Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Πόσο σκληρές μπορούν να γίνουν οι μαμάδες μεταξύ τους;

    9230 views
  • Πώς θα προετοιμάσω το παιδί μου για την Α΄ Δημοτικού;

    8389 views
  • «Μαμά μου, μη φεύγεις!» Όταν τα παιδιά αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού (Μέρος 2ο)

    8248 views
  • Αντιμετωπίζοντας το θυμό σας για το θυμό του παιδιού σας

    6761 views
  • Γιατί τα παιδιά βγαίνουν από τα όρια;

    6598 views
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: "Γράμμα στην κόρη μου"

    5427 views
  • Τι να προσέξω πριν από ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά μου;

    4837 views
  • Διαζύγιο και εφηβεία

    4281 views

Ιούλιος 2015

«Δεν θέλω να σε αποχωριστώ!»Διακοπές με τον άλλο γονιό

Η ώρα των διακοπών για το παιδί σας φτάνει και μάλιστα η ώρα των διακοπών με το γονιό, που δεν έχει την επιμέλειά του. Αν και υπό φυσιολογικές συνθήκες οι διακοπές φέρνουν χαρά σε όλα τα μέλη της οικογένειας, στη συγκεκριμένη περίπτωση είτε ο γονιός, που έχει την επιμέλεια είτε το παιδί, δεν διακατέχονται από αυτό το συναίσθημα. Αντίθετα, είτε ο ένας είτε ο άλλος είτε και οι δύο διακατέχονται από συναισθήματα άγχους και φόβου. Η μητέρα ή ο πατέρας (όποιος έχει την επιμέλεια του παιδιού) δυσκολεύεται να αποχωριστεί το παιδί ή και το παιδί το ίδιο. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό και πώς θα το διαχειριστώ;

Τι φόβους μπορεί να έχει ο γονιός, που έχει την επιμέλεια.

> Φοβάμαι ότι θα του λείπω.

> Φοβάμαι ότι θα είναι λυπημένο.

> Φοβάμαι μήπως στην πραγματικότητα το «χάσω»(συναισθηματικά).

> Φοβάμαι ότι δεν θα με αγαπάει πια.

> Φοβάμαι ότι θα αγαπήσει περισσότερο τον άλλο γονιό.

Το κλειδί της διαχείρισης αυτών των φόβων είναι η βαθιά κατανόησή τους. Δείτε τους κατάματα και ρωτήστε τον εαυτό σας, γιατί. Π.χ: «Γιατί φοβάμαι ότι το παιδί μου θα είναι λυπημένο; Από που πηγάζει αυτός ο φόβος; Έχω συγκεκριμένα δεδομένα; Έχει υπάρξει ξανά λυπημένο σε παρόμοια κατάσταση και γιατί τότε; Έφταιγε το περιβάλλον, ο άλλος γονιός ή μήπως εγώ που επίσης ήμουν λυπημένη/ος; Η λύπη είναι ένα φυσιολογικό ή μη φυσιολογικό συναίσθημα; Έχω δικαίωμα να λυπάμαι ή όχι; Φοβάμαι περισσότερο τη λύπη, μήπως λυπηθεί ή να μην λυπηθεί ή να την αντιμετωπίσω; Τι κάνει συνήθως ο άλλος γονιός, όταν διαπιστώνει ότι το παιδί του είναι λυπημένο; Το αντιμετωπίζει ή κάνει ότι δεν συμβαίνει; Έχω πει στο παιδί μου ότι θα είμαι πάντα διαθέσιμη/ος στο τηλέφωνο, όταν με χρειάζεται; Εγώ τι κάνω συνήθως όταν έρχομαι αντιμέτωπη/ος με ένα δυσφορικό συναίσθημα του παιδιού μου; Είμαι διαθέσιμη/ος και έτοιμη/ος να μάθω κι εγώ και το παιδί μου τι είναι αυτό που βιώνει αλλά και τι να κάνει με αυτό; Βιώνω συχνά στρες λόγω του παιδιού; Βιώνω συχνά στρες γενικά;» Αυτή είναι μια πιθανή σειρά ερωτήσεων, για να μπορέσει να αξιολογήσει ο γονιός το φόβο του για τη λύπη του παιδιού του. Βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα ή σε άλλους φόβους; Τι θα κάνει λοιπόν ένας γονιός για τους φόβους του;

Η απάντηση στο τι να κάνω, κρύβεται στο πώς αντιλαμβάνομαι γενικότερα τα συναισθήματα αλλά και στο τι κάνω συνήθως για αυτά. Αν τα δυσάρεστα συναισθήματα τα βιώνω ως κάτι αρνητικό στη ζωή μου, σαν κάτι που δεν έπρεπε να βιώνω, το μόνο που καταφέρνω είναι να τα εγκλωβίζω, με αποτέλεσμα αυτά να μεγαλώνουν σε ένταση και εύρος, να με κατακλύζουν και να εδραιώνουν ένα γενικότερο, δυσάρεστο συναίσθημα, που έχω ξεχάσει τελικά πότε και πως ήρθε, πράγμα που εμποδίζει ή και επηρεάζει αρνητικά τη δράση μου. Όλα τα συναισθήματα είναι καλά, ακόμη και αυτά για τα οποία δυσφορώ. Όλα τα καλοδέχομαι, όλα τα βιώνω με την ένταση, την οποία φέρουν.  Αν λοιπόν αντιληφθείτε το φόβο, τη λύπη, το άγχος, το θυμό ως κάτι καλό που ήρθε στη ζωή σας, τότε έχετε αφήσει τον δρόμο ανοιχτό, για να μπορέσουν με τη δική σας συμβολή να τον ακολουθήσουν αποχαιρετώντας σας.

