Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Πόσο σκληρές μπορούν να γίνουν οι μαμάδες μεταξύ τους;

    9230 views
  • Πώς θα προετοιμάσω το παιδί μου για την Α΄ Δημοτικού;

    8389 views
  • «Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

    8249 views
  • Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

    6762 views
  • Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

    6599 views
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: "Γράμμα στην κόρη μου"

    5427 views
  • Τι να προσέξω πριν από ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά μου;

    4837 views
  • Διαζύγιο και εφηβεία

    4281 views

Σεπτέμβριος 2015

Η γνώση είναι αυτή που κάνει «καλό» το γονιό;

Τι είναι αυτό που κάνει «καλό» έναν γονιό; Ή «αρκετά καλό» για το παιδί που μεγαλώνει; Πολύ συχνά, όταν οι γονείς συζητούν για ό τι τους προβληματίζει σχετικά με το παιδί τους, λένε: Σίγουρα έχω κάνει λάθη. Δεν ξέρω, γι’αυτό κάνω λάθη. Δεν έχω τη γνώση. Είναι η γνώση ο καθοριστικός παράγοντας που κρίνει τη σχέση που έχουμε με τα παιδιά μας; Είναι αυτή που καθορίζει το μεγάλωμά τους; Αλλά ακόμα κι αν την έχουμε, τη χρησιμοποιούμε πάντα; Γιατί όχι; Τι μπορεί να μπαίνει καθημερινά ανάμεσα στο γονιό και το παιδί του και να «πληγώνει» τη σχέση τους αλλά και την υγιή ανάπτυξη του παιδιού;

Τα εφόδια του «αρκετά καλού» γονέα για το παιδί που μεγαλώνει

Ανεπιφύλακτα, η γνώση είναι δύναμη. Η γνώση που έχουμε αποκτήσει από τις εμπειρίες μας, από τα βιβλία, από τις κάθε είδους αναζητήσεις μας, από τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, αποτελεί έναν από τους οδηγούς μας. Όμως η γνώση μπορεί να γίνει για εμάς ένας καλός οδηγός μόνο αν ξέρουμε τα όριά της. Μας κάνει καλό, όταν γνωρίζουμε, ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα. Μας κάνει καλό, όταν γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν όλα να εφαρμοστούν σε όλα τα παιδιά. Μας κάνει καλό, όταν γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν όλα να ταιριάζουν σε κάθε περίπτωση. Η γνώση είναι δύναμη μόνο αν τη χρησιμοποιούμε αφού πρώτα έχουμε κατανοήσει βαθιά πού θα τη χρησιμοποιήσουμε και για ποιο λόγο. Πάντα, όταν χρησιμοποιούμε τη γνώση μας τη χρησιμοποιούμε μέσα σε ένα πλαίσιο. Μόνο αν κατανοήσουμε πλήρως το πλαίσιο και μόνο τότε η χρήση της θα είναι ευεργετική. Κι έτσι περνάμε στο δεύτερο εφόδιο.

Κατανόηση. Μεγάλο κεφάλαιο. Η κατανόηση του παιδιού, των σκέψεων και των συναισθημάτων του, η κατανόηση του βιώματός του συνολικά είναι λέξη κλειδί στο μεγάλωμά του. Τι να τις κάνω τις γνώσεις την ώρα που το παιδί μου με καλεί, αν δεν κατανοήσω το λόγο για τον οποίο με καλεί; Τι να τις κάνω τις γνώσεις αν δεν κατανοώ ότι κάτι προσπαθεί να μου πει την ώρα που εγώ βλέπω μόνο «κακή συμπεριφορά»; Χρειάζεται να γνωρίζεις ότι τα πράγματα τις περισσότερες φορές δεν είναι όπως φαίνονται και σε καλούν να τα ανακαλύψεις. Χρειάζεται να γνωρίζεις ότι δεν αρκεί «να ξέρεις το παιδί σου» κι έτσι να παίρνεις αποφάσεις.Τα παιδιά, όπως και όλοι μας είναι όντα πολύπλοκα που λειτουργούν μεν συνεκτικά αλλά μέσα από αντιφάσεις. Τα παιδιά, όπως και όλοι μας λειτουργούν μέσα σε σχέσεις και μεταξύ σχέσεων. Τα παιδιά, όπως και όλοι μας είναι συνεχώς αναπτυσσόμενα όντα. Είναι ανούσιο λοιπόν να αντιμετωπίζεις το παιδί σου με βάση την αντίληψή σου για εκείνο. Είναι ανάγκη κάθε φορά, που θα προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις σου για να ανταποκριθείς σε ένα κάλεσμά του, να δώσεις αντ’ αυτού προσοχή σε εκείνο και να σεβαστείς την πολυπλοκότητά του, το γεγονός ότι είναι ον κοινωνικό και συνεχώς αναπτυσσόμενο, όσο προσπαθείς να το κατανοήσεις. Η κατανόηση δεν είναι ποτέ πλήρης, αν δεν γίνει αυθεντικά. Κι έτσι περνάμε στο επόμενο εφόδιο.

