Φύσσα Έφη
  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Online Συμβουλευτική
  • Προγράμματα για γονείς
    • Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων
    • Προγράμματα ατομικής
      συμβουλευτικής γονέων
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία

Συμβουλευτική Γονέων

  • Είμαι Γονιός
  • Μάθηση
    • Ανάγνωση
    • Μαθησιακές Δυσκολίες
    • Σχολείο
  • Παιχνίδι
  • Συμπεριφορά
    • Άγχος αποχωρισμού
    • Καθημερινές ανησυχίες
    • Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά
    • Όρια και όχι μόνο
    • Παιδιά και Τεχνολογία
  • Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Τοκετός

Προγράμματα για γονείς


Ομάδες γονέων / Σχολές γονέων

Προγράμματα ατομικής συμβουλευτικής γονέων

Δημοφιλή

  • Άλλο φόβος, άλλο φοβία;

    993 views
  • Γονείς και έφηβοι:Πώς θα επικοινωνήσουν επιτέλους;

    983 views
  • Μπορώ να γίνω καλύτερος γονιός (Μέρος 2ο);

    965 views
  • Μπορεί το παιδί μου να μαθαίνει πιο εύκολα;

    938 views
  • Το παιδί μου είναι έξυπνο αλλά δεν μαθαίνει

    931 views
  • Όταν η επιθετική συμπεριφορά συνοδεύεται από Μαθησιακές Δυσκολίες

    918 views
  • Γιατί να διαβάσω μαμά; Μέρος 1ο

    914 views
  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;

    9115 views

Μάιος 2015

Διαζύγιο και εφηβεία

«Γεια σας. Με τον άνδρα μου έχουμε χωρίσει εδώ και 5 χρόνια. Εργάζομαι σ” ένα supermarket και πολλές φορές αργώ να γυρίσω σπίτι. Δεν ανέφερα ότι έχω δυο παιδιά, το ένα 7 και το άλλο 14. Είναι και τα δυο κορίτσια. Προσπαθώ ν” αναπληρώσω το κενό του πατέρα τους αλλά είναι δύσκολο. Ότι και να κάνω ποτέ δεν είναι αρκετό (τουλάχιστον για την μεγάλη). Όσες φορές και να έχω προσπαθήσει να κάνω μια συζήτηση για τα προβλήματα της εφηβείας, για τ” αγόρια, για το πως κατά τη γνώμη της θα γινόμουν αυτό που θέλει, πάντα παίρνω την ίδια απάντηση «άσε με ρε μαμά.» Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορώ να κάνω για να την ικανοποιήσω. Όποτε πηγαίνει όμως να μείνει λίγες μέρες με τον πατέρα της είναι πολύ χαρούμενη. Σίγουρα της λείπει αλλά ποτέ δεν τους θυμάμαι να έχουν καλές σχέσεις. Μήπως φταίω σε κάτι; Μήπως την κακόμαθα; Μήπως το διαζύγιο στάθηκε εμπόδιο ανάμεσα μας; Μήπως η παρέα της μικρής της αδελφής δεν την χαροποιεί; »

Με τον ερχομό ενός διαζυγίου τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με μια νέα και άγνωστη σε εκείνα κατάσταση και γι’ αυτό στρεσογόνα. «Τι σημαίνει η μαμά και ο μπαμπάς χωρίζουν; Γιατί συνέβη αυτό; Τι θα συμβεί σε εμάς τώρα; Πώς θα είναι η ζωή μας; Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό; Γιατί να μην μπορούν να είναι αγαπημένοι και μαζί; Πότε θα βλέπω τον μπαμπά/ μαμά; Που θα τον βλέπω; Πώς θα είναι το νέο του σπίτι; Θα μου αρέσει εκεί;» Κι άλλες δεκάδες σκέψεις γεμάτες δυσάρεστα συναισθήματα μέχρι τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους, να μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή της οικογένειας και τα παιδιά να νιώσουν ξανά ασφαλή. Αρκεί όμως το πρόγραμμα, για να νιώσουν τα παιδιά σιγουριά, ασφάλεια, σταθερότητα, για να αντιμετωπίσουν το άγχος, που τους έφερε η αλλαγή, για να επεξεργαστούν αυτό, που συνέβη στην οικογένειά τους αλλά και αυτό που τους συμβαίνει τώρα και μάλιστα όταν η εφηβεία χτυπά την πόρτα; Όχι.

