπικό χρόνο (μεγαλύτερα παιδιά). Όταν τα παιδιά δεν έχουν προσωπικό χρόνο ή δεν παίζουν ελεύθερα, γίνονται δύστροπα, επιθετικά, γκρινιάζουν, τσακώνονται με εσάς ή τα αδέλφια τους, κουράζονται και δεν μαθαίνουν. Μην παραγεμίζετε τα πρόγραμμά τους, βοηθήστε τα να βρουν προσωπικό χρόνο, αφήστε τα να παίξουν και βάλτε οπωσδήποτε το ελεύθερο παιχνίδι στο πρόγραμμά τους από τη στιγμή που θα πιάσουν για πρώτη φορά ένα αντικείμενο στα χέρια τους ως μωρά. Δώστε τους το χρόνο που χρειάζονται για να «αναπνεύσουν», θα τα κάνετε χαρούμενα.

> Φροντίστε τον εαυτό σας. Ασχοληθείτε με τον εαυτό σας και τις ανάγκες του. Ασχοληθείτε με το σώμα και την εικόνα του. Πάρτε το χρόνο σας για να σκεφτείτε, να συλλογιστείτε, να κάνετε τον απολογισμό της ημέρας, του μήνα, του χρόνου… Τι θέλω πραγματικά από τη ζωή; Το έχω; Ποιος ή τι μου δίνει τη χαρά στη ζωή; Έρχομαι σε επαφή με αυτό όσο συχνά το έχω ανάγκη; Με ποιον ή πού αισθάνομαι ασφαλής, «σαν στο σπίτι μου»; Αισθάνομαι άραγε συχνά ασφαλής; Γιατί όχι; Τι θα κάνω, για να αισθανθώ έτσι; Σιγουριά, αυτοπεποίθηση. Ποιοι είναι οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, ποιες είναι οι σκέψεις που με κάνουν να αισθάνομαι αδύναμη/ ος; Τι θα κάνω για να αισθάνομαι ότι θα τα καταφέρω, ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου; Κι άλλες αμέτρητες σκέψεις που χρειάζεται να κάνουμε όλοι μας, αν για κάποιο λόγο δεν αισθανόμαστε ο εαυτός μας, όπως αυτός πραγματικά είναι, όπως αυτός ήρθε στον κόσμο για να είναι, όπως θέλετε εσείς να είναι. Και γιατί όλα αυτά; Για να μπορείτε να υπερπηδάτε τα εμπόδια, που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν, για να μπορείτε να βγάλετε από τη ζωή σας του «τοξικούς» για εσάς ανθρώπους, για να μπορείτε να αλλάζετε ότι δεν σας αρέσει, ότι δεν είστε εσείς, για να «ρέει» η ζωή σας φυσικά, σαν το νερό στο ποτάμι, για να είστε χαρούμενοι. Αν δεν είστε εσείς χαρούμενοι δεν θα είναι ποτέ και τα παιδιά σας. Ακόμα χειρότερα, τα παιδιά σας με τη δική τους ακόμα ανώριμη σκέψη, θα πιστεύουν ότι εκείνα φταίνε για τα δικά σας δυσάρεστα συναισθήματα. Οι συνέπειες συνήθως είναι οδυνηρές. Μην κρύβεστε από τα παιδιά σας, απλά φροντίστε τον εαυτό σας και θα τα κάνετε χαρούμενα.

Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί κανείς να το πιστέψει. Μην ξεχνάτε η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν τη μοιράζονται τουλάχιστον δύο!

  • Φεβρουάριος, 22
  • 3352
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

«Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

Το μωράκι σας κλαίει ή δυσφορεί έντονα κάθε φορά που φεύγετε ή σας αποχωρίζεται; Μήπως είναι 8 έως 24 μηνών; Αν ναι, τότε αυτό που του συμβαίνει είναι ότι βιώνει άγχος αποχωρισμού. Κάθε φορά που απομακρύνεστε αγχώνεται και το εκφράζει με κλάμα. Άγχος σε τόσο μικρή ηλικία; Μην ανησυχείτε! Το άγχος αυτό εντάσσεται στα πλαίσια της φυσιολογικής του ανάπτυξης. Πρόκειται δηλαδή για ένα άγχος φυσιολογικό και αναμενόμενο για τα παιδιά της ηλικίας του (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία).

Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να παραταθεί;

Αν και από μόνο του το άγχος αποχωρισμού δεν αποτελεί διαταραχή, όταν εντάσσεται στα πλαίσια της φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού, αν το άγχος αυτό συνεχίζεται και μετά τα δύο του έτη, τότε μπορεί να γίνει διαταραχή. «Φυσιολογικό» θεωρείται το άγχος αποχωρισμού όταν υπάρχει μέχρι τους 24 μήνες ζωής του παιδιού. Όταν το άγχος ξεπεράσει αυτό το ηλικιακό όριο θα πρέπει να αρχίσει να μας προβληματίζει. Μέχρι αυτή την ηλικία το παιδί πρέπει να έχει καταλάβει ότι οι γονείς του θα ξαναγυρίσουν στο σπίτι, όταν εκείνοι φεύγουν από αυτό. Αυτή η συνειδητοποίηση μειώνει δραστικά το άγχος. Αν το παιδί δεν έχει κατανοήσει πως το ότι φεύγουν οι γονείς του από το σπίτι δεν σημαίνει πως δεν θα ξαναγυρίσουν, ενώ είναι πάνω από 24 μηνών, αν δηλαδή συνεχίσει να βιώνει έντονο άγχος, τότε πρέπει άμεσα να αναζητήσουμε τις αιτίες που μπλοκάρουν αυτή την κατανόηση ή αλλιώς τις αιτίες που τροφοδοτούν και παρατείνουν το άγχος του παιδιού. Ζητήστε βοήθεια από κάποιο ειδικό, ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο.

Το άγχος αποχωρισμού μπορεί να ξαναέρθει κάποια στιγμή στη ζωή του παιδιού;

Είναι πολύ πιθανό σε περιόδους έντονου άγχους το παιδί σας να ξαναβιώσει άγχος αποχωρισμού. Είναι πολύ πιθανό δηλαδή ξανά κατά τη διάρκεια της ζωής του παιδιού σας και ενώ είναι 5 ή 7 ή 10 ετών να αρχίσει να φοβάται ότι θα σας χάσει ή να μην θέλει να σας αποχωριστεί. Πότε μπορεί να συμβεί αυτό; Τα παιδιά βιώνουν έντονο άγχος, όταν έρχονται αντιμέτωπα με καταστάσεις μη οικείες σε αυτά (νέες, άρα και άγνωστες, το άγνωστο μπορεί να προκαλέσει φόβο) και ειδικά, όταν τα αναγκάζουν να τις αντιμετωπίζουν μακριά από τους γονείς τους. Για παράδειγμα, ένα παιδί σε οποιαδήποτε ηλικία θα βίωνε έντονο άγχος, αν αναγκαζόταν για λόγους υγείας να εισαχθεί σε νοσοκομείο. Η ασθένεια, ο πόνος και ο ίδιος ο χώρος οδηγούν το παιδί στο να έχει μεγάλη ανάγκη για παρηγοριά, άρα στο να έχει περισσότερη ανάγκη τους γονείς του. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο, είναι ανάγκη να είστε παρόντες κατά τη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων ή άλλων διαδικασιών, που λαμβάνουν χώρα σε ένα νοσοκομείο, όσο πιο πολύ μπορείτε. Η παρουσία σας και μόνο μπορεί να μειώσει τον πόνο του παιδιού σας, γιατί πολύ απλά η παρουσία σας θα μειώσει το άγχος του.

Αν παρατηρήσετε στο παιδί σας σε περιόδους άγχους:

> Έντονη δυσφορία, όταν σας αποχωρίζεται.

> Εφιάλτες

> Άρνηση να πάει στο σχολείο ή σε άλλες δραστηριότητες, που απαιτούν τον αποχωρισμό.

> Άρνηση να πάει για ύπνο χωρίς εσάς (αν δηλαδή πηγαίνει για ύπνο μόνο στο κρεβάτι σας).

> Παράπονα για σωματικά συμπτώματα.

> Μεγάλη ανησυχία από τη μεριά του παιδιού σας ότι μπορεί να σας συμβεί κάτι.

Τότε είναι πολύ πιθανό να βιώνει άγχος αποχωρισμού λόγω κάποιου παράγοντα στο περιβάλλον του. Αυτός ο παράγοντας θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Ένας πρόσφατος χωρισμός στην οικογένεια ή ένας επερχόμενος χωρισμός, ένας θάνατος συγγενικού προσώπου, μία ασθένεια στην οικογένεια ή φιλικού προσώπου, ο ερχομός ενός νέου μέλους στην οικογένεια, η μετάβαση του παιδιού από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό σχολείο ή σε οποιαδήποτε επόμενη τάξη κ.α, μπορούν να γεμίσουν το παιδάκι σας με έντονο άγχος, με άγχος που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Το άγχος αυτό, όταν κατακλύσει το παιδί, θα φέρει μαζί του το άγχος αποχωρισμού, την έγνοια του παιδιού για την ασφάλεια των γονιών του (είναι η μαμά μου κοντά, θα γυρίσει ο μπαμπάς στο σπίτι, τι θα γίνει αν πάθει κάτι η μαμά), που ισοδυναμεί με την έγνοια για τη δική του ασφάλεια.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Όποια κι αν είναι η πηγή του άγχους του παιδιού σας, όποια ηλικία και να έχει, είναι ανάγκη να ψάξετε να την βρείτε με ή χωρίς το παιδί σας (εξαρτάται από την ηλικία). Σκεφτείτε τι άλλαξε πρόσφατα στη ζωή του παιδιού σας (καθημερινότητα, πρόσωπα, η δική σας διάθεση). Συνήθως εκεί βρίσκεται η αιτία του άγχους. Οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να φέρει άγχος είτε πρόκειται για θετική είτε πρόκειται για αρνητική αλλαγή. Ακόμη περισσότερο, όταν η αλλαγή αφορά τη ζωή ενός παιδιού.