Αυθεντικότητα. Η προσοχή περνά τώρα σε εσάς. Πόσο αυθεντικοί είστε την ώρα που προσπαθείτε να καταλάβετε τι σας ζητά το παιδί σας, την ώρα που επικοινωνεί κάποια ανάγκη του; Ουσιαστικά πως είστε σίγουροι πως αυτό που καταλαβαίνετε ότι σας ζητά είναι αυτό που σας ζητά πραγματικά; Μμμ… Δύσκολο. Τελικά πόση επαφή έχετε με τις σκέψεις σας, την ώρα που προσπαθείτε να κατανοήσετε το παιδί σας, τη συμπεριφορά του, τα συναισθήματά του; Σίγουρα περνούν σκέψεις από το μυαλό σας. Από που πηγάζουν όμως; Από την αυθεντική προσπάθειά σας να κατανοήσετε το βίωμα του παιδιού σας; Τότε είμαστε μια χαρά. Μήπως όμως πρόκειται για σκέψεις αυτόματες, σκέψεις που ήδη κάνατε πριν καλά καλά καταλάβετε τι συμβαίνει, πριν ακούσετε το παιδί σας; Μήπως αυτές οι σκέψεις είναι η προϋπάρχουσα δική σας γνώση για το τι σημαίνει συνήθως μια τέτοια συμπεριφορά; Αν αφήσετε αυτές τις σκέψεις να σας οδηγήσουν, τότε σίγουρα δεν θα ανταποκριθείτε ούτε επαρκώς ούτε κατάλληλα στο κάλεσμα του παιδιού σας. Δεν θα καλύψετε δηλαδή μια συναισθηματική του ανάγκη. Ο κίνδυνος για την υγιή συναισθηματική του ανάπτυξη -και όχι μόνο- είναι ορατός, αν αυτό το κάνετε συστηματικά.

Τι σας θυμίζουν αυτές οι σκέψεις; Πόσο άνετα νιώθετε με αυτές; Πως αισθάνεστε την ώρα εκείνη; Θυμό, λύπη, άγχος, απογοήτευση; Αν η απάντηση σε κάποιο από αυτά τα συναισθήματα είναι ναι, τότε θα χρειαστεί να ψάξετε πιο βαθιά μέσα σας. Γιατί αισθάνομαι, όπως αισθάνομαι; Πως ήμουν εγώ στην ηλικία ή τη φάση στην οποία βρίσκεται το παιδί μου; Πως αντιδρούσα εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όταν ήμουν παιδί; Τι έκαναν οι γονείς μου; Ποια η σχέση μεταξύ της αντίδρασης των γονιών μου και της αντίστοιχης δικής μου; Με ποιο τρόπο συνδέονται; Πως αυτές οι αντιδράσεις με έπλασαν στο γονιό που είμαι τώρα; Πως αισθανόμουν όταν ήμουν παιδί μπροστά σε τέτοιες αντιδράσεις; Τι αισθάνομαι τώρα γι’ αυτές και πόσο αυτό με επηρεάζει;

Οι προκλήσεις με τα παιδιά μας συνήθως αποτελούν προκλήσεις γιατί λειτουργούν ως ερεθίσματα που ενεργοποιούν το παιδί μέσα μας που δεν του ικανοποιήθηκαν συναισθηματικές ανάγκες, όταν ήταν παιδί. Αυτές είναι πληγές, τραύματα, φορτίο που κουβαλάμε και μας κρατά σε απόσταση από τον αληθινό εαυτό μας. Μας κρατά σε απόσταση από τον αυθεντικό εαυτό μας. Η αυθεντικότητά μας ή μη εξαρτάται από το κατά πόσο είμαστε σε επαφή με αυτές τις πληγές αλλά και από το αν κάνουμε κάτι γι’ αυτές, αν τις φροντίζουμε.