Το αποτέλεσμα ενός σταθερού προγράμματος (ποιος ζει με ποιον, πού, γιατί, πότε θα βλέπω τον άλλο γονέα, τι θα κάνω μαζί του, θα κοιμάμαι σπίτι του κ.α) είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ «τα παιδιά μετά το χωρισμό, έχουν ανάγκη να νιώσουν την ασφάλεια, που έχασαν «. Το επόμενο είναι η απάντηση στο ερώτημα «τι κάνω για να επεξεργαστούν αυτό, που τους συνέβη;». Δεν θα κάνετε τίποτε άλλο από το να είστε μια μαμά κι ένας μπαμπάς, που με τρυφερότητα και αγάπη δείχνει κατανόηση στα παιδιά του. Στόχος σας είναι να συγχρονιστείτε και πάλι με τα παιδιά σας. Στόχος σας είναι να συγχρονιστείτε με τις ανάγκες τους και να ανταποκριθείτε σε αυτές καλύπτοντάς τες. Τα παιδιά εκφράζουν τις ανάγκες τους με τα λόγια τους, όλων των ειδών τις συμπεριφορές, αυτές που μας εκπλήσσουν, μας φοβίζουν, μας θυμώνουν, μας κάνουν χαρούμενους, υπερήφανους, ικανοποιημένους, αυτές που μας αγχώνουν, εκφράζουν τις ανάγκες τους με τα συναισθήματα, που βλέπουμε στα πρόσωπά τους, τα λόγια και τις πράξεις τους. «Θέλω προσοχή», «θέλω μπράβο», «θέλω μια αγκαλιά», «θέλω να ηρεμήσω και δεν μπορώ», «είμαι πολύ κουρασμένη», «έχω βαρεθεί», «φοβάμαι, πως δεν με αγαπάς», «θέλω να μοιραστώ», «σε θέλω δίπλα μου χωρίς να με κρίνεις», «να είσαι κοντά μου , αλλά να σέβεσαι τα όριά μου», «θέλω να μιλήσουμε, αλλά είμαι θυμωμένη μαζί σου», «θέλω να σου μιλήσω, αλλά φοβάμαι, πως δεν θα με καταλάβεις». Είναι ανάγκη λοιπόν να παρατηρείτε τα παιδιά σας, να δίνετε προσοχή στα σημάδια, να είστε ανοιχτή και να προσπαθείτε να τα κατανοήσετε. Δείχνοντας ενσυναίσθηση, προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό που «λέει» το παιδί μέσα από τα δικά του μάτια, έχοντας οδηγό τις ερωτήσεις «Γιατί…;», «τι εννοείς;», «μήπως εννοείς, ότι…;». Δείξτε λοιπόν περιέργεια, για να σιγουρευτείτε ότι έχετε καταλάβει αυτό που το παιδί πραγματικά θέλει να σας πει. Εκφράστε την κατανόησή σας στο παιδί με τα λόγια σας, το συναίσθημα, που του εκφράζετε αλλά και το σώμα σας (αγκαλιά, χάδι κ.α).

Έχετε στο μυαλό σας, ότι χρειάζεται να συζητήσετε με τα παιδιά για ότι συνέβη ή θα συμβεί. Χρειάζεται να εκθέσετε την κατάσταση, ως έχει, όσο πιο απλά μπορείτε. Μοιραστείτε τα συναισθήματά σας μαζί τους. Πείτε τους, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς το διαζύγιο και γιατί. Ρωτήστε για τα δικά τους συναισθήματα. Ποτέ δεν είναι αργά για μια τέτοια συζήτηση, ακόμα κι αν έχει περάσει καιρός από τότε. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν σκέψεις και συναισθήματα, που δεν έχουν πλήρως επεξεργαστεί και μπλοκάρουν τα παιδιά από το να ζουν τη ζωή τους με χαρά και ανεμελιά. Ένοχες σκέψεις, κρυμμένος θυμός, «μεταμφιεσμένη» ντροπή και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα, που κουβαλούν για χρόνια τα παιδιά, γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε. Βάρος κανονικά όχι δικό τους.

Και ερχόμαστε στο θέμα εφηβεία… Μαμά κάτι έχει αλλάξει και δεν το βλέπεις. Θέλω το χώρο μου, θέλω να χτυπάς πριν μπεις στο δωμάτιό μου και γενικά να μην με ενοχλείς. Δεν θέλω να κρίνεις συνέχεια τις επιλογές μου, τις επιθυμίες και τα όνειρά μου. Δεν θέλω να μιλάς άσχημα για τους φίλους μου! Ξέρω να κάνω φίλους, δεν είμαι χαζή! Είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Η γνώμη τους μετράει περισσότερο από τη δική σου! Δεν θέλω να σου μιλάω, όπως παλιά. Θέλω να σου μιλάω, όποτε εγώ το έχω ανάγκη και όχι όποτε το έχεις εσύ! Θέλω να ξέρω, πως θα είσαι εκεί, όποτε χρειαστεί να σου μιλήσω. Θέλω να ξέρω, ότι δεν θα βιαστείς να με κρίνεις ή να βγάλεις εύκολα συμπεράσματα. Μη μου μιλάς λες και είμαι μικρό! Δεν θα έχεις πάντα εσύ δίκιο, αλλά και να έχεις, μην κοκορεύεσαι, απλά έκανα ένα λάθος. Μην με πρήζεις συνέχεια, έχω και εγώ τα πάνω μου και τα κάτω μου. Ούτε ξέρω τι μου συμβαίνει. Μερικές φορές όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου. Πράγματα, που πολύ πιθανό να ήθελε να σας πει, αλλά συνήθως λέει κάτι άλλο ή δεν σας μιλά καθόλου.

