Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα, που μπορείτε να κάνετε στα παιδιά σας είναι να τα μάθετε να αυτορρυθμίζουν τα συναισθήματά τους (να τα διαχειρίζονται αποτελεσματικά). Τι σημαίνει αυτό; Μπορείτε να τα εκπαιδεύσετε να μπορούν να επεξεργάζονται τα συναισθήματά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην τα αφήνουν να τα κατακλύζουν, γεγονός με πολλές αρνητικές συνέπειες για τα ίδια τα παιδιά. Ένα παιδί που κλαίει απαρηγόρητα, ένα θυμωμένο παιδί, που χτυπάει και πετάει αντικείμενα, ένα αγχωμένο παιδί που δεν θέλει να πάει στο σχολείο, γιατί πιστεύει πως δε θα τα καταφέρει, ένα παιδί που φοβάται έντονα κάτι ή και πολλά πράγματα, με αποτέλεσμα να αποφεύγει ανθρώπους, καταστάσεις, πράξεις, είναι όλα παιδιά που δεν μπορούν να αυτορρυθμιστούν. Η έλλειψη αυτορρύθμισης οδηγεί σε μονοπάτια δύσκολα τόσο το παιδί όσο και τους γονείς του.
Η εκπαίδευση των παιδιών σας στην αυτορρύθμιση των συναισθημάτων τους έχει πολλαπλά οφέλη για εκείνα. Μαθαίνουν ευκολότερα, κάνουν πιο εύκολα φίλους σταθερούς, μπλέκονται δυσκολότερα σε καβγάδες κ.α. Το μεγαλύτερο δώρο όμως, που μπορεί να δώσει η αυτορρύθμιση είναι η ψυχική υγεία. Τα παιδιά αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι, που αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, κατανοούν τους λόγους, που τα προκάλεσαν και καταφέρνουν να μην τα αφήσουν να τους οδηγήσουν σε λάθος αποφάσεις αλλά στις ιδανικές για εκείνους, είναι άνθρωποι με λιγότερες πιθανότητες να νοσήσουν ψυχικά, είναι άνθρωποι «συναισθηματικά πιο ανθεκτικοί». Είναι άνθρωποι με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, δηλαδή συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι.
Η αυτορρύθμιση είναι μια δεξιότητα, που κατακτάται από το παιδί σταδιακά. Κάθε φορά, που το μωρό σας είναι αναστατωμένο και εσείς το παρηγορείτε προτού η αναστάτωσή του φτάσει στα ύψη, εκείνο κάνει ένα βήμα παραπάνω για την κατάκτηση της αυτορρύθμισης των συναισθημάτων του. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα έχουν καταφέρει να ρυθμίζουν τα συναισθηματά τους σε ικανοποιητικό βαθμό, αν έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον «ευαίσθητο» στα ερεθίσματα που έπαιρνε από το παιδί, ένα περιβάλλον που «απαντούσε» σε αυτά τα ερεθίσματα, ένα περιβάλλον δηλαδή που κάλυπτε τις βασικές σωματικές, γνωστικές, συναισθηματικές, κοινωνικές ανάγκες του. Όσο για τα παιδιά πρωτοσχολικής ηλικίας, θα πρέπει να έχουν ήδη καταφέρει να ελέγχουν συναισθήματα φόβου, θυμού και άγχους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην τα εμποδίζουν να συγκεντρωθούν και να μάθουν. Το ότι τα περισσότερα παιδιά σχολικής ηλικίας έχουν συνήθως καταφέρει να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο αυτορρύθμισης των συναισθημάτων τους (αν έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον «ευαίσθητο», όπως αναφέρθηκε παραπάνω), δεν σημαίνει, πως δεν έχουν ανάγκη πια τη δική σας συνδρομή για να «ρυθμίζουν» τα συναισθηματά τους. Άλλωστε κι εμείς ως ενήλικες πολλές φορές κατακλυζόμαστε από δυσάρεστα συναισθήματα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτά, συνήθως πρόσκαιρα.