Άρα δεν αρκεί η αντίληψη των δυσάρεστων συναισθημάτων ως κάτι καλό στη ζωή σας, χρειάζεται να κάνετε κάτι με αυτά. Χρειάζεται εκτός από το καλωσόρισμα, να τα γνωρίσετε κιόλας. Εκφραστείτε. Ανοίξτε διάλογο. Ποιος είσαι; Από που ήρθες; Τι θέλεις από μένα; Αυτό που θέλει στην πραγματικότητα το συναίσθημα είναι να το γνωρίσετε καλά, χωρίς να βάζετε εμπόδια στην επικοινωνία σας μαζί του αλλά και να μάθετε, πώς θα το αντιμετωπίσετε την επόμενη φορά, που θα το δείτε, χωρίς να φοβάστε, ότι θα σας κάνει κακό. Αυτό είναι το μάθημα, που θέλει να σας δώσει, σπουδαίο εφόδιο τόσο για εσάς, όσο και για το μεγάλωμα του παιδιού σας. Πολύ χρήσιμος θα ήταν εκτός από τον «εσωτερικό διάλογο» και ένας «εξωτερικός». Εκφράστε τα συναισθήματά σας σε όλο τους το βάθος, αδειάστε, σε πρόσωπο που έχετε εμπιστοσύνη. Τα συναισθήματα είναι εδώ, μαζί τα βιώνουμε, μαζί τα αντιμετωπίζουμε, μαζί μαθαίνουμε.

Αφού λοιπόν βιώσατε σε όλο του το εύρος το συναίσθημα που σας προκαλεί δυσφορία, το αξιολογήσατε, το κατανοήσατε, πιθανά να φτάσατε στο συμπέρασμα, ότι βασίζεται για κάποιους σε πραγματικά δεδομένα και για κάποιους άλλους στην δική σας αντίληψη για την πραγματικότητα, που θα βιώσει το παιδί σας, η οποία επηρεάζεται από την τωρινή συναισθηματική σας κατάσταση (στρες). Είστε λοιπόν έτοιμη/ος για δράση βλέποντας την πραγματικότητα ξεκάθαρα πια.

Τι θα κάνω όμως αν συμβαίνει το αντίθετο; Αν αυτό που δεν θέλει να αποχωριστεί το γονιό του και να πάει διακοπές είναι το παιδί;

Για ακόμη μια φορά είναι ανάγκη να κατανοήσετε τα συναισθήματα του παιδιού, ενώ παράλληλα χρειάζεται να ελέγξετε και τη δική σας συναισθηματική κατάσταση. Ακούστε το παιδί, αφουγκραστείτε το παιδί. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Δεν θέλει να σας αποχωριστεί ή δεν θέλει να πάει διακοπές με τον άλλο γονέα; Αναρωτηθείτε το γιατί και στις δύο περιπτώσεις. Ψάξτε για απαντήσεις. Τι κάνει το παιδί να μην θέλει να σας αποχωριστεί; Είναι μια συνήθης συμπεριφορά; Είναι κάτι που βλέπετε για πρώτη φορά; Πώς θα χαρακτηρίζατε την περίοδο που βιώνει; Βιώνει στρες γενικότερα ή αυτό που εκφράζει τώρα είναι κάτι καινούργιο; Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας; Με ποιο τρόπο μπορεί να επηρεάσει τη βούλησή του να σας αποχωριστεί; Είναι άραγε έτοιμο και γιατί; Εσείς πώς αισθάνεστε για τις διακοπές που έρχονται; Πόσο τελικά έχουν επηρεάσει τα συναισθήματά σας την απροθυμία του παιδιού σας; Ποια είναι η σχέση του με τον άλλο γονιό; Τον βλέπει συχνά; Ξέρει το παιδί ακριβώς τι θα συμβεί εκεί; Έχει μιλήσει με τον άλλο γονιό;