Δείτε την εφηβεία σαν ένα μεταβατικό στάδιο, ένα ταξίδι, όπου η κόρη σας προετοιμάζεται, μαθαίνει τρόπους για να ζήσει σε λίγα χρόνια μόνη της, στηριζόμενη στα δικά της πόδια. Άρα απομακρύνεται σταδιακά από εσάς και σας το δείχνει με κάθε ευκαιρία, δίνει σημασία στους φίλους κάνοντας παρέα μαζί τους συνεχώς αυξανόμενα, προσπαθεί να βάλει να όριά της της με το να θέλει να έχει προσωπικό χώρο και χρόνο, με το να εκφράζει τις σκέψεις της και να τις υπερασπίζεται με κάθε τρόπο, με το να υποστηρίζει τους «δικούς της φίλους». Το ότι απομακρύνονται οι έφηβοι προσπαθώντας να αναζητήσουν το «χώρο» και τον τρόπο να βρουν τον εαυτό τους πλάι σε «ομάδες», τους φίλους  τους (όλα τα θηλαστικά μεγαλώνοντας μαθαίνουν πώς να ζουν μόνα τους μέσα σε ομάδες συνομηλίκων), δεν σημαίνει, πως δεν έχουν ανάγκη τους γονείς τους. Τούς έχουν ανάγκη αλλά με διαφορετικό τρόπο, με τον τρόπο, που θέλουν και με τον τρόπο που τους αξίζει. Τι σημαίνει αυτό;

Επειδή οι έφηβοι, όπως περιγράφηκε παραπάνω,  έχουν ανάγκη από προσωπικό «χώρο» πια, αφήστε σε εκείνη την πρωτοβουλία να σας μιλήσει, αφού σιγουρευτείτε ότι γνωρίζει πως μπορεί όποια στιγμή το θελήσει να σας μιλήσει. Να είστε ανοιχτή και διαθέσιμη. Όταν η πολυπόθητη ώρα έρθει, το κλειδί της επικοινωνίας είναι και πάλι η ενσυναίσθηση, η πλήρης κατανόηση των λεγομένων του άλλου, η αναγνώριση, ο σεβασμός και η αποδοχή της δικής του πλευράς της πραγματικότητας που βιώνει, άρα η αναγνώριση, ο σεβασμός και η αποδοχή του άλλου και της ύπαρξής του. Κατανοώ αυτό που μου λες, έχεις δίκιο να το λες, γιατί εσύ πιστεύεις/αισθάνεσαι ότι… Μην ξεχνάτε ότι σε κάθε περίπτωση ο τρόπος που επιλέγετε να επικοινωνήσετε με το παιδί σας αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς. Η κόρη σας μαθαίνει από τον τρόπο που της μιλάτε, πώς να επικοινωνεί.

Μην περιμένετε πάντα να ξεκινήσει η κόρη σας τη συζήτηση. Ξεκινήστε να μιλάτε για εσάς και όχι για εκείνη. Μοιραστείτε εσείς πρώτα σκέψεις και συναισθήματα. Αποφασίστε μαζί να κάνετε κάτι οι δυο σας κάθε εβδομάδα. Πλησιάστε την δείχνοντας περιέργεια για τα ενδιαφέροντά της. Συγχρονιστείτε και πάλι μαζί της και της ανάγκες της. Παρατηρήστε την προσεκτικά, όπως όταν ήταν μωρό και μελετούσατε τα σημάδια στο σώμα της και τις φωνούλες που έβγαιναν από το στόμα της, για να καταλάβετε τι θέλει. Δείξτε κατανόηση, σκεφτείτε μια και δυο και τρεις φορές τα σχόλια, που κάνετε. Σκεφτείτε και αισθανθείτε περισσότερο απ’ότι μιλάτε, όταν είστε μαζί με το παιδί σας και δεν θα χάσετε!

Δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr στις 20 Μαϊου 2015.

  • Μάιος, 20
  • 2000
  • Είμαι Γονιός, Κατανοώντας τη συμπεριφορά εξελεικτικά, Συμπεριφορά
  • Περισσότερα

Όταν η συναισθηματική έκφραση των παιδιών παραμερίζεται

«Μαμά, ο Γιώργος με χτύπησε!» Ο μικρός Ανδρέας πηγαίνει με βήμα γοργό στη μητέρα του. Κλαίει γοερά και είναι εμφανώς αναστατωμένος. Η μητέρα σηκώνεται και λέει: «Τι έπαθες;». Και ο Ανδρέας απαντά: «Με χτύπησε ο Γιώργος στο πόδι μου», ενώ συνεχίζει να κλαίει δυνατά. «Δεν πειράζει, ήταν πάνω στο παιχνίδι!», λέει η μαμά, μα ο Ανδρέας δεν ανακουφίζεται και δεν σταματά στιγμή να κλαίει. Έχει κοκκινίσει και κάτι δείχνει να περιμένει. Η μαμά του Γιώργου σηκώνεται και ρωτά τι συνέβη. Όμως η μητέρα του Ανδρέα την καθησυχάζει λέγοντας, ότι δεν συνέβη κάτι σπουδαίο. Ο Ανδρέας συνεχίζει να κλαίει στραμμένος στη μαμά του. Συνεχίζει να περιμένει κάτι. «Δεν έγινε τίποτα Ανδρέα μου, πήγαινε να συνεχίσεις το παιχνίδι». Ώσπου παρεμβαίνει κάποιος από την παρέα και με παιχνιδιάρικο τρόπο τραβά την προσοχή του Ανδρέα. Αρχικά δεν δείχνει να ανακουφίζεται γιατί το κλάμα συνεχίζεται, όμως εκείνος παίρνει το παιδί αγκαλιά και επιμένει να κάνει «παλαβωμάρες». Ο Ανδρέας σταματά να κλαίει και βάζει τα γέλια. Σύντομα είναι έτοιμος πάλι για παιχνίδι.