Αποδοχή. Η αποδοχή του παιδιού σου, των συναισθημάτων του, η αποδοχή του εαυτού σου, των τραυμάτων σου, των συναισθημάτων σου είναι το τελευταίο εφόδιο της γονεϊκότητας, που έρχεται όμως μετά από ένα μακρύ ταξίδι πλήρους κατανόησης, όπως περιγράφτηκε παραπάνω. Αποδέχομαι το παιδί μου, όπως είναι. Το παιδί μου είναι καλό, όπως ακριβώς είναι. Αποδέχομαι τα συναισθήματά του, όπως είναι. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν έλλειψη σεβασμού σε αυτό που το παιδί μου είναι. Αποδέχομαι τον εαυτό μου, όπως είναι. Είμαι καλός, ακριβώς όπως είμαι. Βαθιές πεποιθήσεις που ανοίγουν το δρόμο της επαφής με το παιδί σας αλλά και το παιδί που κρύβετε μέσα σας. Η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού σας και των συναισθημάτων σας, η επαφή δηλαδή με την ουσία σας αποτελούν την βάση της κατανόησης και της αποδοχής του παιδιού σας. Η σχέση με το παιδί σας γίνεται αυθεντική, γίνεται η ίδια απάντηση σε ότι σας προβληματίζει σε σχέση με το παιδί σας.

Αν δεν βρεις το πληγωμένο παιδί που κρύβεις μέσα σου, αν δεν κοιτάξεις βαθιά μέσα του με σκοπό να έρθεις συνειδητά σε επαφή με τα συναισθήματά του τότε και τώρα, αν δεν κατανοήσεις γιατί αισθάνεται έτσι, δεν θα μπορέσεις ούτε να το φροντίσεις ούτε να το αποδεχτείς. Θα μπαίνει πάντα εμπόδιο στη σχέση σου με το δικό σου παιδί. Κι εκείνο θα κουβαλάει το δικό σου φορτίο, που ήταν και φορτίο κάποιου άλλου. Κι εκείνο θα συνεχίσει να κουβαλάει το φορτίο σου, όπως κι εσύ, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να το κουβαλήσει και η επόμενη γενιά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κάποια από τις προηγούμενες θα ελευθερωθεί. Όσες γνώσεις κι αν αποκτήσεις, όσες γνώμες και αν «ακούσεις», τίποτα δεν θα είναι αρκετό για το μεγάλωμα του παιδιού σου, αν δεν αναγνωρίσεις και δεν μεγαλώσεις το πληγωμένο «παιδί» που κουβαλάς.

  • Σεπτέμβριος, 17
  • 3084
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Ό τι θα έπρεπε να γνωρίζει κάθε μονογονέας… και κάθε γονιός

Η Μαρία- Ελένη είναι τώρα μόνη της στο δωμάτιο του μαιευτηρίου. Γέννησε χθες και για πρώτη φορά μετά τη γέννηση της κόρης της, μετά τα δάκρυα των γονιών της, την ανείπωτη χαρά της αδελφής της, που όλοι αντίκριζαν το μωρό της, μετά τη δική της ανακούφιση που όλα πήγαν καλά, έρχεται σε επαφή με τη σκέψη της. Είναι μόνη της. Θα μεγαλώσει αυτό το παιδί, που βλέπει πια στο πλάι της, μόνη της. Νιώθει αμφιθυμικά. Από τη μια, παλεύει καιρό με τις σκέψεις της αλλά και με τους ανθρώπους γύρω της για το πώς είναι δυνατό να μεγαλώσει μόνη της αυτό το μωρό, πώς είναι δυνατό να καταφέρει μόνη της να ξεπεράσει τις δυσκολίες, που προκύπτουν έτσι κι αλλιώς σε όλες τις οικογένειες, πόσω μάλλον σε αυτή που μόλις δημιουργήθηκε, πώς είναι δυνατόν να αντέξει μόνη της όλο το βάρος. Από την άλλη όμως αισθάνεται κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν φανταζόταν ότι θα αισθανθεί. Κάτι που καιρό είχε να αισθανθεί. Αρχίζει να αισθάνεται ικανή, δυνατή. Αρχίζει να πιστεύει πως θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει, όπως ακριβώς κατάφερε να φέρει σε πέρας την αποστολή της, τη γέννηση της κόρης της.