Η άρνηση ενός παιδιού να φύγει από το σπίτι του και να αποχωριστεί το γονιό που το μεγαλώνει, μπορεί να κρύβει την ύπαρξη δυσκολιών στη σχέση του με τον ένα αλλά και με τον άλλο γονιό (συναισθηματική ασφάλεια/ εμπιστοσύνη), την ύπαρξη δυσάρεστων συναισθημάτων για ό τι πρόκειται να συμβεί από τη μεριά του γονέα, που αποχωρίζεται το παιδί του, τα οποία το παιδί μπορεί να διαγνώσει, την απουσία κατανόησης από την πλευρά του παιδιού της νέας κατάστασης «διακοπές με τον άλλο γονιό», γιατί κανείς δεν του έχει εξηγήσει, την προσπάθειά του να ελέγξει το περιβάλλον του, που ξαφνικά αλλάζει και να εξασφαλίσει, ότι δεν θα αλλάξει οριστικά (αναμένει να του πει ο γονιός του, ότι θα ξαναγυρίσει, ότι θα τον ξαναδεί ή ότι θα επικοινωνούν όποτε το παιδί το έχει ανάγκη). Σε κάθε περίπτωση η άρνηση του παιδιού να αποχωριστεί το γονιό του είναι ένας τρόπος για να εκφράσει το παιδί τα δικά του συναισθήματα, για αυτό που του ζητούν ή αναμένουν να κάνει. Το παιδί ζητά να το ακούσουν, ζητά να το κατανοήσουν, ζητά βοήθεια για να καταλάβει και εκείνο τι αισθάνεται και για ποιο λόγο αλλά και τι μπορεί να κάνει με αυτό που αισθάνεται. Για να γίνει αυτό πραγματικότητα είναι ανάγκη ο γονιός να μπορεί να κάνει αυτή τη διαδικασία μόνος του, στον εαυτό του, για τα δικά του συναισθήματα, ώστε αυτά να μην εμποδίσουν την κατανόηση των συναισθημάτων του παιδιού του.

Τα συναισθήματα, όποια κι αν είναι, δεν αποτελούν εχθρό, μόνο αν εσείς έτσι τα αντιμετωπίσετε. Μην τα αντιμετωπίζετε λοιπόν ως τέτοια φοβούμενοι μήπως φοβηθείτε ή αγχωθείτε, φοβούμενοι ότι θα φοβηθεί ή θα αγχωθεί το παιδί σας. Όσο τα φοβάστε ο εχθρός μεγαλώνει και ενδυναμώνεται. Τα συναισθήματα θα μπορούσαν να είναι οι εν δυνάμει φίλοι μας, που μπορούν να γίνουν, αν δώσουμε ευκαιρία στη σχέση μας μαζί τους, αν τα γνωρίσουμε.  Σας χτυπούν την πόρτα. Τι θα κάνετε;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr

 

  • Ιούλιος, 17
  • 2103
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

«Οι άντρες δεν κλαίνε!» Όταν οι γονείς εμποδίζουν τα συναισθήματα

Ένα αγοράκι 3 περίπου ετών περιμένει στο χώρο υποδοχής ενός μικροβιολογικού εργαστηρίου μαζί με τη μαμά και τη γιαγιά του, να έρθει η σειρά του για αιμοληψία. Κάθεται ήρεμο στο καρότσι του έτοιμο να επικοινωνήσει, αν κάτι ή κάποιος του κάνει εντύπωση. Στρέφεται στη γιαγιά του και τη ρωτά: «Το δικό σου μίμι, πού είναι;», «Δεν έχω πια», του απαντά. «Πού είναι;», καμία απόκριση. Το αγοράκι συνεχίζει: «Θα κάνει και ο Βασίλης μίμι;», «Θα κάνει αύριο», λέει η γιαγιά. «Ο άλλος ο Βασίλης πόνεσε χθες;», «Όχι, ούτε κι εσύ θα πονέσεις!», λέει κατηγορηματικά η γιαγιά και συνεχίζει: «Δεν φοβήθηκε, γιατί είναι μεγάλος. Ούτε κι εσύ θα φοβηθείς, γιατί είσαι άντρας! «Που είναι το μίμι σου;», ρωτά ξανά το αγοράκι και αρχίζει να ξύνει το χεράκι του από την εσωτερική πλευρά του αγκώνα (από την περιοχή που γνωρίζει, ότι θα γίνει η λήψη αίματος). Η γιαγιά δεν απαντά. Το αγοράκι επιμένει: «Πού είναι το μίμι σου;», «Δεν έχω», απαντά και το αγοράκι εμφανώς αγχωμένο ξύνει με περισσότερη ένταση το χεράκι του, που έχει πια κοκκινίσει έντονα. «Μην ξύνεις το χέρι σου, το κοκκίνισες!», λέει η γιαγιά έντονα. «Θα πονέσω!» λέει το αγοράκι συνοφρυωμένο. «Δεν θα πονέσεις! Οι άντρες δεν πονάνε!», απαντά η γιαγιά. «Πού είναι το αίμα;», ρωτά και δεν παίρνει απάντηση. «Τι θα κάνουμε;» ρωτά με ανησυχία. «θα κάνεις λίγο τζιν», απαντά σχετικά αδιάφορα η γιαγιά. Το αγοράκι συνεχίζει να ξύνει το χεράκι του έντονα. Η πόρτα ανοίγει. «Ο επόμενος!». Οι τρεις τους, μαμά, γιαγιά και αγοράκι μπαίνουν στον κυρίως χώρο του εργαστηρίου. «Θα πονέσω!», επιμένει το αγοράκι. «Όχι! Οι άντρες δεν πονάνε!», ξαναλέει η γιαγιά. Η αιμοληψία γίνεται, το αγοράκι δεν αντιδρά, όλοι το επιβραβεύουν, που δεν έκλαψε και εκείνο αποχωρεί χαρούμενο.