Τι είναι αυτό που περίμενε ο Ανδρέας από τη μαμά του; Τι τελικά έκανε τον Ανδρέα να συνεχίσει το παιχνίδι του; Τι μας κάνει να μην ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες ενός εμφανώς αναστατωμένου παιδιού;

Πράγματι ο Γιώργος χτύπησε τον Ανδρέα «πάνω στο παιχνίδι». Πράγματι ο Γιώργος δεν είχε κακή πρόθεση. Πράγματι το χτύπημα δεν ήταν σοβαρό. Όμως το χτύπημα στο πόδι του Γιώργου συνέβη. Τι έχει τελικά περισσότερο σημασία για το ίδιο το παιδί; Το αν συνέβη; Το πόσο αντικειμενικά σοβαρό, ήταν αυτό που συνέβη; Ή το πώς βίωσε το ίδιο το παιδί αυτό που συνέβη; Ως γονείς και μη δίνουμε σίγουρα σημασία στα δύο πρώτα. Ελέγχουμε τι συνέβη στην πραγματικότητα και έπειτα αξιολογούμε τη σπουδαιότητά του, για να είμαστε σίγουροι για τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού. Ξεχνάμε όμως πολλές φορές το τρίτο. Ξεχνάμε να δώσουμε προσοχή, να αξιολογήσουμε, να κατανοήσουμε αυτό, που βίωσε το παιδί. Δίνουμε προσοχή στην «αντικειμενική» πραγματικότητα και λιγότερο σημασία στην «υποκειμενική» πραγματικότητα του παιδιού, στο βίωμά του μέσα από τα δικά του μάτια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ασχολούμαστε περισσότερο με τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών στο παιχνίδι και πολύ πιο σπάνια με τη συναισθηματική τους;

Πιθανές λανθασμένες αντιλήψεις:

> «Όταν χτυπάμε «πάνω στο παιχνίδι» δεν έγινε και τίποτα». Η αλήθεια είναι, πως κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορεί κάποιο παιδάκι να χτυπήσει από τυχαίους παράγοντες, από παράγοντες, που δεν σχετίζονται σε καμία περίπτωση με την πρόθεση κάποιου παιδιού να χτυπήσει κάποιο άλλο (φυσικά όχι πάντα). Ε και;! Μήπως αυτό σημαίνει, πως τελικά το παιδί δεν χτυπήθηκε; Σκεφτείτε, πώς θα αισθανόσασταν, αν σας χτυπούσαν στο γραφείο χωρίς πρόθεση, ενώ κάποιος μετακινούσε με δύναμη μια τροχήλατη συρταριέρα ακριβώς πάνω στο πόδι σας. Θα αισθανόσασταν για αρχή πόνο, πιθανά στη συνέχεια θυμό για την απροσεξία και σίγουρα κάτι θα περιμένατε από κάποιον. Τι είναι αυτό;

> «Η μητέρα του άλλου παιδιού θα παρεξηγηθεί». Φοβόμαστε ότι αν δώσουμε συνέχεια, θα φαίνεται σα να έχει γίνει μεγάλο θέμα και η μητέρα του άλλου παιδιού θα δυσαρεστηθεί. Αυτό δεν το θέλουμε. Είναι φίλη μου και δεν θέλω να αισθανθεί άσχημα. Αποφεύγω τις συγκρούσεις με ανθρώπους, που αγαπώ, γιατί φοβάμαι ότι θα τους χάσω. Δεν τη γνωρίζω και φοβάμαι μήπως έρθουμε σε αντιπαράθεση. Άλλωστε δεν είναι κομψό να τσακωνόμαστε για τα παιδιά. Τι θα πουν για μένα; Και άλλες τέτοιες δυσλειτουργικές σκέψεις, που δείχνουν ότι δυσκολευόμαστε να αυτορρυθμιστούμε, να ρυθμίσουμε δηλαδή δικές μας σκέψεις και συναισθήματα και που μας εμποδίζουν από το να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του παιδιού μας. Σκεφτείτε. Ακόμα κι αν για κάποιο λόγο, που δεν ξέρετε, η μητέρα του άλλου παιδιού δυσαρεστηθεί μαζί σας, θα έχει δίκιο; Θα έχει δίκιο να δυσαρεστείται από τη διάρκεια και τον τρόπο με τον οποίο έχετε επιλέξει να ασχοληθείτε με το παιδί σας; Τι σχέση έχει ο τρόπος που επικοινωνείτε με το παιδί σας με την άλλη μητέρα; Κι ακόμα αναρωτηθείτε: Ποια είναι η προτεραιότητά σας; Το παιδί σας, οι σκέψεις και τα συναισθήματα της άλλης μητέρας ή οι δικές σας σκέψεις και συναισθήματα για τις σκέψεις και τα συναισθήματα της άλλης μητέρας; Ποιου βίωμα έχει για εσάς σημασία εκείνη τη στιγμή; Το δικό σας, της άλλης μητέρας (για το οποίο φυσικά δεν μπορείτε να είστε σίγουρη αλλά και υπεύθυνη) ή του παιδιού σας;