Τα συναισθήματα τις πρώτες μέρες διαδέχονται το ένα το άλλο. Τις περισσότερες φορές είναι αντιφατικά μεταξύ τους και η έντασή τους, που αυξομειώνεται συνεχώς, μπορεί να σε ζαλίσει. Μην αποφεύγεις τίποτα όμως. Καθένα έχει κάτι να σου πει, κάτι έχει να σου μάθει. Μην αντισταθείς στιγμή. Απλά βίωσέ τα σε όλο τους το βάθος. Είτε σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά, είτε όχι. Αν σε δυσκολεύουν, μην προσπαθήσεις να τα αλλάξεις, δεν θα τα καταφέρεις. Εκείνα θα σε αλλάξουν, αν το θελήσεις. Όχι με τρόπο μαγικό, όχι γρήγορα και εύκολα. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να βιώσει τα πράγματα, όπως έρχονται. Βούτηξε μέσα σου και ρίξε φως σε ότι είναι σκοτεινό. Θα χρειαστείς χρόνο, προσωπική προσπάθεια και επιμονή ακόμα και όταν δεν βιώνεις μέσα σου τα αποτελέσματα της «δουλειάς» σου, όσο γρήγορα θα το ήθελες. Αν το κάνεις, αν δεν αντισταθείς, αν αφήσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί ό τι έρχεται, του δώσεις την ευκαιρία να ωριμάσει μέσα σου, ώστε να το κατανοήσεις, αυτό θα σε μεταμορφώσει στον άνθρωπο, που μπορεί να απολαύσει τη ζωή του, που αισθάνεται άνετα με αυτό που είναι, που μπορεί να αποδεχτεί αυτό που βιώνει, όπως ακριβώς είναι, ότι κι αν είναι, δύσκολο ή εύκολο δεν έχει σημασία.

Για καμία μητέρα δεν είναι εύκολο να γίνεται για πρώτη φορά μητέρα. Λίγες είναι αυτές που πλημμυρίζουν μόνο φως και όμορφα συναισθήματα. Λίγες είναι αυτές που ερωτεύονται με την πρώτη ματιά το μωρό τους. Λίγες είναι αυτές που έχουν την ιδανική για εκείνες εγκυμοσύνη και γέννα. Οι περισσότερες γεννούν και δεν τολμούν να παραδεχτούν σε κανένα πόσο στρες είχαν που κουβαλούσαν μέσα τους ένα παιδί, ειδικά τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης τους, δεν τολμούν να πουν πόσο δύσκολος ήταν για εκείνες ο τοκετός, γιατί δεν έγινε, όπως επιθυμούσαν, μέσα σε χώρο, που θα ένιωθαν ασφάλεια, με ανθρώπους τους οποίους θα εμπιστεύονταν πλήρως, ότι θα έκαναν ότι είναι δυνατό για φροντίσουν εκείνες και το μωρό τους, που θα σεβόντουσαν τις επιθυμίες τους και εκείνες ως οντότητες που μπορούν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Δεν τολμούν να το παραδεχτούν γιατί δεν πρέπει, γιατί δεν έχουν το δικαίωμα, γιατί θα ήταν αχάριστες. «Έλα καλέ! Τώρα που γέννησες το παιδί σου και είναι υγιές, τι νόημα έχουν όλα αυτά;».