 

Ο μικρός μας φίλος είναι εμφανώς φοβισμένος και αγχωμένος με ό τι πρόκειται να συμβεί. Με τις συνεχείς ερωτήσεις του για το σημάδι της γιαγιάς και άλλων, για το αίμα αλλά και για το τι θα συμβεί, εκφράζει τα συναισθήματά του, τη δυσκολία του να τα επεξεργαστεί και να τα κατανοήσει, υπό το κράτος της αγωνίας του για το άγνωστο. Καλεί τη γιαγιά του να τον βοηθήσει να κατανοήσει, τι θα συμβεί, καλεί τη γιαγιά του να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον φόβο του για κάτι, που γνωρίζει ήδη, ότι πονάει. Κάνει προσπάθεια να δείξει ότι είναι έτοιμο να μάθει, θέλει να μάθει. Και τι παίρνει; Προσπάθεια να εμποδιστεί η έκφραση, η επεξεργασία και η κατανόηση των βαθύτερων συναισθημάτων του καθώς και των σκέψεών του για αυτό, που βιώνει και πρόκειται να βιώσει, αναπαράγοντας στερεότυπα σχετικά με τη σημασία έκφρασης συναισθημάτων αλλά και το φύλο («δεν θα πονέσεις», «οι άντρες δεν πονάνε», «δεν θα φοβηθείς, οι άντρες δεν φοβούνται» και επιβράβευση, που δεν έκλαψε).

Όλα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα. Αποτελούν δυστυχώς κομμάτι της κουλτούρας μας. Η καθημερινή προσπάθεια αποφυγής των συναισθημάτων μας, των παιδιών μας, των αγαπημένων μας και άλλων χαρακτηρίζει τους περισσότερους.  Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι δεν πρέπει να κλαίμε, να φοβόμαστε, να αγχωνόμαστε, να θυμώνουμε, πόσω μάλλον να το εκφράζουμε. . «Δεν ντρέπεσαι να κάνεις έτσι, μας κοιτάει ο κόσμος! Δεν είπαμε, δεν θυμώνουμε;». «Μη φοβάσαι, τώρα πια είσαι μεγάλος». «Σταμάτα να κλαις τώρα, πάει πέρασε». Η κατάσταση δυσκολεύει, όταν η αποφυγή των συναισθημάτων συνδέεται με την αξία. «Έλα τώρα! Σταμάτα, αφού εσύ είσαι καλό παιδί!». «Θα σε πάρω αγκαλιά, μιας και σήμερα ήσουν καλό παιδί, δεν έκλαψες καθόλου, ούτε με δυσκόλεψες», «Η Ιωάννα ξέρει, ότι δεν κάνουμε έτσι, γιατί είναι καλό παιδί». Όσο εμείς συνδέουμε τη μη έκφραση συναισθημάτων με την αξία του παιδιού, τόσο εκείνη ισχυροποιείται. Ποιο παιδί άλλωστε δεν θέλει να είναι καλό; Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα, όταν η αποφυγή των συναισθημάτων συνδέεται με αντιλήψεις για το φύλο. «Σα κοριτσάκι κάνεις τώρα, σταμάτα να κλαις», » Ησύχασε! Δεν είπαμε, οι άντρες δεν κλαίνε;» . Όσο εμείς επιμένουμε να συνδέουμε την αποφυγή συναισθημάτων με το πόσο καλά ανταποκρίνεται ένα αγοράκι στα χαρακτηριστικά του φύλου του (που εμείς δώσαμε), τόσο η αποφυγή εδραιώνεται. Παράλληλα τα κορίτσια που έρχονται σε επαφή με αυτές τις αντιλήψεις, μαθαίνουν ότι μάλλον «είναι κακό, ντροπιαστικό να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, μιας και είμαστε κορίτσια και να είμαστε κορίτσια!». Ας μην ξεχνάμε φυσικά ότι αυτά τα κορίτσια, θα μεγαλώσουν την επόμενη γενιά και αν δεν καταφέρουν να αμφισβητήσουν αυτές τις αντιλήψεις, απλά θα τις αναπαράγουν.