Τα παιδιά εξαρτώνται απόλυτα από τους γονείς τους ιδιαίτερα αν μιλάμε για μικρές ηλικίες. Δεν είναι ούτε γνωστικά ούτε συναισθηματικά τόσο ώριμα όσο εμείς για να μπορέσουν να διαχειριστούν μόνα τα συναισθήματά τους. Πολύ απλά, δεν ξέρουν τον τρόπο. Με το να εκφράζουν το άγχος τους μας εκφράζουν μια βαθιά τους ανάγκη. Μαμά, μπαμπά βοηθήστε με! Η ανάγκη αυτή πρέπει να καλυφθεί, για να μειωθεί και να εξαλειφθεί το άγχος του παιδιού. Είναι λοιπόν στα δικά σας χέρια η ανακούφισή του. Το άγχος είναι ανάγκη να εκφραστεί, να γίνει κατανοητό από εσάς, να επεξεργαστεί, άρα να γίνει κατανοητό και από το παιδί. Το άγχος μπορεί να εκφραστεί με λόγια, με παιχνίδι, παραμύθια ή ζωγραφιές, κουκλοθέατρο ή θέατρο. Παίξτε με το παιδί «την οικογένεια», ακούστε το πολύ, παρατηρήστε το περισσότερο, να παρεμβαίνετε λιγότερο. Με άλλα λόγια ακούστε προσεκτικά τι σας λέει και τι σας δείχνει το παιδί με την επιλογή των λέξεων, εκφράσεων, πράξεων στο παιχνίδι του. Δείξτε κατανόηση, ενσυναίσθηση. Δείξτε με τα λόγια και τις πράξεις σας ότι κατανοείτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις του παιδιού σας. Να είστε όμως αυθεντικοί. Δείτε τη δική του πλευρά. Δείτε αυτό που βιώνει το παιδί με τα δικά του μάτια και όχι τα δικά σας. Μην ερμηνεύετε τα λόγια του. Κατανοήστε τα.

Είναι ανάγκη να είστε στοργικοί, ενθαρρυντικοί, ανοιχτοί σε συζητήσεις, με κεραίες έτοιμες να πιάσουν οποιαδήποτε συναισθηματική αλλαγή του παιδιού σας. Να είστε έτοιμοι και διαθέσιμοι να καλύψετε οποιαδήποτε συναισθηματική ανάγκη του παιδιού σας. Ο φόβος του ότι θα σας χάσει θα φύγει μόνο, όταν αισθανθεί σιγουριά μαζί σας, μόνο όταν καταφέρετε να του παρέχετε συναισθηματική ασφάλεια.

Αν παρ’όλες τις προσπάθειές σας το πρόβλημα συνεχιστεί ή ενταθεί αναζητήστε άμεσα βοήθεια από ειδικό, ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο.

  • Ιανουάριος, 31
  • 7030
  • Άγχος αποχωρισμού, Είμαι Γονιός, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Μπορώ να γίνω καλύτερος γονιός;

Για τους γονείς το μεγάλωμα των παιδιών τους είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο. Δεν είναι όμως και το πιο δύσκολο; Δεν αναρωτιέστε συνέχεια αν αυτό που κάνατε ή πρόκειται να κάνετε είναι το σωστό; Δεν αναρωτιέστε συνέχεια, αν μπορείτε να προσφέρετε κάτι καλύτερο στα παιδιά σας; Δεν αναρωτιέστε, αν μπορείτε να γίνετε καλύτεροι γονείς;

Να λοιπόν τι οφείλει να έχει στο μυαλό του ένας καλός γονιός:

1. Πώς θα βοηθήσω να αναπτυχθεί η αυτοεκτίμηση του παιδιού μου; Η αυτοεκτίμηση σε ένα παιδί χτίζεται από τη στιγμή της γέννησης του. Ποιος είναι υπεύθυνος γι’αυτή; Εσείς. Τα λόγια σας σε εκείνο, ο τόνος της φωνής σας, το βλέμμα σας, οι εκφράσεις του προσώπου σας, η προσοχή σας, οι πράξεις σας δηλώνουν τι αισθάνεστε αλλά και τι σκέφτεστε για εκείνο. Αυτό που πιστεύει για τον εαυτό του είναι αυτό που πιστεύετε εσείς για εκείνο. Είστε ο καθρέφτης του.