> «Δεν δίνω πολλή σημασία στα κλάματα και τα παράπονα, γιατί αυτά δείχνουν αδυναμία».  Είναι κοινή μεταξύ γονέων η αντίληψη, ότι το κλάμα και τα συνεχή παράπονα, που εκφράζονται, όταν τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με δυσκολίες, στην προκείμενη περίπτωση μετά από το χτύπημα του Ανδρέα, αποτελούν ένδειξη αδυναμίας του παιδιού. Η αδυναμία δεν είναι αρεστή. Κάποιοι γονείς λοιπόν επιλέγουν να κάνουν το παιδί τους πιο δυνατό δείχνοντας αδιαφορία στο κλάμα και τα συνεχή παράπονα του παιδιού. «Έλα, μην κλαις τώρα! Δεν είπαμε ότι δεν κλαίμε; Πήγαινε συνέχισε το παιχνίδι σου! Σταμάτα να κλαις, τα άλλα παιδιά θα σε κοροϊδεύουν…». Με τα λόγια και τις πράξεις τους, απαγορεύουν στο παιδί να εκφράζει το συναίσθημά του, να εκφράσει μια ανάγκη του, ενώ παράλληλα του μαθαίνουν να ντρέπεται για αυτά, που αισθάνεται αλλά και για τον τρόπο, που τα εκφράζει.

Δείτε το κάπως έτσι: Πράγματι το παιδί, που παραπονιέται, το παιδί, που κλαίει εκφράζει μια αδυναμία. Την αδυναμία του να διαχειριστεί μια κατάσταση, τη συμπεριφορά κάποιου ή τη δική του, τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του. Τι μαθαίνει ένας γονέας στο παιδί του, όταν δεν το αφήνει να εκφράσει την ανάγκη του, αναφέρθηκε παραπάνω. Εκείνος όμως, που θα προσέξει το παιδί του, θα το ακούσει, θα το κατανοήσει, θα το σεβαστεί, θα το αποδεχθεί και θα το νιώσει είναι αυτός, που στην πραγματικότητα με κάθε αφορμή χτίζει βήμα-βήμα μέσα σε μια σχέση εμπιστοσύνης τη συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού του. Είναι εκείνος, που θα του δώσει μέσω της ενσυναίσθησης (κατανοώ όσα μου λες, αισθάνομαι όσα αισθάνεσαι, έχεις δίκιο, σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου, θα είμαι εδώ για σένα κάθε φορά) τα εφόδια, για να διαχειριστεί το παιδί την επόμενη φορά μια δυσκολία της ζωής, τη συμπεριφορά κάποιου, που το «προσβάλλει», τις σκέψεις και τα συναισθήματά του με τρόπο ιδανικό για εκείνο. Ποια άλλωστε είναι η κύρια πηγή μάθησης για το παιδί; Οι γονείς του.

Γιατί λοιπόν οι γονείς αποφεύγουν αυτή τους την ευθύνη; Γιατί έχουν κι εκείνοι μια δυσκολία να δουν, ότι τα δυσάρεστα συναισθήματα και η έκφρασή τους είναι κι αυτά καλά. Έχουν ένα πολύ καλό λόγο να υπάρχουν. Έχουν δυσκολία να έρθουν σε επαφή με αυτά, συνήθως αντιστέκονται ή αισθάνονται π.χ δυσφορία, που αισθάνονται δυσφορία. Πώς λοιπόν θα μπορέσει ένας γονέας να δει κάθε συναίσθημα, που εκφράζει το παιδί του, σαν κάτι καλό, όταν ο ίδιος δεν έχει καλή σχέση με τα δικά του συναισθήματα, δεν τα θεωρεί καλοδεχούμενα;

Ο μικρός Ανδρέας έτρεξε στη μαμά του για βοήθεια. Δεν ζητούσε τίποτα περισσότερο από αυτό, που θέλουμε όλοι στην καθημερινή μας επαφή με τους ανθρώπους σημαντικούς και μη για εμάς. Δεν ζητούσε τίποτε περισσότερο και φυσικά τίποτα λιγότερο από το να τον καταλάβει η μαμά του. «Μαμά, κατάλαβέ με! Αισθάνομαι πόνο! Κάποιος με χτύπησε και αυτό είναι κάτι, που δεν το ήθελα.Δεν θέλω να χτυπάω, δεν θέλω να με χτυπάνε, γιατί πονάω στο σώμα μου. Πονάω όμως και μέσα μου βαθιά. Νιώθω αδικημένος!Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα! Ξέρω ότι δεν ήθελε να με χτυπήσει, όμως συνεχίζω να πονάω και μέσα και έξω! Ο Ανδρέας δεν είχε τα λόγια να εκφράσει αυτά που ένιωθε, ούτε τον τρόπο να τα διαχειριστεί. Με τη λογική καταλάβαινε ότι το άλλο παιδάκι δεν είχε πρόθεση να τον χτυπήσει. Η λογική του όμως δεν μπορούσε να καταλαγιάσει μέσα του τον πόνο, τη θλίψη, την αδικία που ένιωθε. Ο Ανδρέας δεν ήξερε τον τρόπο, να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Έψαχνε τη μητέρα του. Αναζήτησε βοήθεια μέσα στη σχέση με τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή του. Αναζήτησε κατανόηση και αποδοχή μέσα σε μια σχέση άνευ όρων αγάπης. Αυτό άλλωστε δεν σημαίνει σχετίζομαι; Κατανοώ τον άλλο, την ύπαρξή του, την ουσία του και αυτό αποδέχομαι. Η αγκαλιά, που πήρε από το μέλος της παρέας, τον ανακούφισε. Φαίνεται ότι με κάποιο τρόπο εκείνος κατάφερε να συγχρονιστεί με την ανάγκη του παιδιού. Η αγκαλιά ήταν γι’αυτό η κατανόηση και η αποδοχή, που ζητούσε για να μπορέσει να συνεχίσει. Είναι όμως αρκετό;