Να τι μπορείτε να κάνετε για να εκπαιδεύσετε τα παιδιά σας στην αυτορρύθμιση των συναισθημάτων τους απο τη στιγμή της γέννησης τους:
> Τα πολύ μικρά μωρά έχουν απόλυτη ανάγκη από σας για να ρυθμίσουν τα συναισθήματά τους. Δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνα τους, χρειάζεται να κάνετε εσείς «όλη τη δουλειά» για εκείνα. Όταν είναι αναστατωμένα παρηγορήστε τα στην αγκαλιά σας δειχνοντάς τους την αγάπη σας, τη ζεστασιά σας, την ηρεμία σας. Μόνο έτσι θα καταλάβουν ότι αγαπιούνται και είναι ασφαλή. Όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις.
> Εισάγετε σε αυτή τη διαδικασία και τον λόγο σας. Μιλήστε στο μωρό σας με ηρεμία για το τι αισθάνονται αλλά και για το τι θα κάνετε γι’αυτό. Μπορείτε για παράδειγμα να πείτε: «Αισθάνεσαι αναστατωμένο γιατί είχαμε κόσμο και φασαρία στο σπίτι, αλλά εγώ θα σε κρατάω μέχρι να αισθανθείς καλύτερα». Δεν θα καταλάβει τα λόγια σας αλλά τον ήρεμο τόνο στη φωνή σας και τις πράξεις σας.
> Μεγαλώνοντας δεν θα αναστατώνονται τόσο εύκολα. Είναι ικανά να περιμένουν για λίγο π.χ το φαγητό τους δίχως να αναστατωθούν ιδιαίτερα. Την ώρα που το ετοιμάζετε μιλήστε του: «Το ξέρω ότι πεινάς, γι’αυτό κι εγώ ετοιμάζω το φαγητό σου».
> Στο τέλος του πρώτου χρόνου είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αρχίσετε να δίνετε όνομα σε κάθε του συναίσθημα (μπορείτε φυσικά να το κάνετε από τη στιγμή της γέννησης). Δίνοντας όνομα σε κάτι, ουσιαστικά του δίνουμε υπόσταση, το κάνουμε χειροπιαστό, άρα πιο εύκολα αντιμετωπίσιμο. Μπορείτε για παράδειγμα να πείτε: «Θυμώνεις όταν είναι ώρα για φαγητό και σε παίρνω από τα παιχνίδια σου», «Θυμώνεις όταν φεύγω από το σπίτι», «Φοβάσαι όταν κλείνει δυνατά η πόρτα», «Χαίρεσαι όταν βλέπεις από το παράθυρο τον παππού να έρχεται σπίτι».
> Αργότερα χρησιμοποιήστε συστηματικά λέξεις και όχι πράξεις για να εκφράσετε τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους: «Ξέρω ότι θέλεις την κουτάλα που κρατάω, αλλά θα περιμένεις να τελειώσω πρώτα», «Ξέρω ότι θέλεις να συνεχίσουμε το παιχνίδι στην αυλή αλλά είναι ώρα για το δεκατιανό σου. Θα συνεχίσουμε να παίζουμε αφού φας πρώτα».
> Αφού το παιδί σας κατακτήσει το λόγο ενθαρρύνετέ το να μιλάει για τα συναισθήματά του αλλά και να δίνει προσοχή στα συναισθήματα των άλλων π.χ « Μην με χτυπάς, με πονάς. Δεν μου αρέσει, απαγορεύεται να χτυπάμε».
> Αντιμετωπίστε μαζί τις ματαιώσεις του, δίνοντας παράλληλα σημασία στα συναισθήματά του. Αν π.χ. έπεσε ο πύργος που έχτισε με τουβλάκια και το παιδάκι σας αναστατώθηκε, δείξτε του ότι καταλαβαίνετε τα συναισθήματά του, ωχ, έπεσε ο πύργος, στενοχωρήθηκες,αγάπη μου και προτείνετε να τον χτίσετε ξανά μαζί. Αν έσπασε κάποιο παιχνίδι του, προσπαθήστε μαζί να το διορθώσετε, αφού πρώτα πάρετε λίγο χρόνο για να παρατηρήσετε τυχόν δυσάρεστα συναισθήματα του παιδιού σας. Αν αυτά υπάρχουν επιβεβαιώστε τα στο παιδί σας, λέγοντάς του ότι έχει δίκιο να αισθάνεται έτσι και προτείνετέ του να προσπαθήσετε μαζί να το διορθώσετε. Του δείχνετε πώς να μην αφήνει τα δυσάρεστα συναισθήματα να το εμποδίσουν να συνεχίσει.