Η έκφραση συναισθημάτων και ό τι θα μπορούσε να την ακολουθεί, εμποδίζεται και από μια κυρίαρχη σκέψη, ότι η λογική θα έπρεπε να επικρατεί. «Καλά, δεν καταλαβαίνεις;». «Δεν καταλαβαίνεις, ότι αυτό που κάνεις, δεν σε συμφέρει;». «Δεν καταλαβαίνεις, ότι θυμώνοντας δεν θα καταφέρεις κάτι, παρά μόνο να θυμώσω κι εγώ;». «Δεν καταλαβαίνεις, ότι κλαίγοντας δεν θα καταφέρεις να βρεις λύση;». «Τώρα παραλογίζεσαι! Δεν βγαίνει πουθενά να αγχώνεσαι τόσο». «Έλα τώρα σταμάτα να φοβάσαι, βάλε κάτω τη λογική σου και θα δεις». Στην πραγματικότητα όμως, «για να επικρατήσει η λογική» είναι ανάγκη να εκφραστεί το συναίσθημα και μάλιστα αφού αυτός, που το εκφράζει συνδεθεί με κάποιον.

Τι μαθαίνουμε στα παιδιά ακολουθώντας τα παραπάνω;

> Ότι υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα.

> Ότι τα κακά, τα αποφεύγουμε. Καλό είναι να μην τα νιώθουμε. Καλό είναι να μην τα εκφράζουμε.

> Ένα κύριο χαρακτηριστικό του να είσαι άνδρας είναι να μην εκφράζεις αρνητικά συναισθήματα. Το αντίθετο σημαίνει, ότι θα έπρεπε να ντρέπεσαι αλλά και ότι υπολείπεσαι των άλλων ανδρών.

> Ένα κύριο χαρακτηριστικό του να είσαι κορίτσι ή γυναίκα είναι να εκφράζεις ανεξέλεγκτα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία φυσικά δεν θα έπρεπε να έχεις, ούτε και να εκφράζεις. Το αντίθετο θα φέρει ντροπή, την οποία τα κορίτσια έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να αισθάνονται μιας και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους ( να εκφράζουν ανεξέλεγκτα αρνητικά συναισθήματα) είναι εκ των πραγμάτων ντροπιαστικό.

> Η λογική πρέπει να υπερισχύει του συναισθήματος.

Όλα θα ήταν καλά, αν εμείς και τα παιδιά μας ήμασταν μηχανές, που λειτουργούσαν με εργοστασιακές ρυθμίσεις. Ευτυχώς όμως δεν είμαστε. Κι έτσι δεν είναι όλα καλά. Τι συμβαίνει, όταν εμποδίζουμε το συναίσθημά μας, όταν δεν το αφήνουμε να εκφραστεί, όταν αυτό γίνεται παράλληλα με μια προσπάθεια να το συνδέσουμε με την αξία ως άνθρωποι ή με το φύλο; Το συναίσθημα άπαξ και βιωθεί, υπάρχει και θα υπάρχει όσο δεν εκφράζεται λειτουργικά, όσο δεν επεξεργάζεται, όσο δεν κατανοείται. Δεν υπάρχει καμία στρόφιγγα, που τη στρίβεις και αδειάζεις. Το αποτέλεσμα είναι το συναίσθημα αυτό να «φουσκώνει», να εντείνεται και να επεκτείνεται, να μεταλλάσεται, να αναπαράγεται, να παράγει και να αναπαράγει άλλα ίσως πιο δυσάρεστα για το άτομο, που τα βιώνει, συναισθήματα. Αυτά με τη σειρά τους θα παράγουν και θα αναπαράγουν σκέψεις και συμπεριφορές και τελικά το ένα θα τροφοδοτεί το άλλο με τη «βοήθεια» πάντα και εκείνου στον οποίο όλα κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο θα εκφραστούν.

Πιο απλά, όταν δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να εκφραστούν συναισθηματικά, όταν δεν είμαστε αυτοί, που θα τα βοηθήσουν να τα κατανοήσουν και να τα αντιμετωπίσουν, μεγαλώνουμε παιδιά, που «βράζουν» από συναισθήματα, που τους προκαλούν δυσφορία από τη μια, που δεν μπορούν να τα κατανοήσουν (τι αισθάνομαι, γιατί το αισθάνομαι) και να τα αντιμετωπίσουν από την άλλη. Μεγαλώνουμε παιδιά, που στην προσπάθειά τους να δείξουν την ανημπόρια τους να αντιμετωπίσουν τη δυσφορία τους, εκφράζονται τελικά με συμπεριφορές, που «δεν μπορώ να καταλάβω από που και με ποιο τρόπο ξεπήδησαν«. Αντιστέκονται σε ότι πάει αντίθετα από τη φύση τους, με το να συμπεριφέρονται με τρόπο ακατανόητο για τους γονείς, στην προσπάθειά τους με κάποιο τρόπο να εκφράσουν επιτέλους τις ανάγκες τους. Μεγαλώνουμε παιδιά με μπλοκαρισμένα συναισθήματα, δυσφορία από τη μία, ντροπή για τη δυσφορία από την άλλη, που ποτέ κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, «τι άλλο θα μου βγάλουν;» . Φράσεις γονέων που απορούν: «Πώς φτάσαμε ως εδώ; Το παιδί μου ήταν ήρεμο και υπάκουο». Μεγαλώνουμε παιδιά που είναι έρμαιο των συναισθημάτων τους, γιατί δεν φροντίσαμε να τους δείξουμε τον τρόπο να τα κατανοούν και παιδιά που ζουν εγκλωβισμένα στα συναισθήματά τους, γιατί φροντίσαμε να τα κάνουμε να ντρέπονται γι’αυτά κι έτσι καταπνίξαμε και την πιθανότητα να προσπαθήσουν να τα εκφράσουν λειτουργικά. Παιδιά ευάλωτα. Παιδιά που δεν έχουν μάθει να προστατεύουν και να φροντίζουν τον εαυτό τους συναισθηματικά. Παιδιά που είναι πολύ πιθανό να νοσήσουν συναισθηματικά αργά ή γρήγορα.