Όχι. Τα παιδιά έχουν ανάγκη, για να αναπτύσσονται φυσιολογικά για εκείνα, να έχουν μια σταθερή σχέση εμπιστοσύνης με έναν τουλάχιστο γονέα, που θα φροντίζει να είναι συγχρονισμένος με τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού και θα τις καλύπτει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μητέρα πρόδωσε στα μάτια του παιδιού της τη σχέση εμπιστοσύνης που έχουν, γιατί δεν κατανόησε την ανάγκη που της εξέφραζε, την ανάγκη του να το βοηθήσει να ρυθμίσει τα συναισθήματά του, να επεξεργαστεί και να κατανοήσει την πραγματικότητα, που μόλις βίωσε (και να τη φέρει ίσως στις σωστές της διαστάσεις), την ανάγκη του να μάθει από αυτό που έγινε, ώστε αυτή η εμπειρία να λειτουργήσει θετικά για αυτό.

Καλωσορίστε λοιπόν κάθε συναίσθημα! Πείτε του σε ευχαριστώ που ήρθες! Θα μάθω από εσένα…Μην αντιστέκεστε!

  • Μάιος, 19
  • 1739
  • Είμαι Γονιός, Συναισθηματική Νοημοσύνη
  • Περισσότερα

Η «νέα σύντροφος» και η σχέση της με τα παιδιά

Προσπαθούμε, όχι άδικα, να δείξουμε κατανόηση γράφοντας για τη μητέρα, που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της. Δίνουμε βαρύτητα στις δυσκολίες, που περνά, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της. Λίγο χρόνο όμως περνάμε σκεπτόμενοι αντίστοιχες δυσκολίες, ανησυχίες και προβληματισμούς, που μπορεί να έχει η νέα σύντροφος του πατέρα, που μεγαλώνει από κοινού τα παιδιά του με τη μητέρα τους. Εκείνη συχνά βρίσκεται στο περιθώριο. Συμμετέχει στο μεγάλωμα των παιδιών μιας και ζει με το πατέρα, αλλά πάντα στη σκιά των γονέων. Δεν απολαμβάνει τη χαρά, που σου δίνει το μεγάλωμα των παιδιών, γιατί δεν αισθάνεται πως ανήκει στην οικογένεια. Οι ισορροπίες είναι δύσκολες, οι σχέσεις πολύπλοκες και εκείνη αισθάνεται, πως προσπαθεί μόνη. Πώς το διαχειριζόμαστε;

«Σεβόμενη τους κανόνες της μητέρας, σέβεστε αυτή και τα παιδιά». Η σχέση με τα παιδιά ξεκινά και ζείτε μαζί εξαρχής κάτω από συγκεκριμένους περιορισμούς. Οφείλετε να ακολουθείτε τους κανόνες, που έχει θέσει η μητέρα των παιδιών. Οι κανόνες, που περιλαμβάνουν και το πρόγραμμα των παιδιών, υπάρχουν από τη στιγμή της γέννησης τους και έχουν ουσία και συγκεκριμένο περιεχόμενο. Δίνουν στα παιδιά τη σταθερότητα, που τόσο έχουν ανάγκη, με αποτέλεσμα να νιώθουν ασφάλεια. Οι «κανόνες» έχουν οριστεί με βάση τις ανάγκες των παιδιών και όχι της μαμάς. «Χτίστηκαν» σταδιακά, κατά τη διάρκεια μιας αναπτυσσόμενης σχέσης εμπιστοσύνης της μητέρας με τα παιδιά. Η μητέρα αλλά και οποιοσδήποτε άλλος, αν θέλει να διατηρήσει αυτή τη σχέση, οφείλει να σέβεται τους «κανόνες», γιατί έτσι σέβεται τα παιδιά. Σεβόμενη τους «κανόνες», άρα καλύπτοντας τις ανάγκες των παιδιών της, εκφράζει την άνευ όρων αγάπη της, την πλήρη αποδοχή της, τη φροντίδα και την προσοχή της στα παιδιά. Αν εσείς, που είστε η νέα σύντροφος του πατέρα, ακολουθήσετε τους κανόνες, θα εκφράσετε στα παιδιά, ότι και η μαμά τους. Αυτό δεν είναι το μέλημά σας; Να δημιουργήσετε κι εσείς με τη σειρά σας μια σταθερή σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά. Ναι, είναι δύσκολο. Μην νομίσετε, ότι το «χτίσιμο» αυτής της σχέσης, που διαρκώς αναπτύσσεται, ήταν ή είναι λιγότερο δύσκολο και για τη μαμά τους. Παράλληλα, μην ξεχνάτε ότι οι «κανόνες» δημιουργήθηκαν μέσα από τη σχέση μητέρας-παιδιών. Άρα σεβόμενη τους «κανόνες», ουσιαστικά σέβεστε την ίδια τη σχέση αλλά και τη μαμά, με πολύ θετικές συνέπειες για το «χτίσιμο» της δικής σας σχέσης με τα παιδιά. Για να τα καταφέρετε, φυσικά, οι «κανόνες» πρέπει να είναι σε όλους ξεκάθαροι. Φροντίστε το λοιπόν, σε συνεργασία με τον πατέρα και τη μητέρα των παιδιών.