Επαινέστε το κάθε φορά που καταφέρνει κάτι, όσο μικρό κι αν είναι. Δώστε προσοχή. Πείτε του συχνά «μπράβο, τα κατάφερες». Δείξτε όμως με όλο σας το σώμα, το βλέμμα σας, το πρόσωπό σας, τα χέρια σας, ότι αξίζει αυτό το μπράβο. Τα παιδιά το έχουν ανάγκη.

Προσέξτε τα λόγια σας. Μην κάνετε προσωπικούς χαρακτηρισμούς και μην το συγκρίνετε με άλλα παιδιά.

2. Να τα «πιάνω» να συμπεριφέρονται καλά. Είναι αλήθεια πως οι άσχημες συμεριφορές μας κάνουν περισσότερο εντύπωση από τις θετικές. Αυτές ίσως και να τις θεωρούμε δεδομένες. Δίνουμε λοιπόν περισσότερη προσοχή στις αρνητικές συμπεριφορές κάποιου, παρά στις θετικές. Έτσι είναι πολλές οι μέρες που περισσότερο επιπλήττουμε τα παιδιά μας παρά τα επαινούμε. Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εργοδότη σας, αν έκανε ακριβώς το ίδιο; Τι συναισθήματα θα σας δημιουργούσε και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα στην συμπεριφορά σας; Σκεφτείτε το.

Να είστε λοιπόν σε επαγρύπνηση στο σπίτι με σκοπό να πιάνετε συστηματικά τις θετικές συμπεριφορές των παιδιών σας, αν θέλετε να ενισχύσετε και αυτά και τις συμπεριφορές τους. Παραδείγματα καλής συμπεριφοράς είναι το να πηγαίνει το παιδί σας το πιάτο του στο νεροχύτη μετά το φαγητό, το στρώσιμο του κρεβατιού του, όταν μαζεύει τα παιχνίδια του, όταν τρώει στο τραπέζι και όχι στον καναπέ κ.α.

3. Να θέτω όρια σταθερά και με συνέπεια. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα όρια για να αισθάνονται ασφάλεια. Αισθάνομαι ασφαλής όταν ξέρω μέχρι που να πάω αλλά και όταν ξέρω ότι οι γονείς μου είναι αυτοί που θα με προστατέψουν αν χρειαστεί, γιατί αυτοί έχουν τη δύναμη στο σπίτι και όχι εγώ. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα όρια για να μάθουν να ελέγχουν τον εαυτό τους, τη συμπεριφορά τους, τα συναισθήματά τους, έχουν ανάγκη τα όρια για να μάθουν να είναι υπεύθυνα. Υπεύθυνος γίνομαι, όταν ξέρω πως μια πράξη έχει συνέπειες θετικές και αρνητικές (ανάλογα την πράξη). Πώς όμως μαθαίνουν τα παιδιά, ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, που κάποιες φορές μας αρέσουν, άρα συνεχίζουμε να τις κάνουμε και κάποιες φορές δεν μας αρέσουν, άρα είτε σταματάμε είτε συνεχίζουμε κι αναλαμβάνουμε την ευθύνη; Θα μάθουν μόνο αν εσείς σταθερά και με συνέπεια αφήνετε τα παιδιά σας να υποστούν τις συνέπειες. «Έσπασες το βάζο; Θα μαζέψεις τα σπασμένα», «Χάζευες την ώρα που θα έπρεπε να μελετάς, ήρθε η ώρα του ύπνου και μου ζητάς να σου γράψω τις ασκήσεις; Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό», «Δεν σου αρέσει το φαγητό; Εντάξει μπορείς να μην φας». Θέστε βασικούς και ξεκάθαρους κανόνες, που θα ισχύουν όμως για όλους. Δεν κάνουμε χαρακτηρισμούς, δεν προσπαθούμε να πληγώσουμε κάποιον, δεν μιλάμε άσχημα, δεν χτυπάμε, δεν βλέπουμε τηλεόραση πριν τελειώσουμε το διάβασμα.

Αναζητήστε στο επόμενο άρθρο τι άλλο χρειάζεται να έχετε υπόψη σας για να μεγαλώσετε παιδιά χαρούμενα και υγιή.

 

  • Ιανουάριος, 29
  • 1715
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα
Σελίδα 3 από 4«1234»

Αναζήτηση

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Απρίλιος 2021
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Σεπ    
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930  

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co