 

 

  • Ιούλιος, 9
  • 2811
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Όταν το νέο ξεκίνημα του παιδιού προκαλεί στρες στους γονείς

«Καλησπέρα σας, θα ήθελα εάν είναι εύκολο να με βοηθήσετε στο να μπορέσω να διαχειριστώ κάποιες αλλαγές στην ζωή του παιδιού μου. Ο πρώην σύζυγος με ενημέρωσε οτι σε 2 μήνες θα συγκατοικήσει με την νέα του σύντροφο. Η κοπέλα έχει ένα κοριτσάκι 4 χρονών και μέσα στους επόμενους δυο μήνες θα χωρίσει και αυτή. Το παιδί μου είναι 2,5 ετών αγοράκι και με τον μπαμπά του έχουμε χωρίσει απο τότε που ήταν 10 μηνών το παιδί. Με τον πρώην σύζυγο δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις , παρ’ όλα αυτά μπροστά στο παιδί προσπαθούμε να είμαστε «οκ» ,ασχέτως αν πριν απο λίγο έχουμε γυρίσει απο ένα απο τα πολλά δικαστήρια που με τρέχει !!! Το θέμα μου είναι οτι το παιδί μου θα πάει σε δυο μήνες και σε παιδικό σταθμό με αποτέλεσμα να έχει ταυτόχρονα δυο μεγάλες αλλαγές στην ζωή του. Η μία είναι το σχολείο και η «απομάκρυνση απο την μαμά», αφού τους τελευταίους 5 μήνες δεν δουλεύω, έχει προσκολληθεί πάνω μου, και η άλλη είναι οτι ο μπαμπάς του θα συγκατοικεί με ένα άλλο παιδάκι…! Το οποίο παιδάκι θα έχει και αυτό τα δικά του προβληματάκια αφού η μαμά του με το που χωρίζει απο τον μπαμπά του θα φέρει μέσα στο σπίτι άλλον σύντροφο. Λυπάμαι που το λέω , αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι για το αλλο παιδάκι, αρμόδια σαφώς και είναι η μαμά του. Με απασχολεί κατά κύριο λόγo το δικό μου παιδί στην προκειμένη περίπτωση. Κρίμα γιατί και το άλλο παιδί θα υποστεί αρκετά σοκ…! Φοβάμαι πως το παιδί μου πηγαίνοντας στο νέο σπίτι του μπαμπά όπου δεν θα έχει δικό του δωμάτιο ( όπως το παιδί της συντρόφου του) θα νιώθει «περίεργα» διότι όταν συνειδητοποιήσει οτι πάει σπίτι του μπαμπά για κάποιες ώρες και μετά φεύγει και ο μπαμπάς μένει εκεί με άλλο παιδάκι, θα στεναχωριέται.Έχω φροντίσει να έχει πολύ καλές σχέσεις με τον μπαμπά του και υπάρχει και μια μικρή προσπάθεια γιαυτό και απο τον μπαμπά του. Το παιδί αντιλαμβάνεται πολύ γρήγορα διάφορα πράγματα και αφού μιλάει απο πολύ μικρό , κάνει και ερωτήσεις….! Δύσκολες οι απαντήσεις … αλλά πρέπει να τις δώσω….! Είμαι μπερδεμένη στο τι θα πρέπει να λέω στο παιδί μου όταν αρχίσουν οι ερωτήσεις για την συγκατοίκηση , για το άλλο παιδάκι κτλ. Ήδη το παιδί πρέπει να το ρώτησαν ( ο μπαμπάς ή η κοπέλα του δεν ξέρω) αν θέλει να μείνουν όλοι μαζί. Το παιδάκι μου λίγο πριν κοιμηθεί μου λέει λοιπόν » μαμάκα δεν θα μείνω με τον μπαμπά και την …τάδε, μαζί σου θα μείνω, εδώ στο δωμάτιο μας ! ε μαμά ?» ……… Τον «ηρέμησα » λεγοντάς του οτι εδώ θα μένει στο δωμάτιο του κτλ. Δεν ξέρω τι άλλες ερωτήσεις θα μπορούσε να μου κάνει, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να απαντήσω σωστά , δεν ξέρω αν σε συνδυασμό με το σχολείο που θα πάει ( παιδικό σταθμό) του έρθουν πολλά «μαζεμένα» και έχω προβλήματα συμπεριφοράς…! Συγγνώμη αν σας κούρασα, θα ήθελα την δική σας άποψη , ακόμα και των αναγνωστών σας. Τα θέματα που δημοσιεύεται με έχουν βοηθήσει αρκετές φορές και όπως βλέπω και πολλούς άλλους αναγνώστες. Συνεχίστε την «πολύ καλή δουλειά» που κάνετε ! Ευχαριστώ εκ των προτέρων !