«Η σχέση μου με τα παιδιά». Επενδύστε στη σχέση σας με τα παιδιά. Επικεντρωθείτε στα παιδιά με αυθεντικότητα. Μην ψάχνετε να βρείτε κόλπα για να τα προσεγγίσετε. Κάθε σχέση, για να δημιουργηθεί και να σταθεροποιηθεί θέλει να είμαστε ανοιχτοί και διαθέσιμοι, να έχουμε χρόνο, να παρατηρούμε πολύ, να ακούμε περισσότερο, να παρεμβαίνουμε λιγότερο, να ανταποκρινόμαστε άμεσα και κατάλληλα, όταν υπάρχει ανάγκη. Η εμπιστοσύνη θα κερδηθεί σταδιακά, όταν θα αρχίσετε να συγχρονίζεστε με τις ανάγκες των παιδιών. Συγχρονίζομαι με ένα παιδί σημαίνει κατανοώ αυτό, που μου εκφράζει με λόγια, πράξεις ή συναισθήματα, κατανοώ δηλαδή την ανάγκη του, αυτό που μου ζητά, αυτό που πραγματικά θέλει από εμένα και ανταποκρίνομαι με τέτοιο τρόπο, ώστε τελικά αυτή η ανάγκη να καλύπτεται. Το παιδί βιώνει πολύ θετικά συναισθήματα, μετά την κάλυψη της ανάγκης και εγώ χαίρομαι με τη σειρά μου, που το παιδί αισθάνεται ικανοποίηση, ανακούφιση, χαρά, ηρεμία (ανάλογα με την αρχική ανάγκη). Και οι δύο έχουμε τη χαρά να μοιραζόμαστε ένα υπέροχο συναίσθημα, πράγμα, που λειτουργεί ως κίνητρο για εμένα, να παραμείνω συγχρονισμένη/ος με το παιδί, ενώ παράλληλα η μεταξύ μας σχέση σταθεροποιείται, αφού το παιδί έχει έναν ακόμα λόγο να μου έχει εμπιστοσύνη, ότι θα είμαι εκεί, όταν με χρειάζεται. Ο συγχρονισμός με τα παιδιά απαιτεί χρόνο, «ανοιχτές» κεραίες και «ανοιχτές αγκαλιές» από εσάς. Δείξτε τους αγάπη παρατηρώντας τα προσεκτικά και δεν θα χάσετε!

«Εκπαιδευτείτε στην ενσυναίσθηση». Το πιο ισχυρό όπλο, που έχετε στη φαρέτρα σας, για να μπορέσετε να συγχρονιστείτε με τα παιδιά του συντρόφου σας, ώστε να δημιουργήστε έναν σταθερό δεσμό μαζί τους, είναι η ενσυναίσθηση. Δείχνω ενσυναίσθηση σημαίνει κατανοώ σε βάθος τα λόγια, τις συμπεριφορές, τα συναισθήματα του άλλου χρησιμοποιώντας τα δικά του μάτια. Κατανοώ αυτό, που κρύβεται πίσω από τις λέξεις, τη συμπεριφορά και τα συναισθήματα. Δεν μένω σε αυτό, που ακούω ή βλέπω. Δεν βγάζω συμπεράσματα βασιζόμενη/ος στις δικές μου υποθέσεις. Βλέπω, αντιλαμβάνομαι αυτό, που εκείνος βλέπει ή αντιλαμβάνεται, χρησιμοποιώντας τα δικά του μάτια ή την δική του αντίληψη. Αποφύγετε λοιπόν να λέτε «ξέρω». Προτιμήστε το «θέλω να μάθω».  Πίσω από μια συμπεριφορά ή ένα συναίσθημα του παιδιού, που σας προκαλεί δυσφορία, πάντα κρύβεται κάτι, που καλείστε να το κατανοήσετε, ώστε να κατανοήσετε το ίδιο το παιδί. Παραμερίστε τις δικές σας πιθανές δυσάρεστες σκέψεις ή συναισθήματα και επικεντρωθείτε στο παιδί. «Το παιδί έχει πάντα δίκιο». Έχετε αυτό στο μυαλό σας, όταν είστε αντιμέτωπη με μια δύσκολη συμπεριφορά του παιδιού. «Εφόσον το παιδί έχει δίκιο, πρέπει να ψάξω να το βρω. Ποιο είναι το δίκιο του. Τι θέλει να μου πει στην πραγματικότητα και για ποιο λόγο;» . Έτσι θα δείξετε ενσυναίσθηση. Ενσυναίσθηση, φυσικά, δεν δείχνουμε μόνο για τα δύσκολα. Ενσυναίσθηση δείχνουμε κάθε φορά, που ζητά από εμάς προσοχή. Κάθε φορά, που για κάποιο λόγο είναι χαρούμενο ή ενθουσιασμένο ή ικανοποιημένο. Δείχνοντας ενσυναίσθηση, κατανοώντας την ανάγκη, που εκφράζει το παιδί, θα είστε πιο σίγουρη ότι ανταποκρίνεστε κατάλληλα στις ανάγκες του. Το αποτέλεσμα θα είναι μια πιο σταθερή σχέση με το παιδί.