> Αν είναι ανυπόμονο και δεν μπορεί να περιμένει τη σειρά του, δείξτε του κάτι άλλο με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί. Ουσιαστικά του δίνετε το μήνυμα ότι πάντα θα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στη ζωή.
> Αν κάτι του έχει προκαλέσει αναστάτωση δείξτε του τον τρόπο να ηρεμεί και να χαλαρώνει. Διαβάστε μια ιστορία,τραγουδήστε, πηγαίνετε μια βόλτα.
> Ζωγραφίστε, παίξτε με πλαστελίνη και πηλό, παίξτε με κούκλες και φιγούρες, παίξτε θέατρο. Τα βοηθάτε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
> Μειώστε σταδιακά την απόσπαση της προσοχής, όταν αναστατώνεται. Οι περισσότεροι γονείς, όταν αναστατώνεται για κάποιο λόγο το παιδί μας, προσπαθούμε να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι που ξέρουμε ότι θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα μείωση ή θα εξαλείψει την αναστάτωση. Τι συμβαίνει όμως όταν η απόσπαση προσοχής γίνεται πανάκεια; Δεν αφήνουμε τα παιδιά να βιώσουν τα συναισθήματά τους. Δεν τους δίνουμε την ευκαιρία να μπορέσουν να τα επεξεργαστούν και να τα ελέγξουν. Δεν τα αφήνουμε να μάθουν. Δεν αποσπάμε την προσοχή του παιδιού κάθε φορά και για όλα τα πράγματα που το αναστατώνουν. Σταδιακά μετά τον 12ο μήνα τους τα αφήνουμε να βιώσουν αυτό που αισθάνονται, με εμάς πάντα δίπλα τους να τα υποστηρίζουμε. Για παράδειγμα κάντε μια αρχή λέγοντας στο παιδί σας, που θέλει οπωσδήποτε κάτι που δεν μπορεί να πάρει: Όχι, αυτό δεν μπορείς να το πάρεις, δεν είναι δικό σου ή δεν το χρειάζεσαι και περιμένετε αντιδράσεις. Αν δυσφορήσει: Το ξέρω, θέλεις πολύ να το πάρεις και θυμώνεις που δεν στο δίνω. Δεν μπορείς όμως να το πάρεις. Περιμένετε. Ύστερα μπορείτε να του προτείνετε να πάρει κάτι που μπορεί.
> Συζητήστε κάθε φορά που υπάρχει μια κρίση στο σπίτι ή αλλού και το παιδί σας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Στόχος σας είναι να καταλάβει τι συνέβη και γιατί. Ποια ήταν τα συναιθήματά του τότε και τώρα, ποια τα δικά σας και γιατί. Πώς θα μπορούσε να αποφύγει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά και τι θα κάνει για να επανορθώσει.
Ασχοληθείτε με τα συναισθήματα. Ασχοληθείτε με τα συναισθήματα των παιδιών σας αλλά και τα δικά σας. Κάντε μια αρχή σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται τα παιδιά σας. Ποτέ δεν είναι αργά να τα βοηθήσετε να γίνουν συναισθηματικά πιο ώριμα. Ποτέ δεν είναι αργά να ενισχύσετε τη συναισθηματική τους νοημοσύνη. Δώστε προσοχή στα συναισθήματα. Δώστε τους όνομα, βρείτε γιατί υπάρχουν, κάντε κάτι γι’αυτά. Μην τα αφήνετε απλά να υπάρχουν, μην κάνετε πως δεν υπάρχουν, μην τα προσπερνάτε, θα σας φτάσουν στην επόμενη στροφή γιγαντωμένα!