Για τα παιδιά νηπιακής ηλικίας θεωρείται ιδανικό να κάνουν «ένα νέο ξεκίνημα τη φορά». Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, που ασχολούνται με τα παιδιά συνηγορούν σε αυτή την άποψη. Όταν λοιπόν οι γονείς θεωρούν, πως ήρθε η ώρα το παιδάκι τους για παράδειγμα να ξεκινήσει το σχολείο, η άποψη που επικρατεί είναι π.χ να μην βγάλουν παράλληλα και την πάνα του παιδιού τους, γιατί αυτό θα τροφοδοτούσε το παιδί με περισσότερο στρες απ’ όσο θα μπορούσε το ίδιο να διαχειριστεί. Στην πραγματικότητα, κανένα νέο ξεκίνημα δεν μπορεί να είναι τόσο καταστροφικό, για να είναι απαγορευτικό, αν οι γονείς του παιδιού είναι γονείς, που αφουγκράζονται τις ανάγκες του και ανταποκρίνονται σε αυτές με αγάπη και τρυφερότητα, που έχουν στο μυαλό τους, ότι είναι δική τους ευθύνη να εφοδιάσουν το παιδί με εκείνα τα «εργαλεία», που θα το βοηθήσουν να κατανοήσει τι είναι αυτό, που του συμβαίνει κάθε φορά αλλά και πως θα το αντιμετωπίσει, αν πράγματι πρόκειται για κάτι, για το οποίο δεν είναι προετοιμασμένο και του προκαλεί στρες. Πάνω απ’ όλα όμως κανένα νέο ξεκίνημα δεν μπορεί να είναι τόσο καταστροφικό, για να είναι απαγορευτικό για το παιδί, αν οι γονείς του είναι γονείς που ξέρουν πώς να δείχνουν κατανόηση, που ξέρουν πώς να επεξεργάζονται και να κατανοούν τα δικά τους συναισθήματα, ώστε να μην κατακλυστούν από αυτά και «παγώσουν» ή «τρέξουν μακριά», όταν τα «δύσκολα» έρθουν.

Κάθε νέο ξεκίνημα θέλει την προετοιμασία του. Παρ’όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα πάντα, ούτε φυσικά χρειάζεται. Αντίθετα η ανάγκη μας για απόλυτο έλεγχο αντικατοπτρίζει τα δικά μας συναισθήματα φόβου, ότι κάτι θα συμβεί σε εμάς ή σε κάποιον που αγαπάμε, κάτι που δεν θέλουμε, κάτι που δεν είναι στον έλεγχό μας, κάτι αξεπέραστο, κάτι καταστροφικό. Μην ξεχνάτε όμως, ότι ο φόβος που έχει ο γονιός είναι φόβος δικός του. Είναι φόβος, που μπορεί να έχει να κάνει τόσο με την πραγματικότητα, όσο και με την αντίληψή του για την πραγματικότητα. Όσο ο φόβος σχετίζεται με την πραγματικότητα, που βιώνουμε, είναι ένας καλός οδηγός, γιατί μας δείχνει τον δρόμο, ώστε να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Τα δύσκολα έρχονται, όταν η αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα, επηρεάζεται από τον υπέρμετρο φόβο μας. Τότε, τα συμπεράσματα που βγάζουμε δεν είναι ασφαλή, ούτε και οι αποφάσεις μας, πόσω μάλλον οι αντιδράσεις μας. Το κλειδί είναι να κατανοήσουμε το φόβο μας. Να προσπαθήσουμε να τον γνωρίσουμε. Να μάθουμε ποιος είναι στην πραγματικότητα αλλά και τι θέλει να μας πει. Τι φοβάμαι; Γιατί το φοβάμαι; Έχει βάση ο φόβος μου και ποια είναι αυτή ή στηρίζεται σε υποθέσεις; Έχω αξιολογήσει τη βάση, τι θα κάνω με τις υποθέσεις; Μερικά ερωτήματα, που ανοίγουν το δρόμο για να κατανοήσουμε το φόβο μας. Αν ο γονιός δεν κατανοήσει τον πραγματικό του φόβο δεν θα μπορέσει να προετοιμαστεί ο ίδιος πρώτα για το νέο ξεκίνημα του παιδιού του.