Για καμία μητέρα δεν είναι εύκολο να είναι μητέρα. Από την πρώτη στιγμή έρχεται αντιμέτωπη με διλήμματα. Να κάνω αυτό ή το άλλο; Η μαμά μού είπε…, η ξαδέλφη μου, η θεία μου, μια φίλη μιας καλής μου φίλης… Και δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε μητέρα κουβαλά το δικό της φορτίο, έχει τα δικά της βιώματα ως παιδί, που έρχονται τώρα και της χτυπούν την πόρτα με κάθε ευκαιρία. Και εκείνη, αν δεν το αντιλαμβάνεται έτσι, νομίζει πως αυτό που βλέπει στο παιδί της είναι δικό του και όχι δικό της, που την καλεί να το δει, να το αναγνωρίσει, να θυμώσει, να κλάψει γι’αυτό, να το αποδεχθεί ως έχει και να προχωρήσει χωρίς να το κουβαλά, αλλά με βάση το ποια είναι τώρα, αυθεντικά. «Από μωρό πρέπει να μαθαίνει κάποια πράγματα». «Το μωρό πρέπει να έχει πρόγραμμα». «Είσαι πολύ γκρινιάρης το ξέρεις;». «Δεν με αφήνει ποτέ σε ησυχία». Δηλώσεις γονέων για τα παιδιά τους που λίγη εώς καθόλου σχέση έχουν με την πραγματικότητα αλλά και την πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά τους. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η συμπεριφορά των παιδιών αποτελεί το ερέθισμα για να φέρουν στο φως τις δικές τους ανάγκες ως παιδιά, που δεν καλύφθηκαν ποτέ από τους δικούς τους γονείς, πράγμα για το οποίο πληγώθηκαν βαθιά και το φέρουν μαζί τους ως σήμερα αντικατροπτίζοντάς το στα παιδιά τους. Αν αυτό το αγνοείς, το πιο πιθανό είναι να χαθείς στο χάος που σου προσφέρουν τα διλήμματα. Αν αφυπνιστείς, θα έχεις τη δυνατότητα να μην μεταφέρεις τις δικές σου πληγές (παλιές και νέες) στο μεγάλωμα των παιδιών σου.

Πού πηγαίνει όλο αυτό;

Οι μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς τον πατέρα τους είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν δυσκολίες λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Ένα περιβάλλον γεμάτο στερεότυπα, τα οποία οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε ως εύκολη λύση. Δεν έχουμε το χρόνο, τη διάθεση αλλά περισσότερο κατά τη γνώμη μου τη δύναμη, να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, την ουσία μας και να σκεφτούμε αυθεντικά, αφού πρώτα κάνουμε ένα ταξίδι στις πληγές μας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν σκεφτόμαστε αυθεντικά αλλά καταφεύγουμε συχνότατα σε στερεότυπα για να κατανοήσουμε κάποιον ή κάτι. Αυτή λοιπόν είναι μια δυσκολία που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον και η οποία αντιμετωπίζεται μόνο αν εμείς παραμείνουμε αυθεντικοί στην ουσία μας, σε επαφή με τον αυθεντικό εαυτό μας. Τι γίνεται λοιπόν με το εσωτερικό μας «περιβάλλον»;

Όλες οι μητέρες αντιμετωπίζουν δυσκολίες είτε μεγαλώνουν το παιδί τους με τον σύντροφο και πατέρα τους είτε όχι. Και αυτό γιατί η πραγματική δυσκολία είναι το πώς θα παραμείνουμε αυθεντικοί. Πώς θα μπορέσουμε να ζούμε και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, παραμένοντας πάντα κοντά στην ουσία μας και όχι ακούγοντας λόγια, συμβουλές, παραινέσεις, επιθυμίες, ανάγκες άλλων. Εσύ που φοβάσαι το αύριο. Εσύ που φοβάσαι να μεγαλώσεις μόνη το παιδί σου. Συγκέντρωσε όλη τη δική σου ενέργεια αλλά και αυτή που σου δίνεται από τους αγαπημένους σου. Αξιοποίησε τη δύναμη που σου έχει δώσει η φύση. Τη δύναμη να μπορείς και να θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου. Αυτή τη δύναμη την έχεις από τη στιγμή που έγινες μητέρα. Χρησιμοποίησε αυτή την ενέργεια για να είσαι πάντα σε επαφή με τον εαυτό σου και τις ανάγκες του, ώστε να μπορείς αυθεντικά να μεγαλώνεις το παιδί αλλά κυρίως τη σχέση που θα έχεις μαζί του.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr

 

  • Σεπτέμβριος, 1
  • 2381
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

Αναζήτηση

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Σεπτέμβριος 2015
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Ιούλ   Οκτ »
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930  

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co