«Ο ρόλος του πατέρα». Ο ρόλος του πατέρα είναι σπουδαίος. Είναι ο ενδιάμεσος κρίκος, που ενώνει τα παιδιά με τη νέα σύντροφο. Θέλει όμως να το κάνει; Ξέρει τη σπουδαιότητα του να έχουν τα παιδιά μια καλή σχέση με τη νέα σύντροφο; Δείχνει σεβασμό στη νέα σύντροφο και μπροστά στα παιδιά, ώστε να κατανοήσουν κι εκείνα το ρόλο, που παίζει στη ζωή του; Αφήνει περιθώρια στη νέα σύντροφο να αναπτύξει κι εκείνη σχέση με τα παιδιά ή συνεχώς περιορίζει τη δράση της; Ποια είναι η δική του σχέση με τα παιδιά; Ξέρει, αν έχουν κατανοήσει τα παιδιά τη σχέση, που θα έχει πλέον με τη μαμά τους; Έχει ασχοληθεί με τα πιθανά δυσάρεστα συναισθήματα των παιδιών για τη νέα κατάσταση; Ερωτήματα καίριας σημασίας στα οποία αν ο πατέρας δεν δώσει «απαντήσεις», θα υπονομεύει έστω και άθελά του, την προσπάθειά σας να βρείτε τις ισορροπίες σας και να δημιουργήσετε σχέση με τα παιδιά.

Μην αγωνιάτε να γίνετε αποδεκτή στην οικογένεια. Πέφτετε σε παγίδα. Το άγχος σας θα λειτουργήσει αρνητικά στην πρόθεσή σας να δημιουργήσετε δεσμούς με τα παιδιά.  Λειτουργήστε περισσότερο με το «είμαι», παρά με το «θέλω να γίνω». Να είστε λοιπόν αυθεντική, ανεπηρέαστη από αντιλήψεις, που σας μπλοκάρουν δημιουργώντας σας δυσάρεστα συναισθήματα. Επικεντρωθείτε στα παιδιά. Παρατηρήστε τα, κατανοήστε τα, να ανταποκρίνεστε στις ανάγκες τους.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.singleparent.gr

  • Μάιος, 6
  • 1684
  • Είμαι Γονιός
  • Περισσότερα

Αναζήτηση

Newsletter

Κάντε την εγγραγή σας για να λαμβάνετε νέα άρθρα

Ετικέτες

άνευ όρων αγάπη αγκαλιά αγχος ανάγνωση ανακουφίζω ανεμπόδιστη ανάπτυξη αποχωρισμος ασφάλεια αυτοπεποίθηση γονείς γονιος διάβασμα διαζύγιο δυσλεξία ελεύθερος χρόνος ενσυναίσθηση επιθετικότητα επικοινωνία εφηβεία θάνατος θυμός κάλυψη βασικών συναισθηματικών αναγκών κλάμα μαθαινω μαθησιακές δυσκολίες μονογονέας μωρό νηπιαγωγείο νηπιο πένθος παιδί παιχνίδι πρωινό συμπεριφορά συναισθηματα συναισθηματική νοημοσύνη σχολείο τεχνολογία φροντίζω τον εαυτό μου φωνολογική επίγνωση φόβος χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρούμενα παιδιά ψέμα όρια

Αρχειοθέτηση

  • Σεπτέμβριος 2017
  • Ιούνιος 2017
  • Φεβρουάριος 2016
  • Ιανουάριος 2016
  • Δεκέμβριος 2015
  • Νοέμβριος 2015
  • Οκτώβριος 2015
  • Σεπτέμβριος 2015
  • Ιούλιος 2015
  • Ιούνιος 2015
  • Μάιος 2015
  • Απρίλιος 2015
  • Μάρτιος 2015
  • Φεβρουάριος 2015
  • Ιανουάριος 2015
  • Δεκέμβριος 2014
  • Νοέμβριος 2014
  • Οκτώβριος 2014
  • Σεπτέμβριος 2014
  • Μάιος 2014
  • Μάρτιος 2014

Πρόσφατα

  • Εσείς αφήνετε το παιδάκι σας να κλάψει;
  • Πως θα μάθει το μωρό μου παίζοντας «ελεύθερο παιχνίδι»;
  • Ξεπερνώντας ένα τραυματικό τοκετό: «Γράμμα στην κόρη μου»
  • Πώς το παιδί μου θα έχει υγιείς σχέσεις, αφού εγώ δεν είμαι παντρεμένη;
  • Οι γονείς μου χώρισαν. Και τώρα τι; Ο μπαμπάς θα πεθάνει;

Έφη Φύσσα


Ψυχολόγος Αγίου Χριστοφόρου 9, Αγρίνιο τηλ. 6945506210, email info@fissaefi.gr

• Συμβουλευτική γονέων
• Ομάδες γονέων
• Ατομική ψυχοθεραπεία παιδιού και εφήβου
• Εικαστική Θεραπεία: Θεραπεία μέσω της ζωγραφικής και του παραμυθιού
• Παιγνιοθεραπεία
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Μαθησιακών Δυσκολιών
• Αξιολόγηση και Αποκατάσταση Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας

Χρήσιμοι σύνδεσμοι


www.fissaeleni.gr

Πλοήγηση

  • Αρχική
  • Βιογραφικό
  • Υπηρεσίες
  • Συχνές Ερωτήσεις
  • Επικοινωνία
  • Προγράμματα για γονείς
  • Online Συμβουλευτική
  • Πολιτική προστασίας

Ημερολόγιο

Μάιος 2015
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
« Απρ   Ιούν »
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Copyright 2015 | Φύσσα Έφη | All Rights Reserved

Web Design niba&co