Γιατί είναι ανάγκη να το κάνει; Τα παιδιά, όσο μικρά σε ηλικία κι αν είναι, είναι ικανά να αισθανθούν τα συναισθήματά μας και να ανταποκριθούν σε αυτά «ταυτιζόμενα» μαζί μας. Πιο απλά, αν η μαμά είναι στρεσαρισμένη, το ίδιο στρες θα βιώνει και το μωρό της. Αν φοβάται, το ίδιο συναίσθημα θα έχει και το παιδί της. Οι γονείς για τα παιδιά είναι η σταθερή τους βάση. Όταν για κάποιο λόγο αυτή η βάση κλονίζεται, θα κλονιστούν και τα παιδιά. Επιπλέον, όταν η αντίληψη ενός γονέα επηρεάζεται π.χ από το φόβο του, θα επηρεαστούν οι αποφάσεις, τα λόγια και οι πράξεις του. Έτσι, είναι πολύ πιθανό ένα παιδί να αγχωθεί για το νέο ξεκίνημα, γιατί οι γονείς του είναι αγχωμένοι, να μην θέλει να πάει σχολείο, γιατί το μήνυμα που παίρνει από τους αγχωμένους γονείς είναι ότι είναι πολύ πιθανό εκεί κάτι να συμβεί, που να μην του αρέσει κ.α.

Προετοιμάστε το παιδί σας για κάθε νέο του ξεκίνημα, προετοιμάζοντας το «έδαφος» στο οποίο θα «περπατά» αλλά και απευθυνόμενοι στο ίδιο το παιδί. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αισθάνονται ασφαλή για να μπορούν να αναπτυχθούν γνωστικά και συναισθηματικά. Ασφάλεια παρέχουν στα παιδιά οι άνθρωποι, όταν αναγνωρίζουν τις ανάγκες τους και ανταποκρίνονται σε αυτές, όποιες κι αν είναι (βιολογικές, συναισθηματικές, γνωστικές, κοινωνικές). Ασφάλεια παρέχουν στα παιδιά οι πράξεις, οι λέξεις, οι σκέψεις, τα συναισθήματα των ανθρώπων που εκφράζονται μέσα σε πλαίσια αγάπης, φροντίδας, τρυφερότητας, πλήρους αποδοχής και σεβασμού του άλλου, σταθερότητας, συνέπειας αλλά και ευελιξίας, μετά από την έκφραση από την πλευρά του παιδιού κάποιας ανάγκης. Κρατήστε αυτό σαν βάση προετοιμασίας και μην προκαταβάλλετε τις σκέψεις και τα συναισθήματα του παιδιού σας.

Όπως και να έχει, όταν έρθει ένα δυσάρεστο συναίσθημα, όταν το παιδί βιώσει ένα συναίσθημα, που δεν μπορεί να διαχειριστεί, καλώς να έρθει! Αφήστε τα συναισθήματα να κυλήσουν σαν δάκρυα, που δεν μπορείς και δεν πρέπει να τα εμποδίσεις να βγουν, αντίθετα οφείλεις να τα ενθαρρύνεις να βγουν. Μείνετε δίπλα όσο αυτά κυλούν με ανοιχτή αγκαλιά, ανοιχτό και αυθεντικό μυαλό, ανοιχτά αυτιά και ανοιχτή καρδιά. Αφουγκραστείτε και προσπαθήστε να καταλάβετε τι κρύβετε πίσω από τις λέξεις ή πίσω από τις εκφράσεις του προσώπου, του σώματος και τις συμπεριφορές. Το παιδί σας μιλάει ακόμα και όταν δεν το κάνει. Σας καλεί να αποκωδικοποιήσετε. Σας καλεί να συνδεθείτε μαζί του, να συντονιστείτε με τις ανάγκες του.

Δεν θα βοηθήσει η ανησυχία και μάλιστα από μόνη της. Ένας γονιός, που δεν ενδιαφέρεται μόνο για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού του αλλά πιστεύει ότι οφείλει να είναι ενεργός σε αυτή τη διαδικασία θα φρόντιζε να εξασφαλίσει ένα περιβάλλον ασφάλειας για το παιδί του, όπως περιγράφηκε παραπάνω και μετά θα άφηνε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Ότι κι αν έρθει στην πορεία, τότε θα είναι η κατάλληλη ώρα για να το διαχειριστείτε και όχι πριν. Δείτε το κάπως έτσι: Όποια δυσκολία κι αν έρθει, θα είμαι εδώ για το παιδί μου, για να το αντιμετωπίσουμε μαζί, για να μάθουμε μαζί, πώς να εκφραζόμαστε, πώς να επεξεργαζόμαστε αυτό που εκφράζουμε, ώστε να το κατανοήσουμε και να μάθουμε από αυτό. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όταν είμαστε δύο ή και περισσότεροι, αν εσείς το επιλέξετε.

Δημοσιεύτηκε στις 8/7/2015 στο www.singleparent.gr

  • Ιούλιος, 8
  • 2976
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

Αναζήτηση

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Ιούλιος 2015
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Ιούν   Σεπ »
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co